Alþýðublaðið - 08.09.1969, Blaðsíða 7

A? þýðublaðið 8. september 1969 7
500TONN
Framhald af bls. 16.
á járni núna ?
— Ég 'hef heyrt ag það sé
rolskuð gott. Annars var sett
á þeíta lögbann hérna í
gaimla daga, það var ekiki
víst hver ætti járnið, en þá
féhíkis't baeði bezt verðið fyrir
járnig og það var bezt að 'ná
því Upp.
— Hvað heldiurðu að verði
reynt að grafa langi í haust?
— BE vel gengur, þá held
ég að það verði unnið fram
eftir vetri eitthvað. —
ÞYRILL
Nýtt skipafélag í Bandaríkjimuin, LYKES LINES, fékk það sem eitt af sínum
Framhald bls. 3.
og það nefnt Dagstjarnan.
fyrstu verkefnum að flytja maís til eyjarinnar Möltu. Maísinn er gjöf frá
„bandarísku þjóðinni til Möltubúa,“ með því skilyrði einu, að Möltustjórn
bcrgi flutningskostnaðinn. Hitt skipið er að koma til viðgerðar í Möltuhöfn.
LÝSISFLUTNINGAR
Þegar síldveiðar brugðust só
Einar Guðfmnsson enga
möiguleilka til refcsturs sk ps
ins og lá það nú luim sinn
bundið við bryggjur vestur
á ísaifirði, unz það fyrir llð-
laiga ári var s'elt same'igna-
fyrirtæ'ki í Reyfcjavík seim nú
gerir Dagstjörnuna út til lýs
isílutninga milli ísiands og
útlanda, eins og áður segir. —
VtÐARVÖRN
rÚAVARNARKFM KVRIR
ÓMÁI.AHAN Mft MARdlR
FEGRID VERNDID
VELHIHT EIGNER
VERDMÆTARI
Stúdentar eru
vandanum vaxnir
í grein, sem birtist í Al-
þýðulblaðinu 23. ágúst s. 1.
spyr „íslendingur“ ndklkiur
hvort Menzlkir stúdle'ntar séu
vandamim vaxnlr og setur
síðan upp ndkikiur dæmi sem
eiga að sýna Ifram á vanihiæifni
stúdenta tii stjórnarstarfa inn
an háskólans. Endar höfund-
ur grein sína (á því að draga
í efa siðferðisþreik stúid'enta-
leiðtoga og vonar, að stúd-
entask'óguri'nn sé sam't semi
áður igrænn og fríður (frábær
samlíking, „íslendingur“ er
greinilega andans m'aðurj,. Of
angréind grein er goitt dlæmi
Mm lélte'ga hlaaamisnin,'fcu„
dæ-min, sem höfundur tebur,
eru ails ekfci Ikönnuð ofan í
kjölinn, heldur afskræmd og
rangfærð til þess að styðja
vafasaman málstað íslend-
ings. Það her að harma að
ritstjóri Alþýðulblaðsins sfkiuii
leyfa birtingu greinar, sem
er uppifiull af útúrsnúninig-
um og ranigifærslum, sæmst
hefði honuimi ver'ð að neita
höfundi uim rúm fyrir grein-
ina.
Flér m'iin verða revnt að
leiðrétta helztu rangfærslur
í grein „ís'lendings“, og verð
ur stiklað á stóru. En í upp
halfi 'vi'l ég 'bendia honum á,
að það telst ókurteisi og rag
mennslka að. skriifa und'.r dul
ne'fni.
f ikafla'num um aukin völd
stúdienta segir orðrétt; „ís-
,-i'enzkum stúdentuim hafa ver"
ið fengin meiri völd í háakóla
srnuon en nck'krum öðrum
stúdentum í á'lfunni“. Ef ,,ís
lendingur“ á v.ð, að íslenzk-
um stúdentuim hatfa verið
tfengin meiri völd innan Há-
sfcóla íslandls en öðrum evr-
ópsk'Um stúdentum, þá hefur
hann crétt tfyrir sér. E,n etf ,,ís
lendingur“ á ivið, að íslenzlkir
stúdentar iséu valdamel ri
innan H. í en aðrir evrópsfc
ir stúdentar í sínum hláiskól-
um, þá 'hetfur hann rangt fyr
ir sér. Stúdentar eiga tfulltrúa
í dieildar- og hlánkólaráðúm
fjöimiargra evrópdkra há-
skcla, og er H í. þar a'lls ekfci
frem' .'fur í .fT.tr Iki Cnkandi
hefði verið, að „ísiendingur"
hefði nsnnt að fcynna sér
þetta, hann hetfði þé, að
m'nnsta kosti sparað setjara
þag ém'alk að nota breyitt l'et
ur. í framhaldi atf bessari vit
leycíui , ,íslendings“ fc'eimiur
önnur; „Verðslkiulda stúidienit-
ar heiðvirinn? Eru þeir traustt
ins verðir, vandanum vaxn-
ir? H'vter'jár eru IþíÞikir
þeirra?“ Þegar stúd'e'ntum er
veitit aufcin aðild að stjórn
há'sk ólan„fs'lendin'?'ur“ iaóð
ur, er ekfci vsrið að heiðra K,
heldur er C'’.lum ljóst, að það
sé óeðlilegt að hafa eC-fci
stúdenta með í ráðum við
stjór-n stofmuinarinnar, það er
verið að hugsa um heill og
framtíð háskólans. Óþartfi er
að þakika rláðamönnum raun-
sæi í þessu máli. Það eitt,
að ráðamenn hágkólans og
rífcisins skuli hatfa fallizit á
krctfur stúdánta, sýniir, að
þeir telja þessum vanda fylli
lega vaxnir.
