Tíminn - 23.12.1940, Qupperneq 15

T í M I N N
15
!
maður og hinir villtu bræður hans, neðar
og neðar, unz hirtinum skrikuðu fætur á
steinlagningunni á þreskireitunum; hann
blés, því að þefur af mönnum barst honum
að vitum. Þeir voru komnir að öðrum enda
hinnar löngu og viðhafnarmiklu þorpsgötu.
Hinn heilagi barði með hækjunni sinni í
gluggann hjá járnsmiðnum og blysið hans
fuðraði upp í hléi í upsimar á húsinu.
„Vaknið, út með ykkur,“ æpti Purun
Bhagat. Hann þekkti ekki lengur sína eigin
rödd, því að það voru mörg ár liðin, síðan
hann hafði kallað á einhvern. „Fjallið er að
hrynja! Fjallið er að hrynja! Á fætur
og út!“
„Það er Bhagat,“ sagði kona jámsmiðs-
ins. „Hann stendur þarna og hirtirnir allt
í kring um hann. Taktu börnin og gerðu
fólkinu viðvart.“
Nú var hlaupið hús úr húsi. Dýrin rudd-
ust um þröng húsasund og þrengdu sér
eins nærri hinum heilaga manni og þau
gátu. Sona urraði órólega.
Þorpsbúar hröðuðu sér út á veginn, það
voru ekki nema 70 manneskjur alls. Við
glætuna frá blysinu sáu þeir, hvemig Bha-
gat hafði hemil á hinum dauðskelkaða hirti.
Aparnir héngu biðjandi utan í honum, en
sona tyllti sér á hæklana og öskraði.
„Yfir þveran dalinn og upp í hina fjalls-
hlíðina“, hrópaði Pumn Bhagat. „Látið
engan verða eftir! Við fylgjumst öll að!“
Fólkið forðaði sér sem skjótast. Það hljóp
eins hratt og fjallbúum einum er veitt, því
að þegar skriðuföll og bjarghmn vofa yfir,
verður maður að leitast við að komast upp
á sem hæstan hamar, þar sem skriðan nær
ekki til manns. Það óð yfir dálitla
á, sem rann um dalinn, og æddi másandi
og blásandi upp akurskákimar hinum meg-
in í dalnum. Purun Bhagat og bræður hans
eltu. Meðan þorpsbúar klifu upp bratt-
ann, æpti hver á annan — það var hóp-
könnun þeirra á meðal — og rétt á eftir
þeim brokkaði hinn stórvaxni barasingh
með Purun Bhagat. Að lokum nam hjört-
urinn staðar í skjóli við hávaxin barrtré,
fimm hundruð fet uppi í fjallshlíðinni.
Sú eðlistilvísan, sem hafði varað dýrið við
því, er var að gerast, fyllti það nú öryggis-
tilfinningu á ný.
Purun Bhagat hneig hálfmeðvitundarlaus
til jarðar við hliðina á hirtinum. Vosbúðin
og áreynslan var að gera út af við hann;
þó kallaði hann blysberana til sín og sagði:
„Farið ekki lengra og teljið fólkið“.
Og þegar hann sá blysin hnappast sam-
an, hvíslaði hann að hirtinum:
„Vertu hjá mér, bróðir minn. Vertu —
hjá — mér — þar — til — ég — dey.“
Það heyrðist skark, sem varð að þung-
um dyn, dynur, sem breyttist í háværar
drunur, drunur, sem urðu að óskiljanlegum,
■órofa hávaða. Það var eins og fjallið, þar
sem fólkið stóð, hefði verið lostið ógurlega
þungu höggi; það skókst til. Svo yfirsteig
dimmur ómur, þungur, hreinn og drynjandi,
öll önnur hljóð í margar mínútur. Barr-
trén sveifluðust við hljómfallið. Síðan dó
ómurinn út og nú heyrðu allir, að regnið
streymdi ekki lengur niður á víðar og harð-
lendar flatneskjur dalsins eða féll i hávax-
ið grasið, heldur draup með þungu falli i
lausan jarðveg. Allir vissu, hverju það
sætti.
Enginn af þorpsbúum, jafnvel ekki prest-
urinn, dirfðist að nálgast hinn heilaga
mann, sem hafði bjargað lífi þeirra. Þeir
þnipruðu sig saman undir barrtrjánum og
biðu dagrenningar. Þegar birti, litu þeir yfir
dalinn og sáu, að þar sem áður höfðu verið
stórskógar og akurreinar og bithagi,voru nú
;gapandi og rauðar skriðurennur, sem
I ,.. „3 , |
| GLEÐILEG JÓL! | GLEÐILEG JÓL!
j Prentmyndagerðin, j Ólafur Hvanndal, j
Smjörlíkisgerðin
j Laugaveg 1. j „Svanuríe. —• .—.—— —~ i
? 1 | GLEBILEG JÓL! Olíuverzlun íslands h.f. ! . — GLEÐILEG JÓL! Smjörlíkisgerðin Ásgarður.
y
! ,
j GLEÐILEG JÓL! GLEBILEG JÓL!
Sláturfélag
. 1 > Suðurlands. -————.—.————~————~
breikkuðu niður til dalsins, og hingað og
þangað risu trjástofnar upp úr aurdyngj-
unum, krónumar á kafi i eðjunni. Hinar
rauðu dyngjur höfðu haugast langt upp
eftir fjallinu, þar sem fólkið hafði leitað
afdreps, og stíflað ána, sem nú var tekin að
mynda stöðuvatn, rauðlitað af leimum.
Þorpið sást hvergi, ekki vegurinn . upp að
kapellunni, kapellan sjálf né skógurinn bak
við hana. Öll fjallshlíðin hafði umturnazt;
þúsund feta há og tveggja kílómetra breið
var skriðan, sem fallið hafði.
Þorpsbúamir læddust hver á eftir öðrum
út úr skóginum til að tilbiðja Bhagat. Þeir
sáu barasíngh standa yfir honum, en hjört-
urinn lagði á flótta, er þeir nálguðust, Þeir
heyrðu sorgþrungið væl í ianpúr-öpunum í
trjátoppunum og örvinglunaröskur sona
uppi í fjallinu. En Purun Bhagat, Purun
Bhagat þeirra, var dáinn. Hann sat og hall-
aðist upp að tré með hækjuna í handholinu
og fæturna krosslagða. Hann sneri andlit-
inu í norðausturátt.
Presturinn mælti:
„Hér sjáið þið enn einn undra viðburðinn.
Þannig á að grafa sunnaysi. Þar sem hann
situr, skulum við reisa dýrlingi okkar
musteri.“
Þeir höfðu reist musterið áður en árið
var liðið, dálitla kapellu úr leir og grjóti.
Þeir kölluðu staðinn Fjall hins heilaga
Bhagats og tilbáðu hann þar dag hvern og
færðu honum blóm og blys að gjöf. En þeir
hafa enga hugmynd um, að dýrlingur
þeirra er hinn fyrrverandi Sir Purun Dass,
K. C. I. E., doktor jur. et phil. h. c., áður
æðsti ráðgjafi í framfara- og menningar-
ríkinu Mohiniwala og virkur meðlimur í
fleiri félögum hálærðra vísindamanna en
þörf er fyrir — þessa heims og annars.
Jón Helgason
þýddi.
KAUPIÐ INGÓLF
-------------------
GLEÐILEG JÓL!
Málartnn.

GLEÐILEG JÓL!
Bifreiðastöð tslands.
1
GLEÐILEG JÓL!
Bóhaútqáfa S. V. F.

GLEÐILEG JÓL!
HANfAB H. F.
_________________