Alþýðublaðið - 30.11.1976, Qupperneq 3

œ*- IÞriðjudagur 30. nóvember 1976
vebkalýðsmAl 3
Hannibal Valdimarsson var forseti ASt i .17 ár
Samkór Trésmiðafélags Reykjavlkur við setningu þingsins
f 1 V
Setningarræða
Björns Jóns
sonar er á
blaðsíðu Í8-9
■ ........ -
Fulltrái Færeyinga.
g öfunda ykkur þingfulltrúar
af því að vera enn hlutgengir
í starfi og baráttu”
- sagði Hannibal Valdemarsson við setningu ASÍ-þingsins í gær
Björn Jónsson tekur við gjöfum
frá eriendum fulltrúa
Helgi Hannesson, fyrrverandi
forseti ASt.
Fulltrúi Austur-þýzka Alþýðu
sambandsins.
Herra forseti!
Virðulegu erlendu gestir!
Kæru félagar!
Mér hefur verið falið að flytja
þessu afmælisþingi Alþýðusam-
bandsins kveðjur og árnaðar-
ðskir fyrrverandi f orseta þess —
þeirra sem enn eru ofar moldu,
en þeir eru:
Stefán Jóhann Stefánsson,
sem þvi miður gat ekki verið
viðstaddur á þessari hátiðar-
stund sakir sjúkleika, Guðgeir
Jónsson, Helgi Hannesson og
Hermann Guðmundsson, auk
min.
Allir erum við svona hérumbil
á aldur við afmælisbarnið -sum-
ir eldri, já miklu eldri - aðrir
nokkru yngri. Já, allir nokkuð
virðuleg „antik-húsgögn” á
hinu stóra heimili Islenzkra
verkalýðssamtaka — nema einn
— únglambið I þessari öldnu
hjörð, Hermann Guðmundsson,
sem enn er á vigvellinum, vopn-
djarfur og vopnfimur, enda er
hann ekki aðeins til sýnis á
setningardegi þingsins eins og
við hinir, heldur mun hann
sjálfur minna á sig sem frækinn
hermann I baráttu dagsins bæði
á þinginu sjálfu og að þvl loknu i
starfi Hlifar, virki hafnfirzkra
verkamanna.
Mikill er munurinn
Ég get áreiðanlega gert þá
játningu fyrir hönd okkar allra,
— nema Hermanns — að mikilli
er munurinn á þvi, aö koma til
Alþýðusambandsþings, sem
hlutlaus áhorfandi, eða þvi, að
hafa fylgzt sem þátttakandi
með I öllum þingundirbúningi —
fulltrúakosningum I verkalýðs-
félögunum, með öllum þeim
pólitiska spenningi sem full-
trúakjörinu fylgdi oft á fyrri tið,
fylgjast með hinu umfangs-
mikla undirbúningsstarfi fyrir
þinghaldið og þá ekki sizt að lifa
með í eftirvæntingu þess, sem
gerast myndi á þinginu hverju
sinni, hvernig lausn vandamálin
myndu fá — hvaöa spor þingiö
kynni að marka, hversu langt
skila málefnum islenzkrar al-
þýðu f ram á leið að settu marki.
1 þessari spennu lifið þið og
hrærist að Hermanni meðtöld-
um —en við að mestu sem hlut-
lausir áhorfendur. Og á þvi er
meiri munur en margir kynnu
að halda.
Nú er lag
Sagthefur verið að öfundin sé
rót alls ills og nokkuð er til i þvi.
En ekki eru það samt algild
sannindi. Við þessir gömlu og
fyrrverandi, að Hermanni
undanskildum, öfundumykkkur
svo sannarlega, kæru þingfull-
trúar, yfir þvi að vera ennþá
hlutgengir i starfi og baráttu
fyrir bættum lifskjörum og fjöl-
breyttara menningarlifi Is-
lenzkra alþýðustétta.
En við erum allir þakklátir
fyrir að hafa fengiö að vera með
I starfinu og baráttunni, og fyrir
þann mikla trúnað sem okkur
var sýndur.
