Tíminn - 01.04.1989, Blaðsíða 14

26 Tíminn
Laugardagur 1. apríl 1989
% Rafveita Hafnarfjaröar
Útboð/Forval
Byggingaverktakar
Rafveita Hafnarfjarðar lýsir eftir verktökum til að
taka þátt í forvali útboðs vegna byggingar aðveitu-
stöðvar við Öldugötu í Hafnarfirði.
Verkefnið er að byggja og afhenda Rafveitu
Hafnarfjarðar fullbúið hús.
Verktíminn er mjög skammur.
Afhenda skal spennasal 1 eigi síðar en 15. júlí
1989. Rofasal eigi síðar en 10. september 1989
og húsið fullbúið að innan eigi síðar en 1.
nóvember 1989.
Aðal magntölur eru:
Steypa................ ca. 500 m3
Mót .................. ca. 3500 m2
Stál ................ ca. 42000 kg
Athygli er vakin á að undirsláttur undir plötur er allt
að 7-8,5 m hár.
Væntanlegir verktakar skulu senda skriflega um-
sókn þar um til Tækniþjónustu Sigurðar Þorleifs-
sonar, Strandgötu 11, Hafnarfirði fyrir miðvikudag-
inn 5. apríl 1989.
í umsóknunum skal gerð grein fyrir tækjaeign
fyrirtækisins ásamt fjárhagslegri og tæknilegri
getu fyrirtækisins til að takast á við verkefnið.
Valdir verða 6 verktakar til að taka þátt í lokuðu
útboði.
Rafveita Hafnarfjarðar.
HH
^|jj Alútboð - Forval
Innkaupastofnun Reykjavíkurborgar, f.h. byggingadeildar borgar-
verkfraeðings og dagvist barna auglýsir eftir verktökum sem hefðu
áhuga á að hanna og byggja tvo leikskóla í Reykjavík, annan við
Dyrhamra en hinn við Malarás samkvæmt alútboði.
Þeir verktakar sem áhuga hafa leggi inn nafn sitt og símanúmer ásamt
nöfnum yfir hönnuði, fyrir fimmtudaginn 6. apríl 1989, að Fríkirkjuvegi
3.
INNKAUPASTOFNUN REYKJAVIKURBORGAR
Frikirkjuvegi 3 - Simi 25800
Hjartans þakklæti sendi ég öllum þeim sem glöddu
mig á 80 ára afmæli mínu þann 9. febrúar s.l. meö
gjöfum, blómum, skeytum og afmælisgreinum. Ein-
stakt þakklæti til lækna og hjúkrunarfólks sem gerðu
mér spítaladvölina aö sannkallaðri afmælisveislu.
Guð blessi ykkur öll, elskurnar mínar.
Stefanía Gissurardóttir.
t
Sonur okkar
Guðmundur Einarsson
Dalsmynni, Villingaholtshreppi
lést af slysförum aðfaranótt 29. mars.
Eyrún Guðmundsdóttir, Einar Einarsson
t
Móðir okkar
Stefanía Þorvaldsdóttir
Fossgeröi, Beruneshreppi
lést á Landspítalanum 30. mars.
Þorgerður Þorleifsdóttir
Sigurður Þorleifsson
Ragnhiidur Þorleifsdóttir.
MINNING
llllllllillllilllll!!
Ingibjörg Jónsdóttir
húsfreyja Skálanesi
Fædd 9. janúar 1902 að Fossi í
Suðurfjarðarhreppi.
Dáin 2. mars 1989 á Akranes-
spítala.
Jarðsett í Gufudal 18. mars 1989.
Giftist 8. nóvember 1924 Jóni
Einari Jónssyni bónda Skálanesi.
Bjuggu þar æ síðan og áttu 10 börn.
Lifir hann konu sín. Eitt barnanna
misstu þau í bernsku en hin urðu öll
fjölskyldufólk. Beinir afkomendui
eru nú 72.
