Morgunblaðið - 23.05.1962, Blaðsíða 9

Miðvikudagur 23. maí 1962
MORGUNBLAÐIÐ
3
Markus Guðmundsson:
Treysti núverandi
borgarstjóra
r — BSJAN hefur oft verið
notuð sem tálbeita af eigin-
konum í borginni til að draga
eiginmenn sína út að kvöldi
eftir eril dagsins. Þannig var
það eitt kvöldið, að konan
mín, sem er norðlenzk, stakk
upp á því að við skryppum út
og skoðuðum Esjuna. „Ég er
til,“ og tek upp bíllykilinn.
Konan ók bílnum og þegar
við komunj á Skúlagötuna,
sagði ég: ,,Enn dásamleg!" —
„Hver, hvar ar hún?“ „Ég á
við Esjuna.“ „Ef þú hættir
ekki að trufla mig við akstur
inn, sný ég við heim.“ „Allt
í lagi, ég er í inniskónum."
! Ég ætla ekki að botna þenn
an sögustúf, en eiginmenn
gætu máski lært af honum og
minnzt hans, ef þeir eru
heimakærir. Hlutabréf í Esj-
. unni eignast engir nema inn-
I fæddur borgari, svo það er
ekkj erfitt að skilja afbrýði-
semina hjá aðkomumönnum.
) Ég man eftir Reykjavík
sem miklum rófubæ, það var
svo mikið um rófugarða hér
í bæ, enda nóg landrými, að
við strákarnir tókum ekki
rófu frá óskyldum nema tími
væri mjög naumur til matar
að okkar dómi.
Það mætti vera, að ákveð-
inn flokkur manna í borg-
inni ætti að íhuga þessa ein-
földu heimspeki örlítið nán-
ar.
Kálgarðar og stakkstæði
skiptust á eina og reitir á
taflborði.
Það fór fram sú keppni,
sem er klassísk, því meira
og betra sem þú framleiðir,
þeim mun meira kemur í
vasann.
Ég fór einhverju sinni með
föður mínum, sem var togara
skipstjóri, að líta á aflann úr
einni veiðiförinni. Fiskstæðan
stóð á sjávarbakkanum í Ána
naust, því fiskhúsin, sem þar
voru, voru þá orðin yfirfull.
Verkstjórinn, Gísli heitinn
Þorsteinsson, tók nokkra
fiska, sýndi föður mínum og
sagði: „Þarna er ekki blóðið,
ekta Spánarfiskur.“
Nú er það hins vegar tízka
að landa sjálfdauðum fiski af
'bátum og þykir fínt. Fyrir
þrjátíu árum kom ég fyrst í
kynni við lögmálið. mikill og
góður fiskur er sama og fram
leiðsluverð, að viðbættum
égóða. .Ég læt svo lesandann
um að líkja þessu upp.
Mestan þáttinn í aðflutningi
fisks til Reykjavíkur áttu tog
ararnir, enda segjum við tog-
aramenn að Reykjavík nú-
tíðarinnar hafi fyrst og fremst
orðið til vegna tilkomu þeirra.
Togurum okkar hefur að vísu
ekki fjölgað, en þeir hafa
stækkað og orðið nýtizkulegri
og betrí fiskiskip. En betur
má ef duga skal.
/ Ég hygg, að við borgarbúar
' gerum of miklar kröfur til
allra Skapaðra hluta, sem
ekki koma framleiðslunni
við. Vaxtaverkir segja til sín.
Mér finnst, að flest allar grein
ar atvinnulífsins hafi fengið
hagkvæmari aðstöðu í borg-
inni en útgerðin. Það ber
auðvitað að þakka, að skiln-
ingur ríki um góðan aðbúnað
sem flestra atvinnufyrirtækja
en þó má það ekki vera á
kostnað þess, að fiskvinnsla
verði að hopa frá höfninni.
Þegar líkja má löndun,
vinnslu og útskipun við
hakkavél, sem sagt inn og
út, gjörið svo vel, og ekkert
þar á milli, þá verð ég ánægð
ur fyrir hönd okkar togara-
sjómanna.
því, að það er aðeins einn
stjórnmálamaður sem hefur
afskipti af málefnum Reykja
víkur, sem ég ætla að hafi
þá víðsýni til að bera að hann
kæri sig um að skilja þetta.
Borgarstjórinn núverandi er
enginn hérumbil maður,
eins og við segjum á togurun
um. Eg treysti honum manna
bezt til að koma í höfn þeim
málum, sem ég hér hef lítil-
lega vikið að.
Togaraútgerðin er á tíma-
mótum, annarsvegar afla-
tregða, brottvísun af góðum
fiskimiðum og lágt fiskverð,
hins vegar er þörfin á fram-
leiðsluverðmætum og vinnslu
úr þeim.
Ég þarf ekki reiknivél til
að fást við þetta dæmi. And-
ann og gáfurnar hafa íslend-
ingar átt frá örófi alda en
tæknina höfum við orðið að
læra. Borgin hefur vaxið,
hraðar en tækniþekkingnv og
það er víst ekki mönnunum
að kenna. Þórarinn heitinn,
verkstjóri hjá Ziemsen, var
gamall og gegn Reykvíkingur.
Ziemsen átti togarann Marz,
þann eldra, og stundaði hann
um eitt skeið veiðar fyrir bæ-
inn og kom á hverjum morgni
með nýjan fisk úr bugtinni,
sem húsmæðurnar keyptu við
skipshlið.
Éinn morguninn kom Marz
ekki á tilskildum tíma. Kon-
unum leiddist biðin og spurðu
Þórarin, hvað ylli töfinni.
„Hann Marz er strandað-
aður“ sagði Þórarinn. „Guð
hjálpi mönnunum að gera
þetta,“ sögðu konurnar. Þór-
arinn svaraði án tafar: „Það
er ekki mönnunum að kenna,
þeir gera þetta stundum þess
ir trollarar.
Halldór Hansen við dyr Landakotsspítala.
Halldór
Óvíða líður
1 FÁUM línum verða okkar
■ágætu höfuðborg, Reýkjavik,
ekki gjörð teljandi skil,
hvörki til lofs eða lasts.
Hansen:
fólki betur
— Ég kýs þvá að fara ör-
fáum orðum um það, sem
flestum finnst mestu varða,
þ.e. lífskjör borgaranna.
Erfitt myndi að benda á
borg í öðrum löndum, þar
sem hlutfallslcga jafnmargir
búa við jafn mikil og marg-
vísleg þægindi og við Reyk-
víkingar.
Og á það við hvort sem
miðað er við einföldustu l*fs
nauðsynjar eins og fæði,
blæði húsnæði og samgöngu
tæki, eða við skilyrði almenn
ings til menntunar, heilsu-
gæzlu, íþróttaiðkana, skemmt-
analífs o. s. frv.
Ég hygg því að óvíða í
heiminum líði fólki betur,
þótt miðað sé við fleira en
lífskjörin ein, enda sýnir
hinn öri vöxtur borgarinnar,
að hér er gott að vera.
Markús Guðmundsson, skipstjóri, um borð í skipi sínu, togaranum Marz.