Þjóðviljinn - 03.01.1985, Blaðsíða 11

_______________________VIÐHORF______________________
Gömlu stjómmálaflokkamir til tunglsins
eftir Kristínu Sævarsdóttur
„Háttvirtir þingmenn", „hæst-
virtir" ráðherrar og aðrir kerfis-
karlar: Komið niður úr skýjunum
augnablik. Stóra stundin er að
renna upp. Innan skamms verður
pantað, fyrir gömlu flokkana, far
til tunglsins, aðra leiðina. Kar-
linn í tunglinu bíður spenntur
eftir sendingunni, sem mun færa
honum ómælda ánægju á kom-
andi tímum, líkt og aparnir á Sæ-
dýrasafninu eru okkur til mikillar
skemmtunar hér niðri.
Ykkur langar vafalaust að vita
hverjir munu sjá um undirbúning
ferðarinnar. Það get ég vel sagt
ykkur. Auðvitað verða það
flokksfélagar ykkar af „veikara
kyninu" og „vitlausa aldrinum".
Þau eru vön því að gera skítverk-
in fyrir ykkur og þetta verður
þeirra síðasta (og vafalaust
ánægjulegasta) skítverk í þágu
gamla tímans.
Ef ég þekki ykkur rétt, brenn-
ur á vörum ykkar spurning um
ástæðuna. Það þarf víst alltaf að
vera ástæða fyrir gjörðum ann-
arra en ykkar sjálfra. Ástæðan er
einföld. Unga fólkið og konurnar
í flokkunum ykkar eru einfald-
lega orðin pakksödd. Unga fólk-
ið er búið að fá meira en nóg af
því að mæna upp til ykkar öld-
unganna og bíða fyrirskipana, og
konurnar hafa gert sér það ljóst
að tilgangur þeirra í lífinu er ekki
sá að vera gólftuskur fyrir háa
herra sem yrða aðeins á þær til að
segja þeim að raða stólum og
baka kleinur.
Alltof lengi hefur ykkur liðist
að koma fram við ungt fólk og
konur sem „annars flokks menn"
sem hægt er að nota, misnota og
lítilsvirða. En svínræði ykkar fær
ekki að viðgangast stundinni
lengur. Unga fólkið og konurnar
munu líta upp til ykkar í síðasta
sinn þegar þið fljúgið frá jörðu í
átt til nýrra og hentugri
heimkynna.
En það er enn tími til afpanta
farið, því að aðferðir þessa fólks
eru ólíkt skárri en ykkar, að því
leyti að þau gefa möguleika á
breytingum. Þau ætla að gefa
ykkur eitt tækifæri í viðbót í til-
efni jólahátíðarinnar. Ykkur
verður gefið tækifæri til þess að
gefa sjálfum ykkur, unga fólkinu,
konunum og komandi kynslóð-
um rausnarlegri nýársgjöf en
nokkru sinni fyrr.
Hún er sú að leggja niður
ungmenna- og kvennahreyfingar
flokka ykkar. Þessi gjöf kostar
sennilega ekki mikla peninga, en
þeim mun meiri breytingar á ykk-
ar brenglaða hugsunarhætti.
Ekki aðeins þurfið þið að leggja
niður þessi félög, heldur einnig
að snarbreyta ykkar hegðun.
Jafnvel gæti svo farið að þið
þyrftuð að iðka fyrirbæri sem
kallast „samvinna", í fyrsta sinn á
lífsleiðinni.
Allt of lengi hafið þið komist
upp með að nota ungt fólk í skít-
verk sem þið þóttust vera „of
góðir,, til að vinna sjálfir, eins og
t.d. kosningasmölun og fjár-
öflun. Og hvernig þið komið
fram við konurnar. Til háborinn-
ar skammar. Án þeirra væru
hvorki þið né flokkarnir ykkar til,
svo mikið vitið þið, þó ekki fari
nú mikið fyrir vitinu í ykkur.
