Morgunblaðið - 20.09.1985, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 20. SEPTEMBER1985
Minning:
Þorvaldur Breið-
fjörð Þorvaldsson
Fæddur 17. desember 1969
Dáinn 14. september 1985
Við trúum því varla ennþá að
leikfélagi, vinnufélagi, skólafélagi,
ferðafélagi og ekki síst vinur sé
látinn. Það er ekki hægt að lýsa
söknuðinum sem fylgdi fráfalli
þessa yndislega stráks, þegar sár-
asti söknuðurinn er liðinn hjá eru
aðeins góðar minningar eftir sem
* eru margar, t.d. þegar við fórum
öll í Þórsmerkurferð með Útivist
og allar Af stað ferðirnar með
Fellahelli.
Með þessum fáu orðum viljum
við kveðja góðan vin sem aldrei
gleymist.
Við vottum fjölskyldu, ættingj-
um, aðstandendum og ekki síst
bróður hans, Eggert, okkar dýpstu
samúð.
Ásta, Anna, Sigurbjörg, Erna
Björk, Guðrún, Erna og Þórunn.
Alla mædda, alla þjáða
endurnærir miskunn þín.
Gef þú öllum góða nótt,
^ gef að morgni nýjan þrótt
öilum þeim, þú aftur vekur,
eilíft líf, þeim burtþú tekur.
(Olafur Indriðason)
Vinur okkar er farinn. Aldrei
datt okkur í hug að við yrðum vak-
in á laugardagsmorgni og okkur
sagt að Valdi okkar væri dáinn
þetta fannst okkur ekki réttlátt.
En sagt er, að þeir sem guðirnir
elska deyi ungir. Og þegar við
hugleiðum það finnst okkur ekkert
skrítið að Guð hafi tekið Valda til
sín.
En við sem eftir erum geymum
minninguna um kæran vin og
trúum því að þó við sjáum hann
ekki þá sé hann meðal okkar.
Við kveðjum svo kæran vin og
segjum.
Far þú í friði,
friður Guðs þér fylgi.
Hafðu þökk fyrir
allt og allt.
(V. Br.)
Bogga, Össi, Siggi, Ilildur
Kveðja:
Hví var þessi beður búinn,
barnið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan „kom til mín“
Kristur tók þig heim til sín.
Þúr ert blessuð hans í höndum,
hólpin sál með ljóssins öndum.
(S.B. 1886. B. Halld.)
„Valdi er dáinn"
Þegar síminn vakti mig á laug-
ardagsmorgni, og mér sögð þessi
helfrétt, setti mig hljóða. í huga
mínum börðust reiði, sorg og
spurning. Hann var jú aðeins
fimmtán ára, rétt að byrja lífið.
Hver er tilgangurinn spyr mað-
ur. Sá eini sem veit svarið er jú
Guð. Valdi ólst upp við ástríki
góðra foreldra í stórum systkina-
hóp.
Það fyrsta sem maður tók eftir
var brosið hans bjart og hlýtt, og
ildrei var djúpt á því. Hann var
hlédrægur drengur sem tekið var
sftir sökum prúðrar framkomu.
Eg naut þeirrar ánægju að fylgj-
ast með honum allt frá fæðingu og
sjá hann breytast úr smáhnokka í
fallegan og indælan ungling. En
Guð gefur og Guð tekur. Við meg-
um þó vera þakklát fyrir að hafa
haft hann þennan stutta tíma.
Elsku Ásta mín Haddi og systk-
ini, sorg ykkar er mikil. Megi Guð
almáttugur styrkja ykkur á þess-
um erfiðu tímum. En hugljúfar
minningar eigið þið í hjarta ykkar
um indælan og ljúfan dreng.
Ingibjörg og Oli.
Skammt er á milli lífs og dauða.
Á örskotsstund ráðast örlög
manna og enginn fær þau umflúið.
Sem betur fer er framtíðin hulin
sjónum okkar og enginn veit sína
ævina fyrr en öll er.
Þorvaldur Breiðfjörð Þorvalds-
son, nemandi okkar og félagi í
Hagaskóla 1983—1985, er látinn.
