NT - 28.03.1985, Síða 6

—
Kristinn Pétursson
Fimmtudagur 28. mars 1985 6
Radarstöðvar og rauður f riður
■ Svæði íslensku flugstjúrnarinnar. Eftirlitssvæði varnarliðsins í Keflavík nær um 140 mílur frá
Undirritaður getur fallist á það að
meginþorri alls mannkyns sé frið-
elskandi fólk. Bæði „friðarsinnar“ í
sjálfsdýrkunarhugleiðingum og
aðrir. Málið snýst um það hvernig á
að tryggja friðinn. Hvernig á megin-
þorri mannkyns, friðsamt fólk, að
tryggja friðinn.
■ Ánægjulegar umræður
hafa orðið um varnarmál
undanfarin misseri. Ánægju-
legar vegna þess að umræðan
þróast nú í átt heilbrigðrar
skynsemi sem segir okkur það
að það sé heimska að heimta
einhliða afvopnun Vestur-
landa. Málstaður vesturheims
er réttur málstaður. Ríki At-
lantshafsbandalagsins eru í
grundvallaratriðum byggð upp
á lýðræðislegan hátt með
frjálsum kosningum á þjóðar-
leiðtogum án þvingana. Einnig
eru mannréttindi þau mestu í
heimi í ríkjum Atlantshafs-
bandalagsins. Trúfrelsi, tján-
ingafrelsi og athafnafrelsi eru
hornsteinar lýðræðisskipulags-
ins. Öll þessi mannréttindi eru
alls ekki föl í skiptum fyrir
neitt annað.
Það er mikill barnaskapur
sem sumir gera sig opinberan
að þegar þeir yfirlýsa að þeir
séu „á móti báðum hernaðar-
veldunum."
Samanburður
Berum þetta örlítið saman.
Atlantshafsbandalagið og ríki
þess eru að verja mestu mann-
réttindi íheimi. Varsjárbanda-
lagið og valdhafar þess eru að
verja völd sín og valdhafarnir
traðka á mannréttindum eins
og trúfrelsi, tjáningafrelsi og
athafnafrelsi. Hvaða frjáls
maður heilvita velur seinni
kostinn sjálfviljugur?
Vestanmegin er réttlætið í
öndvegi og dómstólar óháðir
stjórnvöldum. Það er ekki
hægt að sanna hið gagnstæða.
Hefði Watergate-hneykslið
nokkurn tímann orðið uppvíst
nema af því að réttlætið var og
verður í öndvegi? Austanmeg-
in, ranglætið uppvíst á hverj-
um degi. Já oft á dag. Guðleysi
á stundartöflu í barnaskólum í
Sovét og skráð í skýrslur KGB
hvort fjölskyldan hefur kross á
veggnum eða biblíu í
skápnum. Hverskonar réttar-
ríki er þetta? Ekkert. En fólkið
þarna er jafngott fólk og ann-
arsstaðar á jörðinni. Það er
bara í fangelsi í eigin ríki. Það
fær jú að ráða eitthvað um
hvar í fangelsinu það velur sér
klefa. Fangelsi já. Ef lesandinn
efast þá skora ég á hann að
fara og signa sig fyrir framan
Berlínarmúrinn og spyrja sjálf-
an sig: Er þetta fangelsi hér
fyrir austan?
Annars vegar frelsi. Hins
vegar kúgun. Annað er hið
góða. Hitt er hið vonda.
Hvernig geta menn svo lagt
þetta að jöfnu og sagt:
Ég er á móti þessari hervæð-
ingu.“ „Ég erfriðarsinni, ég vil
bara frið.“
Hver er ekki friðarsinni? Ég
mótmæli því að sá litli hundr-
aðshluti sem ekki þorir að taka
ábyrga afstöðu í málefni eins
og réttlæti móti ranglæti, frelsi
móti kúgun, geti einokað orðið
„friðarsinni“ og þótst hafa ein-
hvern einkarétt á því orði.
