Haukur - 01.09.1901, Blaðsíða 7

KONUNGUR LEYNILÖGREGIiUMANNANNA.
„Jæja, mjer er ekkert að vanbúnaði", mælti hún;
„farið nú með mig til hennar móður minnar".
„Ekki í kvöld; en þess skal ekki verða langt að
bíða. En nú ska.1 jeg, ef þú viit, segja þjer ýmislegt
af móður þinni og högum hennar".
„Já, í guðanna bænum, gerið þjer það“, svaraði
Renie.
Og Knight sagði henni langa sögu. Hann skýrði
frá ýmsu, er Brandon hugði að rnyndi vera satt, og
sagði Renie meðal annais, að faðir hennar hefði heit-
ið Ruthendale, og að hún væri sama stúlkan, sem
álitið væri, að drukknað hefði í tjörninni. Hann skýrði
einnig frá ýmsum atvikum og atriðum viðvíkjandi
Ruthendales málinu, sem Brandon hafði að sönnu
haft grun um áður, en enga vissu, og veittist Bran-
don því auðveldara eftir en áður, að lyfta hulu þeirri,
er ætíð hafði hvílt yfir þessu dularfulla máli.
Að hjer um bil stundu liðinni ijet Knight svo
sem hann ætlaði að fara. Hann sagðist skyldi koma
aftur morguninn eftir, og fara þá þegar með Reine
til móður hennar. Hann ætlaði að bjóða stúlkunni
góða nótt með kossi, en í sömu svipan var herberg-
ishurðinni hrundið upp. Burt Brandon kom inn,
setti sig í stellingar frammi fyrir Knight og mælti
með rólegri röddn:
„Hættið þessu, Knight".
Eins og áður er skýrt frá, hafði leynilögreglu-
maðurinn skift um duiargervi og breytt útliti sinu
gersamlsga eftir að Knight var stiginn út úr vagnin-
um. Knight þekkti hann þess vegna ekki.
„Hver eruð þjer?“ spurði hann með höstum
rómi.
„Það má einu gilda hver jeg er. Sleppið þessari
stúlku undir eins“.
Kníght sleppti stúlkunni, en dró í sömu svipan
skammbyssu upp úr vasa sínum og mælti:
„Farið þjer út — út, segi jeg!“
„Niður með skammbyssuna!*
Knight hleypti skotinu úr byssnnni; en Brandon
var við því búinn. Áður en skotið reið af, stökk
hann til hliðar og sló lögregluvelinum af öllu afli á
handlegg Knights, svo að skotið fór í aðra átt.
Nú kannaðist Knight við leynilögreglumanninn.
„Hvert í heitasta .... Brandon!" öskraði hann.
„Jú, jeg er Brandon“.
„Það veit trúa mín, að nú skal jeg losa mig við
yður að fullu og öllu*.
„Þjer segið einmitt það sama, sem jeg hafði
hugsað mjer með yður“.
„Við fáum nú að sjá“, tautaði Knight, og það
leyndi sjer ekki á andliti hans, að hann var alveg
hamstoia af bræði. „Þjer lmldið máske, að þjer hafið
þegar unnið leikinn?" spurði hann með kuldaglotti.
„Já jeg veit, að jeg hefi unnið".
„Ef yður er ekki alveg sama um lífið, þá er bezt
fyrir yður að fara hjeðan út, og það nú þegar“.
„Þegar jeg fer hjeðan, þá tek jeg yður með mjer.
Glæpaferill yðar er nú á enda. Jeg þyrmi yður ekki
lengur, því að nú þarf jeg ekki á því að halda".
Bayard Knight sá það, að sjer myndi ekki auðið
að komast undan, því að leynilögreglumaðurinn stóð
með hlaðna marghleypu í annari hendinni, en lögreglu-
völinn í hinni.
Brandon hafði hugsað sjer að snarast allt í einu
að Knight, og slá hann í rot, til þess að geta komið
handjárnum á hann. En hann dró það litla stund,
því að hann sá örvæntingarsvipinn á ásjónu Knights,
og hafði gaman af því, að leika með hann eins og
köttur með mús.
En allt í einu beindi Knight skammbyssunni að
brjóstinu á sjer. Skotið reið af, og Knight rambaði
litla stund, en hneig svo niður á gólfið.
Brandon hljóp nú yfir í herbergi það, sem Hilker
læknir var í, tók keflið út úr honum, og ijet hann
heita sjer hollustu sinni og allri þeirri fræðslu, er hann
gæti í tje látið. Svo tók hann járnin af honum, og
bað hann að koma með sjer inn til Knights.
Renie hafði sezt á stól við borðið. Hún horíði á
Knight og nötraði af hræðslu.
Brandon tók í hönd hennar, og ætlaði að leiða
hana út úr herberginu. En hún vildi ekki fara. Hún
sagði, að Knight, sem nú væri auðsæilega að dauða
kominn, gæti gert henni stórvægilegan greiða, með
því að hún hefði ástæðu til að ætla, að honum væri
kunnugt um æsku hennar og fleira, er henni væri á-
riðandi að fá vitneskju um.
En þegar Brandon sagði henni, að honum væri
sjálfum kunnugt um allt það, er Knight vissi um ætt
hennar og æfi, íór hún með honum út úr herberginu.
Hilker var að mörgu leyti dugandi læknir, þótt
hann hefði verið varmenni alla æfi. Hann sá þegar,
að Knight var meðvitundarlaus, og skildi, að hann
myndi vera í andarslitrunum, en tók þó að stumra
yfir honum. Og þegar Brandon kom aftur inn í her-
bergið, var Knight raknaður við, og spurði, hvað við
hefði borið.
„Ekki annað en það, að þjer eruð að deyja", svar-
aði Hilker.
„Deyja? — Já, nú manjeg það, — en — fyrst svo
er — — þarf jeg fyrst að — að -- segja — írá —
ýmsu.
„Þá verðið þjer að hafa hraðan á, því að annars
verður það um seinan".
„Sækið — skriffæri".
Hilker læknir náði í skriffæri, og Bayard Knight
skýrði nú með veikri röddu og löngúm hvíldum frá
ýmsu athæfi sínu. Meðal annars játaði hann, að það
hefði verið hann, sem fjekk loftfimieikamennina tii þess,
að stela Renie, þegar hún var barn, og kvaðst hann
hafa myrt annað barn sjálfur og fleygt því í tjörnina.
Einnig játaði hann, að hann hefði myrt Ruthendale
gamla með eitri; og marga fleiri giæpi játaði hann
sig sekan um, flesta framda í þeim tilgangi, að ni í
eignir Rut.hendales. Stúlku þá, er Brandon fann í
ræsinu, kvaðst hann hafa myrt með eitri. Það
hefði verið fátæk saumastúlka, nýkomin til borgarinn-
ar, og hefði hún verið svo svipuð Renie Ruthendale
að mörgu leyti, að hann hefði haft góða von um, að
geta með þessu tiltæki villt lögreglunni sjónir. Höfuð-
ið hefði hann látið þar, sem það hlaut að finnast, en
líkið hefði hann orðið að fela, vegna þess að nákunn-
ugir myndu þegar hafa þekkt, að það var ekki lík ung-
frú Ruthendales.
Þegar Knight hafði gefið þessa játningu, var svo
mjög af honum dregið, að hann mátti eigi mæla.
Þegar Brandon innti hann eftir þvi, hveijir verið hefðu
— 109 —
— 110 —