Vísir - 31.07.1968, Síða 12

VÍSIR . Miðvikudagur 31. júlí 1968.
12
..'JZjBK
ANNE LORRAINE
ERFIÐ SPURNING.
Hann horfði á hana þegjandi til
þess að gefa henni ráðrúm til að
svara því, sem svara þyrfti.
Þegar teið kom, hellti hann í
bolla og rétti henni, og hún þakk-
aði fyrir og var langt komin meö
lollann, þegar hún spurði: — Trú-
- þér á loforö, sem gefin eru á
banabeði, læknir?
Hann hrökk við og hnyklaði
brúnirnar. — Geri ég hvaf ? spurði
hann gramur. — Sízt átti ég von
á, að þér bæruð upp svona spurn-
ingu, eftir öll tilfellin, sem við
höfum talaö saman um! Þér vitiö
ofur vel, að drjúgur hluti af sektar-
kenndum fólks stafar frá loforöum,
sem deyjandi fólki eru gefin —
fólki, sem veit, aö það getur ekki
komið aftur og bjargað fórnarlamb
iru frá eymdinni, sem hlotizt getur
af slíku loforði. Hvort ég trúi á
þess háttar loforð? Nei, það geri ég
ekki, og þéi geriö það ekki held-
ur. Eruð þér svona ófróð?
Hún varp öndinni, henni leið
betur, eftir að hafa fengið teið.
Hún reyndi jafqvel að brosa.
— Þetta er enginn gamanleikur,
sagði hún. — Ég veit, að það er
ekki rétt af deyjandi manneskju
að láta aðra gefa sér loforð. En
setjum svo að þessi deyjandi
manneskja deyi ekki — og maöur
viti, að loforðið, sem gefið var, hafi
bjargað lífi hennar — gæti það
ekki réttlætt loforðið?
Hann leit á hana með vorkunn-
arsvip, en hún tók ekki eftir því.
— Mary, Mary, sagði hann lágt.
— Hvað er þetta, sem þér eruð að
reyna að sanna mér og sjálfri yð-
ur? Það ætti aldrei að biðja um
loforö undir slíkum kringumstæð-
ui.i, og væri það gert, er sjálfsagt
að neita því.
— Jafnvel þó að það gæti orðið
BÍLAKAUP - BÍLASKIPTI
* ' ,S . • f~*'*Jr*
Skoðið bílana, gerii góð kaup - Óven|u glæsilegt úrvai Vel með farnir bílar í rúmgóðum sýningarsal.
Umboðssalci Við tökum velúilífandi bíla í umboðssölu. ! Höfum bílana tryggða j gegn þjófnaði og bruna. j
SÝNINGARSALURINN SVEINN EGILSSONH.F. LAUGAVEG 105 SlMI 224.66
til þess að bjarga mannslífi? sagði I
hún og langaði til, að hann gæti {
sannfært hana. — Þér hljótiö þó
að álíta að líf sjúklingsins sé það
•nikilsverðasta?
— Ekki, er afleiðingin verður sú,
að maöur fær tvo sjúklinga aö fást
við í staðinn fyrir einn, sagöi hann
þurrlega. — Ég hef séð of margt
af þessu fólki, sem kemur til
mín sem sjúklingar mörgum árum '
eftir að það hefur gefið þessi
,,björgunarloforð.“ Ég hef séð dæt-
ur, sem hafa lofað deyjandi móður
sinni að annast föður sinn — bræö-
ur, sem hafa lofað að annast systur j
sína, sém kannski giftist aldrei —
menn, sem hafa verið gabbaöir til j
aö heita deyjandi stúlku órjúfandi j
ást sinni — og þar fram eftir göt- {
unum. Það getur farið vei, auðvitaö I
— eg neita ekki möguleikanum — !
j en oftast verður það aöeins til j
bölvunar. Það er ekki hægt að
þvinga fram tilfinningar, sem ekki
eru til. Stúlka getur elskaö föður
sinn og móöur, en hún getur ekki
fórnað þeim allri tilveru sinni án
þess að baka sér sálartjón. Það er
ekki hægt að elska eftir skipun. Þó
ég viti ekki, hvað liggur aö baki
spurningu yðar — mundi ég ekki
hika viö að segja: Nei, ég trúi ekki
Ioforðum, sem gefin eru við bana-
beð — og heldur ekki „björgunar-
loforðunum“
Hún stóð upp og gekk að skrif-
borðinu hans með rauða hvarma
og fölar kinnar.
— Ég hefði átt að vita, að þér
munduö ekki vilja skilja þetta,
sagði hún rólega. — Maður verður
að vera ástfanginn til þess að geta
skilið þetta mál. Það lítur einfaldar
út í blöðum og bókum — en þegar
maður stendur andspænis vanda-
málinu duga fræðisetningar og
heilræöi ekki hót.
Hann hallaði sér aftur í stólnum
og horfði á hana hálflokuðum aug-
unum. — Þetta stafar blátt áfram
áf því að þér látið tilfinningarnar
ráöa of miklu, góða min, sagöi
hann. — Það erum við, þér og ég,
sem eigum aö hjálpa sjúklingum
okkar til þess að komast á réttan
kiöl og fá rétt sjónarmið aftur. Ef
þér gætuð fært yður fjær málinu
sjálfu og litiö á það úr fjarlægö,
held ég að þér munduð verða hissa
á að sjá hve einfalt mál það er,
að finna lausnina. Þegar maður er
í geðshræringu, eins og þér eruð
núna, afbakast allt eða verður eins
og í þoku. Nú skuluð þér sofa á
þetta, og á morgun verður allt
skiljanlegra.
