Tíminn - 28.11.1962, Blaðsíða 14

■
Rosemarie Nitribitt
Erich Kuby:
29
ekki lengur sett sig á háan hest.
En það er ekki gott að segja,
hvað hún gerir. Ef ég fyndi hana
í rúminu hjá einhverjum slordóna,
mundi hún sennilega klæða sig í
náttkjólinn á augabragði og segja:
„Hvers vegna bankaðirðu ekki, Al-
fons?“
„Ertu vanur að berja að dyrum,
áður en þú ferð inn í svefnher-
bergið hennar?" spurði Rosemarie.
Hún hafði gaman af að heyra um
mennina og konur þeirra, og það
var auðheyrt', að Bruster hafði
heldur ekkert á móti því að tala
um þetta.
„Nei, það verður áreiðanlega
bið á því“, sagði Bruster. „Ég
verð þá orðinn langt leiddur, ef
ég geri það. Þú vilt alltaf tala um
eitthvað annað en ég er að spyrja
þig um. Ætlastu til að ég trúi því,
að hann hafi gefið þér sportmólel-
ið að skilnaði?“
Rosemarie kinkaði kolli.
Bruster horfði vantrúaður á
hana. „Þetta er svo vitlaust", sagði
hann. „Það er ekki nokkur maður
svona mikið fífl. Ef hann hefur
rokið á dyr, af því að hann var
afbrýðissamur, hefur hann ekki
gefið þér átján þúsund. Konrad
Hartog er skrýtinn fugl, það veit
ég vel, en svona vitlaus er hann
ekki“.
„Hann var búinn að lofa mér
því að gefa mér bílinn sinn, þegar
hann væri orðinn gamall. Og nú
er hann farinn, svo að hann varð
að . . . “
„En þetta er ekki bíllinn hans.
Þelta er splunkunýr bíll, og bíll-
inn hans er hreint ekki gajnall.
Ég veit vel, hvað hann er búinn
að aka á honum marga kílómetra.
Við vorum að tala um það nýlega,
— hann og ég. Þú steinlýgur þessu
öllu saman“.
„Trúðu því, sem þig langar til“,
sagði hún. „Ég get bara sagt þér
það, að hann ætlaði að verða brjál
• aður, þegar hann fann bókina“.
J „Reif hann úr henni þetta blað?“
| „Já, ég límdi það aftur saman
með límbandi. Hann sagðist ekki
koma aftur, og nú sit ég hér með
allt á minni könnu. Og allt saman
þér að kenna“.
„Stilltu þig!“ sagði hann. „Sit-
urðu hér með allt á þinni könnu!
Það er aldrei! Lét hann þig ekki
hafa íbúðina? Færðu ekki að halda
henni? Og svo er þelta ekki búið
að standa nema í átta vikur. Aum-
ingja Hartog! Það hefði komið sér
betur fyrir hann, að ég hefði ekki
látið miðann detta hjá Palace Hót-
el kvöldið góða. En þú þarft ekki
að kvarta yfir neinu við mig, —
lánið hefur leikið við þig. Ef eitt-
hvað er mér að kenna eða þakka,
þá er það þessi hundaheppni þín,
— að þú skyldir lenda í klónum á
öðrum eins bölvuðum asna. Ég
skil þig ekki. Nú áttu bíl — og
það engan sóðabíl, — íbúð og . . .“
Hann opnaði bókina aftur. „Og
fjögur þúsund átta hundruð
tuttugu og sjö mörk. Ég er hissa
á, að þú skyldir ekki skrifa niður
pfenningana líka!“
„Þeir voru engir“, sagði hún.
„Og svo ertu ,að kveina og
kvarta! Þú átt enn eftir alla pen-
ingana, sem þú fékkst frá mér og
meira að auki“.
„Já, en ég hef ekkert, sem ég
get treyst á lengur. Hvað veit ég,
hvort þú kemur oftar?“
„Ég á eftir að koma oftar, íjúf-
an“, sagði hann, „en ég er enginr.
Hartog. Ég heimta ekki af þér, að
þú sitjir hér og prjónir peysur,
meðan þú ert að bíða eftir mér.
