Haukur - 10.07.1900, Page 2

26
HAUKUR.
ni. 7—io.
mælti hann. >Við skuium nú sjá, hvað dóttur jarð-
segulsins heflr þóknazt að rita yðar tign«.
Magneta hafði skrifað hrjefið þegar eftir að sýn-
ingunni var lokið. Það var svo hljóðandi:
»Herra minn!
Sem menntaður maður hljótið þjer að vita, að það
er talin ókurteisi, að sýna kvennmanni aðra eins
áreitni og þjer haflð gert yður sekan um við mig, og
sömuleiðis, að það er ósvífni gagnvart áhorfendunum,
að ónyta sýninguna og gerast þar með gleðispillir
þeirra. Ef þjer þurflð eitthvað að tala við mig, þá
getið þjer heimsótt mig einhvern daginn. Jeg leyfl
öllum heiðvirðum gestum aö heimsækja mig, og tek
ætíð á móti þeim kl. 12—2 e. h. á hverjum degi. En
sje það aftur á móti eitthvert leyndarmál, sem þjer
þurflð að tala um við mig, er bezt fyrir yður að
koma og drekka te hjá mjer einni stundu eftir að
syningunni er lokið. Þá getið þjer talað við mig I
næði. Jeg er amerísk stúlka, og skil allt, sem sagt
er nokkurn veginn greinilega og skilmerkilega. Náttúr-
an heflr engin launmæli. Þjer getið, ef yður þókn-
ast, komið þegar annað kvöld, og þjer þurflð ekki
einu sinni að fara í sparifötin. Jeg skal þá segja
yður mína meiningu svo skyrt og afdráttarlaust, að
þjer getið ekki misskilið mig.
M a g n e t a«.
»Þetta er ofur auðskilið*, mælti Prokopin, þegar
þann hafði lesið brjefið. Þjer farið náttúrlega til
Magnetu annað kvöld, drekkið te hjá henni, og segið
svo við hana eitthvað á þessa leiö............«
»Nei, jeg veit það nú miklu betur en þjer, hvað
jeg ætla að segja við hana«, greip íwan fram í fyrir
honum.
»Nei, það er nú einmitt það, sem þjer ekki vitið.
En nú skal jeg segja yður það. Þjer segið: »For-
kunnar fagra gyðja, heljarstökk mitt í gær út í enda-
lausan geiminn hiytur þegar að hafa sannfært yður
um það, að jeg er orðinn hálf-brjálaður af brennandi
ást til yðar, og hirði ekki um það, þótt jeg leggi
lífið í sölurnar til þess, að draga yður af himnum
ofan, og fá yður til þess að dvelja hjer niðri á jarð-
ríki«. — Sje það nauðsynlegt, að þjer haflð einhvern
rómantiskan blæ á ræðu yðar, þá getið þjer sagt
henni ævintýrið, sem allir kunna, um fiskimannssoninn,
sem varð heillaður af yndisleika kóngsdótturinnar.
Þjer getið sagt henni eins og er, að kóngsdóttir þessi
hafl verið dóttir Ægis konungs, að hún hafi verið
grimmúðug og hörð í horn að taka, að hún hafi
smáð ást hans og hlegið að barnaskap hans, en svo
hafl hann rænt henni, haft hana á brott með sjer úr
heimkynni hennar, »hinum töfrandi öldum«, farið
með hana til lands, og gert hana að almennri mat-
reiðslu- og þvotta-konu. Áður fyrri kölluðu menn
þetta gjörninga, en nú heitir það bara dáleiðsla og
innblástur. Þjer kunnið það sjálfsagt. En hjer er
sá galli á, að stúlka sú sem þjer þurflð að dáleiða,
heflr svo mikinn viðnámsþrótt, og svo gott skyn á að
verjast dáleiðslunni, að þjer eigið á hættu, að hún
geri yður ef til vill bæði blindan og heyrnarlausan.
Það er bágt að gizka á það, hverju rafmagn hennar
fær áorkað*.
»Ekki held jeg, að jeg fari að segja allt þetta
við hana«.
»JSei, náttúrlega. Jeg er alveg sömu skoðunar.
