Haukur - 01.01.1913, Blaðsíða 6

Shcrlock Qolmes
Leynilögreglusögur eftir A. Conan Doyle
7M
Shirleya-siðbókin.
Jafnvel þótt Sherlock Holmes sýndi meiri ná-
kvæmni, heldur en nokkur maður annar, sem jeg
hefi þekkt, þegar um rökvísi, íhugun og ályktanir
var að ræða, og jafnvel þótt hann væri töluvert
nostursamur um fatnað sinn, hár o. s. frv., þá
A'ar hann þó í aðra röndina einhver sá mesti
hirðuleysis og óregluseggur, sem jeg get hugsað
mjer, og hefir þessi óregla hans oft gert mjer gramt
í geði. Og þó er langt frá því, að jeg sje nein
fyrirmynd í reglusemi. Flækingslíf mitt í herþjón-
ustunni í Afghanistan og eitthvert meðfætt Zigeuna-
eðli, hefir einmitt gert mig miklu hirðulausari
um alla reglu og nákvæmni, heldur en lækni sæmir.
En jeg gæti þess þó ávallt, að fara ekki of langt
i því efni; og þegar jeg sje mann gej'ma vindlana
sína í kolaskóflunni og reyktóbakið sitt í tánni á
gömlum gólfskó, og fesla brjefin, sem liann á eftir
að svara, með sjálfskeiðingsoddi á arinhylluna, þá
fer jeg að verða upp með mjer af reglusemi minni.
Jeg hefi ætið álitið það sjálfsagt, að skotfimisæfing-
ar teldust til þeirra íþrótta, sem ættu að fara fram
undir berum himni, og þegar Sherlock Holmes einu
sinni, í einu dutlungakastinu, settist i hæginda-
stólinn með skammbyssuna í hendinni og hundr-
að hlaðin skothylki á horði við hliðina á sjer, og
tók að skreyta vegginn andspænis sjer með kúlna-
röðum, sem smám saman urðu að stöfum, svo að
greinilega mátti lesa: »Victoria R«, þágatjeg ekki
á mjer setið, að minna hann á það með viðeig-
andi ávítunarröddu, að hvorki loftið í herberginu
nje útlit þess batnaði við slíka dægrastyttingu.
Herbergi okkar voru ætíð full af alls konar
efnarannsóknaráhöldum, efnablöndunum og efna-
samböndum, sem Holmes var öðru hvoru að gera
tilraunir með, og alls konar þjófa og morðingja-
áhöldum, sem hann hafði safnað að sjer úr öllum
áttum. Alstaðar var dót þetta að flækjast fyrir,
meira að segja stundum innan um matinn á boið-
inu, og jafnvel á enn þá meira óviðeigandi stöðum.
Þó voru brjef hans og skjöl mjer mest til ásteyt-
ingar. Það var eins og hann ætti ómögulegt með
að brenna eða ónýta nokkurt brjef eða annað skrif-
að mál, einkum ef það stóð í einhverju sambandi
við glæpamál, og þó var það ekki neina einu sinni
eða tvisvar, frá því er við kynntumst, sem hann
liafði fengið sig til þess að safna brjefunum sam-
an og koma þeim í röð og reglu, því að þótt á-
hugi hans og starfsþrek væri annað slagið svo
óbilandi, að hann gat unnið svo að segja dag og
nótt, þá var hann þess á milli það mesla letiblóð,
sem jeg hefi þekkt, og lá hann þá venjulega með
fiðlu sína eða einhverja hók, og hreyfði sig varla
nema að matborðinu og frá því aftur. Afleiðingin
var sú, að brjef hans og skjöl hrúguðust sanian
mánuð eftir mánuð, þar til hver krókur og kýn)1
í dagstofunni var fullur af skrifuðum skjölunu
sem fyrir engan mun mátti brenna, og enginn gat
komið í röð og reglu, nema eigandinn sjálfur.
Vetrarkvöld eitt, er við sátum saman við eld'
stóna, dirfðist jeg að stinga upp á því við hann’
að nú, þegar hann væri búinn að líma blaðaui
klippurnar inn í dagbókina sina, ætti hann
verja næstu tveim klukkustundunum til þess
að
að
taka ofurlítið til í lierberginu og gera það dálít^
vistlegra.
Hann gat ekki neitað því, að tilmæli ndn
væru sanngjörn, og þess vegna fór hann — reyud'
ar með hálfgerðum ólundarsvip — inn í sveú1'
herbergið sitt, og kom aftur að vörmu spori med
litla járnkistu, er liann dró á eftir sjer. Hann
setti kistuna á mitt gólf, lagðist á hnjen á f°l'
skemil hjá kistunni og opnaði hana. Jeg sá þ8,
að kistan var hjer um bil hálf af brjefurn. eI
voru bundin í smáböggla með rauðu seglgarni.
»Hjer eru nú margir góðir gripir, Watson(>
mælti hann, og leit hálf-illgirnislega til min.
»Ef
þjer þekktuð allt, sem er í þessari kistu, þú *'
mynda jeg mjer, að þjer hæðuð mig að taka eid'
hvað af því upp, í stað þess, að láta meira niðnl
í liana«.
*
»Eru það skýrslur um fyrstu afreksverkin y°'
ar?« spurði jeg. »Jeg hefi oft óskað þess, að je$
hefði skráða lýsingu á þeim Iíka«.
»Já, vinur minn, þetta hefir allt gerzt áðuf
en jeg eignaðist æfisöguritara, til þess að gera m>é
dýrðlegan«. Svo fór hann að taka einn og elIin
böggul upp úr kistunni, og var auðsjeð á þvn
hvernig hann tók á bögglunum, að honum þúttl
mjög vænt um þá, og var annt um að þeir skemmd
ust ekki.
»Það eru ekki eingöngu sigurvinningar, ^ al
son«, mælti hann. »En það eru mörg lagleg ul'
lausnarefni hjer innan um. Hjer er Tarlito"'
morðingjamálið, og hjer er mál Wamberrys, gamla
vínsalans, og hjer cr mál gömlu, rússnesku gre>fa'
frúarinnar, og hjer er einkennileg saga um áls'
hækjuna, og nákvæm skýrsla um Ricoletti me
snúna fótinn og andstyggilegu kerlinguna hanS’
Og hjerna — já þetta er nú alveg sjerstaks eðl>s<('
Hann seildist alveg niður á botn á járnkist'
unni, og tók upp lítinn trjekassa með renniiok1’
eins og kassa þá, sem börn geyma í leikföng sl°'
Upp úr honum tók hann gamalt og lúið pappirs
blað, gamlan látúnslykil, trjetein, er seglgarni va
vafið um, og þrjár gamlar, ryðgaðar málmkringlu^
»Nú, nú, vinur minn; hvaða ályktanir getJ
þjer nú dregið af þessu?« spurði hann brosand1’
er hann sá hve forviða jeg var.
— 11 —
— 12 —