Tíminn - 03.06.1993, Blaðsíða 8

8 Tfminn
Fimmtudagur 3. júní 1993
Anna S. Steingrímsdóttir
Fædd 18. apríl 1919
Díin 23. maí 1992
í dag verður til moldar borin að
Lágafellskirkju Anna S. Steingríms-
dóttir frá Helgafelli í Mosfellsbæ.
Anna var fædd þann 18. apríl 1919 að
Gunnfríðarstöðum í Austur- Húna-
vatnssýslu, dóttir hjónanna Helgu
Jónsdóttur og Steingríms Davíðsson-
ar, skólastjóra á Blönduósi, en þau
eignuðust 12 böm.
Sem margra annarra ungmenna lá
leið önnu út í atvinnulífið og hóf hún
störf að Álafossi 1939 og vann þar til
1942. Á þeim tíma kynntist hún
mannsefni sínu, Hauki Níelssyni frá
Helgafelli. Pau giftu sig 24. október
1942 og bjuggu fyrstu árin í Reykja-
vík, en fluttu síðan til æskuheimilis
Hauks, Helgafells f MosfellssveiL Þar
hófst síðan ævistarfið, við húshald og
búskap, bamauppeldi og félagsmála-
störf, en Haukur átti um langt skeið
sæti í hreppsnefnd Mosfellshrepps.
Þau Anna og Haukur eignuðust tvö
böm: Níels Unnar, f. 29. des. 1942,
kvæntur Steinunni Elíasdóttur, en
þau eiga fjögur böm. Marta, gift
Hauki Högnasyni og eiga þau þrjú
böm. Ennfremur hafði Anna undir
sínum vemdarvæng systurson sinn,
Helga Sigurðsson, en hann dvaldi hjá
þeim Hauki að Helgafelli meira og
minna frá sjö ára aldri. Þessi böm
önnu og Hauks hafa öll byggt hús yf-
ir sig og sína í túnjaðrinum á Helga-
felli.
Ég minnist fyrst Önnu Steingríms-
dóttur á fundum Framsóknarflokks-
ins eftir að ég flutti með fjölskyldu
mína í Mosfellshrepp 1973. Hún var
ákveðin í skoðunum sínum, mjög
skemmtileg í viðræðum og allri um-
gengni, enda naut hún virðingar allra
sinna samtíðar- og samferðamanna.
Anna gerði ekki aðeins að halda uppi
merki síns flokks í stjómmálum, hún
hélt hátt á lofti merki íslenskrar gest-
risni á heimili sínu þar sem mjög var
gestkvæmt alla tíð.
Þessi tápmikla kona hefur nú lokið
sínu góða hlutverki hér. Ég leyfi mér
að senda Hauki Níelssyni, ástvinum
hans og önnu, samúðarkveðjur frá
framsóknarfólki í Kjósarsýslu.
Gylfl Guðjónsson,
Mosfellsbæ
Það er sagt að lff okkar stjómist af til-
viljunum, en oft gerast þó atvik sem
valda því að maður efast um að svo sé.
Það em liðin rúm 30 ár sfðan ég sem
stráklingur var á leið úr sveitinni
norður í landi og var ákveðið að koma
við á Helgafelli í Mosfellssveit. Móðir
mín ætlaði aðeins að heilsa upp á
hana systur sína, Önnu á Helgafelli.
Áhugi minn á búskap varð þess vald-
andi að ég fékk að dvelja nokkra daga
á Helgafelli og var það Anna sem réð
mestu um það. Segja má að ég hafi í
raun ekki farið frá Helgafelli síðan og
tel ég þetta atvik eitt það giftusamasta
í mínu lífi. Á milli mín og fóstm
minnar Önnu myndaðist fljótlega
mjög traust samband, enda átti hún
auðvelt með að umgangast böm. Eft-
ir á að hyggja minnist ég þess ekki að
hún hafi sagt til mín styggðaryrði,
heldur tók hún mig undir sinn vemd-
arvæng og tók upp málstað minn,
væri á mig hallað, en það kom oft fyr-
ir, þar sem fleiri vom á heimilinu en
ég.