En þar á móti munuð þjer segja eitthvað á þessaleið:
»Takið þjer nú eftir, ungfrú Magneta, hjer í seðlavesk-
inu mínu er víxill, að upphæð fimm hundruð þúsund
rúflur. Aftan á honum er eyða fyrir nafn þess manns,
sem á að fá peningana. Ef þjer viljið, verður yðar
nafn ritað í eyðuna. Til þess útheimtist ekki annað,
en eitt orð af vörum yðar. Viljið þjer verða konan
min? Mjer stendur á sama um það, hvort hjónavígsl-
an verður borgaraleg eða kirkjuleg, og hvort hún
fer fram á spænskan, rússneskan eða frakkneskan
hátt. Höfuðatriðið er það, að þjer takið fimm hundr-
uð þúsund rúfla víxilinn, og mig sem eiginmann í
ofanálag*. — Þetta er það, sem þjer ætlið að segja«.
»Nú, jæja«.
»Nú, jæja! En stærðfræðin kennir okkur, að
núll margfaldað með núlli sje núll, og að núll og núll
lagt saman, sje líka sama sem núll. Haldið þjer
máske, að jeg láti fimm hundruð þúsund rúflur fyrir
alls ekkert?«
»Nei, það kemur mjer ekki til hugar. En þjer
munuð fúslega láta hálfa miljón fyrir — eitthvað«.
»Það segið þjer satt«.
»Þjer eruð hræddur um, að Magneta muni ef til
vill gera eiginmann sinn, hversu mjög sem hann ann
henni, að þegni einhvers auðugri manns, á svipaðan
hátt eins og t. d. átti sjer stað um jarlinn og soldán-
inn á Tyrklandi.
»Jeg dáist að skarpskygni yðar«, mælti Prokopin.
íwan fursti byrgði glasið sitt með hendinni, til
þess að Prokopin skyldi ekki hella meira víni í það,
og mælti:
»En ef yður skyldi nú skjátlast í þessu, ef það
skyldi nú vera ástæðulaust, að væna ungan og heið-
virðan heldri mann um það, að hann muni ganga að
svo niðangalegum afarkostum, hvað segið þjer þá?«
»Jeg held, að mjer skjátlist ekki, með því aðjeg
þekki vel einn slikan heldrimann. Furstadæmi yðar,
herra íwan, heflr þegar um langan tíma verið í sama
stað, sem þjer nú haflð vistað Magnetu, sem sje í
tunglinu. Þessar flmm þúsund rúflur, sem ’þjer hafið
lagt undir i veðmáli okkar, eru aleiga yðar. Ef þjer
tapið þeim, þá getið þjer ekki gert annað rjettara, en
að taka skástu skammbyssuna yðar, og kyssa á
kjaftinn á henni. Það verður auöveldara fyrir yður,
að kyssa hana, heldur en Magnetu. Og hver myndi
syrgja yður? Hver myndi sakna yðar? Það er
meíra en nóg af öðrum eins fautum í heiminum, svo
að það er ekki hætt við stóru skarði þó að þjer fallið
frá. En ef þjer á binn bóginn aðhyllist uppástungu
mína, þá getið þjer haft von um, að verða bæði ofan
á og undir*.
»Nú, jæja þá. Komið þjer með víxilinn. Jeg
giftist Magnetu*.
»Gott, en jeg trúi yður ekki, nema þjer færið mjer
áþreifanlegar sannanir*.
»Jeg skal láta sýna yður hjúskaparvottorðið*.
»Það er ekki fullnægjandi sönnun. Jeg verð að
hafa tryggingu fyrir því, að engin brögð sjeu í tafli«-
»Á jeg þá að láta taka ljósmynd af okkur sem
brúður og brúðguma, og láta Magnetu vera klædda
öllu sínu gullna skrauti?*
»Nú voruð þjer nærri vegi. Að eins var þetta
þveröfugt við það, sem jeg hafði hugsað mjer. Ef
þjer viljið færa mjer fullnægjandi sönnun fyrir þvb
að þjer sjeuð elskhugi og eiginmaður Magnetu, Þ&
verðið þjer að sýna mjer ljósmynd af dísinni —
Almeh-beltislausri*.
*
* *
Kvöldið eftir, einni klukkustundu síðar en sýn-