Lesbók Morgunblaðsins - 22.10.1972, Blaðsíða 12

Þrjú
Dósóþeus
Tímóteusson
Það er
dimmur
hver dagur
Það er dimmur hver dagur hér syðra
og dapurt í hjarta mér.
Þú ert stormur og sól minna söngva
og söknuður hvar sem ég fer.
Þú hylst mér í hafdjúpri fjarlægð
handan við Jökul og Skor
með Afríkumyrkur í augum,
um ennið hið norræna vor.
Sigrún
Guðjónsdóttir
Vetrar-
fögnuður
Þær frjósa vakdrnar, hægt og hljótt.
Það heyrist grátur í vindi.
Samt er hlegið í haustsins nótt
hátt — af gleði og yndi,
hvort leikur allt ekki í lyndi. —
Samt frjósa vakirnar hægt og hljótt.
Samt heyrist grátur í vindi.
Þórarinn
Guðmundsson
Ljúf-
lingur
Fjarræn birtan úr sál þinni,
bamið miit,
er faðmlag ölduhriruga
augna þinna
frá opnum akri væntumþykjunnar,
og ég lít í hraðbliki
liðnar aldir,
sem báru jafngilda þrá
frá kynslóð til kynslóðar,
þungaða þrá af frjómagni
frá faðmi friðarins,
en svo stutt reyndist oft
til örbylgju deilubrtmnsins,
að fallþungi
hinna i'listöðvandi fossa
græðgi og vangátar
brenndi beiskum úða
allt grænflos samkenndarinnar,
og við stóðum eftir nakin
og skulfum
andspænis eigin kuida
frá samhringnum.
Þó finn ég djúpt í auga þér,
barnið mitt,
enn hina duldu þrá
eftir samúð og friði.
Hversu lenigi getum við verndað
þessa tæru þrá upphafsins
í auga þér, ljúflingur,
í heimi sjálfselskunnar?
Dálítið um
skriffinnsku
Skömmu síðar barði hún hóg
værlega að dyrum og kom inn
með bunka af blöðum til und-
irskriftar. Ég varð undrandi,
þar sem ég hafði hvorki lesið
fyrir eða skrifað nein bréf.
En þetta var þá heillaóska-
skeytið i fjórum eða fimm ein-
tökum, sem hún kom með. „Allt
verður að hafa sinn gang. Allt
í reglunni", og þess vegna
þurfti ég að skrifa upp á þetta,
áður en það væri sett í skjala-
skápinn.
Það reyndist árangurslaust
að útskýra það fyrir henni að
þetta væri tóm vitleysa, skeyt-
ið væri mitt einkamál, og hún
skyldi bara segja mér, hvað
það kostaði, og svo borgaði ég
það.
Nei, nei. Það kom ekki til
mála. Nei, nei, allir í stofnun-
inni hefðu þennan hátt á, þeg-
ar um væri að ræða prívat sím-
skeyti, símtöl milli landa eða
póstsendingar. Þetta færi allt
„overhead", sagði hún, það
væri ekki um það að ræða, en
hún hefði fyrirmæli um það, að
allt, sem hún skrifaði, yrði að
áritast, áður en hún setti það
í skjalasafnið. Það væri alveg
nóg, að ég setti upphafsstafi
12
mina á blöðin, fullyrti hún.
Þar sem ég hélt áfram að vera
með undrunarsvip, bætti hún
við, eins og til að róa mig, að
það myndi aldrei nokkur lif-
andi maður líta á þessa papp-
íra framar.
ÞessL elskulega skrifstofu-
stúlka var aðeins mátt-
vana hjól í risastórri vél, sem
hafði nýtt hina „persónulegu
alúð“ hennar og rænt henni
„óþarfa" hluta hennar eigin
hugsunar.
Með sorg í hjarta gerði ég
mér grein fyrir því, að per-
sónuleg greiðvikni ætti ekki
heima í þessari vél, hún myndi
bara valda flækju og
trufla vélganginn, svo að
ég áritaði öll heillaóskaskeyt-
in með tveimur upphafsstöfum
og lét þau fara inn í hið al-
þjóðlega skjalasafn.
Ég lauk við skýrslu mína,
sem fjallaði um ömurlegt
ástand einhvers staðar í Þýzka
landi, fór síðan með hana til
skrifstofudömunnar og bað
hana að vélrita hana i eins
mörgum eintökum og á eins
mörgum tungumálum og kerfið
krefðist og gjöra svo vel að
leiðrétta þær villur, sem hún
rækist á. Að því búnu tók ég
tösku mína og gekk út og nið-
ur hinar miklu marmaratröpp-
ur, unz ég var kominn í hið
glæsilega anddyri hússins eða
öllu heldur hallarinnar. Þar
var fleira fólk en í neðanjarð-
arbrautarstöð á annatimum. Ég
olnbogaði mig gegnum imann-
fjöldann út á götu og settist
við borð á gangstéttarveitinga-
húsi í nágrenninu. Þar bað ég
um ískaldan drykk.