Anna hafði alla tíð gaman af vísum
og sögum hvers konar og miklum
tíma var eytt í að ræða um gaman-
sama atburði sem Anna hafði orðið
vitni að eða heyrt um. Drakk ég þetta
í mig eins og móðurmjólkina, enda
em þessar sögur og vísur ofarlega í
huga mér enn þann dag í dag. Bestu
stundir okkar Önnu vom þegar við
vomm að raka niðri á túni, en þá átt-
um við til að tala mikið um þessa
hluti meðan við vomm að vinna og
kom þá fyrir að ég sem stráklingur
hnoðaði saman einhverri vísu. Jók
þetta mjög gleði önnu og færðist ég
þá allur í aukana og ávallt komum við
brosandi heim frá rakstrinum.
Ef hægt er að segja að einhver sé per-
sóna, þá var hún Anna fóstra mín á
Helgafelli mikil persóna, enda gleym-
ist hún engum sem henni hafa
kynnsL Fólk laðaðist að henni og bar
fýrir henni virðingu og oft fann ég það
að fólki þótti gott að koma í eldhúsið
til önnu. Þar hafa líka átt sér stað lit-
ríkar samræður gegnum tíðina, en
Anna átti auðvelt með að hlusta á
fólk, enda var manni ávallt léttara
þegar þaðan var komið. Segja má að
stærsta hluta ævi sinnar hafi Anna
verið í eldhúsinu á Helgafelli. Þaðan
fylgdist hún með öllu sem gerðist og
þó hún hafi ekki beinlínis haft áhuga
á búskap, lagði hún ýmislegt til mál-
anna. Þá komu í ljós ýmsir eiginleikar
í fari önnu, s.s. framsýni og rögg-
semi. Vildi hún þá að hlutimir yrðu
gerðir strax. Átti þetta við um vélar-
kaup eða annað sem snerti búskap-
inn.
í eldhúsinu á Helgafelli var alla tíð
rætt mikið um stjómmál, enda fylgd-
ist Anna mikið með þeim, en hún var
eldheitur framsóknarmaður. Aldrei
minnist ég þess að hún hafi efast um
sína menn, en mikið tók hún það
nærri sér ef þeir töpuðu í kosningum.
Má segja að hún hafi lagst í rúmið í
nokkra daga. Það sama gerði faðir
hennar, tapaði hann kosningum, en
ég tel að þau feðginin, Anna og Stein-

grímur Davíðsson, hafi haft mjög líkt
skap.
Sem framsóknarmanni líkaði Önnu
á vissan hátt aldrei að búa í Mosfells-
sveit, þessu „íhaldsbæli" eins og hún
sagði ofL Það pirraði hana stundum
að vera alltaf í minnihluta í sveitar-
stjómarmálum og undraðist hún
stundum þessi örlög sín. Hún lifði þó
þann dag að flokkurinn hennar var
stærstur a.m.k. í skoðanakönnunum
og gladdist hún mjög við það. Við síð-
ustu kosningar skipaði hún heiðurs-
sætið á lista framsóknarmanna í
Reykjaneskjördæmi, en það taldi hún
sér bæði ljúft og skylL
Anna taldi sig alla tíð mjög lang-
rækna og sagði það vera ættarein-
kenni, enda gleymdi hún því aldrei
væri henni gert eitthvað til miska eða
eitthvað sem henni mislíkaði. Oft
sagði hún að þetta væri vondur eigin-
leiki, en við því væri víst ekkert að
gera.
Anna var fædd á Gunnfríðarstöðum í
Austur-Húnavatnssýslu 18.4. 1919.
