Skírnir - 01.01.1890, Page 16

Í6
FERl) STAN.LEYS í AFRÍKTJ 1887-89.
ganga að öllu, sem þcr viljið, en biðja yður, að leyfa þeim
að sækja bræður síua. Jeg vona einlæglega, að hiuar miklu
þrautir, sem þér hafið ratað í, verði launaðar þannig, að
þér fáið bjargað mönnum mínum. þeir, sem mcð mér koma,
eru tryggir og trúir monn. Jeg þakka yður enn þá einu
sinni fyrir það, scm þjer halið gcrt enn sum komið er.
D r. Emim.
Jephsou hafði ritað skýrslu um, hvað gerzt hafði á síð-
ustu árum í fylki Bmins. |>egar hann kom til Bmins í apríl
1888, þá hafði Emiti engin völd nema í orði kveðnu. Iíanu
varð að biðja foriugja sína um að gura liitt og þutta, eu skip-
aði þeim það ekki. Onnur af hinum tveim hersveitum hans
hafði reynt að taka hann höndum, og hin var mjög óhlýðin.
þ>egar hann talaði við Stanley 1888, þá nefndi hann ekki á
nafn, að allt var í handaskolum og menn hans ótryggir. Vcr
héldum, eins og allir Evrópumenn af bréfum Emins og frá-
sögn Dr. Junkers, að honum væri eingöngu hætta búin utan
að frá Mahdistunum, en ekki innanlands. þatiuig leiddumst vér
út í að treysta mönnum, sem voru svo fjarri því að \era oss
þakklátir fyrir hjálpina, að þeir stungu strax saman nefjurn
um, hvernig þeir gæti rænt okkur. þeir hefðu drepið Emin,
hefðu þeir fundið nokkrar sakir á hendur honum. Emin var
ekki á sama máíi tvo daga í senn með það, hvort hann ætti
að fara eða ekki. J?ó játaði hann, að eptir þessa uppreisn
hefði hann enga ábyrgð eða skyldur við menn sína, og mundi
því fara. Aður en Jephson fór, sagði Emin, að ekki vildi
hann skilja neina eptir, sem vildu fara með honum. Einu
sinni sagði Jephson við hann : ef Stanley kemst í námunda
við yður, þá ræð jeg honum að taka yður fastan og ilytja
yður burt nauðugan eða viljugan. Hann svaraði: eklci skal
jeg banna það. Vér verðum að bjarga honum undan honum
sjálfum. Opt talaði jeg við menn hans og heyrði aldrei annað
en lof um réttlæti hans og göfuglyndi, en líka, að liann væri
ekki nógu harður.
Bréf frá Stanley til bóksölumannsins Marstons í Lundúu-
um, dagsett 3. september 1889, er ómerkilegt. Hann tekur
í því upp margt, sem hann hefur sagt áður. »Jeg beit ájaxl-
inn og herti taugarnar, þegar á bjátaði, og þá hjaðnaði hver