Eimreiðin - 01.09.1906, Qupperneq 12

líkamann og kemba hárið upp úr steinolíu eða súblímatvatni má
útryðja allri lús af heimilinu.
Árlega er eytt þúsundum króna til útrýmingar fjárkláðanum
og alt sauðfé á landinu er baðað, en lúsin er látin í friði, og væri
þó unt á einum eða tveim dögum að útrýma allri lús úr landinu,
ef samtök væru með mönnum. Lúsin er þjóðarskömm og þó hún
sé íslenzk, er bit hennar ósómi. Hvað eftir annað kvarta útlend-
ingar undan lúsamergðinni á íslandi, skrifa um það heillanga pistla
og verða með því þess valdandi, að almenningur í útlöndum
skipar íslendingum á bekk með Skrælingjum og öðrum óþrifa-
kindum. Peir landar, sem ferðast hafa í útlöndum, munu líkt og
ég oftlega hafa rekið sig á þetta. Allir læknar á íslandi munu
kannast við, að engum sóttnæmum sjúkdómi hafi þeir jafnoft
sýkst af og lúsum; eina bótin, að unt er að lækna þann skolla.
Eg hef heyrt háseta og farþega á strandferðaskipunum heima
kvarta sáran yfir lúsinni, og ég hef sjálfur sannfærst um, að kvart-
anir þéirra eru á réttum rökum bygðar. Eg svaf í káetu á skipinu
»Hólar« milli tveggja hafna á Norðurlandi.
Allur þessi ófögnuður kemur af rótgrónum sóðaskap, sem
aftur er að kenna gömlum vana, trassafengni og leti. Menn eru
orðnir svo vanir lúsinni, að hún er skoðuð sem meinleysisgrey, á
meðan hún ekki bítur alt of fast. Pá fyrst er hún sprengd —
margra barna móðir.
Alþýða manna þvær sér of sjaldan; böð eru næstum óþekt
og ekki laust við, að menn fælist vatn. Rúmfatnaður og nærföt
eru alt of sjaldan þvegin, viðruð og um þau skift. Engin furða,
þó lúsin þrífist og verði langlíf í landinu. En eins og áður er
getið, er svo margt annað ilt, sem fylgir óþrifnaðinum, að mér
finst eigi óþarft að minnast á ýmsan sóðaskap og vöntun á hrein-
læti heima á Fróni.
Eg held ég þori að fullyrða, að íslendingar yfir.höfuð að tala
láti sér nægja með þá laug, sem þeir fengu við fæðinguna og
eyði svo aldri sínum, að líkami þeirra laugast eigi vatni, nema ef
ef þeir af hendingu detta í ár eða vötn eða sjóinn, eða verða
gegndrepa í rigningu. f’etta er sorgleg afturför frá því, sem áður
var, er forfeður vorir lauguðu sig daglega og reistu sér vandaðar
laugar eins og t. d. Snorralaug.
Pað þekkja máske engir eins vel og læknarnir, sem láta fólkið
afklæðast, hve illa það hirðir líkama sinn. Hörundið, sem leggur