Ég botna bara ekkert i þér Þú
hefur að minnsta kosti pógan
tíma. Ef ég hefði allan þann tíma,
'Sem þú hefur til umráða, gæti ég
stofnað nýja verksmiðju á hverju
ári. Það eru reyndar ekki nema
tuttugu og fjórir tímar I sólar-
hringnum, en þú getur gert hvað
sem þér sýnist með þá, og hvern-
ig notar ÞÚ þá svo? Þú notar þá
áreiðanlega sáralítið. Ég veit,
hvernig þú eyddir tímanum á leið-
inni hingað áðan. En þú hefur
verið heppnari en manni gæti dott
ið í hug. Spurðu mig ekki, hvers
vegna, — svo aðlaðandi ertu þó
ekki. En augun ætluðu gersam-
lega út úr hausnum á þessum
náungum áðan. Sástu þennan í
ameríska bílnum með Dusseldorf-
númerinu? Ef þú hefðir verið ein,
hefði hann ekið á eftir þér ínn
í rúm“. Umhugsunin æ'Sti Brustcr
upp. Hann þreif til Rosemarie og
dró hana til sín.
„Komdu þá,“ sagði hún, ,,en
gleymdu ekki ræðunni þinn: á
bandinu.“
ÞEGAR BRUSTER kom auga á
ónotað tækifæri eða góðan hlut,
var hann ekki í rónni, fyrr en
hann hafði notað það til hins ýtr-
asta. Hann sá í huganum glæsi-
legt fýrirtæki, — nafnið „Rose-
marie“ á skil i með stórum stöf-
um, — öll húsakynnj gfampandi
björt og fáguð með nýtízkulegum
innréttingum — og heila rög af
viðskiptavinum, — psningana
streymandi í kassann eftir fasiri
verðskrá. „Þú getur ekki grætf
neitt hér“, sagði hann seinna. „Þú
finnur ekki annan Hartog. Þessr
íbúð er all: of langt frá miðbæn-
| um . . . og þar að auki geturðu
I ekki boðið upp á svona herbergi".
I „Hvað er að því?“
„Sérðu það ekki?“ sagði hann.
„Það er svo gamaldags. Ef þú hefð
ir haft eldgömul húsgögn, —
ósvikin, franska forngripi frá tím
um Loðvíks 15., hefði það veriö
sök sér. En það hefði samt ekki
verið gott. Þú verður að búa íbúð-
ina húsgögnum, eins og eru á þess-
um glæsilegu heimilum viðskipta-
vina þinna“.
„Hvernig er heima hjá þeim?“
■spurði Rosemarie. Hún var góður
nemandi og hlustaði með opin eyru
á allt, sem Bruster kenndi henni.
Hún átti eftir að hitta fyrir einn
kennarann enn, þann þriðja. Har-
, tog, sá fyrsti, gerði sér snðvitað
ekki grein fyrir hlutverki sínu. Nú
var röðin komin að Bruster, og
á næstu mánuðum átti hann effir
að taka hana í marga einkatíma.
Kennarar hennar voru að því leyti
ólíkir mörgum öðrum kennurum,
að þeir kenndu henni ekkert nema
það, sem þeir sjálfir voru meist-
arar í, en það er meira en hægt
er að segja um alla kennara. Auk
þess var það óvenjulegt við kennsl
una, að hún fór fram í rúminu, án
þess að álit og myndugleiki kenn-
arans biði við það nokkurn hnekki.
En í sinni eigin sérgrein lærði
hún ekki neitt, og fékk enga til-
sögn, og í þeirri grein vildi hún
ekkert læra, — sjálfri listinni að
elska. I-Iún lét ekki í ljós neina
löngun til að auka hæfni sína í
þessari einu lis'grein, sem hún
1 stundaði greinilega sem atvinnu
og álitið var, aö hún ætti vel-
gengni sína á fjármálasviðinu að
þakka vegna sérstakra hæfileiki.
Af vi'jskiptavinum sínum lærði
hún ekki annað en nauðsynlegustu
undi;stö„uatriði í þeim efnum.
Ofiasi nær voru þeir jafnfákunn-
andi og hún sjálf. Suður-amerískur
serd r. ðsmaður var einu sinni að
rej na að kenna henni nokkur vin-
sæl og algeng rekkjubrögð, sem
j mikið voru tíökuð í heimalandi
hans, en hún sýndi þeim engan sér
I stakan áhuga. Fles um viðskipta-
vinum hennar fannst hún nógu
góð, eins og hún var, og yfiricitt
, var hún ekkert gefin fyrir að draga
hlutina á langinn. Þvert á rnóti
j fannst henni hún hafa verið hiunn
! farin með óþarfahangsi, þegar hún
á annað borð var búin að átta sig
á þvi, hve tíminn er dýrmætur.
