Þjóðviljinn - 30.06.1976, Blaðsíða 12

12 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Miövikudagur 30. júni 1976
Hákon Ó. Jónasson
Að þvílikt gæti skeð hjá siðuðu
fólki, hefði maður aldrei trúað,
hvað þá heldur, ef það viður-
kennir sig hafa Guðstrú, en hvar
sem ég kom nálægt þessu fólki
eftir þetta, snéri það i mig aftur-
endanum.
Johannes Rasmussen, bróðir
konunnar, var kominn hingað til
okkar. Hann var fatlaður, en dútl-
aði samt við hænsnin og hjálpaði
okkur með það sem hann gat.
Hann hafði sér herbergi og
Vottarnir byrjuðu fljótlega aö
ganga til hans og kenna honum
sin fræði.
Liðu nú mörg ár og þetta fólk
kom stöðugt heim til okkar i
heimsókn til Jóhannesar. Það
fékk hann svo með timanum al-
gjörlega á sitt band, upp á móti
okkur hjónunum. Jóhannes fékk
fritt uppihald og fatnað fyrir það,
sem hann hjálpaði okkur. Sin elli-
laun hafði hann eðlilega sjálfur og
virtist okkur, að þaö færi kúfurinn
af þeim til Vottanna. Það fólk
sem heimsótti Jóhannes, var af
mörgum þjóðernum, lika is-
lenskt, og var allt þetta fólk sam-
taka i þvi að snúa I okkar heimili
og heimilisfólk afturendanum.
Það var oft hlægilegt að sjá þegar
þetta fólk var að hlykkja sig
framhjá gluggunum okkar Það
iðaði alveg með afturendann. Það
var eins og það reyndi sem mest
að snúa honum upp i rúðurnar
okkar.
Þetta var viömótið, sem þetta
fólk sýndi börnum, gamalmenn-
um og öllu fólki á minu heimili, að
i bilinn og sagði ég honum þá alla
söguna og held ég að hann hafi
ekki langað á samkomu eftir það.
Hann sá að það er hægt að tala við
fólk með afturenda, en að það
væri vist aldrei i kærleika gjört,-
Nú er ég ekkert að telja upp
fleiri rassaköst i Vottunum. Það
voru allir jafn sekir með það,
þetta var regla, sem allir urðu aö
fylgja, annars urðu þeir sjálfir
fyrir afturenda. Mér hefur alltaf
fundist þetta ástand leiðinlegt og
óþolandi og komið beina leið frá
þessum illa mætti og ekki sæm-
andi fólki sem viðurkennir sig að
trúa á kærleiksrikan Guð.
Það var þjarkað um þetta til og
frá, ég varð leiður á þessu öllu.
Það kom upp i mér þrjóska eins
og i Job i gamla daga. Hann sagöi
við þá, sem voru að heimta hans
sakleysi: „Fjarri sé mér aö játa,
að þér hafið rétt að mæla. Þar til
ég gef upp andann, læt ég ekki
taka frá mér sakleysi mitt”.
Jobsb. 27.5. Ég hugsaði þaö sama
og ég stóð viö það. Sakleysi mitt
gat ég ekki gefið. Ég var saklaus
af öllu, sem á mig var borið. Það
hlaut lika að verða, aö ég léti til
min taka. Ég hafði lika aftur-
enda.
Næst þegar ég kom inn til Vott-
anna, hitti ég þar hinn virðulega
öldung Friðrik og fleiri, sem
höfðu sýnt mér og minu heimili
afturenda. Gjöröi ég þá það sama
við þá, potaði I þá mlnum aftur-
enda með öskrum og látum. Frið-
rik greyið hrökklaðist niður i
kjallara og hinir urðu hvumsa
Eftir þeirri reynslu, sem við
höfum fengið i gegnum þessa bar-
áttu okkar við lygina, þá höfum
við fengið örugga sönnun á þvi, að
Satan, eða þessi illi máttur, teyg-
ir anga sina inn i söfnuð Vottanna
og finnur einhverja þar til þess að
þjóna sér.
lægir sig svo niður fyrir allt, sem
mannlegt getur talist, að það fer
að tala viö fólk með afturendan-
um. Já, ég spyr, hvaðan er þetta
komið? Það sem öruggt getur tal-
ist er, aö þetta er ameriskt fyrir-
bæri. Við munum eftir þvi, þegar
Olov Palme lagði á stað til
ánægðar, þvi þær veröa ekki fyrir
neinu aökasti hjá Vottunum, eða
ekki hefi ég heyrt það. Ég hefi
aldrei heyrt þá minnast á nas-
isma, en þó veit maöur, að hann
veður allsstaðar uppi. Það er
öfgastefna til hægri sem kallað
er.
