Morgunblaðið - 27.09.2002, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 FÖSTUDAGUR 27. SEPTEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sólveig Brynj-ólfsdóttir fæddist
í Reykjavík 30. ágúst
1950. Hún lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans
þriðjudaginn 17.
september síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Klara
Alexandersdóttir
húsfreyja, f. 30. des-
ember 1922, d. 14.
september 1967, og
Brynjólfur J. Brynj-
ólfsson veitingamað-
ur, f. 10. apríl 1907,
d. 2. ágúst 1988. Systur Sólveigar
eru: 1) Sigríður Margrét, f. 5.
janúar 1948, gift Alexander
Specker, þau búa í Zürich. 2)
Ragnheiður, f. 26. mars 1949, gift
Baldri Jónssyni, þau búa í Garða-
bæ.
Sólveig giftist 17. nóvember
1973 Vigfúsi Ásgeirssyni eðlis-
fræðingi, f. 17. maí 1948. For-
eldrar hans voru hjónin Ágústa
Þ. Vigfúsdóttir húsfreyja, f. 1.
ágúst 1906, d. 31. október 1985,
og Ásgeir L. Jónsson vatnsvirkja-
fræðingur, f. 2. nóvember 1894,
d. 13. apríl 1974. Sólveig og Vig-
fús eiga tvær dætur: 1) Ágústu
Þuríði, verkfræðinema í Háskóla
Íslands, f. 13. júlí 1977, sambýlis-
maður Jóhannes Þorsteinsson
verkfræðinemi í
University of Mary-
land, f. 20. október
1978. 2) Klöru Írisi,
viðskiptafræðinema
í Háskólanum í
Reykjavík, f. 6. mars
1981. Vigfús átti áð-
ur Viktor Jens verk-
fræðing, f. 20. júlí
1967, eiginkona
Erna Sverrisdóttir
bókmenntafræðing-
ur, f. 23. ágúst 1967.
Sonur Viktors er
Stefán Andri, f. 17.
nóvember 1991.
Sólveig ólst upp í foreldrahús-
um fyrst á Langholtsvegi í
Reykjavík og á Seltjarnanesi en
síðan lengst af á Sólvallagötu 61 í
Reykjavík. Hún stundaði nám í
Landakotsskóla, Hagaskólanum
og í húsmæðraskóla í Kaup-
mannahöfn. Hún starfaði sem
flugfreyja hjá Loftleiðum og síð-
ar Flugleiðum að mestu samfellt
frá árinu 1970. Sólveig og Vigfús
hófu sinn búskap á Sólvallagöt-
unni hjá Brynjólfi föður Sólveig-
ar, bjuggu síðan í nær þrjú ár í
Bandaríkjunum, þá á Dunhaga 17
í Reykjavík en í Löngumýri 14 í
Garðabæ síðan 1986.
Útför Sólveigar verður gerð
frá Hallgrímskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Veröld okkar er breytt, hún verður
aldrei söm og við fáum engu ráðið.
Hún er svipul og raunaþung og rýmir
ekki sorgina, kannski af því hún er
líka þung af ást og hlýju. Hjartans
Sulla okkar er farin, fyrirmyndin sem
kunni svo vel að gefa og njóta. Konan
sem umvafði alla með hlýju og örlæti.
Greiðvikin, glæsileg og hnyttin.
Óspör á hrósið og sem manna best fór
með gæluorðin.
„Við áttum eftir að gera svo margt
saman.“ Þessi orð föður okkar og
tengdaföður sögðu svo margt. Um
það sem var og það sem átti að verða.
Sulla, pabbi, Klara og Ágústa. Fjöl-
skylda og vinir, gagnkvæm virðing og
ást. Þau höfðu gert svo ótal margt
saman. En það er líka svo fjölmargt
ógert. Söknuður þess sem hefði getað
orðið er óbærilegur, minningin fögur
og hlý. Allt er öfugsnúið og mót-
sagnakennt. Svo þegar á reynir af-
hjúpast það sem er. Tilfinningar okk-
ar, máttleysi og líka styrkur.