Hvernig þær hafa stjanað í kring-
um ykkur frá því að þið komuð í
heiminn, og þakklætið sem þær
fá, er aukið misrétti með hverju
ári, smjaður og lygi. Að þið
skulið ekki skammast ykkar fyrir
að láta sjá ykkur á almannafæri
eins og hegðun ykkar hefur verið.
En þið virðist ekki vitund
skammast ykkar, heldur látið þið
líta svo út að mikið sé af ungu
fólki og konum í ykkar röðum.
T.d. montar einn flokkurinn sig
af því að yngsti þingmaður hans
sé ekki nema 35 ára. Ekki
nema... Það er kannski skiljan-
legt að gamalmennum á þeim bæ
þyki 35 ár afskaplega lágur aldur.
En ef þeir skyldu ekki vita það þá
fær fólk á íslandi kosningarétt 18
ára, og ef það er nógu þroskað til
að velja þjóðinni leiðtoga, þá ætti
það að vera nógu þroskað og viti
borið til að sitja á þingi. Þing-
mennska hefur hingað til ekki
krafist neitt sérstaklega mikilla
vitsmuna.
Aðrir flokkar státa sig af rnörg-
um virkum konum. Mikil ósköp.
Virkni þeirra er mæld í
kleinubakstri og basarstandi. Það
gera þær til að rétta af fjárhaginn
sem þið hafið klúðrað. Það er
bæði siðlaust og barnalegt að þið
skulið kalla ykkur jafnréttis-
sinna, því það eruð þið síst af
öllu.
Ef allir væru jafn réttháir innan
ykkar flokka þá væri helmingur
miðstjórnarmeðlima og þing-
rnanna konur, og meðalaldurinn
lægri en hann er nú (55 ár).
Ég segi við ungt fólk og konur:
„Látið ekki misnota ykkur svona
áfram. Það er auðvitað slæmt að
ráðskast með fólk, en það er
hálfu verra að láta ráðskast með
sig. Með því að láta þetta við-
gangast stuðlið þið ekki aðeins að
vanlíðan ykkar og þeirra sem
beita ykkur misrétti (þeir sofa illa
og hafa slæma samvisku) heldur
stuðlið þið að því að farið verði á
sama hátt með enn fleiri."
Þið þarna öldungar á þingi ætt-
uð að sýna svolítinn myndarskap
og segja af ykkur og gefa þessu
fólki tækifæri til að spreyta sig.
Það er gott fyrir ykkur, því þá
getið þið losnað við magasár og
streitu, og gott fyrir þjóðina að fá
leiðtoga sem kunna eitthvað ann-
að en að lofa, svíkja og svína á
fólki.
Það er ekki mikið mál fyrir
þingmenn og ráðherra að segja af
sér, Því ekki? Það saknar ykkar
enginn þó þið létuð ykkur hverfa
og létuð aðra um stjórnmálin.
Það væri nú ólíklegt skemmti-
legra um að lítast á Alþingi ef
helmingur þingmanna væru kon-
ur og ung og frískleg andlit kærnu
í stað gamalmenna með magasár
eða harðlífi, eins og nú er.
Sem betur fer hefur komið
fram á sjónarsviðið stjórnmála-
flokkur sem mismunar ekki fólki
eftir kynjum eða aldri. í Flokki
mannsins (sem er flokkur allra
manna) er mikið lagt upp úr því
að hvergi sé ungt fólk og konur í
minnihluta. T.d. er helmingur af
stjórn flokksins konur og ungt
fólk til jafns við aðra. Vegna þess
hve mikið hefur verið svínað á
þessum hópum er lögð rík áhersla
á að konur og ungt fólk njóti sín.
Annars byggir Flokkur mannsins
á virkni og þá skiptir ekki máli
hvort fólk er ungt eða gamalt,
karlar eða konur, heldur að það
vilji leggja sitt af mörkum og
vinni saman.