Foreldrar hennar vom Steingrímur
Davíðsson, skólastjóri á Blönduósi, og
Helga Jónsdóttir, sem nú lifir dóttur
sína, 97 ára gömul. Anna var alla tíð
stolt af húnvetnskum uppmna sínum
og alla tíð hugsaði hún hlýlega til
æskustöðvanna. Þá bar hún ávallt
hlýjan hug til foreldra sinna, sérstak-
lega föður síns, en hann mat hún öðr-
um meira. Anna var elst í stómm
systkinahópi, en þau vom alls 12. Oft
sagðist hún hafa vorkennt mömmu
sinni þegar bömin vom að fæðast, en
sem elsta stúlkan mæddi mikið á
henni. Hún sagði að þetta hafi orðið
þess valdandi að hana hefði aldrei
langað að eignast mörg böm. Anna
eignaðist tvö böm: Níels Unnar, f.
29.12.1942, og Helgu Mörtu, f. 27.4.
1951. Þá má segja að hún hafi fóstrað
Jóhannes Guðmundsson, f. 15.4.
1948, sem nú dvelur í Danmörku, og
undirritaðan, f. 20.7.1952. Oft var því
glatt á hjalla á Helgafelli, sérstaklega
á Hlégarðsámnum, en þá vann Anna
þar í fatahenginu, en Haukur var við
dymar.
Árið 1968 veikist Anna og uppgötvast
að hún er með krabbamein og gekkst
hún þá undir aðgerð. f kjölfar þess fór
hún í geislameðferð til Kaupmanna-
hafnar. í þessum veikindum komu vel
í ljós skapgerðareinkenni önnu, en
hún lét ekki alltaf segja sér fyrir verk-
um. Henni var fyrir mistök gefið blóð
úr öðmm blóðflokki og varð hún svo
veik að litlu munaði að illa færi. Eftir
það varð Önnu ekki haggað, ekkert
blóð takk, þó læknar teldu að hana
bráðvantaði blóð. Skipti engu máli þó
yfirlæknir þessa stóra spítala eða
bróðir hennar Brynleifur læknir, þá
búsettur í Svíþjóð, reyndu að sann-
færa hana um að hún þyrfti nauðsyn-
lega á þessu að halda. Önnu varð ekki
haggað. Upp úr þessum veikindum
reis Anna og sagði hún að spákona
hefði spáð þessu fyrir sér. Jaftiframt
sagði hún að þessi spákona hefði spáð
fyrir sér ýmsu sem flest hefði gengið
eftir.
Síðustu árin var eins og Anna hefði
sætt sig við að búa í þessu „íhalds-
bæli“ og undi tiltölulega glöð við sitt í
eldhúsinu á Helgafelli. Það var því
mikið áfall þegar hún veiktist aftur í
vetur, en veikindin má að öllum lík-
indum rekja til þess tíma er hún var í
geislameðferðinni ytra. Þegar hún
virtist vera að ná sér, kom reiðarslag-
ið.
Ég á henni Önnu fóstm minni mikið
að þakka og hún mun lifa í mínum
huga. Mín huggun er þó að nafna
hennar, nú tveggja mánaða, mun
minna mig stöðugt á hana. Megi hún
hvíla í friði.
Helgi Sigurðsson
Elskuleg vinkona mín, Anna á Helga-
felli, er dáin. Þó ekki séu mörg ár síð-
an ég kynntist henni, þá finnst mér ég
hafa þekkt hana mikið lengur en það,
en Anna var fósturmóðir mannsins
míns. Stuttu eftir að ég kynntist
henni missti ég ömmu mína, sem var
mér mjög kær, og fannst mér alltaf
Anna koma f stað hennar. Ég hafði
það á orði, eftir mína fyrstu heimsókn
til Önnu, að það væri alveg eins að
koma inn í eldhúsið á Helgafelli til
þeirra Önnu og Hauks eins og að
koma inn í eldhúsið hjá ömmu Jónu
og afa Hinna í Skipasundinu.
