Dagur - 10.11.1990, Blaðsíða 12

ET - flUDACJ - 086T fðdrnevön .0T 'iupebiseuBJ
12 - DAGUR - Laugardagur 10. nóvember 1990
motarkrókur
Rækjur, naut og hrísgijón
- Ragnheiður Gunnbjörnsdóttir vísar veginn i matargerðarlistinni
Matarkrókurinn var síðast í
Hrafnagilshreppi og í dag er
hann áfram á þeim slóðum.
Ragnheiður Gunnbjörnsdótt-
ir, kennari í Hrafnagilsskóla,
vísar veginn í matargerðinni
að þessu sinni. Hún er sem
stendur í barneignarfríi, en
hefur m.a. kennt matreiðslu á
Hrafnagili. Ragnheiður segist
hafa gaman af eldamennsk-
unni. Mottó hennar við mat-
reiðsluna er að útbúa hollan
og nœringarríkan mat.
Réttirnir sem Ragnheiður
býður lesendum Dags upp á eru
þrír. Einn er kenndur við
hrísgrjón, annar við rækju og sá
þriðji við naut. Við byrjum á
rækjunni.
Góður rœkjuforréttur
(fyrir 4)
'A dós sýrður rjómi
'/2 tsk. sítrónusafi
'A tsk. sykur
'/« tsk. salt
V/2 msk. tómatsósa
'/2 msk. HP-sósa
1 dl rjómi (þeyttur)
150 g rcekjur
salatblöð
Öllu hráefninu nema rækjun-
um og salatblöðunum blandað
saman. Rækjur og salatblöð sett
í desertskálar. Sósunni er hellt
yfir og ekki er verra að skreyta
með t.d. sítrónum og tómötum.
Með rækjuforréttinum er
borið fram brauð, annaðhvort
ristað brauð eða snittubrauð.
„Pessi réttur er mjög ferskur
og góður,“ sagði Ragnheiður.
Hún sagðist ekki hafa hann oft
á borðum, en gjarnan á hátíð-
um eins og jólum og um ára-
mót. „Maður er svo sjaldan
með forrétt. Eiginlega ekki
nema þegar maður efnir til
veislu,“ bætti hún við.
Sérstök nautakjötsloka
Nautakjötsneiðar eða -bitar
(einnig hœgt að nota trippakjöt)
salt
pipar
ostur í sneiðum
skinka í sneiðum
Kjötsneiðarnar skornar næstum
því í sundur, látnar tolla saman
öðrum megin. Osturinn og skink-
an sett innan í, sneiðarnar lagð-
ar saman og mynda þá einskon-
ar samloku. Salti og pipar stráð
yfir. Steikt á pönnu stutta stund
og að því búnu er rétturinn til-
búinn á hátíðarborðið.
Með kjötinu segir Ragnheið-
ur að sé gott að hafa kartöflur.
Hún mælir frekar með frönskum
kartöflum. P>á ber hún fram hrátt
salat með þessu og béarnaise-
sósu.
„Þetta er sparimatur á mínu
heimili," sagði Ragnheiður,
þegar hún var spurð hvort þessi
réttur væri oft á borðum hjá
henni.
Hrísgrjónaréttur
1 bréf kryddhrísgrjón
V4 dós niðursoðnir sveppir
'A dós maís
250 g rœkjur
3 msk. mœjones
rjómi
karrý
ostur
Hrísgrjónin eru soðin og sett í
smurt eldfast mót. Sveppir,
maís og rækjur sett ofan á.
Mæjones, karrý (u.þ.b. ein
tsk.) og rjóma hrært saman
þannig að úr verði fremur þunn
sósa. Henni er hellt yfir og efst
kemur síðan ostur. Rétturinn er
þá tilbúinn í 200 gráðu ofn-
bakstur í um 15 mínútur. Borið
fram með ristuðu brauði. Þess
ber að geta að í þennan rétt er
hægt að nota öðruvísi hrísgrjón
og ferska sveppi.
„Þessi réttur er mjög vinsæll í
t.d. saumaklúbbum og við alls-
konar tækifæri. Ég gríp oft til
hans. Bæði er hann fljótlegur og
þá finnst ollum hann alvég ofsa-
lega góður,“ sagði Ragnhéiður.
Henni eru færðar þakkir fyrir
þessar girnilegu uppskriftir. Og
þá er ekkert eftir nema að
kynna næsta kokk að hálfum
mánuði liðnum. Ragnheiður
skorar á Jóhönnu Sigurðardótt-
ur, íþróttakennara við Hrafna-
gilsskóla.
vísnaþáffur
Jakob Aþaníusson orti:
Hylur gæran sauða svarta
soltinn úlf með geði þungu,
dúfu augu höggorms hjarta
hunangsvarir eiturtungu.
Gamall húsgangur:
Hætta slætti held ég best,
húma fer um dalinn,
hafs við brún er sólin sest,
sofnaður er smalinn.
Einnig gamall húsgangur:
Illa liggur á honum Kút,
ekki er á ferðum gaman.
Þegar hann býr við þunga sút
þá er hann svona í framan.
Næsta vísa er eftir Berg
Strandalín.
/ himnaríki er hópur stór,
i hinum staðnum fleira.
Hvort heldur hann faðir
minn fór
fáið þið síðar að heyra.
Gömul vísa:
Sandkorn jarðar telja og tjá
trúi ég enginn megni,
daga heims og dropa smá
sem detta niður í regni.
Þá koma heimagerðir elliór-
ar:
Ég hef vaðið vísnasjá
vel í mittislinda.
Dýpri ála aðeins ná
útvaldir að synda.