Ef hún heföi stundað einhvers
konar verzlun eða viðskipti, sem
hið opinbera hefði átt hægt með
16
og hún fylltist þrá eftir þeim.
Hún hafði harmaS mjög að skilj?
við blessaðan hestinn sinn, hanr
hafði verið það eina, sem hún átt/
sjálf á Newcro’ss.
— En í júní, sagi hún við sjálfa
sig, — í júní ætla ég að kaupa
Hvítstjarna — jafnvel þótt frændi
hafi látið sem hann væri gjöf, og
ég skal ekki þrefa um verðið.
Hún réis upp og fór í morgun-
kjólinn eins og lafði Wade hafði
mælt fyrir. Svo gekk hún niður á
fyrstu hæð til að snæða morgun-
verð. En eina manneskjan, sem
hún sá, var þjónustustúlka, sem
var að láta kol í arininn í dag-
stofunni. En þótt það væri mjög
kalt í herberginu, sagðist hún hafa
fengið boð um að kveikja ekki
upp. — Lafðin hefur gefið fyrir-
mæli um, að það megi ekki kveikja
upp fyrr en klukkan tólf, þá kem-
ur hún sjálf niður, sagði hún við
Horatiu, sem.stóð og neri saman
höndum til a’ð hlýja sér.
— Ha? Ekki einu sinni, þegar
gestir eru í húsinu? sagði hún
undrandi og brosti til stúlkunnar.
— Við höfum aldrei gesti hér,
'svaraði hún. — Þér eruð sá fyrsti.
— Jæja, jæja, mig langaði satt
að segja í eitthvað að borða, ég
er banhungruð.
Þjónustustúlkan leit full samúð-
ar á hana.
— Lafðin er sparsöm á matinn
eins og annað, sagði hún, — en
þar sem hún er ekki komin á fæt-
ur, skal ég vita, hvað ég finn.
—, Og ef þú gætir töfrað fram
eittyvað annað en brauð, ost og öl,
myndirðu gleðja mig mjög, sagði
Horatia, -r- ég get ekki hugsað
mér meira af slíku í bráð.
Stúlkan kom skömmu síðar með
matarbakka, sem á var kalt kjöt,
tvö söðin egg og rjúkandi kaffi-
bolli.
Horatia snæddi af beztu lyst, og
þar eð ekki var notalegt að vera
í húsinu, fór hún upp aftur, klædd
ist fötum Bettyar og fékk sér góða
gönguferð út { borgina.
Það var heppilegt, hugsaði hún,
meðan hún horfði áhugasöm í
kringum sig á götum Lundúnar,
þegar hún var klædd fötum Betty-
ar þurfti hún enga fylgdarkonu
til að geta farið út. Og hún var
ekki svo lagleg, að hún drægi að
sér nokkra athygli.
Lafðin gat ekki amazt við göngu
ferðum Horatiu fyrri hluta dags-
ins, en eftirmiðdagana varð hún
að helga lafðinrii. Fyrstu vikuna
fann lafðin ýmislegt handa henni
að gera. Staflar af rúmfatnaði,
sem þurfti að gera við, hreinsa
þurfti búr Pollýar, og knipplinga-
hettur lafðinnar skyldi þvo og
stífa — hið síðast nefnda var verst
af öllu.
Og svo kvöld nokkurt í marz-
lok, skömmu eftir að hún hafði
gengið til náða, heyrði hún, að
einhver kom inn í húsið og
skömmu síðar rödd hr. Crank-
crofts. Hann virtist í uppnánji.
Hún hafði hitt hr. Crarikcroft
einu sinn og hafði alls ekki líkað,
hvernig hann virti hana fyrir sér
yfir gleraugun. Hún hlustaði af
öllum kröftum, ef ske kynni, að
j hún heyrði, hvers vegna hann
kæmi í heimsókn til systur sinnar
á þessum tíma kvölds. En hann
var leiddur inn í setustoíuna og
hurðinni lokað.
En þegar hún kom niður í dag-
stofuna til morgunverðar, varð
hún hissa á að ájá, að það hafði
verið lagt í arininn og að fyrir
framan eldstæðið sat ungur maður
og fletti blaði.
Hann lagði í flýti blaðið frá
sér, þegar Horatia kom inn og
reis upp.
