Tíminn - 30.08.1968, Blaðsíða 8

8
TIMINN
FÖSTUDAGUR 30. ágúst 1968.
sá í iljar honum inn um...
Það var auðsótt að fá leyfi
Bjarka Elíassonar til að fylgjast
með lögreglunni í starfi eina næt-
urvakt. Viljandi valdi ég venju-
lega nótt þ.e.a.s. hvorki laugar-
dags- né föstudagsnótt en þær
ku vera amtasamastar og þá mest
um að vera.
— Þú hefðir átt að vera hér á
laugardagskvöldið, sagði Hilmar
Ásgrímsson, varavarðstjóri, sem
tók á móti mér og hann hélt á-
fram. — Bílarnir bókstaflega
stoppuðu ekki frá níu um kvöld-
ið og fram undir fimm um morg-
uninn.
Það kom líka á daginn, að kvöld
ið var rólegt og að ég held bara
eitt útkall fyrir miðnætti. Dauða-
drukkin kona tekin og henni ek-
ið x „Múlann-* eins og þeir kalla
fangageymsluna við Síðumúla.
; Kisa mín í ástarleik
Við Björn Kristjánsson, varð-
ý stjóri sitjum í varðstjóraherberg-
, inu og spjöllum saman. Björn er
sérlega viðkunnanlegur maður
■ hægur og gætinn, tæplega fimm-
t tugur og hefur starfað í lögregl-
| unni í tuttugu og sjö ár.
— Við verðum að reyna að
' leysa allra vanda og það jafnt
) þótt það séu klára vitleysur og ég
- skal segja þér frá einu dæmi:
Einn morguninn, ja, svona um
, fimmleytið kemur hingað kona
nokkur og biður um aðstoð. Þetta
var kona á að gizka rúmlega fer-
1 tug og hún talsvert undir áhrif-
; um og erindið er að biðja okk-
, ur að ná í kisu sína,’" sem hún
segir vera stadda í húsi ekki
langt frá, en sjálf búi hún austur
í bæ. Ég spyr hana, hvernig standi
á þessum ferðum kisu og þá
‘ícemur sagan: Konan kveður sig
, eiga dálítið góðan vin í sama húsi
,og kisa sé stödd og vinurinn sé
ógiftur eins og hún þ.e.a.s. kon-
an, og hann hafi boðið sér heim
kvöldið áður, þau hafi ætlað að
hressa upp á sálina saman og
'reka burt einmanaleikann o.s.frv.
■'En nú hafi hún vitað, að vinur-
(inn ætti myndarlegan fresskött,
þess vegna hafi henni komið í
hug, að upplagt væri að taka kisu
•'sína með, svo hún gæti líka haft
nokkra ánægju af nóttinni.
Allt gekk þetta samkvæmt á-
ætlun. Konan og vinur hennar
skemmtu sér uppi, og í kjallaran-
■ um var kattarparið og allt í fínu
Næturvakt á lögreglustöðinni
standi. Þegar svo kom að því að
það bólaði á nýjum degi hugðist
konan koma sér heim og kvaddi
vininn og vildi að sjálfsögðu hafa
heimfylgd kisu sinnar, en þá kvað
vinurinn öll vandkvæði á að nálg-
ast kisuihjónin í kjallaranum.
Allir myndu vakna í húsinu, og
það hefði alls konar vandamál í
för með sér, hvort hún gæti ekki
komið seinna um daginn og sótt
kisu. En konan vildi fá sína kisu
og ekkert múður og vinurinn sat
fast við sinn keip, og nú væri
hún komin til að leita aðstoðar
laganna varða til að nálgast bles-
aða skepnuna sína aftur og kom
henni til síns rétta heima.
Mér var vandi á höndum, vildi
gjarnan að konan kæmist ánægð
heim eftir tiltölulega velheppnaða
nótt og til að gera gott úr öllu
spurði ég konuna, hvort hún vissi
ekki að kettir þyrftu nokkuð
lengri aðdraganda að ástinni og
leikjum hennar heldur en við
mannfólkið, og það væri hreint
og beint ómanneskjulegt af
henni að ætla að drífa veslings
kisu heim svona kannski í miðj-
um klíðum. Konan kvaðst aldrei
hafa heyrt þetta fyrr og auðvitað
yrði hún síðust manneskja til að
hafa af henni kisu sinni nokkra
ánægju. Sæl og lukkuleg hélt kon-
an heim kisulaus, sagðist ætla að
sækja hana seinna um daginn.
Á þessu geturðu séð, að vanda-
málin geta stundum verið dálít-
ið kostuleg, en eins og ég sagði
þá leggjum við ‘ okkur alla fram
að leysa hverskyns vanda.