— Þaö verður enginn svefn hjá
mér, byrjaöi hún.
— Jú, greip hann fram í. Hann
opnaði skúffu og tók upp litið
glas. — Takiö þér eina af þessum
— nei, farið þér nú ekki að rausa
allt þetta bull, um að maður megi
aldrei taka svefnmeðal. Þér eruð
læknir og ættuð að vita hve áríö-
andi svefninn er. Takið eina töflu.
Það er skipun en ekki beiðni.
Hún tók glasið með semingi og
hristi eina töflu úr því.
— Og heyriö þér, læknir, hélt
hinn áfram. — Hættið þér fyrir
alla muni að reyna að taka á-
' arðanir fyrir aðra. Þetta loforð,
sem þér voruð að tala um, varöar
ekki yður sjálfa, heldur einhvern
annan? Þér munuð vera eitthvað
við það riðin, hugsa ég, en þaö eruð
ekki þér, sem eigið að taka ákvörð-
unina?
Hún starði forviða á hann, en
svaraði ekki, heldur fór hún út og
upp í herbergið sitt.
Hún stakk upp í sig töflunni og
háttaöi. Þegar hún var komin í
rúmið starði hún um stund upp í
loftið og beið eftir svefninum. Þaö
var einkennilegt að hún hafði tví-
vegis sama kvöldið verið sökuð um
að skipta sér af hag annarra. Fyrst
gerði Tony það og síðan Simon
Carey. En gat hún látið svona mál
afskiptalaust?
Svefninn kom fljótt og veitti
henni hvíldina sem hún þarfnaöist
nauðsynlega.
NÝR SKILNINGUR.
Hún vaknaði ekki fyrr en seint
og lá kyrr um stund og reyndi aö
átta sig. Áhyggjurnar og efinn frá
kvöldinu áður leituöu á hana, en
h u vísaði þeim á bug og reyndi
að hugsa um verkið sem beiö
hennar þegar hún kæmi á fætur.
Hún var hress og hafði hvílzt, og
þegar hún hugsaði til karpsins viö
Carey skammaðist hún sín og
roðnaði.
Hún rékk sér steypu og klæddi
sig. Nú mundi Tony líklega hafa
afráðið, hvort hann ætlaði aö lofa
Anne að giftast henni eða ekki,
hugsaði hún með sér. Hver veit,
nema Anne væri nú þegar ...
Hún vísaði þessari tilhugsun á
brg og skammaðist sín. Ef Anne
dæi mundi Tony verða frjáls — og
vandinn leystur.
Hún skalf, og fann að hún yrði
aö harka vel af sér, ef hún ætti
ci.ki að kikna undir þessu. Hún
kraup á kné viö rúmstokkinn og
baö til guðs. Eins og jafnan, er hún
þurfti huggun og hughreystingu,
bað hún bænina, sem móðir
hennar hafði kennt henni einu
sinni: „Vertu h'já mér f dag og
hjálpaðu mér aö vera góð, í Jesú
nafni. Amen.“
Hún gat ekki séð að neitt væri
við þessa barnslegu bæn að at-
í.uga. Hún lá lengi á hnjánum,
og friður og ró færðist yfir hana.
C u meðan hún lá þarna og studdi
enninu á rúmstokkinn, fór hún að
hugsa um móður sína. í fyrsta
skipti á ævinni reyndi hún að líta á
móður sína frá hennar sjónarmiði.
í stað þess að líta á hana frá sjón
armiði föður sins. Af hverju stafaði
það, að móðir hennar hafði brugð-
izt? Var það eingöngu af því að
hún hafði verið glöö og kát — og
af því - það var ekki við hennar
hæfi að vera gíft lækni? Hún hafði
ekki verið megnug þess að örva
manninn sinn í starfi hans — haföi
ekki fellt sig við þær kröfur, sem
gerðar voru til hans. Án hennar
hefði hann orðiö mikill maður —
kannski frægur?
Eða — hefði hann orðiö það?
Mary lá kyrr og þorði varla að
draga andann meðan þessi spurn-
ing var að brjótast um í huga
hennar. Ef hann — eins og hann
fullyrti alltaf — hafði verið hindr-
aður á vísindabrautinni af konunni
FJOUDJAN HF.
Hagstæðusíu verð.
GreiðslusMlmálair.
Vemcíið vexks&ti
íslenzkra iiamla.
FJÖLÍÐJAN HF.
Sími 21195
Ægisgötu 7 Kvk.
Það er eitthvað bogið við þetta allt!
Ég kom út úr fjallinu eftir annarri leið
en ég kom inn. Svo rakst ég á skrímsli,
ef til vill fomsögulegan hval.
En Tarzan er á lífi! Þetta er slóð hans!
Nú lízt mér á það!
ss>aa
HEIKNINGAR
LÁTIÐ OKKUR INNHEIMTA...
í>oð sparar yður t'ima og óbægindi
INNHEIMT USKRIFST OFAN
Tjarnargótu 10 — 111 hæd — Vonarstrætismegin — Simi 13175 (3linur)
m