Sú óhagganlega staðreynd blasir
nú við og stórt skarð hefur verið
höggvið í hópinn. Ekki grunaði
okkur að einn úr hópnum hyrfi
sjónum okkar svo skjótt sem raun
ber vitni. Erfitt er að sætta sig
við orðinn hlut en við verðum að
trúa því að Þorvaldi hafi verið
ætlað annað og æðra hlutskipti.
I skólanum var Þorvaldur hinn
besti félagi og gott að vera sam-
vistum við hann. Hann var ljúfur
drengur og létt um brosið. Fram-
koma hans var hlýleg og auðvelt
að lynda við hann.
Við sem eftir lifum geymum
minningu hans og biðjum Guð að
blessa fjölskyldu hans.
Minningin um góðan dreng lifir.
Kennarar og bekkjarfélagar
í Hagaskóla 1983—'85.
Með þessum fáu línum langar
okkur systkinin að kveðja ástkær-
an bróður okkar, Þorvald Breið-
fjörð Þorvaldsson, eða Valda eins
og við kölluðum hann alltaf.
í stórum barnahópi er oft fjör-
ugt og gengur á ýmsu og minnumst
við þess nú enn betur hversu lund-
góður og hægur Valdi var. Eitt
bros frá honum sagði fleira en
mörg orð. Hann var feiminn eins
og títt er um unga drengi og sú
blíða sem ríkti innra með honum
fékk útrás gagnvart dýrum og ef
hann hefði fengið að ráða hefði
heimilið orðið dýragarði líkast.
Hann átti auðvelt með að þykja
vænt um fólk og hlakkaði til að
sporta sig í bænum með litlu
frænku sína næsta sumar því ætíð
var hann reiðubúinn til þess að
rétta út hjálparhönd og létta undir
með þeim sem á hjálp þurftu að
halda.
Hvernig á maður að kveðja bróð-
ur sinn á vori lífsins. Það er erfitt
hugsandi til þess að hann átti allt
lífið framundan og leit björtum
augum til framtíðarinnar. En við
verðum að trúa því að hans til-
gangur sé meiri annars staðar því
fimmtán ár eru ekki langur tími
en í hjörtum okkar ríkir þakklæti
fyrir að hafa átt þennan tíma
saman með elsku Valda okkar.
Við biðjum Guð að annast hann
og vera honum það sem við hefðum
viljað vera honum. Einnig biðjum
við algóðan Guð að styrkja elsku
pabba og mömmu í þeirra miklu
sorg.
Systkini.
f dag verður gerð frá Fríkirkjunni
í Reykjavík, útför Þorvalds Breið-
fjörð Þorvaldssonar.
Valdi, eins og við vinnufélagarn-
ir kölluðum hann, var og er vinur
sem sárt er saknað, og vinur sem
við gleymum aldrei.
Þegar Valdi hóf störf hjá okkur
síðastliðið vor, var víst ýmsum sem
fannst hann full ungur og óharðn-
aður í þetta starf, en hann hefði
orðið sextán ára núna í desember.
Oft er vinnudagurinn strembinn
og erfiður og skiptir þá miklu máli
dugnaður og vandvirkni og ekki
síst gott viðmót og framkoma. En
hann var fljótur að þagga niður
þær efasemdarraddir og sanna sig
svo eftir var tekið. Svo mörgum
góðum kostum var hann búinn.
Þorvaldur hóf nám við Iðnskól-
ann í Reykjavík nú í haust, og
hlakkaði spenntur til vetrarins.
Ekki var tilhlökkunin síðri hjá
okkur félögunum, því um jólin
skyldi hann hefja störf hjá okkur
aftur að nýju.
Viðdvöl hans í skólanum varð
ekki löng, tæpar tvær vikur, og
ekki verðum við víst þeirrar
ánægju aðnjótandi að hafa hann
hjá okkur áftur, því miður.
Það var óskup venjulegur föstu-
dagsmorgun, sem ekki væri í frá-
sögur færandi ef það hefði ekki
verið í síðasta skiptið sem við
nutum samvista hans, því um
kvöldið var hann dáinn. Það er
Kveðjuorð:
Erling Smith
Fæddur 22. febrúar 1910.
Dáinn 11. september 1985.