Máttvana stóðum við frammi fyrir
veikindum Sullu. Þá kristallaðist
órjúfanleg ást milli dætra og móður
og manns og konu. Daga og nætur
viku þau ekki frá sjúkrabeði Sullu.
Stöðugt var hjúkrað og hughreyst,
gefið af væntumþykju og ást sem yf-
irvann þreytu, vonleysi og kvíða. Þeg-
ar allt var þrotið stóð eftir skynjun
sterkrar ástar, allt þar til yfir lauk og
líka umfram það. Allt í anda Sullu.
Við munum alltaf minnast alls þess
sem Sulla var. Hún var hluti af lífi
okkar. Hluti sem við hugsuðum aldrei
um að við gætum misst. Þessi útgeisl-
un, væntumþykja, vinátta, hjálpsemi
og húmor, allt sem gerir lífið betra.
Sulla gaf og gaf. Umvafin ómetanleg-
um minningum og þakklæti kveðjum
við hjartans Sullu okkar. Sofðu rótt,
hjartagullið besta.
Erna og Viktor.
Í dag kveð ég hinstu kveðju mág-
konu mína og yndislega vinkonu Sól-
veigu Brynjólfsdóttur. Ég hitti Sullu
(eins og hún var kölluð) fyrst sumarið
1973 þegar Vigfús bróðir minn kynnti
mig fyrir henni, þessari glæsilegu
ungu stúlku sem var tilvonandi mág-
kona mín. Síðar átti ég eftir að kynn-
ast hversu mikla innri kosti þessi
sviphreina unga stúlka hafði til að
bera.
Hún var greind, ávallt glaðlynd og
skemmtileg, hreinlynd og heiðarleg
og vildi öllum gott gera. Hún var
traustur og góður vinur sem alltaf var
hægt að leita til. Hún var þeim kost-
um gædd að öllum leið vel í návist
hennar.
Hverjum og einum í fjölskyldu Vig-
fúsar varð hún strax mjög kær.
Á þessari stundu ríkir í huga mér
sorg og söknuður svo og þakklæti fyr-
ir að hafa átt hana fyrir mágkonu og
góða vinkonu. Þegar Vigfús fór í
framhaldsnám til Bandaríkjanna,
bjuggum við í sama bæ. Það var dýr-
mætt fyrir mína fjölskyldu að fá þau í
nágrennið og var daglegur samgang-
ur milli okkar.
Kom þá enn betur í ljós hversu
miklum góðum mannkostum hún var
gædd og styrktust vináttuböndin,
sem aldrei bar skugga á. Sulla var
mínum börnum sem góð eldri systir.
Þau dáðu hana og ríkti þar gagn-
kvæm væntumþykja.
Væntumþykja og umhyggja sem
fluttist yfir til barnabarna minna.
Þegar ég kynntist Sullu var hún
flugfreyja. Sinnti hún því starfi af
dugnaði og alúð æ síðan, sem og öðru
sem hún tók sér fyrir hendur, allt þar
til hún þurfti að gangast undir aðgerð
þ. 14. febrúar sl. vegna þess meins er
batt enda á líf hennar. Eftir aðgerð
fór hún í erfiða lyfjameðferð sem hún
tók með aðdáanlegri þrautsegju og
þolinmæði. Ástríki og kærleikur eig-
inmanns og dætra var henni mikill
styrkur allt til hinstu stundar.
Það er svo margs að minnast. Allra
gleði- og skemmtistunda með Sullu
og fjölskyldu. Í kringum aðventu
byrjaði jólaundirbúningur Sullu og
okkar systra, með því að tekinn var
heill dagur í smákökubakstur, siður
sem hefur haldist í tugi ára og fannst
okkur þetta ómissandi. Ennfremur
má nefna öll fjölskylduboðin á heim-
ilum okkar til skiptis. Var sameigin-
legur undirbúningur þeirra ekki síður
ánægjulegur. Við höfðum lengi rætt
um að gaman væri að fara í jólaferð til
Kaupmannahafnar. Sl. vetur dreif
Sulla í að þessi ferð yrði að veruleika.
