Vísir - 29.03.1969, Blaðsíða 12

72
/
I
VISI R . Laugardagur 29. marz 1969.
ÉFTIR C. S. FORESTER
„En, Will, elskan“, sagöi hún,
„ég heid, aö þú skiljir þetta ekki.
Ég er ekki rauninni aö biöja um eitt
eöa neitt. Þú lætur mig hafa níu
pund á viku í heimilishaldiö, og
það er miklu meira en ég get eytt.
Viö gætum fengiö þjónustustúlku,
sem byggi hjá okkur, fyrir þessa
peninga, jafnvel tvær þjónustu-
stúlkur, með kappa og svuntur og
allt. En það vil ég samt ekki. Þær
yrðu bara til vandræöa. Ég vil
bara, aö gamla frú Summers komi
þrisvar eöa fjórum sinnum í viku
og hjálpi mér meö erfiðustu verk-
in. Þau eru mér ofviöa — ég segi
þér satt.“
„Hvaö segirðu — í þessu litla
húsi?“
„Auðvitaö gæti ég unnið þau,
Will, ef ég mætti til. En það lítur
kjánalega út, aö ég skuli þurfa
aö sópa og þurrka af og þvo upp,
þegar margir mundu fegnir vilja fá
vinnu viö að gera þetta fyrir mig.
Og ég er enn meö bakverki eftir
að hafa veriö að bisa viö þessar
dýnur í gær.“
„Vitleysa“, sagði herra Marble.
Frú Marble gat ekki staðið í
deilum lengi. Hún haföi þegar sagt
tvær langar setningar, sem hvor
um sig var tvisvar eöa þrisvar
sinnum lengri en hún átti vanda til,
og hún gat ekki aöhafzt meira aö
sinni. Hún varö þögul, og herra
Marble var niöursokkinn í þær
hugsanir, sem höfðu skotið upp
kollinum viö uppástungu konu
hans. ímyndunaraflið kvaldi hann
ákaflega naéstu augnablik.
Frú Marble var h'ka aö hugsa.
Þennan dag höföu einmitt komið
fyrstu hlutirnir, sem hún haföi
keypt síðasta Iaugardag — stórir
kassar, sem komu með út-
keyrslumanni, fullir af girnileg-
ustu hlutum, sem hún hafói nokk
urn tíma imynda sér, aö gætu veriö
til.
Hún haföi handfjallað þá ástúö-
lega. Þama voru hattar, dásamlegir
hattar, sem fóru henni. stórkostlega
^vel. Þarna vom peysur, sem hún
' komst að, sér til undmnar aö fóru
henni vel, þótt til þessa heföi hún
Iitiö svo á, aö peysur væru eink-
um fyrir unglingsstúlkur. Og nær-
fötin voru þarna f kassavís. Henni
haföi í fyrstu ofboðið veröiö á
þeim, unz henni skildist um siðir,
hversu mikla peninga hún átti til
aö eyöa. Vitaskuld haföi hún ekki
enn þá fengiö kjólana og fötin,
sem þurfti áö sauma, en þaö hafði
komiö saumakona og tekiö mál af
henni í búöinni, þegar hún var bú-
in aö gera önnur innkaup sin.
En kjólarnir o/ fötin hefðu ekki
komiö henni aö miklum notum,
þótt hún heföi verið búin aö fá
þau. Aö visu hafði frú Marble mann
að sig upp i aö fara í sumt af
þessum undirfötum, ómetanlega
hluti, hlý og létt og þau kostuöu
eins mikiö og eiginmaöur hennar
haföi unnið sér inn á mánuöi, áöur
en allt þetta gerðist. En hún haföi
ekki brjóst i sér / til að fara í
þykku silkisokkana úr þvi hún
átti enn þá svo miklu af húsverk-
um ólokið. Og utan yfir þessi dá-
samlegu undirföt fór hún í gamla,
lúöa sloppinn sinn.
