Fréttablaðið - 17.02.2008, Qupperneq 89

SUNNUDAGUR 17. febrúar 2008 17
„Ég fékk skráningu á nafninu Eldey Huld Jónsdóttir hjá Hagstofu í
ágúst 1995 og hafði þá ígrundað þetta síðan í byrjun árs 1995 en ég er
skírð Huld Jónsdóttir. Það má segja að þessa nafns hafi verið vitjað hjá
mér. Nafnið sem okkur er gefið held ég að sé flestum afar dýrmæt og
persónuleg eign. Það verður engum það betur ljóst en þeim sem stendur
frammi fyrir þeirri ákvörðun að breyta nafni sínu. Því tók ég mér góðan
tíma til umhugsunar áður en endanleg ákvörðun var tekin og taldi mig á
þeim tímapunkti sannfærða um að þetta væri það sem ég vildi. Í ljósi
þessarar reynslu verður mér oft hugsað til þeirra sem voru skyldaðir til
að taka upp nýtt nafn þegar þeir fengu ríkisborgararétt hér á landi. Ég
myndi ekki vilja vera í þeirri stöðu að vera neydd til þess að skipta um
nafn og vona að reglurnar séu ekki þannig ennþá. Þetta er svo persónu-
legur og dýrmætur hlutur, nafnið manns, að enginn ætti að þurfa að gefa
það eftir nema vilja það sjálfur. Ég held að flestir hafi orðið mjög
undrandi og kannski örlaði á hneykslun í byrjun en ég var ekki að sleppa
mínu gamla nafni svo fjölskyldan hafði val um að nota það áfram. Ég
gerði enga kröfu um að vera kölluð Eldey heldur lagði upp með að fólk
gæti valið hvort það segði Eldey, Eldey Huld eða Huld. Ég held ég hafi
náð bara nokkuð mjúkri lendingu með þeirri ákvörðun. Ég minnist þess
þó að það voru ekki margir sem í byrjun notuðu nýja nafnið mitt nema
nemendur mínir á unglingsaldri sem ég kenndi á þeim tíma. Þeir þurftu
engan aðlögunartíma og fannst þetta svo flott að ég var strax kölluð
Eldey í þeirra hópi. Mér þótti mjög vænt um það.“
átt með nafnið í gegnum lífið eru alltaf einhverjir
NIMYNDAPERSÓNU
Halldórsbörn og ég er nefndur
eftir langömmu minni. Jú, ég er
mjög ánægður með þessa breyt-
ingu og hún var jafnframt mjög
frelsandi. Hins vegar eru for-
eldarnir, sem gáfu manni nöfnin í
upphafi, stór þáttur í þessu máli.
Því var það minnisstætt augna-
blik þegar ég settist niður með
mömmu og pabba og skýrði þeim
frá ákvörðun minni. Vésteins-
nafnið er nefnilega hugmynd
mömmu og hún var svona svolítið
hvumsa fyrst þar til hún áttaði
sig á þeim sannleik að nöfn er
ekki hægt að taka af manni. Þótt
maður breyti því í þjóðskrá þá
fylgir nafnið manni alltaf og
maður finnur fyrir því. Mamma
gaf mér svo Tinnaplakat í skírnar-
gjöf.“
ÖRLAÐI Á HNEYKSLUN Í BYRJUN