Haukur - 01.01.1902, Blaðsíða 12

GKSTUBINlí Á INGJALDSHÓLI.
Þorbjörn, gamli maðurinn, sem daginn áður hafði
rerið fyrsti maðurinn, er bar kennsl á skipið, og svo
síðar iátið hreinskilnislega í ljós óhug sinn til Eng-
lendinga, var heimamaður hjá prestinum. Jafnvel
þótt hann væri kominn af gömlum, góðum og mikils-
metnum ættum, hafði hann þó á yngri árum sinum
ferðast víða um heim á útlendum skipum; annars
voru íslendingar óvanir slíkum ferðalögum á þeim ár-
um. í*egar hann fór að eldast, settist hann um kyrrt
heima fyrir; og þegar síra Jón varð sóknarprestur að
Ingjaldshóli og Fróðá, og kunni i fyrstunni ekki eitt
einasta orð í íslenzku, bauðst Þorbjörn til þess, þrátt
fyrir hatur það, er hann ól til Englendinga, að verða
túlkur hans og meðalgöngumaður milli hans og sókn-
armanna. Hann flutti sig þá að Ingjaldshóli, til prests-
ins, og þótt hann ætlaði sjer ekki upprunalega að
dvelja þar nema um stundarsakir, fór hann þaðan
samt aldrei aftur. Pótt þeir, sira Jón og hann, væru
býsna ólíkir að mörgu leyti, ólíkir að eðlisfari og mennt-
un, og hefðu ólík áhugaefni, fór þó svo að lokum, að
þeir gátu hvorugur án annars verið, og leiddi það
þess vegna af sjálfu sjer, að Þorbjörn var ávallt kyr
á Ingjaldshóli. Nú annaðist hann að mestu leyti
um búið, og yfir höfuð alla hina veraldlegu hlið af
störfum pressins. Gömlu mönnunum fundust löngu vetr-
arkvöldin tiltölulega fljót að líða, því að þá varð Por-
björn að segja prestinum sögur af ferðum sínum,
segja honum greinilega frá öllu því merkilega, er fyr-
ir hann hafði borið, og í stað þess sagði síra Jón
honum frá mörgu og miklu, sem hann hafði lært og
lesið um, og meira að segja, hann kenndi Þorbirni
svo mikið í latnesku, að hann gat lesið hjálparlaust öll
auðskildari rit Rómverja hinna fornu. Annars var
Porbjörn fámálugur og fáskiftin maður, átti fáa kunn-
ingja, og enga ættinga á lífl. Hann fór oft einförum
úti á viðávangi, og sást þá oft sitja á sjávarströnd-
inni, og horfa út á haflð. Ef hann talaði við ein-
hvern, laut samtalið venjulega að þv;, hve raunalega
vesalt allt væri orðið, í samanburði við það, sem áður
hefði verið, og að það væru ekki neina ættlerar einir,
sem nú ælust upp á íslandi. Mönnum geðjaðist auð-
vitað eáki vel að þessari skoðun Porbjörns; en þótt,
íáum væri hlýtt til hans, báru samt flestir virðingu
fyrir honum, því að jafnvel þótt þeir vildu ekki kann-
ast við, að hann hefði rjett fyrir sjer, varð þeim samt
sem áður ósjálfrátt, að bera lotningu fyrir þeim, sem
hafði ágæti og mikilfengleik liðna tímans i hávegum, og
hjelt uppi svörum fyrir hann. Og auk þess var það
almenn ætlun, að Porbjörn hlyti annaðhvort að hafa
orðið fyrir miklum og þungum harmi, eða þá að hann
byggi yflr einhverju, sem hofði tekið allan huga hans
fanginn.
