Eimreiðin - 01.09.1906, Síða 32

192
Geirlaug froðufeldi af heift og reiði, og Jón Baldvinsson skalf
á beinunum og vissi ekki, hvernig hann átti að stilla hana til
friðar. Hann var hræddur um að hún mundi fá flog; því það
voru engar líkur til að hún gæti hefnt sín.
Blessunin, sem fylgdi næst á eftir, fór í hálfgerðum handaskol-
urn fyrir gamla prestinum. En svo jafnaði söfnuðurinn sig á
sálminum.
Skömmu seinna stóð Sigurlaug upp og gekk út. Hún var
óstyrk og reikaði ofurlítið í göngulaginu, þegar hún gekk fram
gólfið, en það var ekki mikið.
Svo sótti hún barnið sitt inn í bæinn og hélt af stað. IJegar
fólkið kom úr kirkjunni, var hún horfin eins og svipur.
Einn daginn í vikunni þar á eftir komu gestir að heimsækja
Sigurlaugu, þar sem hún átti heima. Pað kom ekki oft fyrir.
Bað voru þeir presturinn og Jón Baldvinsson.
þeir komu til að gera enda á þessu leiðindamáli, eins og
presturinn komst að orði. Eða með öðrum orðum, þeir komu
til að leita sátta og samkomulags við hana, svo gifting Jóns og
Geirlaugar gæti haldið áfram.
Sigurlaug tók á móti þeim með sama jafnaðargeðinu eins og
vant var. fað sá enginn á henni, hvort henni líkaði koma þeirra
betur eða ver.
Heimilisfólkið sá, að þeir mundu eiga erindi við hana eina,
og hversu sárt sem það þjáðist af forvitni, fóru þó allir aðrir
burt úr baðstofunni.
Jón 'skalf á beinunum. Hann hafði orðið svo skelkaður við
það, sem fram hafði farið í kirkjunni, að hann vildi alt til vinna
að sættast við Sigurlaugu.
Presturinu hafði orð fyrir þeim báðum. Hann var þýður í
máli og innilegur eins og honum var lagið.
Hann byrjaði með löngum inngangi um kristilega þolinmæði
og kærleika og fyrirgefningu og þar fram eftir götunum. Sigurlaug
hlustaði þegjandi á það alt saman.
Svo fór hann hægt og hægt að komast efninu. Hann áminti
hana með kristilegri hógværð og vægðarsemi fyrir það, að hafa