Morgunblaðið - 29.01.1999, Side 53

Morgunblaðið - 29.01.1999, Side 53
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR FÖSTUDAGUR 29. JANÚAR 1999 53 gleddu’ og blessaðu þá, sem að lögðu mér lið. Ljósið kveiktu mér hjá. (H. Andrésd.) Hvíl í friði, elsku afi minn. Óskar Gísli Óskarsson. Elsku afi og langafi okkar, Björn G. Björnsson, er látinn 93 ára að aldri. Nú er hann afi farinn í annan heim til sinnar heittelskuðu eiginkonu og ömmu okkar, Ragn- hildar, sem lést árið 1983. Allan þann tíma sem liðinn er síðan hún dó hafði hann beðið í mikilli eftir- væntingu eftir að ná endurfundum hennar og var hann sannfærður um að hún biði hans þegar hans tími kæmi. Ekki var hægt að hugsa sér betri afa heldur en hann afa Björn. Hann var hinn mesti rólegheita- maður, alltaf jafn glaðlyndur og ánægður með lífið, aldrei heyrði maður hann kvarta eða mótmæla heldur tók hann öllu með jafnaðar- geði, alveg sama hvað á bjátaði. Það sem honum þótti alla tíð skemmtilegast að gera, jafnvel al- veg undir það síðasta, var að sitja í stólnum sínum með góða bók í hönd, helst eftir Guðrúnu frá Lundi, og reykja eina af fjölmörg- um pípum sínum. Ótal minningar skjóta upp koll- inum við kringumstæður sem þessar um afa Björn, ömmu Rögnu og þær samverustundir sem við áttum öll fjölskyldan saman, og geymum við þær í hjörtum okkar um alla tíð. Við munum sakna þín sárlega, elsku afi, en minninguna um þig geymum við í huga og hjörtum okkar, minningu um hjartahlýjan og góðan mann. Guð blessi þig. Kristján, Anna og Anita Rut. Elsku afi og langafi, Björn G. Bjömsson. Nú þegar þú hefur kvatt okkur eigum við aðeins eftir margar og góðar minningar um þig. Þú hef- ur alla tíð verið okkur mjög hjart- fólginn, enda er leitun að manni eins og þér, sem alltaf varst svo góður og til staðar ef við þurftum á einhverju að halda. Við fjölskyldan viljum færa þér ástúðarþakkir fyrir þær samveru- stundir sem við vorum svo lánsöm að eiga með þér. Við munum geyma í hjarta okkar minningar um þig og biðja góðan guð að vera með þér. Sigurjón, Rannveig, Jón og Sóley. Við andlát Björns G. Björnsson- ar vil ég fyrir hönd reglubræðra kveðja hann með nokkrum orðum. Það sem fyrst kemur upp í hug- ann er minning um ljúfan, prúðan og jákvæðan mann. Björn var mik- 01 félagsmálamaður og þegar hann lagði fram sínar skoðanir á málum með sinni hógværð og hæversku lögðu menn við hlustir. Nú á kveðjustund er efst í huga okkar þakklæti fyrir að hafa fengið tæki- færi til að kynnast og starfa með slíkum mannkostamanni. Þótt liðin séu 17 ár síðan eiginkona Björns, frú Ragnhildur Kr. Björnsson, andaðist man ég enn eftir þeirra glæsiheimili á Freyjugötu 43 hér í borg. Þau hjónin studdu hvort annað í höfðingsskap heima sem heiman. Ahugi og starf þeirra hjóna með okkur var ómetanlegt. Þau voru ætíð jákvæð í allri starfsemi okkar. A gleðistundum voru þau hjónin hrókar alls fagnaðar og vildu ætíð vera frekar veitendur en þiggjend- ur. Nú þegar þessi heiðurshjón sam- einast aftur, stöndum við eftir og þökkum þeim innilega allar sam- verustundirnar í starfi og leik. Megi Drottinn allsherjar blessa minningu þeirra. Við vottum að- standendum þeirra okkar dýpstu samúð. F.h. St. nr. 12 Skúla fógeta, Gunnlaugur H. Gíslason. + Þórunn Björg- ólfsdóttir, Stekkjarhvammi 66, Hafnarfirði, fæddist á Melanesi á Rauða- sandi V-Barð. 10. júlí 1938. Hún and- aðist á Hjúkrunar- heimilinu