G
— Aha! Ungfrú Pendleton, geri
ég ráð fyrir? Unga stúlkan, sem
var svo vingjarnleg við frænku
mína á leiðinni frá Sussex. Hann
horfði á Hpratiu með óduldum
áhuga, en á svo tilgerðarlausan
og hreinskilnislegan hátt, að hún
gat ekki fyrzt við. — Mér þætti
fróðlegt að vita, hvað þér gerðuð
fyrir gömlu nornina? Aldrei hef-
ur mér verið boðið að búa hjá
henni, og er ég þó guðsonur henn
ar. Ekki svo að skilja, að ég hefði
þegið það. Ég er matmaður og
geðjast ekki að því að svelta
Hann tók eftir, hversu fegin hún
varð að ganga að hitanum og
sagði:
— Er yður kalt, ungfrú Pendle-
ton?
— Ekki hérna í hlýjunni, sagði
hún brosandi.
— Eigið þér við, að það hafi
ekki verið hitað upp hérna inni
síðan þér komuð?
— Tja . . Horatia var vand-
ræðaleg. — Það er kominn marz
. . . og það er ekki beint vetrar-
mánuður . . ekki eins og janúar
og febrúar á ég við. Og ég er ekki
kulvís.
— Ekki það? Þá hafið þér
þykkara skinn en ég. Og þar sem
hér er enginn, sem getur kynnt
okkur, er bezt, að ég geri það
sjálfur. Hann hneigði sig djúpt
fyrir henni.
— Ég er Hudson Crankcroft —
bróðursonur lafði Wade — yðar
auðmjúkur þjónn.
Horatia hafði heyrt svo mikið
um guðson lafðinnar, að hún hafði
búizt við, að hann væri einhver
blanda af hinum ógeðfellda föður
hans og hinum andstyggilega
Rankin kafteini. En hann var svo
ólíkur því, sem hún hafði búizt
við, að henni féll vel við hann frá
fyrstu stundu.
Hann var myndarlegur maður,
í meðallagi hár, hafði dökk, glettn:
isleg augu og hann talaði hrattj
og glaðlega. Auk þess virtist hann
hreinskilinn og góðlegur, og það
kunni Horatia alltaf að meta. Ef
hún hefði átt bróður, hefði hún
gjarnan viljað, að hann væri svip-|
aður þessum unga manni.
— Þér heitið óvenjulegu nafni,
ungfrú Pendleton, ef mér leyfist
að segja það. Ég geri ráð fyrir,
að foreldrar yðar hafi dáð Nelson? !
sagði hann, þegar morgunverður-
inn var borinn fram.
Hún sagði honum frá föður sín-
um, sem hafði verið í þjónustu
hetjunnar, en hún var annars hug
ar og undrandi yfir matnum, sem
borinn var fyrir hana.
Það var silfurfat með loki, kaffi
kanna, bollj með sykri, nýbakað
brauð og smjör, og Josiah var svO|
virðulegur, að það var eins og.
hún væri lafðin sjálf.
En hún missti samt matarlyst-
ina, þegar Hudson sagði:
— Ungfrú Horatia Pendleton.
Þegar ég sagði, að það væri óvenju
legt nafn, átti ég aðeins við, að
maður gleymir því ekki aftur.
Hann rétti að henni blaðið. —
Leyfið mér að sýna yður þetta,
ungfrú Pendleton.
Og þarna las Horatia eftirfar-
andi klausu:
„Ungfrú Horatia Pendleton, ung
stúlka, sem búið licfur hjá frænda
sínum, hr. Ratby á Newcross —
sem jafnframt er fjárhaldsmaður
hennar, kom nýlega ættingjum sín
um rækilcga á óvart með því að
hverf.a frá óðalinu einn góðan veð
urdag án þess að láta uppi, hvert
för væri heitið, Ekki er búizt við,
að hún hafi flúið með karlmanni,
né heldur að hér hafi verið um
rómantískt ævintýri að ræða, en
frændi hennar óttast, að ejtthvað
hafi komið fyrir hana. Ungfrú
Pendieton er rúmlega meðalkven-
maður á hæð, með Ijóst hár og
skarpa andlitsdrætti. Hún er senni
lega klædd brúnum kjól með sjali,
brúnum hatti mcð flauelsbandi og
skinnmúffu, oig herbergisþerna
licnnar, Betty. Molloy, er í fylgd
með henni“.
— Skarpa drætti! hrópaði
Horatia og virti andlit sitt fynr
sér í speglinum. — Jæja . . . það
er kannske rétt.
— Þetta er alröng lýsing, sagði
ungi maðurinn.
14
T í IVII N N , miðvikudaginn 28. nóvember 1962