Presturinn áleit nauðsynlegt, að hitta Þorbjörn
að máli, áður en hann sæi nýja gestinn og fengi vit-
neskju um það, að hann ætti að dvelja svo mánuðum
skifti á Ingjaldshóli, því að honum var kunnugt um
hatur þorbjörns til útlendinga, og var hann þess vegna
hræddur um, að Porbjörn myndi ekki geta varizt
þess, að láta óvildarhug sinn í Ijós við herra Dove, ef
ekki væri búið að búa hann undir fundi þeirra. En
það var samt auðveldara að fá hann góðan, heldur
en presturiun hafði búizt Yið. Þorbjörn lýsti þegar
yfir því, að þar sem gesturinn væri ekki Englending-
ur, heldur Portúgalsmaður, þá bæri hann ekki meiri
kala til hans, heldur en til flestra annara manna.
Presturinn varð innilega feginn þessum góðu málalok-
um, og skundaði sem fljótast inn i baðstofuna aftur,
til þess að spjalla við gest sinn. (Meira.)
& Rr ítlur.
JrSééÍ
H vorugur þeirra.
„Heyrðu, geturðu sagt mjer eitt? í fjörunni
hjerna stóð asni, og horfði út í eyjuna, en í eyjunni
uxu þistlar, sem hann vildi gjarnan ná í. Hvernig
átti nú asninn að ná í þistlana, án þess að fara út í
eyjuna, og án þess að nokkur flytti honum þistlana?"
Sá, sem spurður var, braut lengi heilann um
þetta, ©n svaraði svo að lokum: „Nei, það goi jeg
ek-ki“.
,Nei, það gat hinn asninn ekki heldur“.
•
Grimmúðugt læknisráð.
Læknirinn: Fyrst litla telpan þolir ekki að drekka
nýmjólk, þá verðið þjer að sjóða hana.
Auglýsing.
Fátæk kvennfata-saumastúlka, sein gekk í grand-
leysi eftir götunni á laugardagsk völdið og var að skila
af sjer saunium, var svo óiánsöm að missa liflð í
mannþrönginni. Ráðvandur finnandi geri svo vel að
skila því í Vesturgötu 55.
Síátur.
i.
Hvers vegna hefir maðuriim eina tungu, en tvö eyru'?
2:
Hvernig getnr þú úr tveim reglustikum búið til tiu?
3.
Hvers vegna jera iivítar kindur meira en svartar?
4.
Hvernig getur þú dregið svo einn frá nítján, að tuttugu
verði eftir?
*
Stærðfræðisþraut.
Jón, Páll og Bjarni áttu samtals 160 krónur. A borðinu
fyrir framan þá ligu peningar. Jón sagði: „Jeg á helmingi
fleiri krónur, heldur en hjer eru i borðinu“. „Ogjeg á þre-
falt meira, heldur en hann Jón“, mælti Páll. „Pá er jeg tölu-
vert ríkari“, mælti Bjarni, „því að jeg á ferfait fleiri krónur,
heldur en hann Páll“. Hve margar krónur voru á borðinu,
og hverau maigar Krónur átti hver þeirra?
*
Reikningsgáta.
Brekkusnigill einn skreið upp eftir gafli á húsi, er var
12 metrar á hæð. Hann skreið fjóra metra áleiðis á degi
hverjum, en rann þrjá metra ofau á við á hverri nóttu. Hve
marga daga þurfti hann til þess, að ná mæni hússins?

Ráðning
gátnanna í 13.—15. tölubl.
1. Saltfiskinum, því að höfuðið er hjer uppi i sveit, en
sporðurinn suður á Spáni.
2. Vegna þess að hann var hníflaus.
3. Snjóhúsum og „kramarahúsum11 (brjefstiklum).
4. Láttu hvern pokaun utan yfir annan, og rúginn í
innsta pokann.
Reikningsgátan: 30 ára.
Stærðfræðisþraut: 20 vagnar.
Útgefandi: STEFÁN RUNÓLFSSON, Pósthússtrœti 17.
Reykjavík, 1902. — Aldarpreutemiðja.
— 143
— 144 —