Sulla og Vigfús sáu um skipulag út í
ystu æsar. Þetta var yndisleg ferð
með mökum okkar, sem við munum
ætíð minnast.
Svona mætti lengi telja. Það eru
ekkert nema ánægjulegar og góðar
minningar tengdar Sullu. Það er mik-
ill tregi að hún sé horfin úr þessu
jarðríki í blóma lífsins, en einhver til-
gangur hlýtur að vera með því sem
við fáum ekki að vita nú. Minningin
um Sullu mun lifa í hjarta okkar.
Mestur er missirinn hjá Vigfúsi,
bróður mínum, dætrunum Ágústu og
Klöru, Viktori stjúpsyni, Ragnheiði
og Sigríði systrum hennar, Jóhannesi
og Ernu tengdabörnum, sem sjá á
eftir þeirri bestu eiginkonu, móður,
systur og tengdamóður sem hægt er
að hugsa sér. Guð gefi þeim öllum
styrk og stuðning á sorgarstundu.
Matthildur Valfells.
Vorið 1973 fréttum við að Vigfús
móðurbróðir okkar væri trúlofaður
ungri konu, Sólveigu Brynjólfsdóttur.
Þetta þótti okkur systkinum mjög
spennandi, sérstaklega vegna þess að
hún var flugfreyja. Á þessum árum
bjuggum við í Bandaríkjunum, en
komum ávallt heim á sumrin. Þegar
við komum heim þetta sumar var
Sulla, eins og hún var jafnan kölluð,
flugfreya um borð í vélinni. Þessi
fyrstu kynni okkar af Sullu voru ein-
kennandi fyrir það sem koma skyldi.
Hún var með íslenskt sælgæti handa
okkur börnunum, og var svo notaleg
að við vorum öll viss um að okkur ætti
eftir að líka mjög vel við hana. Um
sumarið hittum við Sullu í fjölskyldu-
boðum og við börnin litum aðdáun-
araugum á þessa glæsilegu, skemmti-
legu og hlýlegu konu.
Rúmu ári seinna, þegar Vigfús fór í
framhaldsnám, fluttu þau Sulla til
Ames, litla háskólabæjarins þar sem
við bjuggum. Nú hófst sérstaklega
skemmtilegur tími hjá okkur systk-
inum, enda voru þau hjón kærkomin
viðbót við fjölskyldu okkar í vestur-
heimi. Fjarri heimahögum urðu náin
tengsl og Sulla var nær daglegur
gestur á heimili okkar. Við systkinin
litum upp til hennar, og þótti afar
vænt um hana. Hún var einkar hug-
ulsöm og hafði alltaf lag á að gleðja
okkur. Hún hughreysti okkur þegar á
bjátaði og samgladdist þegar vel
gekk. Hún hjálpaði okkur að búa til
grímubúninga og passaði okkur þeg-
ar foreldrar okkar voru í burtu. Á af-
mælum birtist hún alltaf með súkku-
laðiköku með hvítu kremi, enda hefði
það verið hálfgildings veisla án
„Sullutertu“. En sú minning sem er
kannski ríkust frá þessum árum er
um þá hlýju sem stafaði af henni
Sullu. Það var alltaf notalegt að hafa
Sullu í kringum sig, jafnvel þó að hún
væri bara að smyrja handa manni
samloku. Allt var mest, best og
skemmtilegast sem Sulla kom nærri.
Nokkrum árum síðar lágu leiðir
okkar allra heim til Íslands á ný. Við
hittum Sullu og Vigfús ekki daglega,
en engu að síður var mjög mikill sam-
gangur okkar á milli. Þegar þau eign-
uðust börn vorum við viss um að það
yrðu fallegustu og blíðustu börn í
heimi, alveg eins og móðir þeirra. Það
var því með einstakri ánægju að við
pössuðum dætur hennar Sullu; við
vildum allt fyrir hana gera.
