Haukur - 01.01.1902, Qupperneq 1

(Framh.).
Hver var morðinginn?
Frakknesk leynilögreglu-saga, eftir Emile Graboriau.
„Þjer vitið, hvílíkri fyrirstöðu gifting okkar Alberts
hefir mætt“, mælti Claire. „Gamli greiflnn vildi
hvorki heyra mig nje sjá sem tengdadóttur, vegna
þess að jeg er fátæk — jeg á sem sje ekkert til.
Albert þurfti flmm ár til þess, að vinna sigur á ó-
vildarhug föður síns. Tvisvar samþykkti greiflnn ráða-
hag okkar; tvisvar afturkallaði hann samþykki sitt,
og sagðist að eins hafa veitt það vegna þess, að sjer
hefði verið þröngvað til þess. — Loksins — það er nú
hjer um bil mánuður síðan — samþykkti hann trú-
lofun okkar af fúsum vilja. En þessi sífellda undan-
færsla, og þessar eilífu frestanir og synjanir höfðu
sært tilfinningar ömmu minnar mjög átakanlega. Pjer
þekkið hana, og vitið, hvað hún er hörundssár; og að
því er þetta snertir, verð jeg að játa, að hún hafði
gilda ástæðu til þess, að álíta sig móðgaða með því.
------Jafnvel þótt búið væri að ákveða brúðkaups-
daginn, sagði amma tuín, að við mættum ekki láta á
því bera, að giftingin, sem fæiði okkur auð og alls-
nægtir, væri okkur neitt verulegt kappsmál, og gefa
náunganum með því tilefni til þess, að hlæja að okk-
ur. Hún mælti þess vegna svo fyrir, að þangað til
lýsingum væri lokið, mætti Albert að eins koma til
okkar annan hvorn dag, síðari hluta dags, og dvelja
hjá mjer tvær klukkustundir í senn, að henni sjálfri
viðstaddri. Það var ekkert viðiit, að fá hana til þess
að víkja frá þessari ákvörðun. — — Svona leið og
beið, þangað til jeg fjekk bi jef frá Albert. f“að var á
sunnudagsmorguninn. Hann skrifaði mjer, að hann
ætti svo anmíkt, að hann myndi ekki geta heimsótt
mig, jafnvel þótt þetta væri hans rjetti komudagur.
------Hvað gat það veiið, sem tálmaðí komu haus?
Jeg bjóst við öllu þvi verzta. Daginn eftir beið jeg
hans óþolinmóð, og yður er óhætt. að trúa þvi, að
mjer brá í brún, þegar þjónnin hans kom með
annað brjef frá honum. í því brjefi sárbændi Albert
mig um það, að leyfa sjer að taia við mig í einrúmi.
Hann sagði, að það væri nauðsynlegt, að hann fengi
að tala við mig sem allra fyi st, og að það væri áríð-
andi að enginn væri viðstaddur. Framtíð okkar væri
undir þessum fundi okkar komin. Hann bað mig uin
að ákveða stund og stað, og lagði ríkt á við mig, að
halda þessu leyndu. Jeg fór þegar að hugsa um,
hvernig hægt væri að koma þessu við. Jeg skrifaði
honum, og bað hann um að flnna mig á þriðjudags-
kvöldið við hliðið á garðinum, sem snýr út að götu,
er fáir fara um. Til þess að gefa mjer bendingu um
komu sína, átti hann að berja á hurðina, þegar klukk-
an í Invalide-kirkjunni slægi níu. Jeg vissi, að amma
mín hafði boðið ýmsum vinum sínum til sín þetta
kvöld, og jeg ætlaði að láta svo sem jeg hefði höfuð-
verk, og vonaði, að jeg gæti á þann hátt. fengið mig
lausa, áður en samsætið væri á enda“.
„Afsakið, ungfrú", greip Daburon fram í fyrir
henni, „hvenær var það, sem þjer skrifuðuð Albert?"
„Á þriðjudaginn“.
„Munið þjer, um hvert leyti það var?“
„Jeg hlýt að hafa sent brjefið milli klukkan tvö
og þrjú“.
„Þakka yður fyrir, ungfrú. Gerið svo vel að
halda áfram“.
„Allt fór eins og jeg hafði búizt við“, mæiti
Claire. „Þegar leið á kvöldið, kvartaði jeg um höfuð-
verk, og leyfði amma mín mjer þá að draga mig í
hlje. Jeg fór þá út í garðinn, og kom þar lítilli stundu
fyr en ákveðið var. Jeg hafði náð mjer i lykilinn að
garðshliðinu, og reyndi þegar að opna það. En því
miður gat jeg ekki snúið lyklinum, því að skráin var
svo ryðguð. Jeg neytti allrar orku, en það kom fyrir
ekki, og fleygði jeg þá lyklinum til hans yfir múrinn,
til þess að hann gæti sjálfur reynt að ljúka upp.
Hann reyndi það, en gat það ekki. Jeg bað hann
þess vegna að fresta fundum okkar, þangað til daginn
eftir. En hann sagði, að þaö væri með öllu ógerlegt,
með því að það, sem hann þyrfti að segja mjer, mætti
alls ekki dragast lengur, og meira að segja, þessa þrjá
daga, sem hann hefði dregið að segja mjer frá því,
hefði hann kvalizt svo mjög, að hann gæti ekki af-
borið það lengur. — Eins og þjer getið skilið, töluð-
um við þetta gegnum hurðina. Svo sagði hann mjer,
að hann ætiaði að klifra yfir steingirðinguna. Jeg
grátbændi hann um að gera það ekki, því að jeg var
svo hrædd um, að hann kynni að slasa sig -á þvi.
Girðingin er, eins og þjer vitið, ákaflega há, og brúnin
að ofan alsett glerbroddum. Bergfljetturnar þekja
alla gii ðinguna að innan og teygja sig út fyrir brúna,
svo að það Jitur út sem víðirgerði. Hann hló að
hræðslunni í mjer, og sagðist skyldi reyna að klifra
yfir girðinguna, nema því að eins, aðjeg bannaði sjer
blátt áfram að gera það. — Jeg þorði ekki að banna
honum það, og svo fór hann að reyna að klifra. Jeg
var svo hrædd, að jeg skalf eins og hrísla. Til allrar
hamingju er hann ákaflega fimur, og komst þess vegna
klaklaust yfir girðinguna. — Erindið var, að segja
mjer frá óláni því, er honum hafði að höndum borið.
Yið settumst fyrst á'fiitla bekkinn fyrir utan skemmt.i-
húsið — þjer munið vist eftir honum; en svo þegar
fór að rigna, fórum við inn í skemmtihúsið, til þess
að við skyldum ekki verða vot. — — Það var komið
yfir miðnætti, þegar Albert skildi við mig, og þá var
hann glaður og rólegur; mjer hafði tekizt að hugga
hann. Hann fór sömu leiðina sem hann hafði komið,
en nú var bæði hægara og hættuminna að komast
yfir girðinguna, því að jeg fjekk hann til þess að nota
stigann garðyrkjumannsins. Þegar hann var i-ominn
yfir, Jagði jeg stigann niður við girðinguna".
HAUKUR HINN UNGI
1901. Nr. 16. 18