Þá vil ég taka til athugunar,
hvaö þaö er hér hjá okkur, sem
Vottarnir kalla kommúnisma.
Það er sá stjórnmálaflokkur, sem
er til vinstri sem kallað ér, sá sem
lætur að sér kveða i hagsmuna-
baráttu verkalýðsins og allra
þeirra, sem lifa við léleg lifsskil-
yrði. Hér hjá okkur er það Sósial-
istaflokkurinn og Þjóðviljinn,
sem Vottarnir túlka sem
kommúnisma, enda klingir þetta
allstaðar, ef maður kaupir Þjóð-
viljann: kaupir þú kommablaðiö?
Ef maður spyr blaðastrák: hefur
þú Þjóöviljann?, er svarað: ég sel
ekki komma-blaðið. Það vita það
sennilega fleiri en ég eða ættu að
vita það, að siðan Vottarnir byrj-
uðu að starfa hér á Islandi, hafa
þeir verið öflugasta áróðursklik-
an fyrir islenska peningavaldið
og ameriskan undirlægjuhátt.
Þeir starfa ötullega, vaða inn I
hvert einasta hús og bjóða sin
blöð og bækur, en hitt er sennil.
aðalatr. að uppmála og úthrópa
þennan djöfull. og aftur djöful-
lega kommúnisma. Bandarikin
eru þeirra gósenland. Þar er lýð-
ræðið og sælan. Þetta er það sem
islenskir sósialistar hafa senni-
lega ekki gert sér grein fyrir, en
það er skiljanlegt, þegar þessu er
potað inn I flókið og sérstaklega
unglinga nógu lymskulega og
sannfærandi, og er þetta þá
árangurinn. Að minum dómi hef-
ur þessi ameriski áróður hjá
Vottunum verið til stórkostlegrar
hindrunar i kjarabaráttu verka-
lýðsins og þeirra, sem geta talist
afskiftir I þjóðfélaginu og er ömur
legt til þess að vita, að þetta skuli
vera komið inn i Islensku þjóðina.
Ég hefi reynslu i þessu og ég veit
Hákon O. Jónasson:
SAGT ER FRÁ
SAMBÚÐTJVM VIÐ VOTTA JEHÓVA
undanteknum Jóhannesi. En það
má segja það þeim til viröingar,
að ef að það sá hundana okkar, þá
kallaði það þá til sin og var vin-
samlegt við þá, klappaði þeim og
strauk. Hundunum þótti mjög
vænt um þessi vinalæti og dingl-
uðu rófunni vinsamlega og skein
út úr þeim þakklætið.
Sá sem oftast kom til Jóhannes-
ar var danskur drjóli. Hann hét
Poul Heinesen. Hann var að
leggja út af Bibliunni fyrir Jóa
veslinginn. Við sáum Htið annað
en afturendann á honum, hann
gekk oft dálitið beygður fram hjá
gluggunum okkar til þess að það
væri öruggt, að viö horfðum alltaf
á þennan rétta stað, það var meö
Bibliuna i annarri hendinni og
afturendann i hinni og fékk ég að
vita það seinna, að þeir sem ekki
hlýddu þessu kærleiksboði, yrðu
tafarlaust reknir úr söfnuði Vott-
anna.
Tíminn mjakast
stöðugt áfram.
Það er komið mikið fram á sjö-
unda áratuginn. Heimþráin hefur
magnast hjá Jóhannesi og var
það lika okkur bagalaust þótt
hann færi. Einn daginn vissum
við ekki af fyrr en það er kominn
heill hópur af Vottum. Hirði ég
ekki um að nefna þá með nafni.
Þeir voru allir mjög dólgslegir,
virtust vera tilbúnir i hvað sem
var og hafði Renneboe forustuna.
Þeir hrifsuðu allt hans dót út i bila
með ofsa hraða. Kemur Jóhannes
svo og kveður okkur stuttaralega
og sýndist okkur birta yfir
Rauðahvammi, þegar þetta of-
beldisfólk var farið.
Það sem ég segi frá hér er bara
smá skritla. Ég fór stundum á
samkomur eftir þessa árekstra.
Einu sinni hitti ég hann Jón vin
minn og segi við hann: Viltu ekki
koma með mér á samkomu hjá
Vottunum. Jú, segir hann. Ég tek
hann upp i bilinn og við förum
þangað. Það var ágætis sam-
koma. Þegar hún var búin, leggj-
um við af stað út og eru Vottar
alltaf að heilsa Jóni vini minum
og tala við hann, en ég tek eftir
þvi, að hann verður dálitið skrit-
inn, þvi að hann sér, að þegar þaö
kemur að mér, þá snýr það að
mér afturendanum. Hann spyr
mig um þetta þegar við komum út
við, já, það var ekki gaman að
þessum látum, en mér fannst að
það væri kominn timi til, að minn
afturendi færi lika að tala.
