Haukur - 01.01.1902, Blaðsíða 8

HVÍTA VOFAN.
erum við fúsar til að halda henni bjá okknr án meðgjafar,
þar til hún fær arfinn.
Yona, að fá sem allra fyrst svar frá trá yður.
Yðar
Ursula,
abbadis i Mariuklaustri.
•
Lecour starði iitla stund á undirskriftina, og virtist
vera sokkinn niður í einhverjar hugsanir. Svo braut hann
brjefið saman, og opnaði hitt brjef’.ð.
Þetta var í fyrsta skifti, sem hann fjekk brjef frá
•dótturdóttur sinni, því að hann hafði sjálfur lagt svo fyr-
ir, að hún rnætti aldrei ónáða hann rneð brjefaskriftum.
Hann hafði afneitað dóttur sinni, og haft, að því er hon-
um sjálfum virtist, fulla ástæðu til þess, og þess vegna
hafði hann álitið það göfugmaunlegt ltknarverk, að láta
ala dóttur hennar upp á hæfilegan bátt, og kosta upp
eldi hennar. Og hatm vildi hvorki láta ónáða sig með
þakklæti fyrir það nje umkvörtunum. Þannig var skoð-
un Lecours á þvf, sem flestir aðrir myndu hafa áiitið
helga skyldu. Brjefið var svohljóðaudi:
»Loksins fæ jeg þá leyfi til þess, að skrifa yður,
kæri afi minn. Mig hefir langað svo mjög til þess, en
abbadísin hefir sagt, að þjer vilduð ekki láta minna yð-
ur á tilveru mína, og að yður væri illa við mig, vegna
þessaðjeg væri barn manns þess, er þjerhefðuð hatað, og
dóttur yðar, sem þjer hefðuð afneitað. Æ, það er í sanrrleika
sárt að hugsa til þessa, m o n p e r e (faðir minn), því
að jeg hefi þó aldrei móðgað yður neitt. Jeg a engan
annan ættingja á lífi, og þess vegna snyr hjarta mitt sjer
eðlilega til yðar. Jeg hefi ætíð borið mikla lotningu fyr-
ir yður, og elskað yður innilega, og ást mín til yðar veit-
ir mjer rjett til þess, að ákalla aðstoð yðar nú þegar
mjer liggur mest á.
Samvistarmenn mínir hafa ekki látið neitt tækifæri
ónotað, til þess að reyna að fá mig til að ganga í klaust-
ur. En jeg vil miklu heldur láta reka mig eitthvað út í
buskann, og vinna sjálf fyrir fæði og fatnaði handa mjer,
heldur en að gera það. Frelsið mig, faðir móður minnar.
Frelsið barnið h e n n a r, sem þjer einu sinni hljótið að
hafa elskað, frá slíku óláui, því að jeg játa það, að jeg
kýs miklu heldur dauðann en klaustrið.
Leyfið mjer að koma heim til yðar. Leyfið mjer að
vera yður til aðstoðar og huggunar í elli yðar. Jeg er
ljettlynd og fjörug, og jeg skal flytja með mjer geisla
vonarinnar og æskunnar iun í gamla og skuggalega hús-
ið yðar.
Reynið mig, kæri afi minn. Látið mig að minnsta
kosti koma til yðar, og ef jeg skyldi verða yður til byrði
eða ieiðmda, þá er ætið nægur tími til þess, að fela mig
umsjá biskupsins og bandamanna hans.
Ef þjer neitið því, að verða við ósk minni, þá veit
jeg ekki, hverjar afleiðingarnar geta orðið, því að jeg á
vini, sem hafa fullan vilja á að hjálpa mjer, og jeg læt
yður vita það, að jeg kýs heidur að nota hjálp þeirra, en
að verða ein af þessum gagnslausu og óvænlegu verum,
sem kalla sig nunnur.
Kæri afi minn! Skrifið mjer þegar aftur, og segið
mjer, að hjarta yðar og heimili sje opið fyrir yðar
Ærienne«.