Sulla var einstaklega glæsileg kona
að líta, en samt hafði hún enn fallegra
innræti. Hún var búin þeim fágæta
hæfileika að geta gefið sig að hverjum
sem var af alúð og einlægni. Þetta átti
jafnt við um börn sem fullorðna. Það
kom ef til vill best fram í framkomu
hennar við okkur þegar við bjuggum í
Bandaríkjunum. Við systkinin vorum
þá ýmist á barns- eða unglingsaldri,
en Sulla veitti okkur ómælda athygli
og gaf sér gott tóm til að sinna okkur,
hverjum með sínum hætti. Greiðvikni
og tillitssemi Sullu var einnig við
brugðið, en hún kom þannig fram að
allt var svo sjálfsagt. Manni hætti til
að taka ekki eftir því sem hún lagði á
sig til þess að hjálpa öðrum. Alltaf var
hún kát og glaðleg.
Skapgerð Sullu gerði hana einstak-
lega hæfa í starfi. Þegar Helga systir
flaug fyrst einsömul, 12 ára gömul,
sat hún við hliðina á eldri manni.
Hann hafði áhyggjur af því að svo
ung stúlka væri að ferðast ein. En
hún var alls ekki ein, Sulla var flug-
freyja um borð. Hann sagði að það
væri ágætt þar sem hún væri greini-
lega besta flugfreyjan. Það var ósköp
eðlilegt að honum fyndist það, því að
Sulla var best. Á tíðum ferðum okkar
var alltaf spennandi að vita hvort hún
væri flugfreyja um borð. Stoltið og
eftirvæntingin var engu minni eftir
því sem við eltumst.
Það var mikill kærleikur og sam-
heldni hjá fjölskyldunni í Löngumýr-
inni. Sulla og Vigfús sköpuðu fjöl-
skyldu sinni ástríkt heimili og var
gaman að koma þangað enda heim-
ilisfólk ekki bara alúðlegt heldur
hresst og skemmtilegt. Sulla var góð
móðir og samband hennar við dætur
sínar einstakt. Styrkur fjölskyldunn-
ar í veikindum Sullu var aðdáunar-
verður og var Sullu mikil stoð.
Sulla var barngóð og ræktaði vel
samband við fjölskyldu og vini. Hún
samgladdist innilega hverjum þeim
áfanga sem við náðum. Þegar við gift-
um okkur og seinna þegar við eign-
uðumst börn voru hamingjuóskir frá
Sullu dýrmætar. Í garð barna okkar
bar hún sama hlýhug og hún hafði
sýnt okkur. Við höfum öll átt því láni
að fagna að hafa átt gott samband við
fjölskyldu hennar Sullu þannig að
börn okkar og makar hafa notið
þeirrar gæfu að kynnast henni.
Það er afar sárt að kveðja hana
Sullu, og fáum við henni aldrei full-
þakkað hve góð hún var okkur. Þó er
nokkur huggun í því að hún lifir í
minningunni, og ekki síður með dætr-
um sínum, sem eru búnar þessum
sömu góðu kostum og hún Sulla var.
Það eru mikil forréttindi að hafa
fengið að kynnast þeirri mætu konu.
Blessuð sé minning Sólveigar
Brynjólfsdóttur.
Jón, Helga, og Ágúst Valfells.
Það var fyrir næstum því 30 árum
að forlögin voru mér hliðholl og leiðir
okkar Ragnheiðar lágu saman. Þá
komst ég í kynni við fólkið hennar á
Sólvallagötu 61. Frá þeim tíma höfum
við verið mikillar hamingju aðnjót-
andi. Fjölskyldur okkar Sólveigar
mágkonu minnar hófu á sama tíma
baráttuna við lífið. Líf sem hefur fært
okkur skin og skúrir, barnalán og
gleðistundir.
Ávallt er sál okkar ung þótt líkam-
inn eldist. Það er því sárt að missa
þig, elsku Sulla mín, úr hópnum, þeg-
ar við öll áttum eftir að gera svo
margt saman.
Því verðum við að orna okkur við
allar góðu minningarnar sem þú áttir
þátt í að skapa með okkur. Við mun-
um fara yfir þær í hugum okkar vit-
andi að nú ert þú komin á góðan stað
hjá Guði föður okkar allra.
