Dagblaðið Vísir - DV - 26.09.1987, Blaðsíða 16

Reykjavík 22. september
Kæri vin
Ég verð að byrja á þvi að þakka
þér fyrir símtalið á dögunum. Ekki
veit ég hversu mikið þú manst af því
sem okkur fór á milli því ég heyrði
ekki betur en þú hefðir drukkið lítt
við sleitur áður en þú tókst upp tól-
ið. Svo illa viidi til að þú stóðst í
þeirri meiningu að ástandið væri það
sama héma megin. Úr þessu varð því
heldur samhengislaust samtal þar
sem hvoragur skildi hinn en þetta
skulum við láta liggja milli hluta.
Misskilningur er ekki alltaf versti
skilningurinn þegar öllur er á botn-
inn hvolft. En ekki efast ég um að
ölið sé gott í útlandinu. Eins og þú
veist má enginn drekka öl hérlendis
nema fara fyrst til útlanda. Það stafar
eingöngu af því að engum íslendingi
er treystandi til að koma inn í landið
nema hafa svo sem tólf dósir af öh
til að rétta sig af áður en hann kemst
inn í þjóðfélagsmunstrið á nýjan leik.
Enn heimtar þú fréttir héðan að
heiman, en þar er ekki um auðugan
garð að gresja. Ég hef lagt mig fram
um það að fylgjast grannt með frétt-
um aö undanfómu og slíkt er orðiö
fulltæmdjobb því ekki skortir frétta-
síðumar og fréttatímana í útvarps-
stöðvunum ölium og sjónvarpsstöðv-
unum báðum. En svo einkennilega
vill til að það er ákaflega erfitt að
finna fréttir í öllu þessu fréttaflóði.
Þá verður manni það á að leggjast í
lestur afmæhs- og minningargreina
Morgunblaðsins í þeirri veiku von
að þar megi þó helst finna einhvem
neista. Og viti menn. Sem ég opna
Moggann á dögunum rekst ég á af-
mæhsgrein um sómamann og sá sem
þar hélt á penna var Sæmundur
nafni minn Kjartansson læknir. Nú
er það svo að ekki skiptir ahtaf máh
hver á afmæli eða er dauður heldur
hver sér ástæðu til að stinga niður
penna og minnast viðkomandi. Og
kem ég nú að afmælisgrein Sæmund-
ar:
„Gegndarlaust framhjáhald"
Afmælisgrein nafna míns hefst á
þessa leið og bið ég þig að taka nú
vel eftir því hér er margt sagt í fáum
orðum:
„Þegar Jónatan vinur minn hefur
nú í dag náð þeim aldri, að leyfilegt
er aö birta um hann afmæhsgrein
samkvæmt reglum Morgunblaðsins,
þá langar mig að setja nokkur orð á
blað ef gleðja mætti afmælisbamið.
Að vísu hef ég aht að því ofnæmi
fyrir afmælis- og minningargreinum
með örfáum undantekningum, að
maður tali nú ekki um meira og
minna óáreiöanlegar ættartölulang-
lokur sem komist hafa í tísku nýlega,
svo furðulegt sem það er, með öhu
því gegndarlausa framhjáhaldi, sem
landsmenn stunduðu, áður en þjóð-
frægar persónur, margar þeirra
þrælgiftar og kvæntar, tóku til að
auglýsa smokkinn.
Mér hefur sjálfum meira en dottið
í hug að semja um mig minningar-
grein, svo að nánustu ættingjar
mínir þyrftu ekki að skammast sín
fyrir bull og vitleysu, sem einhver
fáráðlingur kynni aö suha saman að
mér dauðum.“
Skylt er að geta þess að að aflokn-
um þessum inngangi fór læknirinn
nokkrum orðum um afmæhsbamið
og varð ekki fótaskortur á tungunni.
En þessi frábæra upphafsorð björg-
uðu deginum fyrir mér. Hins vegar
minnir mig að Morgunblaðið hafi
tekið upp þá reglu að birta ekki af-
mæhsgreinar um fólk undir sjötugu
eftir að Steingrímur Th. Sigurðsson
Bréftilvinar
Sæmundur Guðvinsson
skrifaöi tveggja síðna grein um konu
sem varð það á að verða fimmtug.
En þú veist það líka að afmælis-
og minningargreinar geta verið stór-
hættulegar. Ekki ómerkari maður en
Erhngur Gíslason leikari tjáði mér í
óspurðum fréttum á dögunum að
hann hefði komist að því á síðum
DV að þeir Guömundur Jaki og
Styrmir Moggaritstjóri væru skyldir.