Allir flokkar ættu að taka þessi
vinnubrögð sér til fyrirmyndar í
stað þess að meta fólk eftir því
hver hefur logið liðugast, svikið
mest og smogið liprast. Þessi
staðhæfing er staðreynd en ekki
bara grín það vitið þið valdhaf-
arnir best, enda er samviska ykk-
ar gruggug og heilsan ekki upp á
það besta.
Ykkur vantar tilbreytingu í
ykkar daglega líf, sem hingað til
hefur ekki verið upp á marga
fiska. Takið ykkur frí og gerið
öðruvísi hluti. Góð hugmynd
væri t.d. ef þið bökuðuð kökurn-
ar sjálfir sem þið étið. Betlið sjálf-
ir inn peningana sem fara í að
borga undir ykkur skíðaferðir og
utanlandsreisur á vegum flokk-
anna. Þið eruð ekkert „of góðir"
til að taka að ykkur skítverk unga
fólksins og kvennanna.
Allt þetta hef ég sagt, sem ung
kona og manneskja. Og ég segi
líka við ykkur ráðamenn: Látið
konur og ungt frískt fólk um að
stjórna landinu. Það er ekki hægt
að gera verr en þið hafið gert,
þannig að áhættan er engin.
Ef þið fylgið ekki þessum
ráðurn sem gefin eru af mikilli
umhyggju þá munu flokkar ykkar
hverfa fljótt. (Þeir hverfa kannski
hvort eð er en smáfrestur getur jú
leitt af sér margt gott). Þetta er
nýársgjöf sem vit er í.
Kristín Sævarsdóttir
Meðstjórndandi í
Flokki mannsins
Verkakona.
Allt of lengi hefur ykkur liðist að koma
fram við ungt fólk og konur sem annars
flokks menn, sem hœgt er að nota, misnota
og lítilsvirða. En svínrœðiykkarfœr ekki að við-
gangast stundinni lengur.
TÓNLIST
Vetrarsólslöður
Islensku hljómsveitarinnar
íslenska hljómsveitin
Söngsveitin Fílharmonía
Tónleikar í Bústaðakirkju
Einleikarar Ásdís Valdimars-
dóttir og Mats Rondin
Tónleikar íslensku hljóm-
sveitarinnar í Bústaðakirkju þ.
20. des. 1984. Þriðju tónleikar
Í.H. fengu nafnið Vetrarsólstöð-
ur. Það segir sig sjálft að hljóm-
sveit sem hefir ekki fleiri strengi
er mjög þröngur stakkur skorinn
hvað verkefnaval snertir, enda
vill það oft verða ansi tætingslegt.
Það er virkileg synd þvi yfirleitt
eru hljóðfæraleikararnir mjög
góðir, en það er sama sagan eins
og oft vill verða, það vantar pen-
inga til þess að manna betur
strengjasveitina. Vonandi stend-
ur það til bóta, en meðan þetta
ástand varir, verður þetta hvorki
fugl né fiskur og þarf mikið hug-
myndaflug til að velja verkefni
fyrir svona undarlega samsetta
hljómsveit. Þegar þetta er allt
haft í huga, skilur maður betur
verkefnavalið og hlustar með vel-
vilja.
En snúum okkur að tónleikun-
um. Fyrsta verkið, Cantique De
Racine eftir 'Gabriel Fauré fyrir
kór og kammerhljómsveit er fal-
legt og yfirlætislaust verk vel flutt
af Söngsveitinni Fílharmoníu,
hljómsveitinni undir góðri stjórn
Guðmundar Emilssonar, að ó-
gleymdum þætti Elísabetar Wa-
Næst var Lyriskur þáttur eftir
enska tónskáldið Gustav Holst.