Börn þeirra eru:
Jónína Sigurlína f. 30.9.1925 hús-
móðir í Reykjavík.
Hallgrímur Valgeir f. 4.5.1927
bóndi Skálanesi.
Aðalheiður Gyða f. 7.3.1933 hús-
móðir Akranesi.
Kristjana Guðmunda f.
27.10,1934 húsmóðir Gufudal.
Erlingurf. 3.7.1936, d. nóv. 1937.
Jón Erlingurf. 12.6.1938 bifreiða-
stjóri Reykhólum.
Guðný Jóna f. 13.12.1939 hús-
móðir Reykhólum.
Svanhildur f. 19.9.1942 bóndi
Flatey.
Hjördís f. 14.7.1945 húsmóðir
Patreksfirði.
Sverrir Finnbogi f. 9.5.1947 mat-
reiðslumeistari Sandgerði.
Auk þess ólust upp hjá þeim og
teljast fóstursynir þeirra: Víglundur
Ólafsson (hann er dáinn), Gunnar
ingvi Hrólfsson bifreiðasmiður
Reykjavík og Jón Ingi Kristjánsson
togarasjómaður Neskaupstað sem
jafnfram er dóttursonur þeirra.
Foreldrar Ingibjargar voru Jóna
Jónsdóttir frá Tungumúla á Barða-
strönd og Jón Jónsson einnig frá
Tungumúla. Þau bjuggu saman,
voru systkinabörn og hpnn mörgum
árum yngri cn hún. Áttu þetta eina
barn.
Jóna var áður gift og átti með
þeim manni 5 börn og missti öll.
Aðeins eitt þeirra náði fullorðins
aldri. Hún fékk stóran skammt þess
harðréttis sem fátækt fólk mátti
þola.
Jón faðir Ingibjargar giftist eftir
sambúðina við Jónu og átti nokkur
börn.
Vegna veikinda Jónu var Ingi-
björg í fóstri 1-2 ár af æsku sinni að
Gilsbakka á Bíldudal hjá hjónunum
Sigríði Benjamínsdóttur og Jóni
Guðmundssyni.
Æ síðan nefndi hún þau pabba
Guðmundsson og Siggu mömmu.
Við börn þeirra hélt hún ætíð sam-
bandi, sem systkini sín. Lítið atvik
sannaði mér það systkinasamband
mörgum áratugum síðar. Roskinn
maður vék sér að mér á átthagamóti
í Reykjavík og kynnti sig sem fóstur-
bróður Ingu. Henn hét Benjamín og
var sonur þeirra Gilsbakkahjóna.
Hafði spurt fjölskyldutengsl mín við
Ingibjörgu og heilsaði mér til að
viðra mætur sínar á þessari fóstur-
systur.
Að öðru leyti ólst Inga upp hjá
foreldrum sínum til 15 ára aldurs,
lengst á Litlu-Eyri við Bíldudal. Þá
skildu leiðir foreldra hennar og þær
mæðgur fluttu alfarnar úr Arnarfirði
inn í Gufudalssveit.
Ingibjörg var 8 ár á Brekku og
giftist þaðan.
Á Skálnesi bjuggu þau hjón bú-
skap sinn allan og héldu tryggð við
heimili sitt eftir að heilsa og kraftar
tóku að bila.
Þau hófu búskap við kröpp kjör
og slæman húsakost. Erfiðleikar
bættust við þegar Jón veiktist og lá
rúmfastur í 4 ár. Naumast getur
nútímafólk gert sér fulla grein fyrir
öllu því erfiði sem Inga þurfti á sig
að leggja við búskapinn þennan
tíma. Þó góðir menn liðsinntu við
heyskap og annað það sem þurfti til
að framfleyta heimilinu, munu þeir
hafa verið margir, langir og þreyt-
andi dagarnir sem hún stóð við orfið
sjálf. Nægjusemi, hagsýni og seigla
urðu hennar amboð. Sjúkrahjálp,
tryggingar, heimilis- og búskapar-
áhöld nútímans voru ekki fædd.