Þið verðið að redda
þessu
Ungur piltur situr fyrír fram-
an varðstjórann. Lágvaxinn, dökk
hærður, dálítið taugaóstyrkur,
tyggur tyggigúmmí, en reynir að
bera sig mannalega:
— Ég er alveg bláedrú, eins og
þið sjáið, og ég ætlaði að aka
bílnum fyrir vin minn frammi,
ég geri það oft þegar hann er að
skemmta sér. Við fórum saman
að bílnum, sem stóð skammt frá
Glaumbæ, þar sem við höfðum
verið og vinurinn startaði drusl-
unni og ætlaði aðeins að færa
ASra hverja nótt eru ölvaðir ökumenn, jafnvel ökufantar, á kreiki, og sá
leikur ndar oft mð ósköpum. Myndin sýnir ökutæki illa leikið eftir vand-
ræðamann. A8 baki er mikil harmsaga.
hana tij en svo ætlaði ég að taka
við og þá kom löggan og greip
okkur. Það var ekki einu sinni
bíllengd, sem vinurinn færði
drusluna, já og ég ætlaði að taka
við eins og ég geri alltaf ef vin-
urinn er puntaður.
Vinurinn var leiddur inn í varð
storuna, hann var alls ekki áber-
andi drukkinn en slæptur og
skömmustulegur.
— Já, það er rétt ég setti bíl-
inn í gang og bakkaði honum að-
eins og þó alls ekki meira en
einn rnetra og hinn ætlaði svo
að taka við honum og keyra fyr-
ir mig.
Björn varðstjóri er vingjarnleg
ur við delíkventinn og bendir
honum á að saknæmt sé að gang-
setja bifreið eftir að maður hafi
neytt áfengis og biður hann að
blása í blastbelg. Þessi plastbelg-
ir eru notaðir af lögreglunni til
að kanna, hvort um áfengisneyzlu
hafi verið að ræða hjá þeim, sem
í þá blása. Stútur er festur við op
belgsins og í stútnuip eru gul
korn, sem litast græn ef loftið
úr þeim, sem blæs í belginn er
áfengismengað.
Vinurinn blæs belginn upp og
græni liturinn er sáralítill og
Björn varðstjóri bendir honum á
að hann skuli láta taka af sér
blóðsýnishorn og þá verði úr því
skorið, hve mikið áfengismagn
hann hafi í blóðinu.
— Ég drakk ekki nema einn
sterkan þarna í Glaumbæ, en ég
var fullur í gær og nótt sem leið
og svaf ekki mjög mikið, segir
vinurinn og horfir niður í gólfið.
— Já, og ef þú sleppur nú,
mundu þá að hreyfa aldrei bíl
eftir að hafa smakkað það, segir
Björn.
— Maður gleymir því varla, seg
ir vinurinn og lítur upp og reyn-
ir að brosa.
— Mesta vandamál okkar er
unglingadrykkjuskapurinn og
jafnframt að hafa hendur í hári
þeirra, sem kaupa vín fyrir þessa
unglinga og jafnvel í sumum til-
vikum börn. Ég held ég megi
fullyrða, að það sé varla meir en
einn af hundrað unglingum, sem
komið er með hingað vegna áfeng
isneyzlu, sem gefur okkur ein-
hverja vísbendingu um,' hvar og
hvernig hann hafi komizt yfir
áfengi og get ég sagt þér stutta
sögu af einum:
Eina nóttina hér í sumar var
allt í einu kominn mikið drukk-
inn unglingur á að gizka sextán
ára hér inn í varðstofuna og bað
um að fá að tala við mig. Þó j
hann væri mikið ölvaður sagði I
hann skýrt frá og af f ullkominni!
einlægni: Fyrrihluta dags hafði
hann hitt leigubílstjóra að máli
og beðið hann að kaupa fyrir sig
áfengisflösku. Leigubílstjórinn |
fékk fimmhundruðkall og dreng-;
urinn flöskuna, sem kostaði tvö :
hundruð og áttatíu krónur, af-!
ganginn hirti bílstjórinn fyrir \
greiðann. j
Ekið upp að Jaðri og drukkið
mest allt úr flöskunni afgang-
urinn hirtur af stúlku við hliðið,
því þetta var bindindismót. Re.vnt
að dansa og þá kom einhver, p<:m
vildi dansa við sömu stúlku. Ýt-
ingar og slagsmál. Tekinn af
Hafnarfjarðarlögreglunni eða
einhverri annarri lögreglu og ek-
ið hingað. Pabbi heima á fyileríi,
mamma úti í bæ að skúra. Þorði
ekki heim, þvi pabbi hans yrði
alveg vitlaus, þegar hann sæi
hann svona fullan og illa til reika.
Og drengurinn bað: Þið veröið að
redda þessu.