Mér létti að vera kominn út
úr þessari pappírskvörn, sem
ég reyndar var nýbúinn
að láta i té verkefni, og dró
andann af áfergju.
Náungi, sem ég kannaðist lít
ilsháttar við, hann var
hagfræðingur og vann í papp-
írskvörninni, kom og settist við
borð mitt. Það var mikið loft í
honum og hann var hinn ánægð
asti. Hann hafði verið að
verzla, og var búinn að kaupa
sér ljós sumarföt, ljósbláa
„Byronskyrtu" og nýja skó,
sagði hann, og ennfremur
skýrði hann frá því, að hann
hefði einmitt verið fluttur á
milli launaflokka, þannig að
hann hefði farið úr hin-
um þrettánda í hinn fjórtánda.
Það breytti miklu. Þar með
hækkaði hann stórlega í laun-
gleyma því. Ég skrifaði efni
um, sem hann fékk greidd í
doilurum og sem, eins og ég
vissi, væru skattfrjáíls! Hann
vildi méina það líka, að hann
ætti að geta hækkað um einn
flokk, áður en ár væri liðið —
og kannski fyrr.
Annars var hann í miklum
vafa um, hvort hann ætti að
taka við fulltrúastarfi, sem hon
um stæði til boða í einni af hin-
um deildunum, sem ynni
að áætlun „einhvers staðar í
Afriku". Þá myndi hann
hækka um einn launa-
flokk sjálf-krafa og eins og
skot. En það var ekki víst,
hvað verkefnið tæki langan
tima og jobbið.
Ég sat og óskaði þess, að
maðurinn væri kominn þangað
sem piparinn vex, „einhvers
staðar í Afríku," en sagði samt,
að ég óskaði honum hjartan-
lega til hamingju og hældi
nýju fötunum hans, drakk úr
glasi mínu og fór.
Ég fann annað gang-
stéttarveitingahús við Champs-
Elysées, sem ekki var langt í
burtu, pantaði mér ískaldan
drykk og settist við lítið borð
í sólskininu. Ég prísaði mig
sælan að vera laus við mann-
inn í þrettánda launaflokki.
Ég var ekki fyrr setztur nið-
ur og farinn að njóta þess að
vera ekki hjól í alþjóðavélinni
en eitt af þeim kom rúllandi
og settist við borð mitt. Ég
kannaðist lítillega við hann.
Hann byrjaði þegar að tala
um sjálfan sig.
Hann hafði tekið próf í fé
lagsfræði og vann nú sem aðal-
fulltrúi í félagsmáladeild stofn
unarinnar, en hún hafði þann
starfa með höndum að vinna að
þjóðfélagslegum athugunum
meðal flóttafólks og hjá van-
rækturn og illa stæðum mann-
félagshópum í Vestur-Þýzka-
landi. Vandamál hans var það,
hvort hann ætti að fara í
ferðalag sem ritari námsflokks
félagsfræðinga, sem nú var að
leggja upp í langa námsferð
um Þýzkaland, eða vera áfram
í Paris og taka við stöðu deild-
arstjóra í stofnuninni og
hækka um einn launaflokk. Á
þessum ferðum, sem gætu tek-
ið marga mánuði, fengju þeir
dagpeninga fyrir utan ferða-
og hótelkostnað, svo að þetta
gæti borgað sig, á meðan á
ferðalaginu stæði, en hitt væri
kannski öruggara. Hvað fynd-
ist mér?
Ég var þeirrar skoðunar, að
öll félagsmáiadeildin með nárns
flokkum sínum, dagpeningum,
ferðakostnaði og fleira, mætti
fara fjandans til. En ég sagði
það ekki. í stað þess ráðlagði
ég honum að halda kyrru fyr-
ir í París. Ég gerði það yfir-
máta kurteislega, bað hann að
hafa mig afsakaðan, borgaði og
fór.
Á þriðja gangstéttarveitinga-
húsinu, sem ég valdi vandlega
langt frá hættusvæðinu, fékk
ég að vera í friði með eggja-
köku, ölglas og daprar hug-
leiðingar uim þá stofnun og það
starf, sem ég hafði skuldbund-
izt og gert mér svo mikl-
ar vonir um.