Ekki get ég skilið við þessar
mannlýsingar án þess aö minnast
á hann Mac Donald, þennan
virðulega breta. Já, greyið, hann
er kominn hingað aftur og er bú-
inn að fá sér aðra konu. Að útliti
er hún ekki glæsilegri en sú fyrri,
en kannske er hjartað gott. Ég
hitti Mac á samkomu strax eftir
að hann kom hingaö og ég bað
hann að koma heim til min. Nú
eru þrjú eða fjögur ár siöan, en
hann hefur aldrei komiö og er
hann þar með að láta sjá, að
afturendinn sé i lagi og er ég líka
glaður yfir þvi að vera laus við
svona náunga, já, ég held það nú.
Nú vil ég segja frá stórviðburði,
sem skeði 1974. Þá kom heim til
min þýskur maður, sem var
kallaður „Gunti”. Við töluðum
vinsamlega saman og hann sagöi
mér, að nú væri upplýst og algert
samkomulag um, að ég heföi ver-
ið rekinn úr söfnuði Vottanna fyr-
ir kommúnisma. Ég þakkaði fyrir
og mér varö að orði, það er betra
seint en aldrei. En nokkuð fannst
mér að það hefði dregist lengi. í
tuttugu og þrjú ár varð ég að biða
eftir þvi að fá að vita, fyrir hvað
ég var rekinn. Þaö var lika það,
sem Leo Larsen bað þá um að
láta mig ekki vita ástæðuna fyrir
en nú haföi ég þjarmaö það mikið
að þeirra lygaþvælu, að þeir gáf-
ust loksins upp.
Nú er ég kominn á frian sjó með
skútuna mina. Þetta er það erfið-
asta reikningsdæmi, sem ég
nokkurn timan hefi reiknað. Ég
þótti góður reikningsmaður, þeg-
ar ég gekk á sjómannaskóla. Ég
fékk stundum reikningsdæmi,
sem mér var ætlaö að reikna á
fjórum timum, en ég kláraöi þau
vanalega á tveimur. Ef ég hafði
sólarhæð og rétta' klukku, þá gat
ég reiknað út hvar ég var staddur
með skútuna mina á sjónum. Ef
ég strikaði þessi tvö strik á sjó-
kortið, breidd og lengd, þá var
staöurinn þar sem þau skárust.
Þetta fannst mér auðvelt að gjöra
en að reikna út reikningsstykkið
hjá Vottunum, þar fann ég hvorki
breidd eða lengd. Ég er Gunta
sannarlega þakklátur fyrir það að
hann gaf mér lausnina á þessu
dæmi.
Frá Bandaríkjunum
Við skulum alltaf muna, að
starfsemi þeirra gengur fyrir sig
og stjórnast frá Bandarikjunum
og leynir það sér ekki, þessi si-
fellda hræðsla við kommúnismann
og svo langt hefur það gengið meö
okkur, að við höfum ekki mátt
minnast á að við höfum samúð
meö tátæku fólki, þá er stimpill-
inn kominn.
Þetta er alvarlegt ástand, að
þessi amerisku sjónarmiö skuli
vera komin svo ofsalega inn 1
þennan boðskap og vil ég benda
þessu aumingja fólki á sitt
aumkunarverða ástand. Það þjá-
ist af þessum andlega illkynjaða
sjúkleika, er undir þessum ame-
risku niðurdrepandi áhrifum og
beitir trúbræður sina svivirðileg-
um lygaaðdróttunum og hótunum
til þess að drepa það niður and-
lega og likamlega til þess að það
geti ekki möglað við þvi, sem aö
þeim er rétt, en sætti sig við þenn-
an ameriska áróður möglunar-
laust. En við i Rauðahvammi ját-
um okkur ekki undir slikt. Kær-
leikurinn er æðsta boðorðið, en
hann speglast ekki I slikri hátt-
semi.
Við þekkjum öll þetta oröatil-
tæki: nú er siðasta mál á dag-
skrá. Ég reyni að vera eins stutt-
orður og hægt er, þvi þetta er
ekkert skemmtihjal, heldur getur
þaö talist sú mesta sviviröing,
sem maöur hefur heyrt um hjá
siðuðu fólki og sem þar að auki
telst hafa „Guðs” trú.
Með afturendann
Þetta með afturendann skilja
allir, hvað ég meina. Hvernig er
þetta komiö inn i söfnuð Vottanna
til framkvæmda? Manni finnst
stórfurðulegt, hvernig Satan hef-
ur getað blásið einum einstaki.