Úr því aö hin fötin voru aö koma
innan skamms heföi hún alveg eins
getaö fariö i bezta sloppinn sinn,
en hún kunni ekki við að gera
það, því að hún átti eftir svo mik
inn uppþvott um kvöldiö. Frú
Marble var þungt i skapi. Þar að
auki var hún þreytt og meö virki-
lega takverki í bakinu.
Fyrlr. einum eöa tveimur dögum
haföi hún hugsaö sér sig sitjandi
i rólegheitum á kvöldin, íklædda
dásamlegum kjól, með ljúfa til-
finningu í húöinni af snertingu
silkiundirfatanna. En hún var í
skítugum slopp og þaó var fullt af
uppþvotti i eldhúsinu, sem kallaói á
hana. Þaö var þetta, sem gerði
hana furðulega uppreisnargjarna —
•i mjög smáum stil, en öll uppreisn
hjá frú Marble var furðuleg.
1 „Ég læt frú Summers koma hér
á daginn, þegar þú veizt ekkert
at’ því“, sagöi hún.
Við þessi orð hennar rauk herra
Marble úr stólnum, skelfingu lost-
gsó\afhTmg * afbendu»v ?*■
BllAlEiGANffllORf
car reníal service ©
Rauðarárstíg 31 — Sími 22022
inn. Þaö væri enn verra en hitt og
mundi koma af staö enn eitraöra
slúöri en áöur og þvi yröi beint
ákveönara að hinu grunsamlega,
þvi að frú Marble yröi aö segja frú
Summers, að hann kæröi sig ekki
um aö hafa utanaökomandi fólk viö
húsiö. Hann staröi á hana meö
óhugnanlegri ákefö.
„Þú mátt ekki, þú mátt aldrei
gera neitt svoleiðis", sagði hann,
og var skrækróma. Krepptir hnef
ar hans hristust, þvi aö hann var
i svo miklu uppnámi. Frú Marble
gat ekki annaö1 en horft á hann
undrandi og orðlaus.
„Þú mátt ekki gera þaö, heyriröu
hvaö ég segi“, hrópaði hann.
Skapofsi hans haföi áhrif á kon
una, og hún fitlaði taugaóstyrk við
saumana i kjöltu sér.
„Já, elskan.“
„Já elskan! Já elskan! Hér gildir
ekkert „já elskan." Þú veröur aö
lofa mér, lofa mér upp á æru og
trú, aö þú skulir aldrei gera þetta..
Ef ég kemst einhvem tíma aö þvi,
þá — þá —“
Dyrunum var hrundið upp og
skrækróma óp herra Marble dö út.
John haföi komið hlaupandi niöur
um leið og hann heyröi háværa
rödd fööur sins. Það var ekki mjög
langt um liöiö, sióan hann hafði
heyrt rödd hans lika þessu og þá
hafði hann orðiö aö bera móöur
sína upp i rúmið og hún var meidd
í andliti.
John stóð við dyrnar og Ijösiö
féll í andlit honum. Herra Marble
hörfaöi lítið eitt aftur á bak . og
herpti varirnar, svo aö tennurnar
komu i ljós. Hann var enn einu
sinni eihs og afkróuð rotta. Hatr-
iö lá í loftinu milli fööur og son-
ar. í þetta sinn var það ekki John
aö kenna, heldur herra Marble.
Því aö James Medland, sá, sem
hafði komið í heimsökn eitt minnis
stætt kvöld fyrir ári, var
þegar allt kom til alls, náfrændi
Johns og ættarsvipurinn var tölu-
veröur.
Þar sem John stóö viö dymar,
var hann á sama staö og i sömu
birtu og Medland haföi veriö, þetta
kvöld, þegar hann kom inn i borö
stofuna, eftir aö Winnie hafði opn
að fyrir honum dyrnar. Þaö var
þvi ekki aö undra, þótt herra
Marble hataöi John, og heföi hataö
hann ávallt, síöan hann fyrst tók
eftir þvi, hve líkir hann og Med-'
land voru. Það var kvöldiö, sem
hann sló konuna sína.
Faðir horföi á son, sonur horfði á
föóur. í herberginu glampaói aht
og skein af gylltum húsgögnum.