Sólvangi í Hafnarfirði 20. jan- úar síðastliðinn. Hún ólst upp á Hvallátrum í Rauðasandshreppi í V-Barð., en fluttist ung til Reykjavíkur og síðan til Hafnar- fjarðar. Foreldrar hennar voru Ingibjörg Ingimundardóttir, f. 8. febrúar 1918, til heimilis á Hrafnistu í Reykjavík, og Björ- gólfur Sigurðsson, f. 31. ágúst 1918, d. 22. mars 1972. Systkini Þórunnar, sammæðra, eru: Jóna Guðmunda, Barði, Ingólf- ur, Halldóra, Elías Ingjaldur, Gestur, Valur, Elín Kristín og Stefnir Helgabörn. Systkini hennar samfeðra eru Ingi Þór, Guðbjörn, Guðrún Hólmfríður og Björgólfur. Árið 1957 gekk Þórunn að eiga Guðmund Svan Ingimars- son, f. 25. janúar 1932, d. 15. apríl 1978. Þau slitu samvistir. Eftirlifandi eiginmanni sinum, Kveðja frá eiginmanni, með kærri þökk fyrir bestu árin í lífi mínu. Að kveldi sólin hnígur, og upp svo aftur rís, í árdags Ijóma skærum ég kveð þig, fagra dís. I sálu minni mynd þín er, ég man þig hvert sem líf mig ber, ég kveð í kærri þökk. (Þýð. Reynir Guðst.) Ragnar Halldórsson. Elsku besta amma Tóta. Núna ertu orðin engill með vængi og ert ekki lengur lasin, kannski ertu að spila við hina englana og þeir eru glaðir af því að þú ert hjá þeim. En við erum leiðar og grátum þegar við hugsum um að þú ert farin frá okk- ur. Við héldum alltaf að þú yrðir amma okkar lengi, líka þegar við værum orðnar mömmur, en við reynum að hugga okkur með því að nú líður þér vel. Okkur fannst þú alltaf svo góð og þú kenndir okkur svo margt þegar þú varst frísk. Þú sagðir okkur hvað fjöllin hétu, sagðir okkur frá Maríu- helli, kenndir okkur að safna stein- um og þú kenndir okkur líka að spila. Þú varst líka alltaf svo glöð og það var svo gaman og gott að vera hjá þér. Okkur fannst Iíka svo gaman að fara með ykkur afa í útilegu í tjaldvagninum, t.d. í Svínadal eða Þrastaskóg og þá fórum við í jarðar- berjaleikinn. Þú leyfðh- okkur alltaf að sofa í Hafnarfirðinum hjá ykkur afa í vatnsrúminu en svo sprakk það og þið fenguð venjulegt rúm, okkur fannst líka gott að sofa í því. Þegar \'ið vorum hjá ykkur varst þú stund- um í tölvunni þinni að leggja kapal og við horfðum á. Það var gaman. Manstu að þú sagðir alltaf að afi Ragnar réði yfir öllu í húsinu en þú ættir garðinn og blómin. Næsta sumar ætlum við að hjálpa afa í garðinum og gera hann eins fínan og þú gerðir. Við ætlum að passa afa vel því núna er hann einn í húsinu sínu, en við vitum að þú passai- hann líka. Kannski lærh' hann að baka skonsur eins og þú gerðir. Við munum eftir svo mörgu góðu og skemmtilegu um þig og við sökn- um þín svo mikið, og við ætlum að geyma allt um þig í huganum, alltaf. Núna ætlum við að kveðja þig en við vitum að þú átt alltaf eftir að fylgjast með okkur frá himnum. Þú heyrir Þórunni Katrínu spila á pí- anóið og Karen Mjöll teikna blóma- myndh' handa þér. Við gleymum þér aldrei, besta amma. Ragnari Halldórs- syni rafvélavirkja, f. 25. október 1936, giftist Þórunn 24. febrúar 1962. Synir Þórunnar eru: 1) Ingimundur Guð- mundsson, f. 18. september 1957. Kona Oddný Sigrún Magnúsdóttur, f. 6. apríl 1961, dætur þeirra: a) Sigríður Birna, f. 15. apríl 1996. b) stúlka, f. 26. desember 1998. 2) Ólafur Hafsteinn Einarsson, f. 29. ágúst 1960. 3) Halldór Ragnarsson, f. 7. októ- ber 1962. Sambýliskona Andrea Ólafsdóttir, f. 20. febrúar 1974, barn hans úr fyrri sambúð Ragnar Mikael, f. 21. júní 1990. 