Dagblaðið Vísir - DV - 05.01.1985, Page 16

44
DV. LAUGARDAGUR 5. JANUAR1985.
Sérstæð sakamál ^ Sérstæð sakamál Sérstæð sakamál
Egon von Bii/ow gerdi a//t hvad hann gat ti/ þess aö /íta út eins og nasisti. Þarna er hann með nasíska
ygg/ihrún eftir aö hafa verið handtekinn.
Blóðug barátta
von Bvilow
við lögregluna
Egon von Biilow hataöi enska lög-
reglu. Adrenalíniö dældist út í blóö
hans bara viö þaö aö sjá mann í lög-
reglubúningi.
Þaö skaut dálítið skökku viö því ann-
ars var hann mjög hrifinn af einkennis-
búningum. Hetja hans var Hitler og aö-
dáun hans á nasismanum var tak-
markalaus.
Hann tignaöi hakakrossmenninguna
þrátt fyrir aö hann heföi ekki einu sinni
verið fæddur þegar nasisminn grasser-
aði í Evrópu. Hann var 28 ára og fyrr-
um sjómaöur í verslunarflotanum.
Hann bætti fyrir missinn af blóma-
skeiöi nasismans meö því aö breyta
íbúö sinni í London í sannkallaðan
helgidóm nasista meö fánum og merkj-
um ,Hitler:;rnynd og öðrum minjum frá
slæmumtíma.
Hann hét ekki raunverulega von
Biilow. Hann hafði tekið sér nafnið því
honum fannst þaö eiga vel viö uppá-
haldsföt sín: ávarta skyrtu meö ská-
boröa og SS koröa viö. Hann sló saman
hælunum eins og hermaöur þegar hann
talaði viö aöra og hann sagðist einung-
iskunna þýsku.
Þessa sérvisku þoldu menn. En þaö
var hins vegar erfiöara aösætta sig viö
þaö aö hann kom af staö blóöbaði 30
árum eftir stríöslok. Blóðbaöi sem
heföi fengið hvaöa nasista sem er til aö
hrökkva í kút.
Hann átti eftir aö vinna sér sess í
enskri glæpasögu sem versti lögreglu-
morðingi landsins. Atburöarásin hófst
þegar yfirvöld neituðu honum um leyfi
til aö bera byssu sem heföi fullkomnað
nasistabúning hans. Engan óraði þá
fyrir hvílíkarhörmungar áttu eftir að
koma í kjölfar þeirrar misklíðar.
„Hafið þér hvflst?"
Sorgleg atburðakeöjan hófst
snemma aö morgni þess 6. júlí 1974 á
rólegum sveitavegi í nágrenni Cater-
ham í Suður-Englandi.
Þrír lögreglumenn sem voru á hefð-
bundinni eftirlitsferð stöövuöu hann og
báöu kurteislega um leyfi til aö fá aö
skoða ofan í poka sem hann dró á eftir
sér þar sem hann gekk.
Nokkrum sekúndum síöar mátti
heyra skothrinu sem olli fjaörafoki í
fuglahópi í nágrenninu. A veginum lá
lögreglumaður í blóöi sínu. Annar lög-
regluþjónn særðist alvarlega af völa-
um skots sem hann fékk í magann.
Þriðji lögreglumaðurinn haföi einnig
oröiö fyrir skoti en hafði sloppiö lifandi
fyrir kraftaverk. Hann skreið í mikilli
geöshræringu í átt aö lögreglubílnum
og kallaði á hjálp í gegnum talstööina.
Á meðan hvarf hinn óþekkti moröingi
af staðnum. Mennirnir þrír í lögreglu-
bílnum Bravo 7 hefðu vafalaust hugsað
sig um tvisvar áöur en þeir ónáðuöu
þennan þunnhæröa morgunhana ef
þeir heföu vitað hvílikir djöfulskraftar
voru að verki í honum.
Allt byrjaöi þetta á þessa leið: John
Schofield 22 ára var bílstjórinn. Hann
dró úr hraðanum þegar hann kom
auga á mann sem gekk einn eftir þjóð-
veginum. Roy Fullalove, 21 árs félagi
hans, skrúfaði rúöuna niður og spuröi
meö vingjarnlegu brosi: „Getum við
aðstoðað yður? Hafiö þér villst?”
