Vísir - 18.08.1962, Blaðsíða 15

Laugardagur 18. ágúst 1962.
VISIR
SAKAMÁLASAGA ^
EFTIR CHARLES WILLIAMS
FJÁRSJÓÐURINN
32.
fór að hugsa um það, er ég sæti
við stýrið á ökuferð um bæinn,
þar sem allt lögregluliðið var
að svipast eftir mér, en þótt þeir
vissu hvernig bíllinn leit út voru
þúsundir bíla í umferð sömu
tegundar — og ég var viss um,
að lögregluþjónninn hafði ekki
séð bílnúmerið. Svo var dálítið
erfitt að gera sér grein fyrir
stærð manns, sem sat í bíl.
Meðan ég beið gerði ég mér
fulla grein fyrir, hvernig ég ætl-
aði að haga öllu. Ég múndi aka
út úr bænum í snarheitum, und-
ir eins og hún væri búin að ná
í peningana, og vitanlega mundi
hún halda, að allt væri ákveðið
um okkur og framtíðina. — Til
þess að allt liti sem trúlegast
út, ætlaði ég að stinga upp á,
að við skryppum upp í íbúðina
sem snöggvast — og þaðan
mundi ég aka einn.
En var hún í rauninni svo
heimsk, að ég hefði látið gabb-
ast vegna þessarar skyndilegu
ástar Susie á mér. Hafði hún
gleymt því, að ég einn vissi, að
hún var,á lífi?
Og váí það ekki hún, sem
hafði laumazt inn til mín að næt
urlagi með skæri í lúkunum —
fyrstu nóttina, sem mér kom dúr
á auga? En nú hafði ég undir-
tökin.
Ég settist við skrifborðið og
skrifaði dálítið bréf til lögregl-
unnar, lagði það í umslag og frí-
merkti það og stakk bréfinu í
innri vasa á jakkanum mínum.
Ég gæti svo lagt það í póst ein-
hvers staðar langt í burtu —
ekki fyrr en það, að heilt dægur
liði að minnsta kosti þar til lög-
reglan fengi það í hendur. Tólf
tímar ættu að duga.
Þegar við kæmum til baka í
íþúðina gæti ég tekið öll fötin
hennar og látið þau detta niður
ruslapípuna — og lögreglan
mundi finna hana kviknakta,
þegar hún loks kæmi. Að sjálf-
sögðu mundi hún segja þeim
hver ég væri — og ég varð að
gera ráð fyrir, að ég kynni að
verða handtekinn — en það yrði
ekki hægt að ákæra mig fyrir
morð.
Taugar mínar voru þandar til
hins ítrasta og ég gat ekki verið
kyrr andartak. Og ég var alitaf
að líta á klukkuna og mér fannst
vísarnir vart hreyfast úr stað.
Og loks kom hún þegar klukk
una vantaði tíu minútur í tólf
og ég verð að játa, að ég titraði
á beinunum þegar ég fór til að
opna eða áður en ég vissi hver
komin var.
Það hafði tekizt — þetta með
kraftaverkið á hárgreiðslustof-
unni og hvert hár hennar var
sem glóandi koparþráður. Ham-
ingjan geislaði úr andliti hennar
og hún var með hattöskju og
þrjá pakka.
— Bíddu bara þar til þú sérð
mig, þegar ég er búin að hafa
fataskipti, sagði hún.
— Hafðu bara hraðann á,
sagði ég.
Hún hvarf inn í svefnherberg-
ið og ég beit á vör og beið.
Biðin varð því skelfilegri því
nær sem dró að úrslitastundinni.
Tíu mínútum síðar kom hún
út úr svefnherberginu og gekk
fram og aftur fyrir framan mig
eins og sýningarstúlka og vagg-
aði mjöðmunum. Já, það var svo
sem ekki um að villast, að hún
kunni góð skil á hinu nýja hlut-
verki. Mér fannst næstum, að
Susie Mumble mundi vart eiga
sinn líka i veröldinni.
