Tíminn - 23.12.1940, Qupperneq 14

14
TÍMINN
kapelluna. Það sá minaul, Himalaya-fas-
aninn, prýddan dýrlegu litaskrúði sínu,
fyrir framan Kali-líkneskið, en inni í must-
erinu sátu Zangrwr-aparnir og léku sér að
hnotuskumi. Sum bömin höfðu líka heyrt
sona beita rqdd sinni, eins og bjama er
siður, hjá stóru klettadröngunum. Allir
þóttust því vissir um hæfileika Purun Bha-
gats til dáleiðslu og kraftaverka..
Þó var ekkert fjær huga hans en unara-
verk. Honum virtist allt sköpunarverkið
vera eitt dásamlegt undur. Og opnist augu
manns einu sinni fyrir því, er að svo mörgu
að hyggja. Hann varð þess fullviss, að ekk-
ert væri öðra meira í þessum heimi. Nótt
og dag beindist hugur hans að því, að kom-
ast að kjarna verundarinnar, komast þang-
að, sem sál hans átti upptök sín.
Hárið á hpnum óx niður á herðar, úfið
og mikið, þar sem hann sat og hugsaði. Lát-
únsvarið á hækjunni myndaði smám saman
dálitla holu í litlu steinhelluna hjá hjartar-
skinninu, staðurinn, þar sem brúna betli-
skálin stóð dag eftir dag, fór að taka lögun
af botninum á henni þegar fram í sótti, og
senn lærðu dýrin að þekkja sinn afmarkaða
reit við bálið. Akrarnir tóku litaskiptum
eftir árstíðum. Þreskisvæðin voru fyllt og
tæmd og fyllt á nýjan leik. Hvað eftir ann-
að hurfu langfúraparnir gegnum snjódrifinn
skóginn, er vetra tók, en þegar voraði aftur,
komu kvéndýrin neðan úr dölUnum með
litla, gráa unga með dapurleg augu.
Það bar fátt nýstárlegt til í þorpinu.
Presturinn eltist, og mörg litlu bamanna,
sem fyrst höfðu komið með mat í betli-
ákálina upp á fjallsbrúnina, sendu nú börn
áín með hann. Væru þorpsbúar spurðir, hve
lengi hinn heilagi maður þeirra hefði búið
í Kali-kapellunni í fjallskarðinu, svöruðu
þeir: „Frá ópiunatíð“.
Svo var það eitt sinn, að slíkar sumar-
rigningar gengu, að i mörg herrans ár hafði
ekkert þvílíkt þekkzt í fjöllunum. f meira
en þrjá mánuði var dalurinn kafinn skýj-
um og regnþrungnum þokubólstrum. —
Þrumuveður var dag eftir dag og látlaus,
ægileg úrhellisrigning. Regnskýin lágu oft-
ast neðar heldur en Kalikapellan á fjalls-
brúninni, og í heilan mánuð sá hinn heil-
agi þorpið aldrei. Það var kafið hinni hvítu
hulu, sem hófst og hneig og hrannaðist
saman, en lyftist aldrei burt af snarbrött-
um hlíðum dalsins.
Allan þenna tíma barst honum ekki ann-
að hljóð til eyrna en regnhljóðið; miljónir
vatnsdropa féllu á trén uppi yfir honum og
á jörðina umhverfis hann. .Vatnið seytlaði
um furubarrið, draup af óhreinum
burknablöðum og steyptist í leirblöndnum
fossum niður fjállshlíðina. Loks brauzt
sólin fram og angandi reykelsiseim lagði
frá deodar-trjánum. Hin dásamlega angan,
sem fjallabúamir kalla „snæilm“, fyllti
loftið. í eina viku var sterkjusólskin; síðan
komu skýin yfir að nýju með steypiregni.
Regnið fossaði úr loftinu og reif upp svörð-
inn. Þetta kvöld bar Purun Bhagat mikið af
viði að eldinum, því hann þóttist þess viss,
að hinir villtu bræður hans myndu þurfa
hlýjunnar við. En ekki eitt einasta dýr kom
heim að kapellunni, þó að hann kallaði og
kallaði, þangað til svefninn bar hann ofur-
liðí. Hann furðaði sig á því, hvað gæti
hafa hent í skóginum.
Um nóttina vaknaði hann við, að einhver
tók í ábreiðuna. Það var þreifandi myrkur,
og regnið dundi í skóginum, líkast því sem
þúsund bumbur væru barðar. Hann þreif-
aði fyrir sér og fálmaði í loppu á litlum
langúr-apa.
„Það er hlýrra hér en uppi í trjánum,“
sagði hann syfjulegri röddu og færði
ábreiðuna til, “hjúfraðu þig upp að mér og
yljaðu þér.“
Apinn greip í hendina á honum og reyndi
að draga hann til sín.