Oft vorum við óánægðir með
hve hægt miðaði — hve ferða-
lagið gekk grátlega seint og aðr-
ir sjálfsagt enn óánægðari. Og
óánægjan með seinaganginn á
sannarlega rétt á sér, ef hún
birtist ekki einungis sem nei-
kvætt nöldur og ásakanir i ann-
ars garð. Hún getur sannarlega
orðið hvati til að gera betur,
hert á forystunni að bæta úr og
leggja sig betur fram. Og gildi
sitt fá óanægjuraddirnar eink-
um ef þær koma frá mönnum
sem leggja sig alla fram i starfi
og baráttu og geta þannig gilt úr
flokki talað. Slikar óánægju-
raddir eru ekki aðeins réttmæt-
ar heldur gagnlegar.
Þær má aldrei kæfa, nema þá
með úrbótum.
Óánægjuraddir má ein-
ungis kæfa með úrbót-
um
En hvort er þá nokkuð sem
vinnst?
Stundum er skriður á skút-
unni — stundum miðar litt eða
ekki. Og stundum getur jafnvel
verið hyggilegt, þótt illt þyki, að
hopa á hæli i bili, eða láta undan
siga, heldur en að verða fyrir
áföllum. Og þá skiptir öllu máli,
að vilið og vonleysið verði ekki
yfirgnæfandi, heldur ekki ill-
kvittin tortryggnin, heldur að
allir séu viðbúnir til nýrrar
sóknarlotu, þegar formaðurinn
tilkynnir: „Nú er lag”. Slikan
lifróður hefur verkalýðs-
hreyfingin oft tekið, þegar
mikið lá viö,aldreibrostiðkjark
né áræði og alltaf komið heil og
efldari en áður að landi. —
Alþýðusambandið,
burðarás og driffjöður
Einn yfirburð höfum við,
þessir eldri fyrrverandi. Við
höfum yfirsýn yfir alla ævi Al-
þýðusambands islands— aftur
fyrir fyrra strið. Og með þvi að
gera samanburð á lifskjörum
alþýðufólksins i landinu þá og
svo nú, þá sjáum við, að mikið
hefur áunnizt þrátt fyrir allt.
Það er sama hvort litið er á
mannréttindi, húsnæði, klæðnað
eða mataræði fólksins. Allt er
breytt— til hins betra.Það hef-
ur skapazt nýtt og betra þjóð-
félag á islandi á seinustu 60-70
árum. Og i þeirri gjörbreytingu
hafa verkalýðsfélögin og Al-
þýðusambandið verið burðarás-
inn og driffjöðrin. Á þvi er eng-
inn vafi. Ég þarf ekki að taka
eins djúpt i árinni, eins og bar-
dagaklerkurinn Gunnar Bene-
diktsson gerir nýlega i blaðavið-
tali, er hann segir:
„Þegar ég hóf þátttöku i póli-
tik, var hér á landi heil stétt,
sem nú er alveg horfin, Það er
„stétt öreiganna”.
Fyrst þegar ég las þetta,
fannst mér það fjarstæða. En
við nánari athugun sé ég, aö
þetta er rétt. Það er vissulega til
fátækt fólk i landinu ennþá, en
heilstétt— öreigastétt—erekki
lengur til.
Þetta er i hnotskurn árangur-
inn af umbótastarfi og baráttu
islenzkrar verkalýðshreyfingar.
En eru þá nokkur verkefni
eftir? — kynni einhver að
spyrja. Já, verkalýðshreyfingin
hefur alltaf fangið fullt af verk-
efnum. Þar verður aldrei þurrð
á. Það er ennþá óralangt frá
takmarkinu: Jafnrétti allra
stétta á isiandi.
Fyrir verkalýðs-
hreyfinguna og landið
Góðir félagar!
Við þökkum innilega fyrir
boðið á þetta hátiðaþing og ósk-
um þvi farsældar i störfum sin-
um.
En umfram allt óskum við
þess, aö þróttmiklu starfi sé
haldið uppi i verkalýðsfélögun-
um og þess sérstaklega gætt að
ungt og efnilegt fólk fái þar
félagslegt uppeldi. Þetta er
nauðsynlegt fyrir framtiðina.
Þetta er undirstaðan.
Og að lokum: Sjálfu afmælis-
barninu, Alþýöusambandi Is-
lands sextugu, þökkum við vel
rækt forystuhlutverk á liðnum
áratugum óg óskum gifturrfks
árangurs að starfi.
Allt fyrir verkalýðshreyfing-
una og fyrir land og þjóð á
ókomnum timuin.
1