Það er einhvemveginn þannig að
sumir hlutir finnst manni að hljóti að
vera eilífir, geti nánast ekki breyst eða
horfið. Þannig held ég að hafi verið
með Önnu, það var nánast hægt að
ganga að henni vísri í eldhúsinu með
kaffi á könnunni.
Anna var mikill mannþekkjari og
fann ég strax að gott var að hafa vin-
konu sem hana, sem hægt var að
treysta fyrir öllu og einnig að fé ráð
við því sem maður réði ekki við sjálf-
ur og þá réði hún manni af heilum
hug. Mér finnst ég hafa misst mikið
að missa hana Önnu; því verð ég að
minnast á hennar elskulegu dóttur,
Mörtu, en þær mæðgur vom alveg
einstaklega samrýndar og þeirra sam-
band var miklu meira heldur en sam-
band móður og dóttur. Einnig var
samband hennar við Helga fósturson
sinn mjög kært, og var það okkur
mikil ánægja er við eignuðumst dótt-
ur, sem nú er tveggja mánaða, að
skýra hana nöfnum þeirra kvenna
sem okkur hefur þótt einna vænst
um, en hún heitir Anna Jóna.
Eftir að ég kynntist Önnu var hún
hætt að vinna fyrir utan heimilið,
þannig að tími hennar fór allur í það
að stjóma í eldhúsinu á Helgafelli.
Gott hefur mér þótt að stoppa þar og
fé mér kaffisopa og ræða hin ýmsu
málefni sem á dagskrá hafa verið í
þjóðfélaginu, svo ekki sé nú minnst á
stjómmál, en Anna er sú pólitískasta
kona sem ég hef kynnst. Það lýsir því
best að við síðustu kosningar buðum
við henni með okkur á kosningaskrif-
stofu Framsóknarflokksins til að
fylgjast með talningu atkvæðanna, en
hún sagðist ekki treysta sér, því ef þeir
myndu tapa þá yrði hún að vera ein í
sinni sorg og hún var ekki mönnum
sinnandi nokkra daga á eftir kosning-
amar.
Það var okkur mikið áfall er Anna
veiktist nú í vetur, en hún náði samt
ótrúlegum bata og þrem dögum fyrir
andlátið fékk hún að koma f heim-
sókn heim á Helgafell og var það mjög
ánægjuleg stund. Ég bið Guð að
styrkja þig, elsku Haukur minn, á
þessum erfiðu tímum.
JónaDís
Ég skal vaka og vera góð
vininum mínum smáa,
meðan óttan rennur rjóð,
roðar kambinn bláa,
og Harpa syngur hörpuljóð
á hörpulaufið gráa.
Stundum var í vetur leið
veðrasamt á glugga;
var ekki einsog væri um skeið
vofa í hverjum skugga?
Fáir vissu að vorið beið
og vorið kemur að hugga.
(Halldór Kgjan Lazncaa)
f dag kveðjum við hinstu kveðju
elskulega ömmu okkar, Önnu Stein-
grímsdóttur, Helgafelli, MosfellssveiL
Alla okkar ævi höfum við búið í næsta
húsi við ömmu og afa. Það var því
sjálfsagt að koma við hjá ömmu að
loknum skóladegi, en þar var okkur
alltaf tekið opnum örmum. Amma sá
alltaf um að við færum aldrei svangir
frá henni og oft átti hún til að gauka
ýmsu að okkur. Hún vildi gjaman
fylgjast með hvemig okkur gekk í
skólanum og var hún ávallt ein af
þeim fyrstu sem fengu að sjá ein-
kunnarspjöldin okkar. Steina bróður
var amma betri en enginn. Hann var
henni fyrst og síðast efstur í huga.
Það sem okkur þótti einna merkileg-
ast við ömmu, var hve mikið hún
kunni af vísum og fór hún oft með
þær fyrir okkur.
