Haukur - 01.07.1901, Qupperneq 6
KONUNGUR LEYNIOÖGREGLUMANNANNA.
Sjómaðurinn og skipstjórinn drukku jafnt og þjett
nokkra stund, en svo fór þá smámsaman að syfja.
Loks soinaði svo skipstjórinn fram á borðið, og litlu
síðar sofnaði sjómaðurinn líka.
Nú var tími ræningjanna kominn. Annar þeirra
laumaði hendinni ofan í vasa sjómannsins, og ætlaði
að ná í seðlavöndul; er sjómaðurinn hafði áður, eins
og af tilviljun, látið hann sjá hjá sjer.
í sömu svipan vaknaði skipstjórinn allt í einu,
og er hann sá hvað um var að vera, kallaði hann:
„Hægan, háseti góður! ætlið þjer að stela pen-
ingunum mannsíns!"
Sá ræninginn, er hjá hafðí setið, dró nú allt í
einu upp hlaðna skammbyssu, miðaði henni á enni
skipstjórans, og roælti með mjög alvarlegri röddu:
„Lítið þér á, gamli marhnúturinn yðar! Hafið
þjer hægt um yður, því að annars skal jeg koma í
veg fyrir það, að þjer getið drukknað".
Skipstjórinn þreif allt í einu um ölnliðinn á fant-
inum, og beindi byssunni niður á við. í sömu svip-
an reið skotið af, og kúlan lentj í gólfinu.
Nú vaknaði sjómaðurinn líka. Hinn ræninginn
bauð honum að hafa hægt um sig, og dró upp
skammbyssu sína. En sjómaðurinn vatt sjer að hon-
um, skjótur eins og elding, og greip með heljar afli
um handlegginn á honum. Það urðu alvarleg áflog
litla stund, en ræningjarnir báru samt íljótlega lægra
hlut. Að fáum sekúndum liðnum hafði „sjómönnun-
um“ auðnazt, að koma handjárnum á báða bófana.
„Nú svo þið eruð piltungar þeir, sem Bayard
Knight hefir sent til höfuðs mjer?“ spurði sjómaður-
inn.
„Hver í djöflinum eruð þjer?“ spurði annar ræn-
ingjanna.
„Jeg er kallaður Burt Brandon".
„Hvert í logandi...........!“ grenjuðu báðirræn-
ingjarnir sem með einum munni.
„ En hver djöfullinn var það þá, sem fór hingað
inn rjett á undan okkur?" spurði annar þeirra.
„Það var jeg, herrar mínir“, svaraði Brandon.
„Og ef hann Kepler þarna, vinur minn, þyrfti ekki að
tala dálítið við ykkur, viðvíkjandi öðru lítilræði, þá
skyldi jeg þegar sleppa ykkur lausum aftur, til þess
að þið gætuð komizt í samvinnu við Bayard Knight“.
„Bara að Knight yrði hengdur, hundurinn þessi.
Yið höfum aldrei átt neitt saman við hann að sælda“,
mæltu bófarnir.
Kepler tók þá samt með sjer. Þeir buðu ærið
fje til lausnar sjer, en það var gagnslítið að ætla sjer
að múta öðrum eins mönnum og þeim Kepler og
Brandon. — — —
Daginn eftir einsetti Brandon sjer, að reyna að
lyfta hulu þeirri, er hvildi yfir húsinu nr. 29, sem
áður er um getið. í blaðinu „Herald" hafði hann
sjeð auglýst húsnæði í því húsi. Hann sendi boð til
frú Katrínar, og bað hana að finna sig. Hún kom
að vörmu spori heirn í skrifstofuna til hans, og sagði
hann henni þá, hvað hann hefði hugsað sjer að fá
hana til að gera.
Fru Katrínu var fádæma sýnt um það, að breyta
andliti sínu og búa sig í alls konar dulargervi. Og
áður en tvær klukkustundir voru liðnar, kom kona
ein, gömul og iasburða og því nær heyrnarlaus, og
barði að dyrum á húsinu nr. 29. Erindið var, að
biðja þar um húsnæðí, fæði og aðra aðhlynningu fyrir
sanngjarna borgun.