„Er það mátur, sem þú ért að sníkja?“
spurði Purun Bhagat. „Bíddu ofurlítið, ég
skal ná í eitthvað handa þér.“
En þegar hann skreið úr bóli sínu til að
bæta í eldinn, hljóp Zangrúr-apinn fram að
dyrunum og umlaði, kom stökkvandi til
baka og greip um hnén á Puran Bhagat.
„Hvað er þetta? Hvað er að þér, vinur?“
spurði Puran Bhagat, því að apinn horfði
á hann slíkum bænaraugum, að ekki verður
með orðum lýst.
„Út í þetta veður fer ég ekki, nema ein-
hver af þínu kyni hafi lent í gildra — en
hér hefir engínn maður gildrur. Ég fer ekki
út í þetta hrakveður! Líttu á, vinur, jafn-
vel barasingh leitar sér skjóls."
Það glamraði í hornaskrúði- hjartarins,
þegar hann ruddist inn í kapelluna, svo
harkalega rákust þau í Kali-líkneskið.
Hjörturinn setti undir sig hausinn fyrir
framan Purun Bhagat, krafsaði eirðarlaus
í gólfið og blés út um samanklemmdar
nasaholurnar.
„Svona, svona“, sagði hinn heilagi maður.
„Launar þú þannig húsaskjólið?"
En hjörturinn hrakti hann á undan sér
fram að dyrunum, og rétt í sömu svifum
heyrði Purun Bhagat þungan nið, sem nálg-
aðist óðfluga. Hann sá gólfhellumar um-
turnast og samanþjappaðan jarðveginn
undir þeim bresta í sundur.
„Nú skil ég“, mælti Purun Bhagat. „Ég
skal ekki ásaka ykkur, bræður mína, þó að
þið kæmuð ekki til mín að eldinum í gær-
kvöldi. Fjallið er að hrynja. En hvað
um það? Hvers vegna ætti ég að leita
brott?“
Honum varð litið á tóma betliskálina.
Svipur hans breyttist.
„Á hverjurp degi hafa þeir gefið mér
gnægð góðrar fæðu, allt frá því ég kom
hingað. Hafi ég ekki hraðann á, verður eng-
in manneskja á lífi í dalnum, þegar morgn-
ar. Vissulega má ég liraða mér og gera þeim
viðvart. Frá, bræður. Ég ætla að komast að
eldinum!“
Barasingh vék fúslega til hliðar og Purun
Bhagat stakk blysi niður í glóðina og
tendraði það.
„Jæja, þið komið til að vara mig við
hættunni,“ sagði hann og rétti úr sér. „Við
skulum gera meira, inna af höndum betra
verk og göfugra. Komdu, bróðir, og lofaðu
mér að hanga á hálsinum á þér, því að ég
hefi ekki nema tvo fætur.“
Hann greip um hin greinastóru horn
barasingh með hægri hendinni, en lyfti
blysinu með þeirri vinstri og lagði af stað
út í óveðrið, burt frá kapellunni. Það var
ekki minnsti vindblær, en úrhellið því nær
kæfði blyslogann. Hjörturinn hljóp niður
hlíðina með afturfæturna kreppta undir
sig. Óðar en þeir voru komnir niður fyrir
skóginn, komu fleiri bræður Purun Bhagats
æðandi á eftir þeim. Hann heyrði, þó að
hann gæti ekki eygt það, að langur-aparnir
hópuðust í kring um þá og einhvers staðar
heyrði hann sona, Himalayabjöminn,
hrína. Regnvott hárið á honum var eins
og þung strábreiða, vatnið skolaðist um
bera fæturna og gulur kuflinn loddi við
ellihruman líkamann. En hann hélt sér fast
í hjörtinn og þeim miðaði vel niður fjallið.
Hann var ekki lengur hinn heilagi einsetu-
maður. Hann var Sir Purun Dass K. C. I. E.,
æðsti ráðgjafi í stóra ríki, maður, sem var
vanur að skipa fyrir, og nú hafði einsett
sér að bjarga fólkinu. Þeir hentust niður
snarbratta, leirrunna hlíðina, hinn heilagi
GLEÐILEG JÓL!
Kolasalan s.f.
GLEÐILEG JÓL!
\erzlunin Brynjja.
ii
GLEÐILEG JÓL!
JVót, Hreinn oy Sirius.

GLEÐILEG JÓL!
Sœlgœtisger&in ]
Víkingur.
GLEÐILEG JÓL!
Ehnskipufélag íslands.
•>*■
!
f
GLEÐILEG JÓL!
Bókaverzlun
Finns Einarssonar.