Morgunblaðið - 05.07.1974, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 5. JULl 1974
Kvöld í Tívolí
EFTIR
EGNER
THORBJÖRN
Tívolígarðurinn er í miðri Kaupmannahöfn og er
stolt allra Kaupmannahafnarbúa. En hann hefur
líka verið starfræktur í meira en hundrað ár og hann
er áreiðanlega vandaðasti og fjölbreytilegasti
skemmtigarður í heimi.
Þar er eitthvað fyrir alla. Litlar hringekjur og lítið
Parísarhjól fyrir fólk á stærð við Pétur litla... stórar
hringekjur og skriðbrautir og rafmagnsbílar fyrir
Lísu og Maríönnu, hljómleikar og skotbakkar fyrir
Mogensen og annað fullorðið fólk... og fjölleika-
flokkar og hljóðfæraleikarar og járnbrautir og lát-
bragðsleikur bæði fyrir gamalt fólk og miðaldra fólk
og stór börn og lítil börn. Ef menn verða svangir, fá
þejr sér bita á veitingahúsum og krám og allskonar
matsölustöðum, fyrir mikinn eða lítinn pening allt
eftir efnum og ástæðum.
Tívolí er eiginlega lítil borg í borginni, falleg borg,
skreytt blómum og ljóskerum og gosbrunnum og
tjörnum og brúm og ljósum í öllum regnbogans
litum.
Sólin var að ganga til viðar, þegar Mogensenfjöl-
skyldan og Maríanna komu í Tívolí. Þau voru þreytt
öll fimm eftir skemmtilegan dag. Þau höfðu farið í
dýragarðinn og skoðað konungshöllina, þau höfðu
farið upp í Sívalaturn og gengið út á Löngulínu og
horft á hafmeyha litlu. Þess vegna fannst þeim gott
að koma í garðinn í Tívolí, setjast á bekk við einn
gosbrunninn, þar sem þau gátu hvflt sig og virt fyrir
sér umhverfið.
Og tam-ta-ra-tam, tam ta-ra-tam. Þarna kemur
Tívolí varðsveitin arkandi... litlir hljóðfæraleikarar í
hvítum buxum og rauðum jökkum með dúskum og
snúrum og háar bjarnarskinnshúfur á höfðinu. Þeir
ganga fylktu liði um garðinn og leika á trumbur
sínar, flautur og lúðra, svo að allir viðstaddir komast
í hátíðaskap.
„Hér er yndislegt að vera,“ segir Mogensen —
teygir úr sér, dæsir af vellíðan og kaupir þrjár
blöðrur handa börnunum.
\ ?
w <!
wppírA
PAfPfR
. *
hrðnsapj'1

&J2. 22 - &
epiB
COPtHNMIN
Ekki er nauðsynlegt að vera neitt
sérlega fær í höndunum til að geta
búið til ýmsa skemmtilega hluti úr
tvinnakeflum — með réttum hjálpar-
gögnum svo sem pípuhreinsurum,
spjaldpappír (karton), góðum venju-
leguíEi pappír og litum. Það má sjá á
þessari teikningu, þar sem þér eru
gefnar hugmyndir til að vinna eftir.
ANNA FRA STORUBORG
SAGA FRÁ SEXTÁNDU ÖLD
og með skóræflana flaksandi utan um fætuma. Vinnumenn-
irnir studdust fram á orfin og hlógu að honum.
Hjalti horfði á þá ófeiminn og hló líka. Hann vissi vel,
að hverju þeir voru að hlæja. Hvað gerði það til, þó að þeir
ílægju að honum? Þeim fórst ekki að hlæja. Þeir voru ekki
mikið hetur til fara en hann. Því munaði helzt, að þeir vom
ekki leirugir, því að þeir höfðu ekkert farið nema út á túnið
um morguninn. Hefðu þeir smalað, þá hefðu þeir líka verið
eirugir. Ráðsmaðurinn var skást til fara; en það var ekki
íónum að þakka, heldur þjónustunni hans. Hann var ekkert
meiri maður en hinir. AJlir vissu, að ráðsmennskunni hans
var lokið, þegar húsmóðirin kom á fætur. Það vildi valdi
lans til gengis, að húsmóðirin var morgunsvæf og fór oft
seint á fætur. Hjalti tók sér ekki nær að hann hlægi að
ionum en hinir.
,Komstu nú með allar æmar, skinnið mitt?“ spurði ráðs-
maðurinn og reyndi að gera sig alvarlegan. Eins og honum
tæmi það nokkuð við! Hefði vantað af ámnn, þá var hús-
móðirin vís til að skipa honum sjálfum á stað til að leita að
^eim.
Þetta vissi Hjalti, og þess vegna gat hann svarað honum
skætingi:
eftir
Jón
Trausta.
„Þær em allar í kvíunum, sem ég kom með. Þú getur farið
þangað og talið þær.“
Hlátmr hinna vinnumannanna óx xnn helming við þetta. Það
var þeirra mesta yndi, þegar lítið var gert úr ráðsmanninum,
sem þóttist vera yfir þeim.
Ráðsmaðurinn hló líka. En hann roðnaði dálítið uppi undir
hársrótunum.
,j£g skal nú smíða handa þér nýja stöng úr seigum og
góðum viði, með jámhólk á endanum, miklu betri en þessa
til að stökkva á og miklu liprari og léttari,“ mælti Kári
smiður, sem var einn af vinnumönnunum, við Hjalta, „ef
þú vilt vinna dálítið til hennar.“
„Þú ætlar að stela í hana efninu frá húsmóðurinni,“ mælti
Hjalti með sömu ósvífninni og áður. Hann vissi, að sér væri
óhætt. Enginn þeirra mundi líða öðrum að fara illa með hann.
„Það er ekki víst, að ég þurfi þess,“ mælti Kári. „Víðar er
góður rekaviður en á Stóruborg.“
„Hvað á ég að vinna til?“ spurði Hjalti.
Kári setti sig í stellingar og reyndi að vera alvarlegur.
„Þú átt að fara — svona, eins og þú ert til reika núna, —
beint inn í rúmið til húsmóðurinnar og leggjast út af hjá
henni.“
ÍHcÓTnorgunhoífinu

— Það yrði gaman að vita,
hvað fingrafarasérfræðing-
arnir segja við þessu . . .
— Heldurðu að hann geti
splundrað ferðaútvarpstæki á
25 metra færi???
7
— Ég verð kannski nokkuð
seinn f matinn . . .

m i |

■^r mm!

— Hérna er ábyrgðarmaður-
inn, sem þér töluðuð um, að ég
þyrfti f sambandi við lán-
ið . . .