Maöurinn sem hann var að tala viö var
von Biilow. Hann gaut augunum til
lögreglumannsins og sagöi aö hann
væri of seinn, hann ætlaöi aö ná í lest.
Frá því aö þaö hefði gerst heföi hann
gengiðum.
Fullalove rifjar þaö svona upp sem
þá gerðist:
„Eg losaöi um öryggisbeltiö, opnaði
dyrnar og spuröi hvort ég mætti líta í
pokana sem harrn var meö. Eg var
kominn hálfur út úr bílnum þegar ég
kom auga á hlut sem endurkastaöi
ljósinu. Maðurinn beindi aö mér byssu.
Hann skaut tveimur skotum. Eg
man ennþá hversu furöu iostinn ég
varö er ég sá blóðiö renna út úr holum
á líkama mínum. Þá fann ég til sker-
andi sársauka í maganum, ég hentist
afturábak inn i bílinn.
Mig svimaöi og ég fann hvernig ég
missti meðvitund. En áöur en þaö var
sá ég byssumanninn hlaupa yfir aö
hinni hliö bílsins aö bílstjórasætinu þar
sem Schofield sat. Hann skaut af byss-
unni í gegnum opna rúöuna og hitti í
brjóst varnarlauss lögreglumannsins.
Schofield dó á staðnum.
„Man eftir eldtungunni
Fullalove gat síöar bent á von Biilow
þegar Biilow var settur í röð meö
öörum eftir aö hann haföi veriö hand-
tekinn. Hann haföi aldrei gleymt
haturstilliti byssumannsins á því
augnablik er hann skaut.
Þriðji lögreglumaöurinn í Bravo 7
var hinn 31 árs James Findley. Hann
sat í aftursætinu þegar skothríöin
hófst. Hann segir frá því hvernig hann
uppliföi atburðinn:
„Þaö varö allt vitlaust þegar skotun-
um var hleypt af. Eg man ennþá eftir
eldtungunni fram úr byssunni þegar
þau riöu af. Eg fann skyndilega til
sársauka í hægri handlegg og heyrði
Fulialove æpa af sársauka í framsæt-
inu.
Schofield var búinn aö opna dyrnar
hjá sér til þess aö komast út. En hann
var fastur í öryggisbeltinu. Hann var
fangi í dauðagildru. Eg fór út úr bíln-
um og horfði yfir þakið. Þar sá ég
hvernig Biilow skaut beint á veslings
Schofield.”
Á þessu augnabliki, á meðan sárs-
aukinn af skotsárinu á handleggnum
varö sífellt sárari gerði Findley ör-
væntingarfulla tilraun til aö yfirbuga
Biilow.
Hann yfirgaf nokkurn veginn öruggt
skjól sitt bak viö bílinn og gekk fram
mót örvæntingarfullum morðingjan-
um og skipaði honum aö varpa frá sér
vopninu.
Von Biilow hlustaöi á skipunina en
lyfti síðan byssunni og miðaöi á
Findley. Svipur hans lýsti af hreinni og
tærri vitfirringu.
Kúla stöðvast á minnisbók
Findley rifjar þetta upp: „Eg stóö í
orðsins fyllstu merkingu augliti til aug-
litis viö dauðann. Eg beygði mig eins
snögglega og ég gat og leitaði skjóls á
bak viö bílinn á meöan skotin riöu af,
tvö meö stuttu millibili. Eg heyrði
kúlumar hvína viö höfuö mitt. Síðan
lagði maðurinn af staö, hlaupandi frá
vettvangi.”
Þá fyrst gat Findley staulast að tal-
stöö bilsins til þess aö kalla á hjálp.
Hann fékk ríkulegt tækifæri til þess aö
velta því fyrir sér hversu nálægt
dauöanum hann heföi verið. Kúlan
sem hafði brotið á honum handlegginn
hafði stefnt aö brjósti hans. Þar haföi
hún hrokkið af þykkri minnisbók.