Fatnaður og matur voru gerð
heima, ekki voru fjárráð mikil og
kaupstaðarferðir allt annað en auð-
veldar.
Gamall torfbær var skjóliö. Tvö
elstu börnin í bernsku, elsti fóstur-
sonurinn Víglundur litlu eldri en
þau. Móðir Ingu útslitin af erfiði
lífsins var á hcimilinu, einnig fötluð
systir Jóns. Eina vel verkfæra mann-
eskjan auk Ingu var Sigurlína
Bjarnadóttir tengdamóðir hennar.
Miklu bjargaði að á Skálanesi eru
nokkur hlunnindi af æðarvarpi og
selveiði. Á þessum árum var mótbýl-
ismaður á jörðinni Sigurður bróðir
Jóns. Hann var formaður í sjóferð-
um og Inga stundaði selveiðina með
honum sjálf að sínum hluta. Sam-
hjálpin var það sem gilti.
Hvað hugsar sjúkur maður sem á
engra kosta völ annarra en, að
leggja slíkt erfiði, sem hér hefur í
stórum dráttum verið reynt að lýsa,
á sína nánustu. Hvílík sálarraun,
slíkt mótar manninn.
Jón komst til heilsu, það mun hafa
verið þakkað guðlegri forsjón og
mætti bænarinnar.
Dagfar þeirra allt og hættir varð
mjög mótað af einlægri trú á almátt-
uga handleiðslu Guðs.
Guð hjálpar þeim sem hjálpar sér
sjálfur.
Samhjálp og óeigingirni var aðals-
merki þeirra. Margar hetjur hvers-
dagslífsins geymir þögul saga.
Eftir u.þ.b. 20 ára búskap gátu
þau fluit í nýtt og betra hús, lítið en
traust og nú var þröngt setið. Fjöl-
skyldan var 11-12 manns. Sigurlína
lifði það ekki, en Jóna flutti með
þeim háöldruð, þrotin að heilsu.
Einnig Ásta, fötluð systir Jóns.
Heimilið var gestkvæmt og hvergi
spöruð greiðasemin. Þjóðleið lands
og sjávar lá um Skálanes. Þar var
ekki í tísku að láta ferðamenn fara
svanga frá garði.
Eftir að akvegur kom um hlaðið
og kaupfélagsútibú á staðinn óx
gestagangur enn.
„Mér þætti nú miður, ef enginn liti
inn-‘, svaraði Inga einhverju sinni
þegar dætradætur hennar hlógu að
því að 70 manns höfðu skrifað í
gestabókina í júlímánuði eitthvert
sumarið.
Þröngt var setið meðan hópurinn
var að alast upp og enn áfram. Stór
fjölskylda sækir heim til lengn og
skemmri dvalar.
Meðan enn var farskóli í Gufu-
dalssveit og mörg börn á skólaaldri
var skólinn oft hluta úr vetri á
Skálanesi og litla húsið varð allt í
senn heimavist, mötuneyti og
kennslustofa auk heimilis.
Sýnist nútímamanninum að þetta
hafi verið hægt?
Þetta var bara ekki einsdæmi.
Víðar voru þröng húsakynni og
börnin fylgdu kennaranum til dvalar
á bæjunum.
Eitt er víst. Orð var á gert útávið,
að börnin úr Gufudalssveit voru vel
heima í þeim fræðum sem uppá var
boðið.
Eins og rollurnar kunna að berja
gaddinn þegar þær þurfa þess með,
má segja að krakkarnir á Skálanesi
hafi lært slíkt hið sama á táknrænan
hátt. Inni í þrengslunum voru ekki
fletin bæld ef veður gaf til útiveru.
Þegar ég sem strákur kom fyrst að
Skálanesi var eitt sem sérstaklega
vakti athygli mína. Krakkarnir þar
voru brosandi útundir eyru linnu-
laust.