Einleikari á lágfiðlu var Ásdís
Valdimarsdóttir. Ásdís vakti
snemma á sér athygli sem óvana-
lega efnilegur nemandi. Hún
stundaði fiðlunám hér í borg, síð-
ast í Tónlistaskólanum í Reykja-
vík, en kennari hennar þar var
Rut Ingólfsdóttir. Hún sneri sér
síðan alfarið að lágfiðlunni og
tekur lokapróf á það hljóðfæri að
vori komandi við Juilliard tónlist-
arháskóIanníNew York, þar sem
hún hefir stundað nám undanfar-
in ár. Hún hefur tekið miklum
framförum og lék af öryggi og
fágaðri tækni. Tónninn er bæði
mikill og fallegur og þegar tillit er
tekið til þess, að hún lék á láns-
hljóðfæri, sem hún fékk í hend-
urnar rétt fyrir tónleikana (hljóð-
færi hennar varð fyrir hnjaski),
þá er afrek hennar enn meira.
Það verður gaman að fylgjast
með Ásdísi í framtíðinni. Lýriski
þátturinn var virkilega áheyrilegt
verk, en það sama verður ekki
sagt um næsta verkið á efnis-
skránni. Það má furðulegt teljast
að velja þetta nauðaómerkilega
verk sem í hæsta lagi gæti gengið
á nemendatónleikum, en ekki á
tónleikum sem eiga að vera tekn-
ir alvarlega.
Þetta verk sem kallast konsert
fyrir cello og hljómsveit, er eftir
ítalska fiðlusnillinginn og tón-
skáldið Giuseppe Tartini (1692-
1770). Ýmis verk eftir Tartini
hafa lifað fram á þennan dag eins
og t.d. Djöflatrillusónatan o.fl.
en þetta verk hefði mín vegna
mátt „sofa svefninum langa",
enda efast ég um að þetta sé
frumleg útgáfa af verkinu. Mats
Rondin, ungur Svíi, er sjálfsagt
góður cellisti, en ekki tókst hon-
um að blása lífi í þessa lágkúru
sem ekki var von. Ég undanskil
þó hæga kaflann, sem Mats
Rondin lék fallega.
Eftir hlé var leikið Adagio fyrir
flautu, hörpu, píanó og strengja-
sveit eftir Jón Nordal. Það var
ánægjulegt að heyra aftur þetta
fallega verk sem hefir verið leikið
hér nokkrum sinnum áður og er
Ásdís Valdimarsdóttir lék af öryggi
og fágaðri tækni
vel þekkt. Einleikararnir sem
stóðu sig allir vel, voru Martial
Nardeu, flauta (hann lék mjög
skemmtilega með Ásdísi í Lýr-
iska þættinum), Anna Guðný
Guðmundsdóttir, píanó og Elísa-
bet Waage, harpa.
Að endingu var verk eftir
Ralph Vaughan-Williams, Flos
Campi fyrir lágfiðlu, kór og kam-
mersveit, en um það segir í efnis-
skrá: „Flos Campi sprettur af dul-
rænum hugleiðingum höfundar-
ins, meðal annars af íhugun á op-
inberun Jóhannesar. Verkið er
söngur án orða sem smám saman
myndar ljóðrænt stef eftir átök
tveggja lagvísa. Þættirnir eru sex
og ber hver sína yfirskrift úr Bib-
líunni.“ Þótt verkið léti vel í
eyrum og væri vel flutt af öllum
aðilum undir góðri stjórn Guð-
mundar Emilssonar, skildi það
ekki mikið eftir hjá undirrituð-
um. Þrátt fyrir þessar aðfinnslur
er því ekki að neita að á efnisskrá
íslensku hljómsveitarinnar eru
oft verk sem ekki myndu heyrast
að öðru jöfnu annarsstaðar, og
má segja að það sé góðra gjalda
vert. En hvað umrædd verk koma
vetrarsólstöðum við er mér ekki
P.S. Því miður kom ég því ekki
í verk vegna anna að skrifa um
ágæta tónleika Kammersveitar
Reykjavíkur sem haldnir voru í
Ásícirkjuþ. 27. nóv. s.l.,Égbiðst
afsökunar og lofa að bæta ráð
mitt eftir næstu tónleika sveitar-
innar. Svo óska ég öllum gleði-
legs árs.
R.S.
Fimmtudagur 3. januar 1985 ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 15