Haukur - 01.01.1902, Blaðsíða 1

Hver var morðinginn?
Frakknesk leynilögreglu-saga, eftirEmile Gaboriau.
(I'iamh.y ^^?
„Þjer vitið, hvílikri fyrirstöðu gifting okkar Alberts „Afsakið, ungfrú", greip Daburon fram í fyrir
hefir rnætt", mælti Claire. „Gamli greifinn vildi henni, „hvenær var það, sem þjer skrifuðuð Albert?"
hvorki heyra mig nje sjá sem tengdadóttur, vegna Á þriðjudaginn".
þess að jeg er fátæk — jeg á sem sje ekkert t.il. „Munið þjer, um hvert leyti það var?"
Albert þurfti fimm ár til þess, að vinna sigur á ó- njeg hlýt að hafa sent brjefið milli klukkan tvð
vildarhug föður síns. Tvisvar samþykkti greifinn ráða- og þrjú".
hag okkar; tvisvar afturkallaði hann samþykki sitt, „Þakka yður fyrir, ungfrú. Gerið svo vel að
og sagðist að eins hafa veitt það vegna þess, að sjer
hefði verið þröngvað til þess. — Loksins — það er nú
hjer um bil mánuður siðan — samþykkti hann trú-
lofun okkar af fúsum vilja, En þessi sifellda undan-
færsla, og þessar eilífu frestanir og synjanir höfðu
sært tilfinningar ömmu minnar mjög átakanlega. Þjer
þekkið hana, og vitið, hvað hún er hörundssár; og að
því er þetta snertir, verð jeg að jata, að hiin hafði
gilda ástæðu til þess, að álíta sig móðgaða með þvi.
--------Jafnvel þótt búið væri að ákveða brúðkaups-
daginn, sagði amma niín, að við mættum ekki láta á
því bera, að giftingin, sem færði okkur auð og alls-
halda áfram".
„Allt fór eins og jeg hafði búizt við", mælti
Claire. „Þegar leið á kvöldið, kvartaði jeg um höfuð-
verk, og leyfði amma mín mjer þá að draga mig í
hlje. Jeg fór þá út í garðinn, og kom þar lítilli stundu
fyr en ákveðið var. Jeg hafði náð mjer í lykilinn að
garðshliðinu, og reyndi þegar að opna það. En því
miður gat jeg ekki snúið lyklinum, því að skráin var
svo ryðguð. Jeg neytti allrav ovku, en það kom fyrir
ekki, og fleygði jeg þá lyklinum til hans yfir múrinn,
til þess að hann gæti sjálfur reynt að Ijúka upp.
Hann reyndi það, en gat það ekki. Jeg bað haun
nægtir. væri okkur neitt vernlegt kappsmál, ,og gefa þeSs vegna að fresta fundum okkar, þangað til daginn
náunganum með því tilefni til þess, að hlæja að okk- eftir. En hann sagði, að þaö væri með öilu ógerlegt,
ur. Hún mælti þess vegna svo fyrir, að þangað til með því að það, sem hann þyrfti að segja mjer, niætti
lýsingum væri lokið, mætti Albert að eins koma til alls ekki dragast lengur, og meira að segja, þessa þrjá
okkar annan hvorn dag, síðari hluta dags, og dvelja daga, sem hann hefði dregið að segja nijor frá því,
hjá mjer tvær klukkustundir í serm, að henni sjálfri hefði hann kvalizt svo mjög, að harm gæti ekki af-
viðstaddri. Það var ekkert viðlit, að fá hana til þess boiið það lengur. — Eins og þjer getið skilið, töluð-
að víkja fiá þessavi ákvörðun. — — Svona leið og um við þetta gegnum hurðina. Svo sagði hann mjer,
beið, þangað til jeg fjekk brjef frá Albert. Það var á að hann ætlaði að klifra yfir steingirðinguna. Jeg
sunnudagsmorguninn. Hann skrifnði mjer, að hann grátbændi hann um að gera það ekki, því að jeg var
ætti svo annríkt, að hann myndi ekki geta heimsótt svo hrædd um, að hann kynni að slasa sig á því.
mig, jafnvel þótt þetta væri hans rjetti komudagur. Girðingin er, eins og þjer vitið, ákaflega há, og brúnin
--------Hvað gat það verið, sem tálmaðí komu haus? að 0fan alsett glerbroddum. Bergfljetturnar þekja
Jeg bjóst við öllu því verzta. Daginn eftir beið jeg ana girðinguna að innan og teygja sig út fyrir brúna,
hans óþolinmóð, og yður er óhætt að trúa þvi, að svo að það Jitur út sem viðirgerði. Hann hló að
mjer brá í brún, þegar þjónnii) hans kom með hræðslunni í mjer, og sagðist skyldi reyna að klifra
annað brjef írá honum. í því brjefi sárbændi Albert
mig um það, að leyfa sjer að tala við mig í einrúmi.
Hann sagði, að það væri nauðsynlegt, að hann fengi
að tala við mig sem allra fyrst, og að það væri áríð-
andi að enginn væri viðstaddur. Framtíð okkar væri
yfir girðinguna, nema því að eins, aðjeg bannaði sjer
blátt áfram að gera það. — Jeg þorði ekki að banna
honum það, og svo fór hann að reyna að klifra, Jeg
var svo hrædd, að jeg skalf eins og hrísla. Til allrar
hamingju er hann ákaflega fimur, og komst þess vegna
undir þessum fundi okkar komin. Hann bað mig um klaklaust yfir girðinguna. — Erindið var, að segja
að. ákveða stund og stað, og lagði ríkt á við mig, að mjer fra 0iani þvir er honum hafði að höndum borið.
halda þessu leyndu. Jeg fór þegar að hugsa um, yjð settumst fyrst á :litla bekkinn fyviv utan skemmti-
hvernig hægt væri að koma þessu við. Jeg skrifaði húsið — þjer munið víst eftir honum; en svo þegar
honum, og bað hann um að finna mig á þriðjudags- fór a0 rigna) forum við inn í skemnitihúsið, til þess
kvöldið við hliðið á garðinum, sem snýr út að götu, ao V1ð skyldum ekki verða vot. — — Það var komið
er fáir fara um. Til þess að gefa mjer bendingu um
komu sina, Átti hann að berja á hurðina, þegar klukk-
an í Invalide-kirkjunni slægi níu. Jeg vissi, að amma
mín hafði boðið ýmsum vinum sínum til sín þetta
kvöld, og jeg ætlaði að láta svo sem jeg hefði höfuð-
yfir miðnætti, þegar Albert skildi við mig, og þá var
hann glaður og rólegur; mjer hafði tekizt að hugga
hann. Hann fór sömu leiðina sem hann hafði komið,
en nú var bæði hægara og hættumirina að komast
yfir girðinguna, þvi að jeg fjekk hann til þess að nota
verk, og vonaði, að jeg gæti á þann hátt fengið mig stigaun garðyrkjumannsins. Pegar hann var i-ominn
lausa, áður en samsætið væri á enda". yfir, Jagði jeg stigann niður við girðinguna".
HATJKUR HINN UN6I
1901. lir. 16. 18.