Jafnvel þó aö gert heföi verið viðvart
og þó aö æ meiri sársauki stafaði af
skotsárinu hélt Findley áfram elt-
ingarleiknum upp á eigin spýtur. Hann
stöðvaöi vörubíl sem átti leið framhjá
og elti von Biilow á flóttanum. En
Biilow haföi tekist aö stinga af.
Lögregluhundur fann pokana sem
von Biilow haföi haft meö sér. Þeim
haföi verið varpað í skurð í nágrenni
jámbrautarstöðvarinnar. 1 pokunum
vom plötur af mótorhjóli. Þeim haföi
verið stoliö eöa þær falsaöar. Var þaö
ekki hrein tilviljun aö von Búlow var á
nákvæmlega þessum þjóövegi?
„Veifaði mér með
haglabyssu"
Næstu daga faldi von Búlow sig eðli-
lega. En þann 12. júlí kom hann upp á
yfirboröiö. 1 þetta skipti var þaö í ná-
grenni við heimili hans í Hither Green,
Lewisham í Suöur-London. Hann
stöðvaöi þar vörubílsstjóra sem hét
Ron Julian. Von Búlow var vopnaður
hlaupsagaðri haglabyssu og heima-
gerðri handsprengju.
„Hún er nógu sterk til þess aö
sprengja bæöi þig og bílinn þinn í tætl-
ur ef þú ferö ekki að fyrirmælum mín-
um,” sagði Búlow viö bílstjórann.
Þaö kom í ljós aö Ron Julian var eng-
in skræfa. Þegar bíllinn stöðvaði á ljós-
um opnaði Julian eldsnöggt bíldymar
þeim megin er von Biilow sat. Hann
sparkaöi honum út á gangstétt og ók í
burtu með eldingarhraöa.
Þar sat von Búlow síðan hálfruglaö-
ur meö haglabyssu sína í annarri hendi
og handsprengju sína í hinni. Þeir sem
framhjá gengu voru alveg jafn
undrandi.
En von Biilow náöi sér fljótt. Hann
hljóp að næsta bíl og veifaði vopnum
sínum ógnandi. Bílstjórinn hét Michael
Taylor og segir svo frá:
„Eg beið eftir rauðu þegar þessi ná-
ungi stóð skyndilega fyrir framan bíl-
inn og veifaði mér meö haglabyssu.
Hann barði byssunni í rúðuna þar
sem farþegasætið var svo að ég opnaöi
dyrnar og hann stökk inn. Hann var í
mikilli geðpshræringu og sagði aö
hann væri meö sprengju sem myndi
springa nema ég færi í öllu aö hans
vilja. Hann krafðist þess aö ég keyröi.
Þaö gerði ég. Þá beindi hann hagla-
byssunni að höföi mínu.
Hann krafðist þess stanslaust aö ég
æki hraöar. Þegar ég sagði honum aö
ég væri á leiöinni til Dover kinkaöi
harin æstur kolli og sagöi aö hann væri
á leið þangaö líka. Hann væri gamall
sjómaður og gæti vafalaust fengiö
pláss þar.
Eg sagöi — til þess aö halda honum
uppi á snakki — að ég væri gamall sjó-
maður sjálfur og spuröi hann á hvaða
skipum hann heföi verið. Hann nefndi
tvö nöfn á skipum sem áttu sænska
heimahöfn.
Eitt sinn krafðist von Biilow þess aö
viö staönæmdumst. Hann haföi veitt
bíl athygli sem elti okkur og hann var
viss um aö þaö væri lögreglubíll. Eg
beygöi út í vegarkantinn og hann
beindi haglabyssu sinni aö bílnum sem
framhjá fór. ökumaöurinn staröi í for-
undran á okkur.
Og bang, bang. Von Biilow skaut
tveimur skotum í átt aö bílnum sem.
framhjá fór. Það var geðveikt.
Von Biilow virtist nú í meira jafn-
vægi. Hann talaði stanslaust og næst-
um gleðilega og spuröi eitt sinn:
„Hvernig finnst þér eiginlega aö
keyra um meö geðsjúklingi eins og
mér?” ”
Hann sagði Taylor f rá því að lögregl-
an væri á höttunum eftir sér. En þeir
myndu sko sannarlega ekki ná sér.
L ögreglumenn vinna á staðnum þar sem morðin voru framin.