Þessi sjálfsdýrkun „friðar-
sinna“ sem hafa ekki áttað sig
á kjarna málsins felur í sér
óbeina árás á stóran meirihluta
landsmanna sem hefur ábyrga
afstöðu í málinu og dæmir þá
ófriðarsinna.
Um friðelskandi fólk
Undirritaður getur fallist á
það að meginþorri alls mann-
kyns sé friðelskandi fólk. Bæði
„friðarsinnar" í sjálfsdýrkun-
arhugleiðingum og aðrir.
Málið snýst um það hvernig
á að tryggja friðinn. Hvernig á
meginþorri mannkyns, frið-
samt fólk að tryggja friðinn?
Þarna erum við farin að
nálgast kjarna málsins. í fyrsta
lagi kemur ekki til mála að
gefa kúgunaröflunum neitt
eftir, því það er dæmd leið til
tortímingar.
í öðru lagi kemur ekki til
greina að ráðast á kúgunaröflin
með byssum og sprengjum.
Það sem við eigum að gera
er að krefjast réttlætis og lýð-
ræðis alls staðar á jörðinni.
Lýðræðisskipulagið er leiðin.
Við verðum að gera þá kröfu
til Kremlarherranna að þeir
auki lýðræði og mannréttindi.
Hætti að brytja niður saklaust
fólk í Afganistan. Að meðal-
tali hafa þeir myrt 550 manns
á dag í Afganistan s.l. fimm ár
(eina milljón manna) Sovét-
menn verða að hætta að skipta
sér af Pólverjum og öðrum
ríkjum.
landi.
Nú segir einhver: En hvað
með Nicaracua? Jú var ég ekki
að segja að friðelskandi fólk
ætti að ráða ferðinni. Einmitt.
Nú er ég ekki mikið kunnugur
málefnum Mið-Ameríku en
hef þó sjálfstæða skoðun á
málefninu. Hún er svona:
Kúba er alþýðutugthús. Þar
ráða kúgunaröfl sem ekki virða
mannréttindi. Kúgunaröflin á
Kúbu stunda það að útvíkka
sín yfirráð með aðstoð Kreml-
arherra fjárhagslega því upp-
skera sósíalismans er fátækt og
hungur og því ekkert afgangs í
hagkerfi Kúbubúa.
Eitthundraðogsjötíuþúsund
Kúbubúar flúðu til Flórída
1981. Af hverju? Var það af
því að þeir þoldu ekki þá
ofboðslegu hamingju sem fylg-
ir uppskeru sósíalismans?
Fylgdi svona voðalegf andlegt
álag þessari miklu sósíalísku
hamingju? Því miður. Fólkið
lagði sig í lífshættu við að flýja
föðurlandið vegna þess að sós-
íalísk þjóðfélagsskipan er svo
hryllileg.
Snúum okkur að Nicaracua.
Þar hefur ekki verið prentfrelsi
síðan sandínistar komust að
völdum. Af hverju ekki? Hvað
þarf að fela? Af hverju semja
stjórnvöld ræður fyrir prest-
ana? Hvaða leyndarmál þola
ekki dagsbirtuna? Ég spyr.
Reagan Bandaríkjaforseti vill
ekki að Nicaracua verði Kúba
II. Reagan vill ekki að al-
menningur í Nicaracua verði
fátækt og örbirgð sósíalismans
að bráð.
f fimm ár hefur stjórn sand-
ínista prentað og útvarpað
áróðri sem saminn er af
„fræðslu og menningarstofnun
hins frjálsa sósíalisma“ sem
allir vita hvernig er.
Ráðgjafar eru fengnir frá
Sovét. Þeir fræða fólk um
hvernig dýrðarríki sósíalism-
ans er. „Við skulúm hjálpa
ykkur. Við leggjum til, að þið
komið ykkur upp alþýðulýð-
veldi, þar sem þið ráðið öll.
Þið takið sameiginlegar á-
kvarðanir. Enginn kemst upp
með að græða á ykkur. Sósíal-
isminn einn tryggir að allir eiga
jafnt. Allir eru vinir. Við skul-
um aðstoða ykkur við að koma
Relax - don’t do it
■ Eftir smáskærur virðist
stjórnarliðsskjálftinn loks vera
farinn úr mönnum, enda stóð
annað aldrei til. Slíkar smá-
skærur á vígvelli stjórnmál-
anna gera í raun ekkert illt, ef
menn kunna þá list að hætta á
réttu augnabliki. í því tilviki
hressa þær bara og kæta og
halda mönnum vakandi við
efnið.
