Morgunblaðið - 15.08.1965, Blaðsíða 28

28
MORGU N BLAÐIÐ
' Sunnudaför 15. igúst 1965 ’
GEORGETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
Hr. RivenhaH, sem vissi, að
til hafði staðið, að móðir hans
faeri í heimsókn til einhverrar
frænku í Riohmond, starði á
hann og hleypti brúnuim. Það
hafði áreiðanlega verið ákveð-
ið, að Soffía færi með þeim,
og hann gat ekki skilið, hvað
hefði komið henni til að breyta
þvL En það var nú annars auka-
atriði. Jarpi folinn, sem hún
hafði tekið í óleyfi, var óþæg-
ur og þver, óvanur borgarum-
ferðinni og ekkert kvenna með-
færi. Hr. Rivenhall réð sjálfur
við hann, en jafnvel hr. Wyöh-
bold hafði játað, að hann væri
ekkert lamb að leika sér við.
Hr. Rivenhall tók að hugsa um
nokkra hina meilausari hrekki
folans og svitnaði af angist. Og
þessi hræðsla dró sízt úr reiði
hans. AUtaf hefði hann nú orð-
ið vondur, ef hestur var tekinn
í óleyfi, en nú keyrði fram úr
öllu hófi. Soffía hafði hagað sér
ófyrirgefanlega .... og hann
var ekki í neinu skapi til að
hugsa um, að þetta væri svo ó-
líkt hegðun hennar að öðru
leyti .... og nú gæti hún ef til
vill legið einhversstaðar háls-
brotin!
— Leggðu á Thunderer og
þann brúna! skipaði hann snögg
lega. — Fljótur nú!
Báðir hestasveinarnir þutu til
að framkvæma skipunina, og
litu hvor á annan, þýðingar-
miklu augnaráði. Engir hesta-
sveinar, sem voru æfðir í því að
hafa hestaskipti á fimmtíu sek-
úndum, hefðu getað verið fljót-
ari, og meðan þeir stóðu enn
gapandi, var hr. Rivenhall kom-
inn af stað ásamt hestasveini, og
reið nú hratt í áttina til Hyde
Park.
Hann hafði reiknað þetta rétt
út, en kannski hefur það verið
óheppilegt, að hann skyldi einm-
itt ná í frænku sína í sama fciii
og sá jarpi prjónaði fyrir vagn-
inum, er hann sá flugdreka, sem
drengur nokkur var þarna með,
og gerði fjörlegar tilraunir til
að brjóta botnánn úr vagninum.
Hr. Rivenhall, sem var næstum
farinn að láta sér detta í hug, að
fyrirgefa frænku sinni allt, ef
hann bara finndi hana óskádd-
aða, sá nú, að þetta hafði verið
misskilningur. Hann steig af
52
baki, náfölur af reiði, tók taum-
inn fram af Thunderer og rétti
hann að hestasveininum og skip-
aði honum stuttaralega að teyma
hestinn heim, en sveiflaði sér
upp í vagninn og náði taki á
taumunum. í nokkrar sekúnd-
hafði hann nóg að gera að hafa
hemil á hestinum og Soffía fékk
tækifæri til að dást að fimi hans.
Henni fannst þó ekki hún sjálf
hafa staðið sig neitt illa, því að
sá jarpi hafði, þrátt fyrir einlæg
an vilja, ekki getað þotið út í
buskann með hana, en samt þótt
ist hún ekki standa hr. Riven-
hall á sporði í viðureign við ólm
an hest, hálftaminn. En hún
hafði alls ekki í hyggju að fara
neitt að sefa reiði hr. Rivenhalls,
en samt sagði hún, næstum ó-
sjálfrátt: — Þú kannt á þessu
tökin! Ég hef aldrei vitað fyrr
en í dag, hvað þú ert laginn við
hesta!
— Það þarf ég ekki að sækja
til þín! hvæsti hann og róm-
urinn var ekkert líkur höndun-
um að stöðugleika .. — Hvemig
dirfðistu .... hvernig gat þér
dottið í hug ... . ? Ef þú hefðir
hálsbrotið þig, hefði það ekki
verið nema mátulegt á þig! Og
ég verð að telja það kraftaverk,
að þú skulir ekki hafa fótbrot-
ið hestinn minn.
— O, sesei! sagði Soffía, og
bætti nú íyrir sín fyrri villu,
með því að leggja þetta elds-
neyti á glæðurnar.
Og árangurinn hefði hún ekki
getað kosið sér betri. Ökuáerð-
in heim á Berkeleytorgið tók
ekki margar mínútur, en hr.
Rivenhall lagði i hana alla þá
innilbyrgðu reiði, sem hann hafði
safnað saanan siðustu vikurnar.
Hann reif frænku sina bókstaf-
lega í tætlur, fordæmdi hegðun
hennar, siðferði og uppeldi, lét í
Ijós mikla löngun til að fá að
kenna henni rr.annasiði og
kvaðst mjög hlakka til þess
dags, þegar hani væri laus við
hana úr húsinu.