Og á fallega kollinum sínum
hafði hún barðabreiðan hatt. —
Mér fannst hún hafa málað var-
irnar fullmikið — fannst henni
ekki fara það eins vel vegna
þess, að hún var ekki munnsmá.
Hún var með langa, hvíta
hanzka, sem skáru sig úr við
brúnt hörund upphandleggjanna.
Og fótleggirnir, þeir virtust enn
betur lagaðir en áður, enda var
hún nú í nær gegnsæjum nylon-
sokkum. Væri birt mynd af
henni myndi hún klippt út og
hengd upp í hermannaskálum
um alla álfuna og þótt víðar
væri leitað, hugsaði ég.
— Hvernig lízt þér á sköpun-
arverk þitt?
— Þú ert eins og draumur,
sem hefur rætzt, sagði ég, — en
nú verðum við að koma okkur
af stað.
— En Lee, — þú hefur ekki
rakað þig!
Ég þuklaði ósjálfrátt um höku
mína og kinnar. Ég hafði ekki
aðeins gleymt að raka mig þenn-
an morgun — heldur í þrjá daga
og þegar ég leit í spegil sá ég,
að það var ekki sjón að sjá mig,
og ég hentist inn í baðherberg-
ið, tók fram rakáhöldin og skóf
af mér á mettíma, meðan hún
beið eftir mér af óþolinmæði.
— Ég verð að hafa eitthvað
meðferðis undir peninga, sagði
hún, venjulegt veski dugar ekki,
eins og þú skilur, því að það er
talsverð fyrirferð í þessu.
— Við komum við einhvers
staðar og kaupum litla ferða-
tösku, — annars getum við not-
að töskuna þína.
— Já, ég hugsaði ekki út í
það. Hún er nógu stór, ég fer
bara ekki með gömlu fötin, sem
í henni eru.
Hún fór inn eftir töskunni og
1 ég smeygði mér í jakkann, sem
j ég hafði lagt á stólbak.
1 Við vorum tilbúin.
Við vorum tilbúin.
! — Þá förum við, sagði ég.
Þegar út á gangstéttina kom
| rann mér eins og kalt vatn milli
j skinns og hörunds, en þegar ég
var setztur við stýrið og búinn
j að setja á mig sólgleraugun, sem
I ég hafði geymt í geymsluhólf-
j inu, varð ég rólegri.
Ég ók hægt, þetta var góðviðr
isdag, stillt veður, heitt af sólu,
og ég var bullsveittur. Það var
mikil umfreð og ef við lentum
í umferðarslysi vorum við búin
að vera.
Við ókum í áttina til Seab-
card-bahkans og ég varð að aka
T
A
R
2
A
N
‘WHA.T 15 THIS
'■MOVSTEg.'?"
QUSZIBO TAKZAN--
5UT SUPPENLY,
THE VEZV COOM
SHOOK WITH THE
SOUNItZ OP
ýlSTANT KUMSLINSl
VÍamSoíW
JOKfJ
CzlMtpO
pStTyúStri'TwiSV'Sy^dWiV ’lne.
ASHEN-FACE7 AN7 TKEW5LING.
THE KING STOKE. "THE IAOUNTAIN
snzns AKE ANGKy—" | l-26-^TIb
*LOCK that a\an U?\ 1T
AMGHT 5E SAFE£ TO HOLt7
HIV\ AS HOSTAGE/
„Hvað er skrímslið?" spurði í herbergið af fjarlægum drunum. j í framan „Fjallagurðirnir eru reið-1 er ef til vill öruggara að halda
Tarzan en í sömu andrá hristist I Konungurinn talaði öskurgrár ir“. „Lokið þennan mann inni. Það I honum sem gísl“.