í þessari lotu voru það senni-
lega framsóknarmenn, sem
hófu slaginn með nokkrum
léttum skotum frá Haraldi Ól-
afssyni, hinu líflega Framsókn-
arfélagi í Reykjavík, SUF og
jafnvel frá sjálfum Steingrími
Hermannssyni. Hinirstóllausu
formenn Sjálfstæðisflokksins
svöruðu fullum hálsi og taflið
var jafnað.
Þungaviktin í biðstóðu
Að þessu sinni, eins og svo
oft áður, urðu margir til að
stökkva upp og spá kosningum
á næsta leiti. Ekki munu þeir
reynast sannspárri nú en fyrri
daginn.
Menn verða að gera sér
grein fyrir, að óánægju hlýtur
óhjákvæmilega að gæta í
stjórnmálaflokkum, sem eiga
aðild að samsteypustjórn.
Annað væri hreint og beint
óeðlilegt. En svo hægt sé að
tala um stríð, verður bylgja
þungvopnaðra deilda að fylgja
f kjölfar smáskæranna. Sú
bylgja fór aldrei af stað í
þessari lotu, enda stóð slíkt
heldur ekki til. Ekki að sinni.
Það var athyglisvert að sjá
hve rólegir hinir raunverulegu
þungaviktarmenn í Sjálf-
stæðisflokknun voru meðan á
skærunum stóð. Það á sér eðli-
legar skýringar þegar betur er
að gáð, því þessir heiðursmenn
gera sér manna best grein fyrir,
að kosningar er það síðasta,
sem þessi þjóð vill fá yfir sig
þessa stundina.
Þrátt fyrir gagnrýni, hefur
þessari ríkisstjórn tekist að
sigla gegnum hin ólíklegustu
vandamál í heilu lagi, sbr.
kennara- og sjómannadeilur
síðustu vikurnar. Menn eru
farnir að gera sér grein fyrir,
að byrjunarerfiðleikarnir eru
nú loks að baki og tími kominn
til að vinna uppbyggilegt starf
í þágu framtíðarinnar. Hér
hafa menn í huga nýsköpun í
atvinnulífinu. Hér hafa menn
líka í huga, að finna varanlega
lausn á vandamálum húsbyggj-
enda, treysta samráðið við
launþegahreyfinguna og losa
þjóðina við erlendu skuldirn-
ar. Fái þessi stjórn vinnufrið,
gæti hún gert góða hluti á
næstu tveimur árum, svo fram-
arlega sem hún forðast að falla
ofan í forarpytt frjálshyggj-
unnar.
Þetta vita þungaviktar-
mennirnir manna best og því
kippa þeir sér ekki mikið upp
við það, að sumir strákar blási
í lúðra. Þeir vita, að væri farið
eftir þeim stríðssöng, færi allt
í hundana aftur. Þeir vilja ekki
taka ábyrgð á slíku. Og hvað
sem andstæðingarnir segja, þá
er ljóst að kjósendur kæra sig
alls ekki um kosningar nú þeg-
ar ríkisstjórnin gæti farið að
vinna uppbyggilegt starf í þágu
framtíðarinnar.
Hvað er hvað?
Annars eru fleiri ástæður
fyrir því, að kjósendur vilja
ekki ganga til kosninga að
sinni. Og hin veigamesta þeirra
er sú, að almenningaur veit
varla hvað er hvað í íslenskri
pólitík. Og hver láir þeim það
svo sem. Lítum aðeins nánar á
ástandið.
Lýst eftir krótum
Alþýðuflokkurinn, litli
krataflokkurinn sem varð stór
við að breytast í öfgafullan
hægriflokk, er að sögn for-
mannsins „vinstra megin við
miðju.“ Þessi fullyrðing segir
reyndar minnst um Alþýðu-
flokkinn. Hún segir okkur i
aðallega, að miðju íslenskra
stjórnmála sé nú að finna
meðal frjálshyggjupjakkanna í
Eimreiðarhópnum.