Engum ber fremur að bera vott
um greiðasemi þeirra Skálaneshjóna
en okkur eyjamönnum sem haust
hvert settumst þar upp fjölmennir
meðan féð var flutt út, sem oft tók
marga daga, ef veður voru óhagstæð.
Ég var unglingur þegar ég fyrst
var þar nokkra daga við fjárgæslu
ásamt fleiri strákum. Venja var að
eyjamenn gistu hlöðu og hefðu
skrínukost í þessum yfirlegum, en
ekki vorum við eyjastrákar látnir
sæta þeim kjörum þetta haust. Við
sváfum inni í bæ þó margt væri fyrir.
Við vorum leiddir að matborðum og
fórum heimað lokinni útilegunni
með ósnertar nestisskrínurnar að
mestu.
Þar er húsrúm sem hjartarúm er
fyrir.
Okkur var hjálpað við fjárgæsl-
una, sennilega höfum við verið hálf-
ráðleysislegir.
Langrollur í minningargreinum
þykir mörgum ekki hæfa. Ég bið
lesendur afsökunar.
Margt sækir á hugann þegar at-
huguð eru kjör og hættir þessarar
hverfandi kynslóðar, sem ég ber
mikla virðingu fyrir, ól upp þá sem
nú eru á toppi síns manndóms og eru
sem óðast að skila ábyrgð til eftir-
komenda.
Að fortíð skal hyggja.
Hvernig virðum við þeirra fordæmi?
Um hvað er kvartað nú á tímum?
„Allir hafa einhvern brest,
og eins guðhræddir.
Allir eru feigir fæddir
og fæstir öllum kostum gæddir“.
Svo kvað Jóna Jónsdóttir móðir
Ingibjargar. Þykir mér sem margur
kennimaðurinn mætti vera stoltur af
að orða svo þessi kunnu sannindi
þeirrar konu, sem barðist fyrir lífinu
í umkomulausri fátækt.
Ingibjörg í Skálanesi var engin
veifiskati í lund, hert við erfið kjör.
Hún var siðavönd, reglusöm og
ekki beggja blands í afstöðu sinni til
mála. Hafði næga skaphörku og
greind til að standa fast á sínu ef í
odda skarst.
Hafði yndi af samræðum, vel að
sér í sögu og setti sig inn í málefni
líðandi stundar. Ljóðelsk og heill
sjór af lausavísum. Næmt brageyra
hennar var opið fyrir hrynjandi ríms
og stuðla. Lét ekki uppi og fara ekki
sögur af, að hún gerði vísu sjálf, en
hagyrðingar eru frá henni komnir og
hún átti til hagyrðinga að telja.
Gráglettnar kersknisvísur kitluðu
hennar hláturtaugar og hló sínum
lágværa tístandi hlátri væri velsæmi
þeirra innan hæfilegra marka. Á
ruddalegu orðbragði hafði hún hina
mestu skömm.
Marga ánægjustund átti ég í eld-
húskróknum hjá henni.
Inga var fríð, lágvaxin en samsvar-
aði sér vel. Hár hennar mikið og
dökkjarpt gránaði snemma.
Hún var roskin þegar ég kynntist
henni best og í minni mínu geymi ég
hana með gullinn blæ á silfurhvítu
hári, alúðlega glettna í augum með
framúrskarandi fallegt bros.
Jón á Skálanesi. Góði vinur!
Sá Guð sem mikið hefur látið þig
reyna, hert við hverja raun, blessi
þitt starf og þín spor. Hann leiði þig
til hinstu stundar og létti þér ævi-
kvöldið.
Fjölskyldunni allri sendi ég mínar
bestu kveðjur.
Jóhannes Geir Gíslason.
Afmælis- og
minningargreinar
Þeim, sem óska birtingar á afmælis- og eða minningar-
greinum í blaðinu, er bent á, að þær þurfa að berast
a.m.k. tveim dögum fyrir birtingardag. Þær þurfa að
vera vélritaðar.