Á vordögum árið 1954 kom ég í
fyrsta sinn inn á skrifstofu Paul
Smith í Hafnarhúsinu við
Tryggvagötu. Verkfræðingar voru
þá í löngu verkfalli og Paul Smith
hafði boðið mér starf. Ég þáði
starfið, reyndar í fyrstu hugsað
aðeins til skamms tíma, unz verk-
fallinu lyki, en starfstíminn hefur
nú teygst í 31 ár.
Innflutningsverzlun var ýmsum
erfiðleikum háð á þessum tíma og
störfuðu í fyrirtækinu, auk Paul
Smith, synir hans, Erling á skrif-
stofu, en Gunnar í vörugeymslu á
fyrstu hæð hússins, og starfslið
var aðeins ein skrifstofustúlka auk
þeirra feðga.
Paul Smith verkfræðingur var
einn af mörgum ágætra Norð-
manna, sem komu til landsins árið
1905 til að hafa yfirumsjón með
+
Móöir mín,
GUÐRÚN RÚTSDÓTTIR,
andaöist í Landspitalanum aöfaranótt miövikudagsins
18. september.
Anna Margrét Jafetsdóttir.
t
Móöir okkar,
HANNESÍNA ÁGÚSTA SIGUROARDÓTTIR,
Sólvallagötu 39,
lést aö morgni 19. september.
Sigurður Jónsson,
Jóhanna Jónsdóttir,
Símon Jónsson.
lagningu símans frá Seyðisfirði til
Reykjavíkur. Starfaði hann síðan
hjá Landssímanum til 1920 er
hann stofnaði eigið fyrirtæki. Paul
Smith var sérstæður persónuleiki,
og laðaðist ég að þvi starfi, sem
mér var boðið öðrum þræði vegna
áhugaverðra verkefna, en einnig
attum við Paul Smith það sameig-
inlegt að hafa báðir starfað að
símamálum, og svo tengdumst við
báðir Noregi, hvor á sinn hátt. Af
Paul Smith lærði ég margt, en það
sem ég mat mest í fari hans var
heiðarleiki hans og hreinskiptni í
öllum málum, en þessa eiginleika
tóku báðir synir hans, Gunnar og
Erling, að erfðum.
Árið 1956 var fyrirtækinu Paul
Smith breytt í hlutafélagið Smith
& Norland hf. og voru þeir bræður,
Gunnar og Erling, báðir hluthafar
og störfuðu hjá fyrirtækinu unz
Gunnar lézt árið 1980, en Erling
hætti störfum af heilsufarsástæð-
um árið 1982.
Við Erling störfuðum saman í
28 ár og hafa umsvif fyrirtækisins
vaxið mikið frá okkar fyrstu kynn-
um. öll þessi ár annaðist hann
tollmeðferð og verðútreikning á
öllum innflutningi fyrirtækisins.
Öll hans störf einkenndust af elju
og stakri snyrtimennsku. Hann
kunni mjög góð skil á öllum þátt-
um innflutningsversiunar og naut
hann þar góðrar menntunar frá
Oslo Handelsskole.
Við Erling umgengumst ekki
hvorn annan mikið utan fyrirtæk-
isins og kann ég of lítil skil á lífs-
ferli hans áður en við kynntumst
til að hann verði rakinn hér. Öll
samskipti okkar einkenndust af
prúðmennsku hans og oft áttum
við, samstarfsfólk hans, ánægju-
legar samverustundir með honum
í starfi, í starfsfólksferðum og á
skemmtunum. Erling var góður
sögumaður, sem og bróðir hans,
Gunnar, og var oft unun að heyra
þá segja frá fyrri tíð á góðri stund.
Af samtölum okkar Erlings var
mér þó ljóst, að hann hafði fengist
við margt á yngri árum, m.a. haft
verulegan áhuga á flugmálum og
lent í ævintýrum í því sambandi
með öðrum mætum borgurum
þessa bæjar.
Paul Smith var um tíma, fyrir
síðasta stríð, umboðsmaður fyrir
Bergenska gufuskipafélagið, og
sigldu þá hingað til lands reglulega
skipin Lyra og Nova, sem margir
muna enn eftir. Um tíma voru
störf Erlings tengd þessum skipum
staðreynd sem erfitt er að kyngja.
Við kveðjum hann með sönnum
og innilegum söknuði, en varðveit-
um minningu þessa ljúfmennis um
ókomna framtíð.
