Haukur - 01.09.1901, Blaðsíða 5

KONUNGUR LEYHILÖGREGUUMANNANNA.
,.Gott kvöld, læknir“, mælti leynilögreglumaður-
inn með írskri áherzlu á orðunum.
„Hver eruð þjer?“
„Gamall kunningi, sem einmitt er kominn til
þess að heimsækja yður“.
„Hver hleypti yður inn?„
„Það gerði jeg svei mjer sjálfur".
„Hvernig stendur á því, að þjer dirfisl. að koma
hingað inn, bófinn yðar? Út með yður undir eins,
sama veginn og þjer komuð!"
Læknirinn fór yfir að skáp einum, og tók út úr
honum hiaðna skammbyssu. En þegar hann sneri
sjer við aftur, rak hann í rogastanz, því að þá stóð
gesturinn fi ammi fyrir honum, og miðaði skammbyssu
á enni lians.
„Hafið þjer hægt um yður, læknir, og setjist
þjer niður“.
„Jeg kalla á hjálp“.
„Ef þjer opnið munninn til þess, þá skal það
verða yðar síðasta orð“.
„Hvert er erindi yðar?“
„Jeg vil fá að tala við stúlku þá, sem þjer hafið
lokað hjer inni“.
„Jeg hefi fjölda af stúlkum undir minni umsjón.
Hver þeirra er það, sem þjer eigið við?“
„í'að er sú sem Bayard Knight, eða Grant, eins
og þjer kallið hann, fór áðan til þess að tala við“.
Úótt Kölski sjálfur hefði birzt Hilker lækni i
sinni ægilegustu mynd, þá hefði hann sjálfsagt ekki
orðið öllu óttaslegnari, heldur en hann varð við þessi
orð þessa kynlega komumanns.
„Jeg heimta að fá að vita, hver þjer eruð“,
grenjaði hann.
„fjer nefnið yður Hilker lækni, eða er ekki svo?“
„Eruð þjer geðveikur stroknmaður, eða hvað?“
„Um það getið þjer bezt dæmt, pegar jeg segi
yður, hver þjer eruð. í fyrsta skifti, sem jeg komst
í kynni við yður, hjetuð þjer Leonair".
Læknirinn hefði eflaust látið kúluna fljúga gegn-
um höfuð leynilögreglumannsins, ef hann hefði ekki
verið við því búinn. En Brandon vatt sjer, skjótur
eins og elding, að lækninum, þreif um handlegginn á
honum, og mælti með sinni eigin röddu:
„Hættið, nýðingur! Reynið ekki, að koma með
neitt af yðar gömlu brellum nú“.
„Brandon!" öskraði læknirinn.
„Já, jeg er Brandon, Lenaire læknir, og nú höf-
um við þá fundizt hjerna aftur".
„Eruð þjer maður eða djöfull?*
„Jeg hygg, að jeg sje maðurinn, en þjer djöfullinn.
En annars er það Bayard Knight, sem jeg er á
hnotskóg eftir. — Yiljið þjer ganga í lið með mjer?
Ef þjer segið nei, þá er úti um yður“.
„Viljið þjer heita því, að láta mig hlutlausan, ef
jeg snýst í lið með yður?“
„Jeg skal ekkert gera yðui’, það er að segja, ef
þjer hafið á engan hátt unnið Renie Ruthendale mein“.
„Renie Ruthendale? Er það hið rjetta nafn stúlku
þeirrar, sem Bayard Knight fól mjer á hendur?“
„Já, það er það vafalaust".
„Bölvaður fanturinn!"
„Það á ekki við, að við sjoum að rífast lengur.
Yið skulum halda okkur við efnið“„
- 106-
„Hvað viljið þjer, að jeg geri?“
„Fylgið mjer til herbergis þess, sem stúlkan er
lokuð inni í“.
„En jeg vil ógjarnan, að Knight fái vitneskju
um það, að jeg hefi snúizt gegn honum“.
„Verið þjer öldungis óhræddur. Segið mjer bara
til vegar, og þjer skuluð ekki þurfa að iðrast þess“.
Hilker læknir tók sama lampann, sem hann not-
aði, þegar hann fylgdi Knight, fór svo út og benti
leynilögreglumanninum að koma með sjer.
Læknirinn nam staðar við dyr einar, og var tala
herbergisins, 31, máluð á hurðina. Hann hafði læðst
á tánum, og beðið leynilögreglumanninn að gera slíkt
hið sama, til þess að fótatak þeirra skyldi ekki heyr-
ast. Ijæknirinn benti á næstu dyr, sem voru ein-
kendar með tölunni Si9, og mælti:
„l'arna er stúlkan inni; við getum farið hjerna
inn í númer 31, og haft gát á þeim '.
Leynilögreglumaðurinn þorði ekki almennilega að
treysta lækninum. Hann greip þess vegna allt í
einu um hálsinn á honum, svo íast, að læknirinn
gat engu hljóði upp komið, og dró hann með sjer inn
i herbergi nr. 33. Þar setti hann ginkefli upp í hann
lagði handjárn á hann, og lokaði hann síðan inn í
herbergiriu.
Að því loknu fór Brandon inn í herbergið 31.
Það var eins og Hilkei- læknir hafði sagt, að þaðan
mátti sjá allt það, er fram fór í næsta herbergi, gegn-
um rifu eina á vegnum. Brandon leit gegnum rifuna,
og sá, að þar var starfað af kappi.
Bayard Knight stóð við borðið með penna í
hendinni, og benti á skjal eitt, er hann hjelt á í
hinni hendinni.
En Renie Ruthendale lá á hnjánum á gólfinu,
auðsæilega full ótta og örvílnunar.
Brandon fann, að hjarta hans barðist venju frem-
ur ótt. Hvað stúlkan gat verið yndislega fögur,
þrátt fyrir alla þá meðferð, er hún hlaut að hafa
orðið fyrir. En hann var ekki vanur að hugsa rnikið
um sínar eigin tilfinningar. Og nú heyrði hann rödd
Knights, er mælti:
„Skrifaðu undir þetta skjal, Renie, og þá skaltu
lifa glöðu og hamingjusömu lífi upp frá þessari stundu" .
„Jeg get ekki skrifað undir það“.
„í’að er með öðrum orðum, þú vilt ekki skrifa
undir það?“
„Nei, jeg vil það ekki“, svaraði Renie, og spratt
á fætur.
„Hvað er þetta! Rjett i þessum svifum grábænd-
ir þú mig um vægð og mildi“.
„Já, jeg grátbændi tilfinningarlausan djöful".
„Hlustaðu nú á mig litla stund. Ef þú skrifar
ekki undir skjal þetta, þá sjer þú ekki dagsins ljós
framar. Þú verður þá jörðuð hjer í þessu húsi, og
það þegar í nótt“.
„Jeg vil miklu heldur deyja, en gera það, sem
Þjer heimtið af mjer“.
„Gott og vei, þá er bezt að jeg fari“, mælti
Knight, og gekk nokkur skref áleiðis til dyranna.
Brandon gat varla bundizt þess, að ryðjast inn í
herbergið, og síá níðinginn í rot. En með því að
ýms smáatriði voru enn þá eftir, sem hann vildi
gjarnan fá vitneskju um, einsetti hann sjer að bíða
—106 —