Við munum Sólveigu með ljúfa og
góða skapið sem vildi öllum vel og
hafði ávallt frumkvæði að því að
hjálpa öðrum. Við munum einnig kitl-
andi hláturinn og brúnu glaðlegu
augun.
Hún átti það til að beita fyrir sig
sérstakri kímnigáfu sem var mark-
viss, kankvís og glettin og minnti okk-
ur um margt á Brynjólf föður hennar.
Í gegnum hugann rifjast upp öll
skemmtilegu jólin og áramótin í
faðmi fjölskyldunnar. Útilegurnar og
þorrablótin og margt, margt fleira
sem við tókum þátt í með Sólveigu og
Vigfúsi.
Sólveig aflaði sér meiri vinsælda en
hana óraði fyrir. Það var vegna þess
að hún var góð manneskja sem lét
fara lítið fyrir sér. Hún lagði alltaf sitt
að mörkum og meira en það. Því ber
vitni að fjöldi vina, vinnufélaga og
ættingja hefur vottað samúð sína og
staðfest hlýhug sinn í garð fjölskyldu
Sólveigar síðustu daga.
Við biðjum Guð að styrkja Vigfús,
Ágústu og Klöru sem í marga mánuði
hafa axlað þunga byrði.
Við Ragnheiður vottum þeim sam-
úð okkar. Guð veri með þeim.
Baldur Jónsson.
Um þig minning á ég bjarta
sem yljar eins og geisli er skín.
Þú áttir gott og gjöfult hjarta
og gleði veitti návist þín.
Elsku Sólveig, það er sárt að þú
skulir vera horfin en minningin um
þig er dýrmæt gjöf sem ég mun aldrei
glata. Ég bið góðan Guð að blessa
Vigfús og börnin og alla ástvinina.
Með saknaðarkveðju.
Guðrún V. Gísladóttir.
Ég hlýt að vera í draumi. Vondum
draumi. Sulla frænka dáin. Horfin.
Ég reyni að vakna. Get ekki. Grákald-
ur veruleikinn blasir við. Svo grimm-
ur.
Hún sem var gleðigjafinn okkar
allra. Hún sem stráði fræjum góðvild-
ar og ljúfmennsku í kringum sig hvar
sem hún kom. Hún uppskar líka sem
hún sáði. Allir sem komust í kynni við
hana elskuðu hana og dáðu. Kom það
glögglega í ljós í veikindum hennar.
Ég svíf til baka í minningunni.
Ég sé tvær litlar hnátur hoppa og
skoppa um stræti og torg. Sú eldri
heldur þéttingsfast um hönd þeirrar
yngri. Veröldin er björt og þær brosa
á móti sólinni. Þær hafa þegar inn-
siglað vináttu sína og verða óaðskilj-
anlegar. Alltaf. Mæður þeirra eru
systur og verða því heimili þeirra
beggja sem þeirra eigin því samgang-
ur var mikill. Þær fara í sömu sveit á
sumrin. Hvor á sinn bæinn þó en geta
alltaf hist. Þar una þær sér vel í frelsi
og fegurð náttúrunnar. Sulla ekki al-
veg áhyggjulaus þegar ég þeytist um
móana með kýrnar sem reiðskjóta til
að spara mér sporin. Hún alltaf svo
ábyrg.
Þær fara í sama barnaskóla og
gagnfræðaskóla. Sitja saman og eign-
ast sömu vini. Þær kaupa sér eins föt
og gera allt eins. Lífið er enn bjart og
fagurt og við óreyndar sálir. Smátt og
smátt byrja skýjabakkar að hrannast
upp í kringum okkur. Ég missi systur
mína og föður með stuttu millibili. Þá
verður Sulla frelsari minn ásamt
Klöru móður sinni. Þær taka mig inn
á sitt heimili og breiða verndarvængi
sína yfir mig. Þær gera allt sem þær
geta til að bjarga þessum ráðvillta
unglingi. Frá þeim streymdi meiri
góðmennska og hlýja en ég hef ann-
ars staðar fundið.