4) Björgvin Reynir Ragnarsson, f. 29. mars 1965, kona Sigríður Jóhannsdóttir, f. 8. september 1967, þau slitu samvistir. Dætur þeirra: a) Þórunn Katrín, f. 7. nóvember 1990. b) Karen Mjöll, f. 26. október 1993. Þórunn vann hjá Islenska álfé- laginu hf. í Straumsvík frá ár- inu 1985. Utför Þórunnar fer fram frá Hafnarljarðarkirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 15. Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins degi, hin ljúfu og góðu kynni af aihug þakka hér. Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist eigi, og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér. (Ingibj. Sig.) Þínar ömmustelpur Þórunn Katrín og Karen Mjöll. Mikil sorg ríkir nú í hjörtum okkar systkinanna þegar við kveðjum Tótu systur okkai' í hinsta sinn. Stórt skarð hefur nú myndast í hópinn sem ekki verður fyllt. Við munum sérstaklega minnast hennar þegai' við fórum á æskustöðv- amai' vestur að Hvailátram þar sem við eram að koma okkur upp sumar- húsi. Við minnumst þess þegar við voram að byrja þar framkvæmdir og Tóta systir, í grenjandi rigningu, tók fyrstu skóflustunguna. Það vora góðir dagar samtaka systkina, fullir af gleði og góðum væntingum yfir því að í sjónmáli var okkar eigið hús á land- sldkanum okkai' á þeim stað sem við eigum öll okkar rætur. Það var góð tilfinning að hugsa um húsið okkar þegai' tjöld og tjaldvagnar fuku ofan af okkur í stórfelldi'i úrkomu og há- vaðaroki í þessari ferð. En Tóta systir sá aldrei húsið okk- ar, Hnjúkabæ. Hún og Ragnar, mað- urinn hennar, vora búin að undirbúa ferð vestm* ásamt fleiram, um síðustu hvítasunnu þegai' hún fékk úrskurð um þann sjúkdóm sem dró hana til dauða og læknar réðu henni frá því að fara. Á sólríkum dásamlegum dögum bjartra nátta þegar við dvöldumst þai' vestra síðastliðið sumar og horfðum á Brannanúp, Bjai'nanúp og þann hvítasta sand sem til er og hlustuðum og horfðum á hafið var nafn hennar oft nefnt og við söknuðum hennai' sárt. Við munum áfram sakna Tótu systur og vanta hana sárlega í hópinn til að rifja upp ömefni og létta lund okkai' með sínu glaða og góða skapi og létta húmor. Okkur era einnig ógleymanlegar þær mörgu ferðh- sem við höfum farið saman systkinin og fjölskyldur okkai- um verslunarmannahelgar. Það var sama hvert farið vai', á Reykjanes, Hvítai-síðu, vestur á Mýrar, upp í Hengil eða á Þingvöll. Tóta systir vai' alltaf búin að lesa sér til um staðinn og nágrennið og gat sagt okkur hinum öll helstu kennileiti og hvar bestu og skemmtilegustu gönguleiðirnar væru. Nú hefm' hljóðnað í Stekkjar- hvammi 66 og eftir situr einn, okkar- kæri vinur og mágur, Ragnar. Það verður mikill tómleiki og sorg hjá honum svo samhent sem þau voru í öllu. Við vitum að allh- drengirnir og ekki hvað síst bamabömin sem vora sérstaklega elsk og hænd að ömmu sinni og afa munu standa þétt saman og styrkja Ragga og hvert annað á þessum erfiðu tímum. Eisku Raggi, mamma, Ingimundur, Oli, Dóri, Björgvin og fjölskyldur, okkai' innilegustu samúðarkveðjur til ykkai' allra. Minningin um Tótu systur mun lifa með okkur öllum um ókomin ár. Systkini og fjölskyldur. Mig langar í nokkrum orðum að minnast systur minnar, Þórunnar Björgólfsdóttur. Við vorum samfeðra en ólumst ekki upp á sama heimili. Enda þótt nokkur aldursmunur væri á okkur man ég hana allt frá því ég var lítill drengur og hún kom í heim- sókn. Það vai' aldrei lognmolla þar sem hún var, hún hálfsystir mín, nokkuð sem hún tók sér ekki i munn sjálf. „Eg er auðvitað bara systir þín,“ sagði hún ákveðin, og brá fyrir glettni í svip hennar og tindrandi brúnum augunum. Árin liðu og sam- verustundirnar voru ekki margar en hefur fjölgað hin síðari ár eftir að ég kom í Karlakór Reykjavíkur. Þar var mágur minn Ragnar Halldórsson bú- inn að vera í allmörg ár er litli bróðh' Þórannar kom þar inn. Samverustundunum fór fjölgandi og alltaf hlakkaði ég til þeirrar næstu, þ.