Eimreiðin - 01.09.1906, Síða 30

hana. Hún tók henni með einstakri ljúfmensku. Hún gat það
líka því fremur, sem Sigurlaug ekki var tíður kirkjugestur.
Erindið var, að Sigurlaug bað hana fyrir barnið, meðan hún
færi í kirkju.
Prestskonan horfði undrandi á hana, eins og hún vildi reyna
að lesa út úr henni, hvað henni bjó í brjósti. En hún varð
engu nær.
Hún tók við barninu, og spurði Sigurlaugu, hvort hún ætti
ekki að lána henni föt í kirkjuna, því hún var fremur illa til fara.
Pað vildi Sigurlaug ekki.
Hún bauð henni einhverja hressingu áður en hún færi í kirkj-
una. Pað þáði hún ekki heldur.
Hún hraðaði sér út, svo ekki yrði talað meira við sig.
Pað tóku fáir eftir Sigurlaugu þegar hún gekk inn í kirkjuna.
En systir hennar tók þó eftir því, og það var eins og hana grun-
aði, að hún væri ekki komin í neinum góðum tilgangi, þótt hún
fráleitt gæti hins rétta til.
Sigurlaug tók sér sæti utarlega í kirkjunni. Hún sat þar nið-
urlút og lét lítið á sér bera. En þeir, sem næstir henni sátu,
tóku eftir undarlegum dráttum við og við í andlitinu á henni.
Pað var eins og henni byggi eitthvað það í hug, sem hún þyrfti að
hleypa í sik hörku til að framkvæma.
Geirlaug gaf henni auga við og við.
Guðsþjónustan fór fram eins og vant var. Söngurinn var
hreint og beint garg og það var aumkunarlegt að heyra til
prestsins fyrir altarinu. Pað er æfinlega aumkunarlegt að heyra
menn gera það embættisskyldunnar einnar vegna, sem þeir geta
ekki.
En fólkinu þótti þetta alt saman gott og blessað. Pað hafði
aldrei vanist öðru.
En það skánaði talsvert, þegar presturinn var kominn upp í
stólinn. Ræðan var raunar ekki áheyrileg og honum gekk illa að
komast fram úr því, sem hann hafði skrifað á blöðin. En hann var
svo góður og vel liðinn maður, blessaður gamli presturinn, að það
var æfinlega ánægja að heyra hann tala um kærleika og krist-
indóm.
Þegar ræðunni var lokið, stóðu allir á öndinni. Nú kom
það, sem var kjarninn í öllu saman, og sem fólkið hafði eiginlega
farið í kirkjuna til að sækja.