Haukur - 10.07.1900, Qupperneq 15

ni. 7—io.
HAUKUR.
39
»Farðu í h...........með a.............rausið og
lýgina, sem vellur upp úr þjer«, öskraði jeg í bræði
minni.
»Vertu nú dálítið skynsamur*, mælti hinn aftur.
»Leystu af þjer fjötrana meðan tfmi er til þess. Getur
vel skeð, að Anna sje snotur og elskuleg stúlka — í
sinni röð, en þú verður vel að gæta þess, að hún
hefir aldrei átt heima og getur aldrei átt heima í
þínum hóp, og þú mátt reiða þig á það, að svo framar-
lega sem þú gtftist henni, þá hætta flestir betri menn
að umgangast þig, og þú verður algerlega útilokaður
úr þeirra hóp. Þú ert efni í ráðherra, og getur
gert þjer góðar vonir um að komast innan skamms
í ráðherrasessinn, en bindir þú þig við slíka konu,
þá get jeg fullvissað þig um það, að þú kemst aldrei
svo hátt, vegna þess — vegna þess — nú já, vegna
þess að konan þín sómir sjer ekki sem bezt innan um
hirðfólkið«.
»Ef mjer er ekki samaU sagði jeg. En mjer lá
við að rifna af reiði.
»Ef ástardrykkur væri til«, mælti einn þeirra
hlæjandi, »þá lægi næst að ætla, að þjer hefði verið
byrlaður góður skammtur af honum, fyrst þú sjerð
ekki öll þau vandræði og vesaldóm, sem þetta kvon-
fang hlýtur að steypa þjer í. En sannleikurinn er sá,
að Anna leiðir þig eins og óvitakrakka — hún hefir
þig alveg í vasanum«.
Nú stóðst jeg ekki lengur. Þessi frýjuorð þoldi
jeg ekki.
»Mig í vasanum!« grenjaði jeg. »MikIir dæma-
lausir heimskingjar getið þið verið. Nei, mig leiðir
enginn og mig hefir enginn í vasanum. Og til þess
að sýna ykkur það og sanna — sko, jeg er laus og
liðugur hvenær sem jeg vil«.
Jeg hafðikastað trúlofunarhringnum mínum út um
gluggann, út í snjóinn á strætinu.
Litla stund var dauðaþögn í herberginu. Svo
klöppuðu þessir Qelagar mínir saman lófunum, og
septu hver í kapp við annan: »Bravó, bravó!« og
jeg — jeg stóð þarna mitt á meðal þeirra eins og
hetja, eins og maður, er lokið hefði einhverju að-
dáanlegu afreksverki.
Morgunin eftir var Anna auðvitað búin að frjetta
þetta, Einhverjir hollvinir höfðu verið fljótir að færa
henn fregnina. Hún sendi mjer þegar hringinn, sem
hún hafði fengið hjá mjer, án þess að eyða um það
Qeinum orðum.
Og þar með var þessu lokið.
En þó ekki alveg. Richard, bróðir Önnu, kom
t'l min, og vildi láta mig gera grein tyrir þvf, hvernig
& þessu stæði. En jeg sagði honum, að jeg hefði
hagað mjer samkvæmt því, sem hyggnin og skyn-
semin hefðu boðið mjer að gera, og að Anna myndi
sjálfsagt huggast láta áður lang um liði. Hann starði
ú mig með meðaumkunarsvip, og sagði, að sá hefði
verið tíminn einusinni, er hann hefði ímyndað sjer, að
eitthvað meira byggi í mjer, heldur en eintóm
*hyggindi«.
Svo fór hann, mjÖg alvarlegur á svipinn, eins og
hans var venja Richard og Anna höfðu fyrir lörgu
Diisst foreldra sína; hann var einka stoð og athvarf'
systur sinnar, og mjer hafði ætíð fallið mjög vel við
hann. En nú hataði jeg hann. —--------------— — —
Þetta rifjaðist allt upp fyrir mjer þegar jeg lá á
Hkbörunum. Jeg var gagntekinn af skelflngu, og
tttjer fannst sem skrúfþröng hefði Terið sett um hjart-
að í mjer. Þ e s s i synd var þyngri en svo, að hún
yrði mjer fyrirgefin. Hárlokkurinn, þessi e i n i hár-
lokkur var allt of þungur, því að við hárlokkinn hjekk
kramið kvennmannshjarta.