ám. sextugsafmælis Þór- unnar í júlí sl. En áður en af því varð greindist hún með þann illvíga sjúk- dóm sem varð henni að aldurtila. Hún hélt þó upp á afmælið af mikilli reisn með aðstoð samheldinnar ijöl- skyldunnar, enda þótt hún væri ný- komin úr uppskurði og ætti fyrir höndum erfiða sjúkdómsmeðferð. Þetta hafði hún ætlað sér og Ragnai' mágm- minn stóð styrkur við hlið hennai'. Þórunn systir mín vai' hrókur alls fagnaðar, fjölfróð og vinmörg þótt hún væri ekki allra, en hún var vinur vina sinna og höfðingi heim að sækja. Hún hafði yndi af blómum og skreyt- ingum alls konar. Einnig var hún einkar áhugasöm um ættfræði og gat lengi vel talið upp og rakið ættar- tengsl svo að furðu sætti minni henn- ai’ og glöggskyggni. Nú er hún horfin okkur, en minn- ingin um góða systur lifir ætíð. Ég bið góðan Guð að varðveita þig, syst- ir mín, og blessa mág minn og fjöl- skylduna. Guðbjörn Björgólfsson. Liðið hafa dagar - langt er síðan léttfætt ég óð læki bláa og tæra, kenndi kulda vatns, kenndi hörku grjóts berum barnsfótum. (Jakobína Sig.) Þórunn Björgólfsdótth' er látin að- eins 60 ára að aldri. Minningamar hrannast upp, einkum frá bemskuár- um okkar á Hvallátrum í Rauðasands- hreppi. Tóta frænka okkar var elst af stór- um systldnahópi. Hún var augasteinn afa síns og ömmu, þeirra Ingimundar Halldórssonar og Olafar H. Eggerts- dóttur sem gengu henni í foreldrastað fyi'stu ár ævi hennar. Þau voru Tótu óendanlega kær og hún mat þau ávallt mikiis. Hvallátrar voru á þeim tíma ein- angrað byggð. Þangað var enginn bíl- vegur, samgöngm- vora á sjó eða land- leið á hestum eða fótgangandi. Við fundum þó ekki fyrá' neinni einangr- un, þai' vai- barnmai-gt og leiksvæði okkai' var víðáttumikið, móar og mel- ar, klettar, sandurinn og fjai-an. Tóta var létt á fæti, kát og glöð að eðlisfari. Hún hafði gott skap og átti auðvelt með að sjá spaugilegu hliðam- ar á tilveranni. Hún hafði gaman af að segja frá og henni varð sjaldan orða vant. Hún var greind og fróð um marga hluti. Vol og væl var ekki að hennar skapi enda vildi hún enga vor- kunnsemi þegai' í ljós kom að hún gekk með illvígan sjúkdóm. Tóta var einkai' lagleg með sitt sérstæða útlit, kolsvart hár og dökk augu. Hún vakti athygli hvai’ sem hún fór og var minn- isstæð þeim er kynntust henni. Við viljum þakka Tótu frænku okk- ar fýrir skemmtilegu bernskuminn- ingamai' og allar góðu stundimar sem við geymum í huga okkar. Ragnai-i, eiginmanni hennai', Ingu, móður hennai', sonum hennai', Ingi- mundi, Ólafi, Halldóri og Björgvin og t— fjölskyldum þeiira, systkinum hennar og fjölskyldum þeirra og Gróu móður- systur hennar, vottum við okkar dýpstu samúð. Guð blessi minningu Þórunnai' Björgólfsdóttm-. Frændsystkinin frá Heimabæ. Tóta vinkona mín er sofnuð svefnin- um langa. Langa? Það er ekki víst að hann verði svo langur þessi svefti, (NT bls. 247.1. Þes. 4.15 og 16 og NT bls. 117. Jóh. 