Við miðdegisborðið fjekk frú Katrín þegar hug-
boð um það, að hjer væri ekki allt sem sýndist.
Kostþegamir, sem allir bjuggu þar í húsinu, voru
reyndar eins og fólk er flest. En frú Wharton, hús-
móðirin, var í sannleika kynleg kona.
Hún var ákaflega stimamjúk við frú Katrínu, og
frú Katrin ljek hlutverk sitt ágætlega, unz langt var
komið máltíðinni. En þá kom það fyrir, er hún hafði
sizt búizt við. Bayard Knight, hinn argastí fjand-
maður hennar, sem hafði rænt barninu hennar, —
sem hafði stolið auðæfum hennar, og leigt launmorð-
ingja til þess að sitja um líf hennar, og myrða hana
er færi gæfist, — kom inn í borðstofuna og var visað
til sætis við hliðina á henni við borðið
Frú Katrín var hugrökk kona, er jafnan gat
haft aðdáanlegt taumhald á tilfinningum sínum, en
návist þessa svarna óvinar hennar hafði þó nærri þvi
orðið þess valdandi, að fát kæmi á hana. Hún varð
að taka á allri sinni stillingu og geðstjórn, til
þess að æpa ekki blátt áfram upp yfir sig af skelf-
ingu.
Knight hafði að eins setið örskamma stund við
hlið hennar, þegar hún tók eftirþví, að hann starði á
hana, og virti hana mjög gaumgæfilega fyrir sjer,
þegar hann hjelt, að hún sæi það ekki.
25. kapítuli.
Þegar frú Katrín var farin upp í herbergið sitt,
spurði Bayard Knight frú Wharton að þvi, hver þessi
ókunna kona væri. Og þegar hann heyrði, að hún
var nýr húsnæðismaður og kostþegi þar í húsinu,
spurði hann, hvort frú Wharton þekkti hana nokkuð.
Frú Wharton kvað það ekki vera. Og svo fór Knight
af stað, án þess að mæla fleira.
Frú Katrin athugaði nú húsið svo að lítið bar á,
og komst að þvi, í hvaða herbergi konan var lokuð
inni. Ótti hennar og óeirð ýtti undir hana, að Ijúka
starfi sínu sem allra fyrst, og einsetti hún sjer þess
vegna, að komast inn i herbergi geðveika kvenn-
mannsins þegar um kvöldið, jafnvel þótt hún yrði að
ryðja sjer braut þangað með skammbyssuna í hend-
inni, og leggja lífið í sölurnar.
Herbergi geðveika kvennmannsins var á öðru
lofti. Frú Katrín fór nú aftur upp í herbergi sitt, og
beið þar unz dimmt var orðið, og allur umgangur
hættur. Þá dró hún gólfskó á fætur sjer, og
laumaðist hljóðlega ofan stigann. Fáum mínútum
síðar stóð hún við dyrnar á hinu dularfulla herbergi,
og ætlaði að fara að ljúka því upp með|„þjófalykl-
um“ sínum, en þá heyrðist henni allt i einu sem
einhver kæmi ofan stigann. Hún hljóp á tánum
fram að eldhússtiganum, og stóð þar og hlustaði.
Og nú heyrði hún það greinilega, að einhver kom ofan,
og fór ofan forstofustigann og út um götudyrnar.
Frú Katrín hvarf nú aftur til dularfulla herbergis-
ins. Henni gekk greiðlega að ljúka því upp og kom-
ast inn í það. Inn í herberginu var kyrrð og dauða-
þögn, og frú Katrín fór að verða hrædd um, að hún
hefði farið inn í skakkt herbergi. Hún kveikti samt
á öfurlítilli skriðbyttu, er hún hafði tekið með sjer.
— 83 —
— 84