Ég sé tvær ungar stúlkur sem eiga
stóran vinahóp. Þær sitja og spjalla
niðri á Hressó og skemmta sér í
Glaumbæ. Lífið er spennandi.
Þá syrtir að á ný. Klara er orðin
veik. Klara, þessi yndislega kona sem
hélt svo fast utan um ungahópinn
sinn. Ég man enn heiðríkju augna
hennar og dillandi hláturinn. Við
horfðum öll vanmáttug á líf hennar
fjara út. Sárt var fyrir dætur hennar
að missa hana svona unga. Hún var
akkerið í lífi þeirra allra. Ekki síst
fyrir Sullu sem var litla barnið henn-
ar. Nú var hún sem strá í vindi og ég
kunni ekki nógu vel að vernda hana
og hugga. Hún fékk stórt hjartasár
sem aldrei greri til fulls. Hún huggaði
og læknaði alla aðra en gleymdi oft að
huga nógu vel að sjálfri sér.
Ég sé tvær ungar konur sem byrja
að byggja upp sitt eigið líf. Þær eign-
ast sína lífsförunauta og börnin koma
eitt af öðru. Farið er saman í frí og
glaðst saman á góðum stundum.
Dætur Sullu bera foreldrunum
fagurt vitni. Þær bera það glögglega
með sér að hafa notið allrar þeirrar
ástúðar og umhyggju sem foreldrum
er unnt að gefa börnum sínum. Móð-
urminningin mun ylja þeim um
hjartarætur ævilangt.
Ég sé tvær miðaldra konur sem
halda enn þéttingsfast hvor í aðra.
Þær hafa deilt saman gleði og sorgum
og eru sáttar. Þær líta yfir hópinn
sinn og sjá fram á góða tíma. Börnin
að verða uppkomin og amstri hvers-
dagsins að linna. Þá skellur svart-
nættið skyndilega á. Sulla orðin veik.
Alvarlega. Ég sé þjáningarglampann
í augum hennar. Aldrei kvartað. Ótta-
slegin fylgjumst við öll með hetjulegri
baráttunni. Hún átti því miður við of-
urefli að etja og varð undan að láta.
Ef til vill hefur einhverjum okkur
æðri fundist hún vera búin að ausa
nógu miklu upp úr góðmennsku-
brunni sínum hér á jörðu og fundist
tími til kominn að aðrir fengju að
njóta.
Eitt er víst að ef heimurinn væri
fullur af fólki eins og Sullu þá væri
gott að lifa.
Mér er sem ég sjái hana núna líta
yfir öxlina á mér og segja með sínu
kankvíslega glotti: „Skelfing er kerl-
ingin orðin væmin.“ Svo má vera en
það er alveg sama hversu mörgum
fögrum orðum ég færi um hana, þau
yrðu aldrei nógu mörg.
Elsku Sulla mín. Líf mitt hefði ver-
ið svo snautt án þín. Þú bættir og
kættir, lagaðir og líknaðir. Nú er
skarð í hjarta mínu sem ég mun fylla
af fögrum minningum um þig. Nú
svífur þú vonandi brosandi um him-
inhvolfin í fylgd Klöru, mömmu og
Lönu. Sé svo hafa orðið þar miklir
gleðifundir og engum mun leiðast í
námunda við ykkur. Takk fyrir vin-
áttu þína, tryggð og traust alla tíð. Þú
verður í hjarta mínu. Alltaf.
Íris.
Okkur langar til að minnast Sullu
frænku. Hún var eiginkona móður-
bróður okkar en kallaði sig alltaf
Sullu frænku og þannig munum við
minnast hennar sem eftirlætis
frænku.
Sulla var falleg kona og kom sú
fegurð ekki síður að innan. Hún var
hlý, glaðvær og bjó yfir einstakri
kímnigáfu. Tilsvör hennar voru
hnyttin en aldrei særandi. Minningar
SÓLVEIG
BRYNJÓLFSDÓTTIR