Það er vafasamt, hvort Soífía
hefði getað stöðvað mælskuflóð
hans. Að minnsta kosti gerði hún
enga tilraun í þá átt, heldur sat
me spenntar greipar, og horfði
niður fyrir sig, við hliðina á á-
kæranda sínum. Hún var í eng-
um vafa um, að það hafði blásxð
að glóðum reiði hans, a hún
skyldi vera óslösuð. Því að það
hafði komið fyrir á þessu ferða-
lagi hennar, að hún var í nokkr-
um vafa um, hvort hún mundi
geta bjargað sjálfri sér eða hest-
inum út úr þessu, ohultum. Hún
hafði aldrei orðið fegnari að sjá
frænda sinn, og hún hafði ekki
þurft nema líta á hann til þess
að sjá, að hann hafði þjáðzt
af meiri kvíða en hugsanlegt var
ef hesturinn hefði einn verið
annarsvegar. Það var sama,
hvað hann kynni að segja —
hún lét ekki blekkjast.
Hann setti hana út við Berke-
leytorgið, og sagði henni, að
hún gæti vel stigið út hjálpar-
laust. Hún hlýddi, og svo þeið
hann ekki einu sinni eftir að s.|á
henni hleypt inn, heldur ók taf-
arlaust áleiðis til hesthúsanna.
Þetta var skömmu eftir há-
degi. Hr. Rivenhall kom ekki inn
í húsið aftur, og jafnskjótt, sem
hún var viss um, að hann mundi
ekki koma inn, henni að óvör-
um, þá náði hún þegar í untlir-
þjón einn og sendi hann í sendi-
ferð til næstu leigu hesthúsa,
en sjálf tók hún að skrifa bréf.
Klukkan um tvö var John Pott-
— Hvaða hvellur var þetta?
on á leið til Merton með eitt
þeirra 1 vasanum, undrandi en
þó án allra grunsemda. Hefði
hann verið svo heppinn að vita
um innihald þess, hefði hann
ekki verið svona kátur á leið
sinni frá London.
Bréf Soffíu hljóðaði þannig:
„Kæra Sancia .... Ég ver í
örgustu vandræðum, og bið þig
fyrir hvern mun að konia og
hitta mi gá Lacy Manor, tafar-
laust. Láttu það ekki bregðast,
því að þá er úti um mig! Aslh-
stead er ekki nema tíu mílur frá
Merton, og svo að þú þarft ekki
að ótast ofmikla þreytu. Ég 'er
frá London innan klukkustimd-
ar, og treysti á þig. Þín einlæg
Soffía.“
Þegar þjónninn kom aftur úr
sendiferðinni, varð hann hrifinn
er hann fékk hálft sterlingspund
fyrir ómafcið, og lagði samstund-
is af stað í aðra sendiferð til
að afhenda hin tvö bréfin. Ann-
að þeirra skildi hann eftir heima
hjá hr. Wyehbold, en hitt fór
hann með heim til Charlbury lá-
varðar, síðarr í skotbakka Mant-
ons og loks í Brooks-klúbbinn,
þar sem hann náði loksins í við-
takandann. Charlbury var kall-
BARNAÆVINTYRIÐ
n
/ .
iji ncininn
HANINN gargaði upp yfir sig, svo að það mátti heyra langa
vegu: — Ne-ei, hafið þið nú nokkurntíma vitað aðra eins
ósvífni? Þetta ætla ég ekki að þola. Ég skal svei mér sýna
þeim, hver er haninn hér á bænum!
Svo þaut hann eins og hvirfilbylur um húsagarðinn og
galaði upp yfir sig. Upp á hauginn, famhjá brennihlaðan-
um, inn í gegnum svínastíuna og út gegnum fjósið! Allir
sneru við til að horfa á eftir honum og hristu höfuðið. —
Nú er hann orðinn band-hringlandi vitlaus, sögðu allir,
hver við annan.
Haninn nam ekki staðar fyrr en hann var kominn alveg
út að skóginum og hitti gamla nöldurbjörninn, sem kom
sígandi fram með girðingunni.
— Númú! sagði björninn, hvað
gengur á? Láttu ekki svona.
— Þú getur frómt um talað,
sagði haninn, — en ef einhver hef ði
móðgað þig, eins og bóndinn móðg-
aði mig, værirðu heldur ekki í sér-
lega góðu skapi.
Og svo sagði hann frá því, hvers-
vegna hann væri svona ofsalega
vondur: Bóndinn hafði keypt nýj-
an hana! Það var allra lögulegasti
hani, gæti hann játað. Og nú stóð nýi haninn á öðrum fæti
uppi á mæni á stofuhúsinu. Þetta var hrokagikkur, sem stóð
þarna bara og starði út í bláinn, án þess að gala eitt einasta
kykkeliý. En allar hænurnar í hænsnagarðinum voru yfir
sig hrifnar og pískruðu hver við aðra, að nú hefðu þær
loksins fengið hana, sem hægt væri að líta upp til!