Alþýðubandalagið veit ekki
í hvaða fót á að stíga, enda öll
viðmiðun erfið þegar miðjan
er komin á þessa fleygiferð.
Þeir vita jú, að þeir eiga að
vera einhvers staðar vinstra
megin við hana og ekki of
langt í burtu til að styggja ekki
kjósendur og Velvakanda um
of.
Eins og alþjóð veit, leita
Allaballar nú ljósum logum að
samverustað. Einhver hefur
stungið upp á, að sækja um
inngöngu í alþjóðasamtök
krata meðan annar vill í sam-
tök sósíalista. Hvar endar eig-
inlega þessi leit? Vinstra megin
við miðju Eimreiðarhópsins?
Ekki er ástandið betra hjá
BJ, sem er krataflokkur sam-
upp svona alþýðulýðveldi og
hjálpa ykkur að passa ykkur á
vondu mönnunum í ljótu
Ameríku.“
Hvað svo?
Sósíalisminn er verstur fyrst.
Síðan fer hann smáversnandi
þar til hann verður óþolandi.
Hvað þá? Allt í einu uppgötvar
landinn það að hann hefur
verið plataður. Hann er fangi í
eigin landi. Landinn byrjar að
efast. Síðan mótmælir hann.
Hann fær viðvörun. Landinn
sinnir því ekki. Landinn er
tekinn fastur fyrir „undirróður
gegn réttkjörinni ríkisstjórn.“
Landanum er sleppt eftir viku.
Landinn tekur saman pjönkur
sínar og fjölskyldan flýr land.
Hvað með áðurnefnda 170.000
árið 1981 frá Kúbu til Flórída?
Undirritaður er ekki tals-
maður Somosa fyrrverandi
einræðisherra í Nicaracua,
vegna þess að ég er talsmaður
kosningafrelsis, réttlætis,
trúfrelsis, tjáningafrelsis og at-
hafnafrelsis. Þessi mannrétt-
indi set ég í öndvegi sem
grundvallaratriði þegar tekin
er ábyrg afstaða í svona
málum.
Það á ekki að láta snarvit-
lausa kommúnista vaða uppi
átölulaust. Hreint ekki. Það á
að segja þeim til syndanna og
það hressilega á málefnalegan
hátt. Ósköp tekur maður út
við að hlusta á velgjulega
hræsnara sem þora í hvoruga
löppina að stíga í svona
málum.
Ábyrg afstaða í málefnum
Mið-Ámeríku er þvf sú að
styðja mannréttindi, kosninga-
frelsi og frelsi borgarans til að
vera hann sjálfur. Auðvitað er
meginþorri fólks f þessum
heimshluta friðelskandi fólk.
Ráði fólkið sjálft ferðinni þarf
engu að kvíða.
Um radarstöðvar
Þá erum við komin heim til
íslands. Það er ánægjulegt
fjaðrafokið sem herstöðvar-
andstæðingar hafa þyrlað upp
út af þessum radarstöðvum.
Ánægjulegt vegna þess að nú
þegar umræðan hefur þróast
kemur í ljós að málefnafátækt-
kvæmt skilgreiningu, en lítill
hægriflokkur samkvæmt
Morgunblaðinu. Ef litið er á
baráttumál BJ, verður ekki
hjá því komist að taka undir
með Moígunblaðinu. En
hverju á almenningur að trúa?
Því sem BJ gerir eða segjr?
Nei, það er engin furða, að
almenningur vilji ekki ganga
til kosninga undir slíkum
kringumstæðum, þar sem ekk-
ert er lengur á sínum stað.
Ekki einu sinni miðjan.
...og jafnvel Framsókn
Jafnvel gömlu góðu fram-
sóknarmennirnir eru ekki
lengur á sínum stað eins og
vera Der. Þeir eru farnir að
samþykkja alls konar breyting-
ar á þjóðfélagi okkar og hag-