Barnasagan
KALLI
og græm
páfa-
gaukur-
ðnn
Þér óskið eftir talandi páfagauk,
sem færir yður gæfu, og það fyrir
aðeins 25 silfurpeninga?“ Maður-
inn hrukkaði ennið og bað stýri-
manninn að bíða eitt augnablik.
Hann fylgdist ákafur með, þegar
kaupmaðurinn dpnaði búrið. „Þetta
er Jakob“, tilkynnti hann. „Jakob
Jakob, aumingja Jakob“, skríkti
páfagaukurinn og leit síðan á stýri
manninn.
„Hann er sá eini sem getur tal-
að hér, og hann er orðinn 100 ára.
Afi minn keypti hann af gömlum
sjómanni. Hundrað ár eru ekki
langur tími, og hann ætti að hafa
æfingu í að færa mönnum gæfu‘.
Síðan tók hann fram litla öskju
og rétti stýrimanninum. „Þetta eru
pillur, sem verka á talandann. Ég
hef aldrei gefið honum neitt, en
afi minn keypti pillurnar með páfa-
gauknum og nú getið þér reynt
þær“.
15
Haha, þú hélzt að þetta væri trú-
lofunarhringur.
tvo hringi þar til ég fann stað,
þar sem ég gat lagt bílnum ...
En allt gekk vel. Eitt sinn ók
lögreglubíll samhliða okkur, en
lögregluménnirnir litu ekki á
okkur.
Þegar ég hafði lagt bílnum,
fékk ég Madelon lykla að tveim-
ur bankahólfanna — hélt eftir
þeim þriðja.
— Nú geturðu slegið tvær
flugur í einu höggi og farið bæði
í Seaboard bankann og Third
National bankann. Þegar því er
lokið ferðu yfir á götuna hinum
megin. Ég skal gefa þér gætur
og þegar ég sé þig renni ég þar
upp að og svo ek ég þér í Kaup-
mannabankann.
Hún brosti fallega til mín.
— Taktu nú eftir göngulaginu
hennar Susie, sagði hún.
En hún gekk inn í bankann
eins og kona inn í brauðsölu-
búð. Hún hélt á litlu ferðatösk-
unni. Ég horfði á eftir henni inn
í bankann.
Ég beið — æstur á taugum.
Ég gat vart setið kyrr. — Ég
kveikti í einni sígarettunni af
annarri og henti þeim jafnharð-
an frá mér. og svo var ég alltaf
annað veifið að halla mér fram,
eins*og ég væri að leita að ein-
hverju í geymsluhólfinu, því að
ég var smeykur um, að einhver
bæri kennsl á mig. Lögreglubíll
ók framhjá, og í honum voru
menn, sem voru að leita að mér.
Kaldur sviti brauzt út um mig
allan og hjartslátturinn varð
ekki eðlilegur aftur fyrr en góðri
stundu eftir að bíllinn var horf-
inn í umferðinni.
Það var heitt. Ég veitti því
allt í einu athygli, að ég var far-
inn að telja upphátt. Ég sat bara
og taldi á meðan ég reyndi að
gera mér í hugarlund, hvað hún
væri að gera þetta og þetta
augnablikið. Hún hafði farið
þarna inn og talað við einhvern.
Og svo hafði einhver farið með
henni niður í bankahólfaher-
bergið. Hún stóð fyrir framan
opið þankahólfið og lagði seðla-
búntin í töskuna ...
Allt í einu kom ég auga á
hana.
Hún kom niður tröppurnar og
vaggaði mjöðmunum — var
Susie fram í fingurgómana, og
þegar hún gekk fram hjá bíln-
um brosti hún og dró annað aug-
að í pung.
Og nú var ekki um annað að
ræða en halda áfram að bíða.
Ég varð að hafa auga á stöðu-
mælinum og stinga í hann nýj-
um 5-centa peningi, ef þörf
krefðist, þ. e. ef þetta tæki leng-
ur en háíftíma. Yrði hún lengur
yrði ég að fara og stinga pen-
ingi í stöðumælinn. Helzt hefði