Einbúinn las brjef þetta yfir aftur og aftur, studdi
síðan hönd undir kinn og sat lengi hugsi. Svo leit hann
allt í einu upp og mæltl:
»Hvað segir þú um það, kerlingartetur, heldur þú
að það verði ekki ákaflega gaman fyrir unga stúlku, sen,
er alin upp á Frakklandi, og hefir lært allt hugsanlegt
til munns og handa, að búa hjerna í þessu gamla húsi,
sem fullt er af draugum og afturgóngum, og hafa enga
mannlega veru hjá sjer nema þig og mig?«
»Ef hún bara hefir þak yfir höfuðið annarstaðar,
herra minn, þá myndi jeg ráða bcnni, að vera þar en
ekki hjer«, svaraði Eady einbeitt. »Hvernig í ósköpunum
ætti ung stúlka að geta lifað hjerua, í þessari gömlu
rottugildru, hjeina, þar sem svo margt undarlegt á sjer
stað, sem hún getur ekki ráðið við?«
Lecour yppti öxlutn.
»En ef hún óskar nú sjálf eftir þessu, hvað á þá að
gera?« spurði hann kýminn. »Ef hún á ekkert attnað
heimili, hvað getur hún þá annað betra gert, en að gera
sjer þetta að góðu? Auk þess biður hún rttig svo inni-
lega um, að lofa sjer að l^oma, til þess að aunast mig í
elli miuni. Jeg finn það, að jeg þarf á einhverjum öðr-
ttm að halda, í staðinti fyrir veslings mállausa batttið þitt,
sent getur litið eftir — — —«.
Hann þagnaði og gaf Eady merki, sem hún virtist
skilja, því að hún greip þegar fram í íyrir honum.
»Og ntynduð þjer trúa henni til þ e s s, ef hún
kærni? Það er þó sannarlega það heimskulegasta, sem
nokkrum manni getur dottið í hug, að fara frá Frakk-
lartdi, til þess að setjast að í þessari viðbjóðslegu rottu-
holu. Hver er þessi veslittgs stúlka, sem ekki á neina
vini, er geti útvegað henni annað skárra heimili?«
»Þessi uuga stúlka er skjólstæðingur minn, og hún
á að eins unt tvennt að velja, annaðhvort að koma til
mín, eða að ganga í klaustur og vera þar alla æfi«.
»Guð hjálpi henni!« mælti gamla konan innilega.
»Og ef j e g gæti náð að tala við hana, þá skyldi jeg
ráðleggja henni, að vera þó heldur hjá nunnunum, en að
flytja sig hingað«.
»Þú ert asni, kerling, og hefir ætíð verið það«
mælti Lecour. »Þú hefir hjer nóg sólskin, nógan mat,
nógan hita, nóg húsnæði og nóg verk að vinna, og samt
sem áður möglar þú og talar þannig um hús mitt og
heimili, eins og það væri ekki sæmilegur bústaður fyrir
dótturdóttur mína«.
»Dótturdóttur yðar!« endurtók Eady, og stóru, kringl-
óttu augun hennar urðu enn þá stærri, en þau voru vön
að vera. »Jeg hefi aldrei fyr heyrt neitt um það«.
»Það Itefði líka verið skrítið, ef þú hefðir heyrt það
fyr, því að það er mál, sem jeg tala ógjarnan um. Eu
jeg á dótturdóttur, sem fæddist löngu áður en þú komst
til Louisiana* Jeg hefi fengið mjer ókunnugt þjónustu-
fólk, til þess að það skyldi ekki kvelja mig með spurn-
ingum unt afkomanda, sem rnjer er raun að að eiga«.
»En ef þessi unga stúlka er af yðar ætt, og svona
nákomin yður, hvers vegna hefir hún þá verið látin
flækjast svoua langt í burt frá sínu rjetta og eðlilega
heimili?«
»Það kemur mjer við, en ekki þjer, kerling, og jeg
get ekki sagt þjer það. Jeg áleit bara nauðsynlegt, að
láta þig vita, að bústýrustörfin verða máske bráðum
tekin af þjer, og fengin í hendur ungri stúlku, sem sjálf
hefir óskað eftir því, að fá að annast um húsið og hina
undarlegu íbúa þess. Jeg ímynda mjer samt, að hún
verði hjer ekki lengi; en þar sem hana langar svo mjög
til að koma, þá álít eg rjettast, að hún fái vilja sínum
fullnægt, einkum vegna þess, að jeg hefi líka gagn af því
í öðru tilliti«. (Meira).
■ “5*
—135—
—136—