Foreldrum, systkinum og vinum
og vandamönnum sendum við
okkar bestu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hans.
Starfsfólk Bón-
og þvottastöðvarinnar,
Sigtúni 3, Reykjavík.
Þó mörg sé tárin moldum þínum yfir,
þó mikið skarð oss dauðinn hafi gjört,
það mildar harm að mynd í hugum lifir,
að minningin er svo hrein og sólarbjört.
(Steingrímur Thorsteinsson)
Þegar maður er fimmtán ára
finnst manni lífið brosa við. Fram-
tíðin er rædd og ákvarðanir tekn-
ar. En við erum ekki ein í ráðum.
„Enginn ratar um þennan veg, því
lífið er leiðin til dauðans." Þegar
kær vinur eins og Valdi var hverf-
ur á braut alveg að óvörum finnur
maður óneitanlega til tómleika.
Ég sá Valda fyrst fyrir tveim
árum. Þá var hann nýlega fluttur
í Vesturbæinn og ég komin í
Hagaskóla. Hann var feiminn
þegar ég kynntist honum, en einn
þeirra sem maður gat alltaf treyst
og trúað fyrir aleigu sinni ef því
var að skipta.
Valdi var sonur hjónanna Þor-
vaids Kristjánssonar og Ástu Sig-
friedsdóttur. Hann ólst upp í
Reykjavík, sá fjórði í röðinni af
sex systkinum.
Sagt er að fegursta blóm jarðar-
innar sé brosið, og vingjarnlegu
brosunum hans Valda gleymi ég
aldrei. Ég held að allir sem kynnt-
ust honum séu sammála um að
hann hafi verið aðlaðandi, geð-
felldur og kurteis piltur. Valdi var
mjög barngóður og honum var
meinilla við allt grobb og sýndar-
mennsku. En hann var áhugasam-
ur og forvitinn um marga hluti.
Valdi var gefinn fyrir líkamlega
vinnu og var mjög laginn við allt
slíkt.
Svo sárt er það að missa Valda
í einni svipan, að því þarf ekki að
lýsa hér. En það var líka gaman
að kynnast honum og gott að eiga
minningarnar um vináttu hans. Eg
votta fjölskyldu hans innilega
samúð og bið góðan guð að styrkja
þau öll á þessari sorgarstund.
Blessuð sé minning hans.
Svava Gunnarsdóttir.
og virðist mér alltaf einhver ljómi
yfir þessum þætti í starfsferli
hans.
Erling átti um árabil sumar-
bústað við ströndina fyrir sunnan
Hafnarfjörð. Erling var óþreyt-
andi við að lagfæra þennan bústað,
sem var í gömlum stíl og kom þá
fram að hann var völundur í hönd-
unum. Hann átti þar einnig lítinn
bát og bauð hann mér stundum
með sér út á sundin til fiskjar.
Þetta líf átti við Erling og leitaði
hugur hans einatt á þessar slóðir
þótt bústaðurinn færi úr hans
eign.
Erling var kvæntur Mathilde
Marie Ellingsen, og áttu þau tvo
syni, Othar og Paul Ragnar. Þau
hjón skildu. Síðari kona Erlings
var Vilborg Ólafsdóttir, en þau
skildu. Eina dóttur átti Erling
utan hjónabands, Elsu. Þótt örlög-
in höguðu því svo, að vegir Erlings
og barna hans lægju ekki ávallt
saman, var alltaf ljóst af sam-
tölum hans við mig, að hann bar
hag þeirra mjög fyrir brjósti.
Síðustu árin átti Erling við
heilsubrest að stríða. Hann bar
þessi veikindi með þolinmæði, var
hógvær í orðum um eigin hag og
sló gjarnan á léttari strengi þegar
veikindi hans bárust í tal. Síðustu
þrjú árin bjó hann að Hrafnistu í
Hafnarfirði. Er ég heimsótti hann
í byrjun þessa mánaðar var mér
ljóst að heilsu hans hafði hrakað
verulega og andaðist hann að
morgni hins 11. september.
Þessi fátæklegu orð eru kveðja
til samstarfsmanns og vinar og
þakka ég honum langa samfylgd.
Við hjónin sendum sonum hans
tveim og dóttur og fjölskyldum
þeirra innilegar samúðarkveðjur.
Sverrir Norland