5,28) því við lifum víst á, hinum síðustu dögum (NT bls. 317. „ Op 22,10). Eftir ei-fið veikindi er dauð- inn lausn, þó aðstandendum sé hann alltaf jafn sár. Ég kynntist Tótu og fjölskyldu hennai' fyrá' 27 áram. Þá bjuggu þau á Selvogsgötunni. þó að aldursmunur okkai' Tótu væri 18 ár skipti það engu máli, vinátta okkar hefur haldist síðan. Hún og Ragnar hafa alltaf verið samtaka og þó þau hafi verið ólík í háttum, var þeirra innri maður í einu orði sagt góður. Hjálpsöm var Tóta og aldrei talaði hún illa um aðra, sem er gott vega- nesti til himnaríkis (GT bls. 563. Sálm. 15,1,2 og 3). Þegar Tóta varð fimmtug, fékk hún ættfræðinámskeið í afrnælis- gjöf frá sonum sínum. Þá tókum við aldeilis viðbragð báðar tvær og ætt- _ fræðigrúskið saumaði okkur saman um tíma. Við gátum endalaust setið á safninu við Hverfisgötu (í vinnufi-íum hennar) við að rekja, við sóttum fundi í Ættfræðifélaginu og gengum síðan í félagið. Grúskið átti hug okkar allan, að fletta öllum þessu gömlu kh'kju- bókum og skoða filmumar til að finna sjálfar það sem vantaði á ættartré okkar og annarra. Þetta var svo spennandi og skemmtilegt, sólar- hrmgurinn var ekki nógu langur þá. Og einmitt vegna þess að okkur fannst svo gaman að grúska, veit ég að hún hefði viljað fletta sjálf upp í Bi- blíunni til að finna ritningargreinam- ar. Síðasta sumar varð Tóta sextug og þá ætlaði hún að minnka við sig vinnu og sinna meira sínum áhugamálum. Synimir alih- farnir að heiman og þau Ragnar ætluðu að fara að lifa lífinu, ferðast meira og við ætluðum að fai-a á saíhið, því endalaust er hægt að rekja ættir. En nokkru fyrir afmælið uppgötvaðist krabbameinsæxli við heilann, sem að lokum sigraði Tótu. Ymis áfóll fékk hún í kjölfar sjúk- dómsins en aldrei kvartaði hún. Það sem hún sagði oftast var: Það er eins og mér komi þetta ekkert við, eins og þið séuð að tala um einhvem annan. Síðustu mánuðina var hún að mestu rúmliggjandi á Sólvangi, þar var vel hugsað um hana og þangað lá stríður straumui' gesta að heimsækja hana. Hennar verður sárt saknað af fjöl- skyidu og vinum. Eiginmanni hennar, sonum og öðram ættingjum votta ég mína dýpstu samúð. (NT bls. 132 Jóh. 14,1-4.) Bryndís. Hún Tóta okkar er dáin. Þetta vora orð sem Þura flokkstjóri flutti okkur að morgni 20. janúar síðastliðinn. Hún Tóta okkar, það gat ekki verið, hún sem var bjartsýn á að allt myndi ganga vel og að hún myndi sigrast á meininu. En það reyndist því miður ekki raunin, maðurinn með ljáinn tók yfir. Tóta var sterkur persónuleiki, skoð- anir hennar voru ákveðnar og miklar og skapfesta þannig að ekki vai- alltaf hægt að hafa þai' áhrif á. Tóta var mikið náttúrabarn og naut þess að ferðast með honum Ragnaii sínum. Og gaman vai' að heyra hana segja ft'á öllum þeim stöðum sem hún hafði komið á. Hún hafði mikinn áhuga á fólki og gaman þótti henni að rekja ættir þeirra sem hún hitti, því ættfræði var eitt af hennai' áhugamál- um. Þrátt fyrir erfið veikindi síðustu átta mánuði vai' jákvæða lundarfarið ** og skopskynið alltaf á sínum stað. Við samstarfsfélagai' hennar eigum oft eftir að vitna í hana Tótu okkar í framtíðinni. Með þessum fáu linum viljum við votta Ragnari, fjölskyldu hans og aldraðri móðm- hennar okkai' innilegustu samúð. Blessuð sé minning hennai'. Samstarfsfólk hjá J® Islenska álfélaginu. ÞÓRUNN BJÖRGÓLFSDÓTTIR

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.