Mjer fannst tfminn ákaflega lengi að líða. Jeg
bjóst við, að kallið myndi þá og þegar koma, og
kveðja mig til að mæta fyrir dómaranum. En það
kom ekki enn þá.
Svo fiaug mjer það allt í einu í hug, hvort vinir
mfnir, aldavinirnir mínir, myndu ekki koma og kveðja
mig síðustu kveðjunni, áður en jeg yrði lagður í
gröfina. Þeir höfðu drukkið og sungið með mjer dag-
inn út og daginn inn, og hlutu þess vegna að koma
til að kveðja mig hinni hinstu kveðju. Auðvitað er
leiðin að líkbörunum erfiðari og ömurlegri, heldur en
leiðin til drykkjusamkomunnar — en samt sem áður
— jú, þeir hlutu að koma.
Jeg beið og beið, en enginn kom. Þeir sendu
blómhringa, afar-stóra og skrautlega blómhringa, en —
sjálfir komu þeir ekki. Til hvers áttu þeir líka að
vera að heimsækja liðið lík?
Hvað var þetta? Jú — þarna kom einhver.
Dyrunum var lokið upp.
Jeg heyröi fótatak tveggja manna. Og í sama
bili heyrði jeg, að sagt var með alvarlegri röddu:
»Vertu ekki að þessu, Anna. Það er óþarfi*.
Þessi kuldalega og alvarlega rödd glumdi í eyr-
unum á mjer eins og hinn sfðasti lúðurhljómur, og
mjer var sem jeg nötraði af ótta. En þá heyrði jeg
aðra rödd — ó, jeg kannaðist við hana, kannaðist
svo vel við hana! Hún hafði svo ákaflega oft hvísl-
að ástúðlegum orðum í eyra mjer.
»Þú mátt ekki banna mjer það, Richard*, sagði
þessi rödd. »Enginn kemur til hans, til þess að
kveðja hann, og hann dó þó eins og hetja*.
»En hann á það alls ekki skilið, að þú verðirtil
þess að vitja hans«, svaraði hin röddin, og orðin
nístu sálu mina eins og sárbiturt sverð.
»Vertu nú ekki reiður, Richard*, mælti fyrri
röddin biðjandi. »Jeg ætla bara að kveðja hann
hinni hinstu kveðju*.
Jeg heyrði hægan ekka, sem reynt var að bæla
niður. Svo kom einhver alveg að líkbörunum, og
stráði blómum á mig og kringum mig. Og röddin,
þessi mjúka, hljómfagra og viðkvæmnislega rödd,
sagði:
»Þótt allir vinir þfnir gleymi þjer, þótt allir
aðrir gleymi þjer — þá get jeg aldrei gleymt þjer —
hvorki í lífi nje dauða. Sofðu í friði, hjartans vinur-
inn rninnD
Jeg fann það, að jeg var kysstur brennheitum
kossi; og — þá — hvað var þetta? Mjer fannst sem
brennheitt blóðið tæki allt í einu að streyma eftir
æðunum. Var jeg þá ekki örendur? Eða fann jeg
andblæ annars heims leika um lfkama minn.
í sama bili heyrði jeg að sagt var:
»Richard, komdu hjerna, í guðanna bænum, komdu!
Hann er ekki dauður — hann er lifandi! Hann
hreyfði höndinaD
Það var dauðaþögn litla stund. Svo sagði karl-
mannsröddin; »Við verðum þegar að senda eftir
lækninum. Flýttu þjer, hlauptu eftir honum, Anna!
Hjer er ef til vill enn þá von«.
Jeg hevrði, að hún hljóp af stað.
En mjer fannst sem nýtt líf færðist yfir mig, og
bak rið mig sá jeg allt það gamla og herfilega, hjúp-
að svartnættismyrkri. Jeg gat opnað augun. Richard
»