Mannblendinn ég var og vil
vera ennþá lengi,
þó er eins og af og til
að mér vinir þrengi.
Stundum einn ég una kýs
og umhverfinu gleymi.
Flý þá allt sem úti frýs
og er af þessum heimi.
Auðunn Bragi Sveinsson
kvað næstu vísu:
Ég af móði miklum vinn,
málsins gróður næri.
Stakan góða, strenginn þinn
stillt í hljóði bæri.
Næstu vísur gætu heitið
spurningar og svör. Uppruni
þeirra gleymdur:
Ertu sofnuð elskan mín?
Ekki fast, minn kæri.
Á ég að koma inn til þín?
Ef þú sérð þér færi.
Þessi er öllu barnalegri:
Hvað ertu að éta? Hangiket
Hver gaf þér það? Frúin.
Hvernig er það? Gott ég get.
Gef mér að smakka. Búin.
Hvorki veit ég aldur næstu
vísu, né uppruna:
Þegar mér er lífið leitt,
ég lifi á hæpnum vonum,
þá veit guð ég þrái heitt
þjóðnýtingu á konum.
Frá barnæsku hef ég heyrt
menn fara með seinni hluta
eftirritaðrar vísu, sem mun
mjög gömul. Húnvetnsk
kona mundi vtsuna frá
bernsku:
Kaffibolla beindu að mér
blíð og holl gullseikin.
Kuldahrollur í mér er
eftir skollaleikinn.
Næstu vísurnar tvær sendi
mér Norðlendingur sem lengi
hefur búið í Reykjavík:
Þá ég lá á gljáargjá
gráa sá ég hjá mér á
snjáinn flá með frárri tá,
fá og smá í stráin ná.
Þessi er af öðru sauðahúsi og
ekki veit ég höfundana:
Anta - gjarnan etur - bus
einnig Pega - ríður - sus.
Spíri - því ei tekur - tus
Thorla - kappinn snjalli cíus.
Þá hætti ég á að birta heima-
gerðar vísur:
Vel sloppið:
Lýgin er minn löstur verstur.
Lán að þetta fór ei verr.
Ef ég hefði orðið prestur,
almáttugur hjálpi mér.
Skilsmunur:
Skilsmunur á skáldi og
skrýtnum hagyrðingi
finnst á tímans vökru vog,
varla á tískuþingi.
Kallið:
Ávallt þegar kallið krefur:
Komdu strax og fylgdu mér
linast sá er lengi hefur
lotið þeim sem hreykir sér.
Á ferð:
Nú er gamla gatan týnd.
Glymur í malbikinu.
Velgengnin er víða sýnd.
Við skulum gleyma hinu.
Garnan:
Gaman er að sýna sig
og safna frægð og krónum.
Þessi freisting fer í mig
og fylgir öllum Jónum.
Teitur Hartmann Jónsson
kvað næstu vísur og nefnir
Uppgjöf.
Ég hef oft og einatt sest
undir minni byrði.
Ég er allra manna mest
minna en einskis virði.
Þó ég fari villtur veg
vil ég feginn reyna
í Guðs míns kistu, ef gæti ég
gefið fjöður eina.
Veikum nökkva veltir hrönn,
vinum fækkar óðum.
Þó mér vefjist tunga um tönn
tala ég í Ijóðum.
Gömul vísa. Höfundur
gleymdur.
Enginn maður á mér sér
inn þá blæða sárin.
Hef ég reynt að harka af mér
og hlæja gegnum tárin.
Um síðustu jól dvaldi um-
sjónarmaður þáttarins
nokkra daga í Sjúkrahúsi
Akureyrar. Urðu þá vísur til.
Lítið sýnishorn:
Spítalabað:
Gamalmenni gripu eitt,
Glóðheitt vatnið tók
að streyma.
„ Vertu ekki að verja neitt,
við eigum báðar svona heima. “
Til Ingu hjúkrunarkonu:
Er þú svífur eins og ský
inn úr dyrum mínum
sól og stjörnur sé ég í
svörtum augum þínum.
Til Möggu hjúkrunarkonu:
Er þú birtist hugur hlær,
hjartað fer að vagga.
Komdu aðeins, aðeins nær
eina sanna Magga.
Skagfirðingum þótti lítið til
koma þegar Gunnar Bjarna-
son reið mótorhjóli um hér-
aðið á milli hrossasýninga
1941. Um þetta kvað Jón
Jónsson bóndi að Hofi:
Reisu háði og hendingskast,
hreiflar kváðu og flautur.
Hleypti í gráðið, hélt sér fast
hrossaráðunautur.
Sig ei kærði um knapalist,
kennd, sem hrærði blóðjð.
A vélafærleik ferðaðist,
fældi og ærði stóðið.
Allir störðu á undrareið
en þó vörðust spotti.
Hann með jörðu skrykkjótt
skreið.
- Skagafjörður glotti.
Etja léttum hófahund
héraðsréttur væri.
Víð og slétt er gróin grund
gnægð af sprettafæri.
Þétt í hringa hjóli þeir
hestaþinga milli
Skagfirðingar meta meir
mélbitlinga snilli.
Þeir sem muna skemmtiskrár
skrið og funa í blakknum
hef ég grun, uns blikna þrár
best sér uni í hnakknum.
Hannes Jónsson á Siglufirði
kvað:
Töluð orð af munni manns
má ei aftur taka.
Margoft þau hjá lýðum lands
langan aldur vaka.
Erlingur Jóhannsson orti
næstu vísu:
Kyngimögnuð muna frá
mæla gögn í eyra.
Stundum þögnin yndi á
öllum sögnum meira.