Haukur - 01.01.1902, Blaðsíða 7

HVÍTA VOFAN.
I’egar gamla konan heyrði köllin, kom hún hlaupandi
rneS s-itt IjósiS í hvorri hendi, og skundaSi á undan manni
síuum inn í herbergiS.
Lecour lá á gólfinu meS reiSulegum starandi augum,
og froSukúfinn fram úr vitunum. ÞaS var aumkunar-
verS sjón, aS sjá þennan gráhærSa öldung liggja þarna
meS helbleikt andlit, og yfirbragS, er bar ljósan vott um
óttalega angist og örvílnun.
3>Nú, jájá, h v í t a v o f a n hefir þá veriö á ferS-
inni enn þá einu sinni«, mælti Eady x' hljóSi, og beygSi
sig til þess aS lyfta höfSi hans frá gólfinu. »Þetta ó-
lukkans gamla hús veiSur okkur öllum aS bana. Jeg
vildi óska, aS hann vildi kveikja í því, og brenna þaS aS
köldum kolum«.
»Þegi5u, kerli mín, þegiSu. Ef húsbóndinn heyrSi
til þín, þá er jeg viss um, aS hann dræpi þig«.
»Dræpi mig? ekki nema þaS þó!« svara&i Eady fyr-
irlitlega. »Nei, hatin hefir víst fengizt of mikiS viS þess
konar á yngri árum sínum, annarsværi hann varla svona
óttalega hræSslugjarn nú í elli sinni. Auk þess vill hann
gjarnan halda líftórunui í mjer svo lengi sem auSiS er,
svo aS jeg geti búiS til matinn eftir hanssmekk. Nei —
j e g er ekki hrædd viS hanr,; en ef hann sjer ljóta og
leiSinlega snjáldriS á þjer, þegar hann raknar viS, þá er
jeg alveg viss um, aS hann heldur aS þú sjert sendill frá
Kölska sjálfum, sendur beina leiS til aS sækja sig, og þá
ræSst hann á þig og kyrkir þig í greip sinni«.
Pierre hafSi lotiS ofan aS húsbónda sínum; en þegar
hann heyrSi þessa miSur kurteisu viSvörun, dró hann sig
fljótlega í hlje, leit í spegilinn, og komst aS þeirri sorg-
legu niSurstöSu, aS þaS væri alls ekki ólxugsandi, aS hús-
bónda hans gæti dottiS eitthvaS slíkt í hug. Ljótara
negra-andlit var sem sje tæplega hægt að hugsa sjer.
Eady j’rSi köldu vatni á andlit húsbónda síns, og
neri köldu hendurnar hans. Sntám sarnan tók hann aS
rakna viS; haun flennti upp augun og starSi út í loftiS
meS óumræSanlegum hræSslusvip. Hann titraSi eius og
hrísla, og tautaSi við sjálfan sig:
»Þa5 var bara missyning, bara heilaspuni. Augun í
mjer eru orSin eitthvaS geggjuð; jeg — jeg þarf að leita
einhvers augnlæknis. Reistu mig upp, kerling; hjálpaðu
mjer upp á hægindastólinn minn. Svona — nú er jeg
aftur orSinn góSur«.
Hann hallaði sjer aftur að stólbakinu, og lokaði aug-
unum' litla stund. Svo reis hann allt í einu upp, og
spurSi:
»Hvar er Pierre, Og hvar eru brjefin mín?«
»Þau eru hjerna, húsbóndi góður«, svaraði Pieri-e; »og
þessa böggla bað ungi maðurinn í skrifstofunni mig að
fá ySur«.
Pieri-e færði sig nær, þótt hann væri bysna valtur á
fótunum, og rjetti fram bakka meS brjefum og blaSa-
ströngum á, og tveimur bögglum með útlendum póst-
merkjum.
Lecour virti hann fyrir sjer litla stxxnd, greip því næst
einn blaðastrangann, kastaði honum í hausinn á Pierre, og
mælti fyrirlitlega:
»Drukkinn enn þá einu sinni, bölvaSur asninn.
SnautaSu xxt undir eins, og láttu kerlinguna hjálpa mjer«.
Jafnvel þótt Pierre væri dauðhræddur viS myrkrið og
vofurnar, var hann þó enn þá hræddari við húsbónda
sinn. Þess vegna rjetti hann konunni sinni bakkann, og
skundaði sem fljótast út úr herberginu. Reyndar gætti
hann þess vel, að fara ekki nema rjett út fyrir dyrnar,
og hurðina skildi hann við í hálfa gátt.