þetta i brjóst hvaö þá heldur heil-
um söfnuði. Það er meiri þræls-
lundin að geta beygt sig fyrir
slikri safnaðarreglu. Það niður-
Bandarikjanna fyrir nokkrum ár-
um i heimsókn. Hann var illa séð-
ur af Nixon þáverandi forseta og
stafaði það af þvi, að Sviar voru
að aöstoða Vietnama I frelsis-
striði þeirra. Þá ávarpaði Nixon
landsmenn sina og bað þá mjög
vinsamlega að snúa afturendan-
um i Palme, þegar hann kæmi.
Nú vitum við, að Nixon er kominn
af Kvekara-fólki, en hvar byrjun-
in er að þessu undri, skiptir mig
engu máli. Það sem er mér mest
alvörumál er það, að þetta með
afturendann skuli vera komið inni
islensku þjóðina, að islenskt fólk
skuli játa sig undir þessa viður-
styggö. Og það sem meira er, að
afkomendur Sigvalda Kaldalóns
skuli dansa með afturendanum
framan i fólki. Hann sem var tal-
inn okkar mesti mannvinur. Já,
maður undrast alla þessa viður-
styggð.
Einn Vottur verður ennþá að
koma hér við sögu, en maður
verður ekki margorður um hann.
Maöur skammast sin fyrir að
nefna nafnið hans hvað þá heldur
að segja hans sögu hér. Hann er
kallaður „Kell”, er sænskur, er
búinn að vera hér I nokkur ár, of-
stopamaður mikill. Hann fór á
Gileað-skólann hjá Vottunum og
kom helmingi verri til baka,
var þá opinn i báða enda, fullur af
þessari amerisku dellu. Ég hefi
þetta ekki lengra. Það er stutt en
laggott.
Kommúnisminn
Nú hefi ég tekið fyrir þá hliðina
á þessu Votta-máli, sem snýr að
mérog minu heimilisfólki. Það er
lika önnur hlið á þessu máli, sem
snýr að þjóðinni allri. Það er
þeirra amerlski áróður.
Það hafa örugglega fleiri en ég
fengið aö heyra þessi slagorð hjá
þeim: „Kommúnisminn er það
djöfullegasta af öllu þvi, sem
djöfullegt er”. Þetta er hressilega
til orða tekið. Við getum hugsað
okkur, að nasistaklikurnar eru
fullkomlega hvað ég er að segja.
Ég hef sagt mina sögu hér og ætti
það að vera öðrum til viðvörunar.
Ég vil benda á bókina mina
„Hvaðerframundan?”, sem kom
út 1974. Þar er lýsing á þeim
trúarskoöunum, sem ég aðhylltist
i gegnum J.F. Rutherfords bæk-
ur, skrifaðar i kringum 1930. Sið-
an eru liðin 45 ár og á þeim tima
er þessi boðskapur, sem Vottar
Jehova flytja nú, orðinn svo út-
þynntur af þessum óheilla djöful-
legu amerisku sjónarmiöum, að
maður er rekinn úr söfnuöinum
fyrir að trúa þvi, sem maður las i
Rutherfords bókum i þá daga,
Þetta er lika þaö, sem Biblían
segir okkur. I Lúkasi 18. kafla
stendur: i 8 versi: „Allt um það,
mun þá mannssonurinn finna
trúna á jörðunni, er hann kem-
ur?” Ég vil benda fólki á að lesa
bókina mina „Hvað er framund-
an?”.
Þar eru skráðar minar trúar-
skoðanir og er ekkert i þeirri bók,
sem ég afturkalla, nema þetta
eina, þar sem ég kalla Vottana
trúbræður mina. Það geri ég ekki
meðan þeir tala við fólk með
afturendanum.
Lokaorð
Þetta ritverk mitt vil ég enda
þannig:
Ég kalla þá Friðrik og Rende-
boe fyrir mig i huganum, ég
endurtek, i huganum, og ég bendi
ykkur á vinsamlega, að I burt-
rekstrarbréfinu til min frá ykkur
stendur:
„Það einasta ráð, sem við getum
gefið þér, er að rannsaka Bibli-
una og með þvi að fá skilning á
þinu núverandi ástandi og
hvernig þú getur öðlast breyt-
ingu”.
Ég þakka ykkur báðum fyrir
gott ráð og ég hefi ekkert á móti
þvi, að þaö sé rétt að athuga vel
sitt raunverulega andlega ástand,
en ég vil benda ykkur báöum á
það sama, að þið reyniö að gera
ykkur grein fyrir þvi, hvort það
muni vera heilbrigt ástand þetta
með afturendann og hvort það
muni vera kærleikurinn I fram-
kvæmd, sem Páil postuli segir, að
sé æðsta boöorðið.
3. HLUTI - NIÐURLAG