Skírnir - 01.01.1836, Blaðsíða 104

104
sein meiJhjálpendr nnttúrunnar,
YÍSrétta þaí sem áfátt er.
O aS vor jörS sem blæs og brennr,
biltandi skriSur, vatnarennur,
afskræma þrátt meS aldtdóm,
af hennar fóstur öflgn lýSum,
sem úngr Phœnix á seinni tiSum, f
upp ýngjast mætti’ og bera blóm.
Svo YSr til gleSi og YSar sonuni,
eflirs og frama konúngonum,
vort blómgvist land sem viljiS þér,
dygSirnar fari dagvaxandi,
dugnaSr fylgi hvörju standi,
gimsteinum betra gjald þaS er.
GóSir bændr á svella svæSi!
samstemmiö minu þakkarkvæöi,
Islands jöklar viB okkar róm
. duni bergmál af dýrri gleöi,
Dana turnar svo endrkveSi
YSr verSugann heiSrshljóm.
figgiS feör! í auSmýkt unniS,
af einlægu hjarta samanspunniö
þakklætis offur þannig skráö
YSar þénara eins þess minnsta,
sem æru og styrk til dægurs hinnsta
kýs sér aS fá af konúngs náS.
Kóngr Engla, sem kristna hvetr
kærleikans ti!, og dýrast metr
þá sem að rækja þessi boS,
umbuni góövild Yðar blíSa, |
opinberlega hér og síSar,
fel eg Ykkr hans friðarstoS.
Sigurir Ihlgason.