Dagblaðið Vísir - DV - 22.11.2003, Blaðsíða 20

20 LAUGARDAGUR 22. NÓVEMBER 2003
Fókus DV
Ég skildi þessa krakka aldrei og fannst þeir
ekki beint skemmtilegir. Sjálfur var ég
nefnilega dídjei, plötusnúður, og það var
eina embættið sem nemandi gat nælt sér í í
Vogaskóla. Já, ég var eini embættismaður-
inn og varð það vegna spillingar í pólitík
skólans. Ég fékk titilinn í arf frá bróður mín-
sem er fjórum árum eldri en ég. Hann hafði
verið valinn plötusnúður á sfnum tíma af
eldri snúði og skipaði svo þeim sem hann
valdi sem sinn arftaka að sjá
til þess að ég yrði plötu-
snúður fjórum árum
sfðar. Sá valdi sfðan
annan snúð með
þessu skilyrði, sem
valdi loks annan sem
valdi mig.
Kommon, ég er
fædd'77
Að vera dídjei mætti
helst líkja við það að vera
handhafi forsetavalds.
Jafnvel hæstarétardómari
eða í stöðu svipaðri
og stjórnar-
for-
mað-
„Bara með spurningunni ur
Stóns eða Bítlarnir? er verið ls'
að kúga okkur til hlýðni við
gamla tíma. Við úrelta hugs-
un sem er búin að vera,"
,
segir Mikael Torfason.
lands var í árið 1989. Þú ert í raun yfir öllu
batteríinu þótt þú sért á bak við tjöldin hvað
þetta helvítis lýðræði, nemendaráðið sjálft,
varðar. Auðvitað var inni í pakkanum ókeypis
snúður og kókómjólk í hverjum frímínútum
og ég þurfti ekki að borga mig inn á opið
kvöld né á árshátíðina. Kók í gleri og
súkkulaði fylgdi með á böllunum.
Þetta var 1989. Árið sem ég eyddi í að
reyna að kynna unglinga fyrir rappi og
hiphoppi. Enginn vissi þá að 14 árum síðar
yrði heil sjónvarpsstöð, PoppTíví, lögð und-
ir þessa merku tónlistarstefnu. Ég man
ncfnilega eftir því að stelpurnar og strákarn-
ir í nemendaráði, þessar frekjur sem ég
þoldi ekki, vildu ekkert með Rappers
Delight hafa og heimtuðu öryggi rokk-
poppsins. Helst syrpur með Bítlunum og
Stóns. Þau sleiktu sig auðvitað upp við auð-
valdið. Sáu ekki að það voru nýjir tímar.
Nýjar hugmyndir að fæðast. Áugnablik
framfara. Augnablik sem var kannski ekki
nógu þroskað þá og því lét maður stundum
kúga sig til að hlýða skipunum yfirvaldsins
og spilaði gamlar lummur.
Og enn þann dag í dag eru valdhafarnir,
eldri kynslóðir og foreldrar, að kúga okkur til
að taka þátt f þeim leik öllum saman. Ha?
Bara með spurningunni Stóns eða Bítlarnir?
sem sífellt dúkkar upp í öllum dálkum dag-
blaða, viðtölum og sjónvarpsþáttum, er ver-
ið að kúga okkur til hlýðni við gamla tíma.
Við úrelta hugsun sem er búin að vera.
Neyða okkur til að bera virðingu fyrir 20.
aldar fólkinu sem baunar tóma steypu á Al-
þingi og hræðist frelsið sem ætti að gefa okk-
ur nýjar spurningar í þessa dálka. Enda var
það táknrænt á dögunum þegar stúlka birt-
ist í Mogganum og fékk þessa spurningu
„Stóns eða Bftlarnir?" og svaraði: „Kommon.
Ég er fædd 1977."
Plötusnúður verður ritstjóri
Stjórnmálalíf 2003 og Vogaskóli ‘89 er
svoldið sami hluturinn í mínum huga. Ég er
ekki plötusnúður lengur heldur ritstjóri. Er
með flottan samritstjóra en í Vogaskóla þeytti
vinur minn skífum með mér í frímínútum svo
þetta er svipað. Nemendaráð er á þingi að
tuða yfir hinu og þessu. Leiðinlegt fólk sem
maður vill helst ekki þekkja. Ég hef að vísu af-
salað mér réttinum á því að fá ókeypis inn á
böll eða kók og súkkulaði en fæ þessi í stað
útborgað um hver mánaðarmót og vaxtabæt-
ur einu sinni á ári.
Merkilegast þykir mér samt að þegar ég
var plötusnúður í Vogaskóla fæddist núver-
andi plötusnúður. Hann er þarna núna að
láta nemendaráð fara í taugarnar á sér.
Þessar skerandi raddir eru að gera hann
æfan. Hann veit ekki að það breytist lítið
þótt maður fullorðnist, eignist börn og fari
að vinna við annað en að spila góða og gilda
tónlist, þrungna samfélagsrýni í bland við
rokkballöðúrnar sem meginstraumarnir
neyða mann til að sýna eilitla athygli. Þó
ekki sé nema til að fá stelpurnar út á gólf
ásamt strákunum. Þau sem eru ekki í nem-
endaráði og eru ekki alveg búin að fatta að
það er ekki nemendaráðið sem skiptir máli.
Það eru krakkarnir í bekknum. Þau þurfa
ekkert að kjósa frekar en þau vilja. Þurfa
ekkert að hlýða skipunum og mæta til að
skreyta salinn. Og þurfa alls ekki að sitja
uppi með lokareikninga eftir árið og komast
kannski að því að fjandans nemendaráðið
hefur mest verið í að panta pítsur og leigja
spólur á þessum fundum sem áttu að vera
svo mikilvægir en ekkert kom út úr annað
en að það vantaði enn þá kókómjólk.
Sakna snúðanna
Það gerðist líka þegar ég byrjaði í MS, sem
var við hliðina á Vogaskóla, að skandalarnir
komu upp á yfirborðið. Nemendaráðið í
Menntaskólanum við Sund pantaði of marg-
ar pítsur og fór í alltof margar sjoppuferðir á
hefti stjórnarinnar. Og um leið var þetta fólk
að skipta sér af okkur sem þræddum gangana
og lærðum eftir eigin hentisemi, unnum með
skólanum og skemmtum okkur með félögum.
Kysstum kannski stelpu, strák eða fórum í
helgarferðir til útlanda. Við vildum bara fá að
vera í friði og laus við þetta fólk. Ef það vildi
fylla á kóksjálfsalana eða redda kókómjólk
var það fínt. Einhver varð að gera það, en þar
lauk hlutverki þeirra hvað mig varðaði.
Eina sjokkið við að vakna allt í einu upp
og kíkja í spegil og sjá að maður er hættur að
raka sig á tveggja vikna fresti og allt í einu
orðinn fullorðinn, er að þá hefur maður ein-
hvers að sakna. Sem er auðvitað ömurlegt,
sérstaklega ef maður saknar sandkassans
svoldið. Minnist þess hversu einfalt þetta
var. Við krakkarnir í bekknum vissum flest að
það var leiðinlega fólkið sem var í nemenda-
ráði. Við vissum líka að það hafði engan rétt
til þess að skipta sér af okkar lífi. Þess hlut-
verk var bara að hafa áhyggjur af kókómjólk-
inni og gauka að mér snúði í frímínútum.
Svipað hlutverk og Davíð Oddsson og hans
hyski ætti að hafa. Það á að passa upp á
kókómjólkina og senda mér vaxtabætur. Við
restinni segi ég nei.
Mikael Torfason