Að leiðarlokum viljum við þakka
ömmu allt sem hún var okkur og við
kveðjum hana með söknuði. Við biðj-
um góðan Guð að styðja afa og styrkja
í hans miklu sorg.
En það er okkur öllum huggun
harmi gegn að góð var sú sem grátin
er.
Fyrir hönd afa og mömmu viljum við
þakka læknum og starfsfólki á 11 A
fyrir góða umönnun og hlýlegt við-
mót.
Steingrímur Davíð, Amar
og Högnl Snær
Sigurbjörg S.
Sigurðardóttir
Fædd 20. ágúst 1918
Dáin 26. maí 1993
Ég kynntist Sigurbjörgu fyrir 6
árum síðan. Það, sem mér fannst
einkenna Sigurbjörgu, var hversu
heilsteyptur persónuleiki hún var.
Hún var af gamla skólanum, ef svo
má að orði komast. Hún nýtti alla
hluti eins vel og hún gat og var að
því leyti nægjusöm kona. Sigur-
björg var mikill sjúklingur og bjó
ein, en aldrei kvartaði hún um
verki eða reyndi að koma áhyggj-
um sínum yfir á aðra. Hún ætlað-
ist aldrei til neins af neinum, en
var sífellt í því hlutverki að veita
öðrum góð ráð og hlýju. Hún hirti
ekki mikið um efnisleg gæði, held-
ur átti hún óendanlega mikið af
andlegum gæðum.
Þegar okkur fjölskylduna bar að
garði voru móttökumar ekki af
verri endanum. Rjómapönnukök-
ur eða vöfflur eða eitthvað góð-
gætið, sem hún átti, gaf hún okk-
ur.
Það, sem tengdi okkur Sigur-
björgu svo náið saman, var að við
höfðum sama áhugamál, þó svo að
það voru nokkur ár sem skildu
okkur að. Það furðulega við hana
var að manni fannst hún aldrei
gömul. Hún var saumakona að at-
vinnu og fylgdist því náið með öllu
sem var á döfinni í tískuheimin-
um. Hún vissi bókstaflega allt um
saumaskap og handbragð hennar
var mjög gott. Þar sem ég hef það
að atvinnu að stúdera snið, þurft-
um við oft að spjalla saman. Hún
saumaði á mig og dóttur mína.
Það má eiginlega segja að hún hafi
saumað fram á hinsta dag, hún
skilaði síðasta kjólnum á laugar-
deginum 22/5.
Eg vona henni alls hins besta á
þeirri eilífðarbraut sem hún er
lögð af stað á.
Við, sem sitjum hér eftir á þessari
jörð, munum minnast þessarar
góðu konu um ókomna tíð. Guð
blessi hana og alla hennar nán-
ustu.
Anna Gunnarsdóttir
Tengdamóðir mín, Sigurbjörg
Sigurðardóttir, lést á Borgarspítal-
anum að morgni 26. maí og var því
á 75. aldursári. Ég held að það sé
óhætt að segja að hún hafi skilað
sínu ævistarfi mjög vel. Það væri
ekki í hennar anda að tíunda líf
hennar og starf hér og læt ég það
því ógert. AUir, sem þekktu Sigur-
björgu, vita að hún var ákaflega
hæversk kona og lét ekkert frá sér
fara nema að vandlega athuguðu
máli. Hún hafði átt við nokkur
veikindi að stríða undanfarin ár, en
aldrei kvartaði hún eða vildi gera
veður út af því og leiddi því gjam-
an talið að öðm. Ég gerði mér
strax grein fyrir því að hún var
mjög vel gefin og vel gerð kona,
sem fólk bar virðingu fyrir. Ég
þakka tengdamóður minni sam-
fylgdina og bið guð að blessa
minningu hennar.
Því skal ei með hryggð í huga
horfa eftir sigldri skeið.
Allra bíður efsti dagur,
enginn kýs sér far né leið.
Trú á þann, sem tendrar lífið,
tryggir sátt og frið í deyð.
(J.Har.)
Lilja