Nöldurbj örninn varð að hósta og halda fyrir munninn
á sér, svo að haninn gæti ekki séð, að hann brosti. Því að
nöldurbjörninn hafði þegar í stað skilið, að nýi haninn var
bara vindhani, sem átti ekki annað að gera en bara sýna
á hvaða átt hann væri.
----Þessum hana skal ég koma fyrir kattarnef fyrir þig,
sagði nöldurbjörn, — og nú skal ég fara heim með þér og
tala utan í hann.
Þegar haninn og nöldurbjörn komu heim í hæsnagarðinn,
stóðu allar hænurnar og voru að bíða eftir að nýi haninn
léti eitthvað til sýn heyra, því að auðvitað hlyti hann að
geta galað hærra og betur en nokkur annar hani. En nú
tók nöldurbjörn sér stöðu og ógnaði nýja hananum: — Ef
þú vogar þér nokkurn tíma niður í hænsnagarðinn og móðg
ar hann vin minn, hanann hérna, er mér að mæta! Skilurðu
það? urraði nöldurbjörn.
í sama bili snerist vindurinn á áttinni. Vindhaninn ýlfr-
aði og vældi á hjörunum. Þetta var aumkunalegt hljóð, og
hænurnar misstu samstundis alla virðingu fyrir nýja han-
anum. En hinsvegar kom það í ljós, að nýi haninn bar tak-
markalausa virðingu fyrir nöldurbirni, því að aldrei kom
hann niður í hænsnagarðinn og innan skamms höfðu
hænsnin steingleymt því, að hann væri til.
aður fram í forsalinn, til að taka
sjálfur við bréfinu, las það með
talsverðri imdrun, en stakk samt
drjúgum skildingi að sendiboðan
um, og bað hann skila, að hann
væri reiðuibúinn til þjónustu við
ungfrú Stanton-Lacy.
En meðan þetta gerðist, hafði
ungfrú Stanton-Lacy gefið hinni
óþarflega aðgætnu þemu sinni
frí og skipað stofustúlfcu, sem
ekki vissi, hvaðan á hana stóð
veðrið, að láta niður dót hennar
í tösku, og síðan settist hún nið-
ur og skrifaði tvö bréf enn. Hún
var enn að því, þegar Charl-
bury lávarði var vísað inn til
hennar. Hún leit upp brosandi
og sagði: — Ég vissi, að ég gat
reitt mig á þig. Þakka þér fyrir!
Lofaðu mér bara að ljúka við
þetta bréf.
Hann beið eftir, að Dassett
færi út, en spurði þá: — HvaðJ
í ósköpunum er nú á seiði,
Soffía? Til hvers þarftu að vera
að fara til Ashstead?
— Þar á ég heima. Það er hús-
ið hans Sir Horace.
— Er það? Það vissi 5g ekki
.. En svona allt í einu? Frænka
þín og frændi þinn........
— Vertu ekki að stríða mér.
Ég skal útskýra þetta allt saman
á leiðinni, ef þú vilt bara vera
svo vænn að koma með mér.
Það er ekkert langt .... hægt
að komast það í einum áfanga.
— Auðvitað skal ég koma rneð
þér. Er Rivenlhall ekki heinna?
— Mér er ómögulegt að biðja
hann að fara með mér. En lof-
aðu mér nú að ljúka við þetta
bréf til hennar Ceciliu.
Hann baðst afsökunar og fluttl
sig á stól við gluggann. Kurteisi
hans bannaði honum að æskja
frekari skýringa, sem hún vildi
ekki láta af' hendi, að því er virt
ist, en honum fannst þetta allt
heldur betur dularfullt. Glettnis-
svipurinn var alveg horfinn af
henni; hún virtist í sérlega alv-
arlegu skapi, og það slá hann
alveg út af laginu, en jók á
löngun hans til að gera henni
einhvern greiða.
Bréfinu til Ceceliu var brátt
lokið og hún lokaði því . . Soffía
stóð upp frá skrift>orðinu, og
Qharlbury dirfðist að spyrja
hana, hvort hann mætti ekki aka
henni til Asihtead í sínum vagni.
— Nei, nei, ég hef leigt mér
póstvagn, og hann kemur strax.
Þú hefur vonandi ekki komið
hingað í þínum vagni?
— Nei, ég kom gangandi frá
Brooks. Ætlarðu að verða um
kyrrt í sveitinni?
— Það veit ég varla. Viltu
bíða meðan ég fer í kápuna og
set upp hattinn?
Hann jánkaði því og hún fór
út, en kom brátt aftur og Tina
hoppandi í kring um hana í mikl
um æsingi yfir að fá að fara út
að ganga. Leiguvagninn var þeg
ar við dyrnar, og Dassett, sem
var alveg jafnhissa á þessu öllu
og Oharlbury, hafði skipað þjóni
að spenna tösku ungfrú Stanton-
Lacy á vagninn. Soffía fékk hon
um tvö síðustu bréfin sín og lagði
ríkt á við hann, að hr. og ung-
frú Rivenóhall fengju þau i
hendurnar jafnskjótt sem þau
kæmu heim. Fimm mínútuim
síðar sat hún í vagninuim hjá