Af einhverjum ástæðum kættist Erl-
ingur mjög yfir þessum tíðindum en
lét þess jafnframt getið að kæti
Styrmis væri öhu minni. Um ástæð-
ur þeirrar ókæti veit ég ekki og eins
og þú veist er Erhngur maður gam-
ansamur hvort sem Styrmir er það
eða ekki. Jakinn er hins vegar leik-
ari góður og hefur mig lengi dreymt
um að sjá hann á fjölum Þjóðleik-
hússins í drama eftir Ibsen eða
Strindberg.
Alþýöubandalagið var ahtof htið
leiksvið fyrir Guðmund, enda gekk
hann þar á dyr.
Ófriður enn
Fyrst Jakann bar á góma þá leiöir
það hugann að því að enn einu sinni
horfir th ófriðar á vinnumarkaöi. Um
þetta var meðal annars rætt í grein
í Morgunblaðinu í morgun. Með
greininni birtist mynd af tveimur
mönnum sem við fyrstu sýn vora svo
skuggalegir að ég hélt smástund að
bylting hefði veriö gerð á landinu og
þama færa fyrir byltingarseggirnir
sjálfir. Nú eða þá að þetta væri mynd
af hættulegum glæponum sem eftir-
lýstir væru af löggunni. Mundi þá
að hérlendis tíðkast það ekki að lýsa
eftri glæponum, hvað þá birta af
þeim myndir. Þess 1 staö sitja menn
rólegir og segja sem svo að maðurinn
sem framdi glæpinn í nótt sem leið
hljóti að fremja annan glæp innan
tíðar og þá verði hægt aö góma
kauða.
En almáttugur forði mér frá að
segja nokkram manni frá þessum
misskilningi opinberlega þvi þegar
ég hafði htið tvisvar á fyrmefnda
ljósmynd kom í ljós að hún var af
Asmundi Stefánssyni og Þórarni V.
Þórarinssyni. Aldrei hef ég heyrt
þeirra getið í tengslum viö nokkur
myrkraverk, en svona skyggalega
geta nú samt heiðursmenn htið út á
mynd í blaði. Alveg á sama hátt og
heimsfrægur fjöldamorðingi brosir
svo hlýtt til manns af síðum blaða
að maður hugsar sem svo aö þessum
manni væri ábyggilega treystandi
fyrir hundarðkahi mihi húsa.
Meiri ábyrgð verður varla lögð á
marga hérlendis um þessar mundir
því mér skhst lika á fréttum að mihj-
arðar hafi tapast mihi þhs og veggja
í tíð fyrrverandi ríkisstjómar. Hins
vegar má telja það th tíðinda að Jón
Baldvin segir að þessa peninga sem
týndustverði að borga með einu eða
öðra móti. Hér koma nýir siðir með
nýjum herrum ef gjörðir fylgja orð-
um.
Fimm hundruð milljónir
Mér ferst sennilega ekki aö tala
mikið um peninga eða ábyrgö í pen-
ingamálum því aldrei hef ég haft vit
á fjármálum mínum eða annarra. En
þú manst eftir Gísla J. Ástþórssyni
sem er ekki aðeins einn besti blaða-
maöur landsins heldur kann þá hst
að segja það með einni mynd og einni
setningu sem hagfræðingar okkar
segja í ritgerðum án þess að maður
sé nokkru nær um hvað sé mergur-
inn málsins. Eitt sinn fyrir margt
löngu eða fyrir myntbreytinguna
svokölluðu sá ég eitt sinn sem oftar
teikningu eftir Gísla. Hvort það var
í Mogganum eða ekki þori ég ekki
með að fara enda skiptir það í sjálfu
sér engu. Nema hvað teikningin
sýndi akfeitan mann í skósíðum fyr-
irmannafrakka stíga upp í amerísk-
an bíldreka af stærstu gerð. Undir
húsvegg hímdu tveir menn með sult-
ardropa í nefi og horfðu á fyrirmann-
inn. Öðrum verður þá að orði:
Hugsaður þér bara. Fyrir tveim
árum átti þessi maöur ekki bót fyrir
rassinn á sér en nú skuldar hann
fimm hundraö milljónir.
Þarna var sögð svo stór saga með
fáum orðum og nokkram penna-
strikum að þetta ætti að gefast út á
veggspjaldi. Oft hefur mér dottiö í
hug að það lýsi heimsku minni best
að hafa ekki slegiö fimm hundruð
mhljónir í stað þess að eiga ekki bót
fyri boruna á mér.
Sendi þér línu við tækifæri.
Þinn vinur, Sæmundur.
L.
i
i
i
i
i
i
Í
i
i
i
i