Þegar hann fjekk Eady bakann, hafði eitt brjefið
runnið ofan af brjefahrúgunni eða hrokkið þannig til, að
utanáskriftin blasti beint við Lecour. Honum varð litið
á utanáskriftina. Hann kipptist við og varð enn þá föl-
ari en áður, svo að Eady hjelt, aS hann ætlaði að fá nýtt
aðsvif. En hann náði sjer fljótlega aftur, þreif brjefið,
eins og honum væri mikið niðri fyrir, virti utanáskriftina
fyrir sjer, og tautaði:
»Þetta er rjett eins og það skyldi vera skrifað eftir
þá látnu. Höndin er alveg eins og h e n n a r hönd. En
hvernig læt jeg! Æ, jeg er auli. Þetta er einmitt hönd-
in, sem allar stúlkur læra í klaustrinu því. Eftir því að
dæma er það frá minni elskulegu dótturdóttur«
Hann lagði svo bitra og einkenuilega áherzlu a orðið
»elskulegu«, að auðsætt var, að fáþykkja mikil hlaut að
vera milli þeirra. Hann opnaði umslagið, og voru tvö
brjef í því, annað frá abbadísinni í klaustrinu, en hitt frá
dóttxxrdóttur hans. Hann mat meira brjefið frá gömlu
kouunni, fletti því í suudur og las það.
»París, Maríuklaustri ....
Herra Lecour! — Með því að umboðsmaður yðar get-
ur ekki borgað meðlagið með ungfrú Adrienne Durand fyrir
síðastliðið ár, neita jeg algerlega að hafa haua lexigur undir
minni umsjón, nema því að eins, að hún fáist til að verða
nunna. Eins og ástatt er fyrir lxenni, væri það að öllum
líkindum hollast fyrir haua og framtíðarlán hennar, að af-
neita með eiði heiminum og öllum hans hjegóma, en mjer
fellur þungt að verða að segja yöur það, að hún er ekki
samdóma mjer að því er þetta snertir.
Hún hefir lyst því yi'ir, að hún álíti sjálfan dauðann
ákjósanlegri, heldur en útilokun frá þessum synduga
heimi, sem ímyndunarafl hennar hefir fyllt með alls kon-
ar fögnuði og dýrö. Henni hefir verið veitt leyfi til þess,
að komast í sjerstök kynni við eina bekkjarsystur slna,
dóttur meiri háttar embættismanns, og hefir hún tvívegis
heimsótt hana í höll föður hennar. Mjer var þetta mjög
á móti skapi, en nánustu ættingjar ungfrú La Grandes
eru í þeirri stöðu, að jeg átti ekki gott með að segja nei.
Stúlka þessi á frænda, sem mjer er sagt að sje laglegur
og háttprúður maður, og jeg er hrædd um, að smjaöur-
yrði haus hafi haft meiri áhrif á dótturdóttur yðar, held-
ur en æskilegt hefði verið, því að hún hefir í bæði skift-
in verið mjög fálát og döpur í bragði, þegar hún hefir
komið aftur, og átt að fara að gegna skyldustörfum
sínum.
Jeg óska að fá að heyra álit yðar að því er snertir
framtíð hennar. Er það yöar vilji, að hún verði nunna?
Þjer hafið aldrei sagt mjer neitt ákveðið um það, hvað
þjer ætlizt fyrir með hana, og þess vegna hefi jeg veitt
henui sjálfræSi nokkuS, sem eg þó iði-ast eftir aS hafa
gert. En ef þjer fáið biskupinn og fóður Eustace, sem
er mælskumaður nxikill og prestur góður, í lið með yöur,
þá efast jeg ekki um, aS þeir geti talið henni hughvarf,
og fengið hana til að vinna heitið.
Jeg dreg enga dul á það, að við getum að eins lofaS
ungfrú Adrienne aS vera hjer, án meðlags frá yður, þar
til arfsvon hennar hefir rætzt, ef húri gerist nunna.
Ef hún undirgengst heitið, þá verður ekki gert neitt til-
kall til auðs yðár, meðan þjer eruð sjálfur á lífi og getið
notið hans. Eftir lát yðar verður auðurinn að ganga til
hennar sem einka-erfingja yðar, og systralagið, sem getur
notað hann sem meðal til þess, að láta mikið gott af sjer
leiða, mun þá blessa minningu yðar og biðja fyrir sálu
yðar. Hve mjög þjer munuð þurfa slíkra fyrirbæna við,
veit enginn betur en þjer sjálfur.
ÞaS er líka önnur mikilsverð ástæða til þess, að jeg
óska að hafa ungfrú Durand hjá okkur framvegis. Hún
gengur í svefni, og getur að líkindum orðið okkur aS
miklu liði meS hæfilegri fullkonxnun. Með þessu skilyrði
—133—
—134