Demanturinn i bindisnælu herra
Marbles glóöi og glitraöi, þegar
hann hörfaöi fyrir hægri og ógn-
andi framgöngu Johns. John hafði
komiö til aö vemda móöur sína,
en ögrunarsvipurinn á æðislegu
andliti herra Marbles fékk hann
ti! aö hafa stjörn á sjálfnm sér.
Þáö var frú Marble, sem bjargaöi
málinu. Hún leit óttaslegin á hinn
reiöilega eiginmann sinn og yggli-
brún sonar sins, og siöan geldc
hún á milli.
„John, farðu“, sagöi hún. „Farða
strax, þaö er allt í lagi.“
John náði sjálfstjörn og hætíá að
kreppa hnefana. Frú Marble haföi
höndina á brjósti sér á hjartastaö,
þvi að á þessu augnablrki haföi
hún séö, þaö sem eiginmaöur henn
ar hafði séö fyrir löngu, og hún
gat sér þess til að þaö væri ein-
mitt þetta, sem haföi kallaö fram
hinn ógnarlega svip á andliti hans.
Hún var óttaslegin, en hún vissi
ekki enn þá hvers vegna.
„Farðu, farðu", kveinaði frú
Marble, og síöan tókst henni aö
segja rólega: „Þú skalt ekki hafa
áhyggjur af neinu, John. Þú settir
að fara í rúmið. Góöa nótt, elskan."
#hs i/„.'YeS;-vetjR tG®SH5P»*
gSSffj THE PALLIPS ARE MUTE
...BUT RHVTUM AFPECTS
THEM STRONGLVt THEVVE
KEPT ME ALIVE TO PANCE
FOR THEM' v-c-síí
YOU KEPT
AL1VE...BY
DAA/C/A/G-
7?/
Þú gazt haldið þér á lífi með því að
dansa? Já, yðar tign. Fölu mennirnir eru
daufdumbir, en háttbundinn taktur hefur
mikil áhrif á þá. Þeir hafa haldiö mér á
lifi til að dansa fyrir sig.
l'tKÍEC’-.ANP TRIGP - TO
ESCAPE. AT RRST! BUT
WAS A MISSlONARY WHE.N
-rHETY' CAPTUREO M6...
■ ANÞ \
HNALLY
realizho
THE3E
PITIFUL
creatures
NEEPEP
MY HELP
FARMORE
THAN-
I fyrstu reyndi ég og reyndi að kom-
ast undan. En ég var trúboði, þegar þeir
tóku mig til fanga ... og að Iokum gerði
ég mér Ijóst, aö þessar vesalings verur
þörfnuðust hjálpar minnar i rikari mæli
en...

CANWJ3AL&-/
Passið ykkur. Mannæturnar!
WlLTON TEPPIN SEM ENDAST OG ENDAST
EtNSTÆÐ ÞJONUSTA! — KEM HEIM TIL YÐAR MEÐ SÝNISHORN. — TEK MÁL
OG GERI BINpANDI VERÐTILBOÐ YÐUR AÐ KOSTNAÐARLAUSU!
NÝ MYNSTUR, PANTIÐ TÍMANLEGA. Danicl Kjartansson . Simi 3.283
Sparið
peningona
Gerið sjálf viö biiinn
Fagmaður aðstoöar.
NÝJA BÍLAÞJÓNUSTAN
Simi 42530.
Hreinn bill. — Fallegur bill
Þvottur, bónun, ryksugun.
NÝJA BÍLAÞJÓNUSTAN
Sinii 4>530.
Rafgeymaþjönusta
Rafgeymar í alla bíla.
NÝJA BILAÞJÓNUSTAN
Sími 42530.
Varahluti. i biliim
Platinur. kerti, háspennu-
kefli, ljósasamlokur, perur,
frostlögur, bremsuvökvi,
oliur o. fl. o. fl.
NÝJA BÍLAÞJÓNUSTAN
Hafnarbraut 17.
Súni 42530.
———I------------—■