Næsti fcatfli heitir lotforðs-
svifcabrigzl (laglsgt orð, til
hamingjú með smíðin'a, „ís-
lendingur“). Þar er gefið í
ðkyn, að nýstúdentar skilji
elkfci miuninn á numerus
ciiau'sus og M'gmarlksei'nkunna
taikmiörkunum. Auðvitað er
nauðsynlegt fyrir alla að
skilja mun'nn á þés'sum hug-
tefcuim, efcfci sízt fyrir mennta
málarláiíherra, en svo virðist
sem sá ágæti mqður sfci'lji
efcfci eða geri ekki greinar-
mun á þessum buigtcikum, að
minnsta ikosti efcfci í hita um
ræðna á Alþingi Mætti benda
íslendingi á að ikvnna sér
ræðu ráðherra um þe-'si mál.
sem hann héll á Aliþingi í
des&T.iber 1963. Þar muntu
sjá hver það er, sem ruglar
ssman þessu tvennu, nuoi-
erus clausus' og lágmaifcseinfc
unnatafcmörkunum. E'n að
fara að fceimta. að nýstúd'ent
ar biðjist a'fedkunar á mis-
lcfcum, mismæli eða missikiln
ingi ráðlherra, er hámarlk vit
levsunnar,
Þá er komið að valdníðslu-
brjgzlinu. Eikiki æitla ég að
fulCyrða um það, að Háðherra
hafi sjállfur bannað flutning
á útvarpsþætti um læfcna-
deildarmálið, hann þurtfti
nefnilega efclki að blandia s'ér
beint í miálið. Þannig er bví
nefnilega háttað mleð oiklkar
'ágætu sto'fnun, Ríikisútvarp-
ið, að þar má efcfci heyras't
hallað á úlenzka ráðherra
nema atf öðrum stjórnmála-
mönnum (sbr. ejdhúíiumræð
ur). Embætt smenn úlvarps-
ins eiga að sjá um, að ein
giöngu réttar sikoðanir fcomi
þar fram, annars eiea þeir
náðherrareiði yfir hötfði sér,
er hún öllu máttugri en reiði
vesælla læfcnanema. Þannig
hafði ráðherra að minnsta
kosti óbein áhrif á bann þátt
arins.
Því næst, lipfcur „íslendimg
ur“ tfyrir svofcallað trúnaðar-
brot. f reglugerð h'áiskólans
frá. 1958 segir, ag ifui’ltrúi
stúdienta á de'ldarifundi sé
bagnarskyldur um bað, sem
þar gerist, með sama hætti
og aðrir fundarmenn Hvergi
stendur hvernig þagnar-
sOcyldu' annarra er hátlað.
Og hvergi stendur. að menn
séu þagnarsfcyldir uim það sem
gerist á netfndarfundum Aiulk
þessa má bæta við, að þegar
umræður fóru fram uim brevt
ingar á lögu-m og reglugerð
há'ikólariáðs á síðasta vetri
milli hásfcólayfirvalda og st'úd)
enta, lcigðu stúdlentar mikla
áherzlu á afnám allrar þaign
ars'kryldu. Varð það að saim-
komiuP.agi, ag þagnarskylda
ætti eingöngu að ríikia' um
sérstölk mál, væri sérstafclega
fram á það far ð. Er það sam
fcomulag í gildi nú.
Samikvæm't ofangreindu er
því fullyrðing „fslendings“
um trúnaðarbrot vindhögg,
meira að segja lélegl vind-
högg
Síðasta dæmi „íslendings“
er á þá lund, að meirihluti
kjörmanna stúdenta v ð
rsktorslkjör s. 1. vor hafi
þvingað minni'hlutann til að
kjósa ákveðinn frambljóð-
anda. Þetta er uppspuni frá
rótum. Kprmenn stúdenta á-
kváðu að kjósa sem ein heild
lil þess að atfcvæði þeirra
miTittu verða einihvers ráð-
and'. En* eniginn kiörmann-
anna var bundinn þessu sam
kcimuilagi, hver og einn gat
og átti að kjósa eins og sann
færing hans bauð honum, og
það gerðu þessir kjörmenn.
„íslendingur“ ætlaði sér
með þessu gremarkorni sínu
að sýna fram á, að stú'denta
leiðtogar séu bæð. óalandi og
ótferjandi, og sfcorar hann því
á s'túdenta að hrista þessa
'ábyrgðarlausu orðh'flka og
friðarspilla aif sér. En ég lel
mig halfa sýnt það, að þær
forsendur, sem „íslendingur“
getfur sér standast alls efcfci.
Falla 'því orð hans niður
daug og ómerk og hatfa e'kki
þjónað öðrum tilgangi en
þeim a* fA'fla unp í svo sem
eina Alþýðulblsðsr’'*'” (e" t’1
vill var það eini K’Ictp”-''--inn
með þessu furðuley-1 brc’‘'"i.
Að lofcum ein ábe" 'Ynr*.
Láttu efcfci hugfalfest þ'f.ft
íyrir vindhöggið „íslending-
ur“ ssell', þú getur eflaust orð
ið að liði einhvern tíma. En
uiTi'rpm: allt, vandaður vinnu
brögðin, og láttu heiðarlelfc-
ann s tia í fvrirniTni.
Revfciavifc, 4.9. 1969
Hngni Óskarsson
varaform. Stúdentaráðs H.í.
VELJUM ÍSLENZKT-/Iss$\
ÍSLENZKAN IÐNAÐ