Þessi unglingur gaf okkur all-
góða vfsbendingu um leigubílstjór
ann, sem hafði keupt fyrir hann
áfengið, og ég er alls ekki frá
því að við getum nálgazt hann
en það er eins og ég sagði, ekki
nema kannski einn af hundrað,
sem fæst til að veita okkur slík-
ar upplýsingar svo vissulega 4r
okkur mikill vandi á höndum.
Undan stýrinu skýt-
ur upp kvenmanns-
höfði
Ég er á eftirlitsferð í tvistin-
um eins og þeir kalla einn
græna fólksbflinn. Við erum þrfr
í bílnum og sá yngri, sem situr
við hliðina á þeim, sem ekur seg-
ist vera í úrvalsliðinu.
— Úrvalsliðinu, hvað er það?
spyr ég.
— Það er sumarliðið, en Oskar
yfirlögregluþjónn sagði í Vísi um
daginn, að það væri úrvalslið.
— Ertu í skóla eða kannski
kennari? spyr ég?
— Hvort tveggja. Var kennari
s.l. vetur og ætla í guðfræði nú
í vetur.
— Hvernig fellur þér þetta
starf ?
— Ágætlega. Annars hef ég
verið mikið í umferðinni og það
er bara lögreglumennska í nið-
ursuðudós. Á næturvaktini kynn
ist maður lífinu og það er áreið-
anlega ekki minni lærdómur í því
en nokkurra vetra skólaseta.
Við ökum út á Granda og þar
er bíll, ljóslaus og ekki sem allra
bezt staðesttur. „Presturinn“ eins
og starfsbræður hans kalla verð-
andi guðfræðinemann, út og bank
ar varlega á framrúðu bflsins.
Upp undan stýrinu kemur í Ijós
kvenmannshöfuð, það er ungt og
obbolítið vandræðalegt og svq
skýtur upp öðrum kolli og eig-
andi hans er ungur piltur með
roða í kinnum og augsýnilega sár-
móðgaður út í þessa slettireku,
sem er að kíkka inn um glugg-
ann á vafasömu augnabliki.
„Presturinn" biður skötuhjúin
kurteislega að færa farartækið af
alfaraleiðinni og þau bregðast vel
við og hafa sjálfsagt tekið upp
þráðinn aftur þar sem frá var
horfið.
— Þetta er orðið fátítt hérna á
Grandanum, segir sá sem ekur,'
sem er eldri í hettunni en „prest-
urinn“ — hérna áður fyrr var oft
btílaröð hér og flestir sörnu erinda.
bætir hann við.
Ekkert að gera fyrr en við ök-,
um eftir Tryggvagötunni þar veif-
ar mikið drukkinn maðiu: og þeg-
ar stanzað er, þá biður hann vini
sína, eins og hann kallaði lög-i
reglumennina í öllum hamingj-
unnar bænum að aka sér út í
skipið sitt, sem liggi einhvers stað j
ar út á Granda, hann veit ekki
hvar og segist alls ekki treysta,
sér til að ganga svona sjóðblind-
ur, eins og hann sé.
Vinir hans bregðast vei við og
hann á engin orð til að þakka!
fyrir sig og segist ætla að minn-;
ast þeirra í bænum sínum á
hverju kvöldi áður en hann fari
að sofa.
—- Þessu hefði ég aldrei trúað,
var það síðasta, sem hann sagði
um leið og hann klöngraðist yfir
borðstokkinn ás kipinu shuu
Það var Ijós hjá
henni
— Vxð sáum í xljar bonum /
inn ixm glugga upp í bæ, segir ■;
ljóshærður lögregluþjónn við /
Bjöm varðstjóra og bendir á lág-1
vaxinn náunga, sem hann kemur ‘
með inn x varðstofuna.
— Hvað varstu að gera km um
glugga vinur? spyr Bjöm.
— Ég ætlaði að hitta stúDcu,
sem ég þekki og býr þar. Hún
anzaði ekki, þegar ég bankaði en
það var ljós, og ég vissi að hún
var heima. Svaraði lágvaxni ná-
unginn.
— Ég held hún heiti A. Já, hún
heitir áreiðanlega A.
— Og hvers dóttir?
— Ja, ég veit það bara ekki.
— Jæja, veiztu ekki hvers dótt
ir stúlban er, sem þú ætlar í
heimsókn til á þessum túna sólar-
hrings og hvað starfar þessi vin-
kona þín?
— Ég veit það ekki, held hún
skúri á skrifstofu. Nei ég veit það
ekki, segir delinkventinn og er
niðurdreginn.
— Þetta er meir en lítið vafa-
Framhald á 12. síðu.
1
Lögreglan stöðvar margt bifreiða á næturferðum sínum, og þá iafnt s
og saklausa, til þess að kanna, hvort ekki sé allt með felldu. Flestir t
því vei og þykir jafnvel gott að verða þess var, að lögreglan er ekki
gerðalaus.