Samvinnan - 01.08.1957, Blaðsíða 18

arvegur er farinn til baka og gefst okkur
því kostur á að sjá hið margumtalaða
Asbyrgi og er það önnur paradísin frá
Atlavík á jarðneskan mælikvarða mæld
og vegin. Við komum fljótt auga á tjöld,
sem ferðafólk hefur reist inn í botni þess-
arar stórbrotnu og hrikalegu hamra-
borgar, sem heldur vörð um helgi stað-
arins. Við vöðum eins og óboðnir gestir
inn á þennan rólega stað, þar sem fjöl-
skyldur sitja fáklæddar við tjöld sín.
Hitinn segir til sín, þegar sólin skín jafn
glatt og í þetta sinn og ekki bærist lauf
á limi trjánna, en skógur er allmikill í
Ásbyrgi, þó mestur innst og er þar einnig
smá tjörn. Við nutum þess að sitja í
þessu fríða umhverfi um stund og borða
sætar og safaríkar appelsínur, sem
kaupfélagsstjórinn veitti öllum af rausn.
Sannast því ekki á okkur að við höfum
borðað forboðin epli af trjánum, eins og
Adam forðum í paradís.
Þess má geta að séra Páll Þorleifsson
prestur að Skinnastað, sem er Hornfirð-
ingur að ætt og uppruna, kom ásamt
konu sinni til móts við hópinn í Ásbyrgi
og þá einnig til að hitta Onnu húsfrú í
Hólum, sj'stir sína, sem var einn ferða-
félaginn.
Voru þau hjón að loknum samfund-
um kvödd, með glaðværum söng og end-
urómaði hamraborgin þá tóna.
Á leið okkar fram fjöllin hittum við
Dettifoss, hinn forna vin Ivristjáns Jóns-
sonar fjallaskálds. Söng hann einnig fyrir
okkur eins og skáldið forðum.
Þá fór nú heldur að strjálka bænda-
býlum, eftir sem lengra dróg fram á leið.
Var ekið fram hjá Grímsstöðum, án við-
dvalar, en lítið eitt stanzað í Möðrudal.
Jón bóndi Stefánsson sýndi gestum
kirkju sína, hans eigið handaverk, einnig
söng liann og spilaði á kirkjuorgeliið.
Eflaust hefði sá maður getað orðið
frægur tónsnillingur og listmálari, hefði
leið hans legið til Rómar, eins og svo
margra andans snillinga, bæði fyrr og
síðar. Samt sem áður er hann vel þekkt-
ur listamaður í ríki sínu, uppi á regin
öræfum Islands, þar sem vindguðinn
Kári slær hörpu sína af miklum hetju-
móði.
En vorgyðjan, sem svífur úr suðræn-
um geim, fer heldur ekki fram hjá af-
skektum afdalabæjum. Ég sá ekki bet-
ur en hún væri í sumarfríi hjá Jóni
bónda í Möðrudal, því svo sannarlega
breyddi hún sólgeislavængina breiðu,
út yfir auðnir öræfanna, svo Iangt sem
augað eygði.
Alltaf smá hallaði undan fæti. Komið
var niður á Jökuldal og ekið sem leið
liggur áfram og niður á Hérað.
Þetta var þriðji dagur fararinnar og
lengsti áfanginn, en engin fann til þreytu
eða viðurkenndi hana, enda vissu allir
að nú biðu góð og mjúk rúm á Egils-
stöðum og Hallormsstað, sem lagst var
í að lokinni máltíð.
Næsta morgun var einn dagur fram-
undan, síðasti dagur fararinnar.
Vaknað var í glampandi sól á Héraði
og svo blækyrrt var Lagarfljót að him-
inn og lynggrónar heiðar héldust í hend-
ur í þeim mikla spegli.
Ekki var hugsað til ferðar fyrr en eftir
hádegið, en þá kvöddust þær, sem fóru
með flugvél heim þennan sama dag, og
þau hin, er héldu áfram í bílunum og
síðla kvölds, 12. júlí, var allur hópur-
inn kominn aftur til Hornafjarðar, eftir
vel heppnaða ferð.
Eg vil að lokum þakka fararstjóra og
ferðafélögum fyrir ánægjulegt ferðalag
og glaðværar samverustundir og óska
næsta hópi góðrar ferðar.
Ilöfn í Iíornafirði, 16. júlí 1957.
Skaftfellsk hiísmóðir.
Tíundasvik
(Framh. af bls. 13)
sinni nefnd Glersteypugóðsemin sú í
fyrra, það mætti þá heldur tala um mis-
vitra Iánveitendur, um lánsfjárleysi
mætti í bráðina enginn atvinnuvegur
okkar síður kvarta en iðnaðurinn, nema
ef vera skyldi útgerðin. Hún hefur
margri kónunni kyngt og þeim verð-
meiri en þessum, sem lentu í glerfjallið.
Af atvinnuvegum er það faðir allrar
menningar og mannfélagshátta, land-
búnaðurinn, sem einn hefur verið af-
skiptur lengst af, enda sér það á.
Hann missir fólkið, landareignirnar,
arðinn, álitið, allt nema afkastaaukning-
una við heyöflun. Hún vex alltaf. Ef
ekki væri afkastaaukning hjá öðrum at-
vinnuvegum einnig, færi maður að freist-
ast til að reyna að lækna þá af meinum
sínum með lánsfjárleysi, og satt að segja
kynni lánsfjárkreppa að valda dálítið
athngulli rekstri fyrirtækja og jafnvel
bættu heimilishaldi hins betra meðallags
atvinnurekenda auk þess, sem hún kynni
að losa mann við að þurfa að hugsa um
15 nýja togara handa þjóð, sem vantar
töluvert á annað þúsund vinnandi
manna til að manna þau skip, sem eru
nú á floti og draga niður úr þem beljum
sem enn gaula, en hefur þó fyrir trúar-
játningu margra þegnanna að verkafólk
sé afætur tómar, sennilega þó helzt þeir,
sem auk alls annars taka mikinn hluta
launa sinna í erlendum gjaldeyri, tor-
fengnari og dýrari öllu öðru gjaldi. Það
má fá líkur fyrir þeirri skoðun sumra
útgerðarmanna með athugun á skilsem-
inni til Færeyinganna síðast.
Þetta greinarkorn, sem átti að vera
um ágrip af fundarsamþykktum hefur
runnið út um allar götur. Hverfum þá
heldur aftur að efninu. Nú er sá galli á
ágripum, að varla er trvggt að þau segi
síður álit höfundar síns á hlutunum en
efni rits þess, er úr er hrifsað.
Ágrip það, sem hér hefur verið gert
að umtalsefni, ber svo mikinn keim ann-
arra ritsmíða Morgunblaðsins, að vart
er ætlandi að það hafi farið með öllu
óhitað gegnum lireinsunareld blaðsins.
En sé svo að forkólfar íslenzkra iðnrek-
enda séu svona blindfelldir í mót Morg-
unblaðsins þarf engan að undra þótt
meira sé keypt af erlendum iðnvörum
en heppilegt er fyrir gjaldeyrisafkom-
una. Smekkurinn fyrir röðinni frægu:
„Við, flokkurinn, þjóðin,“ er ekki viður-
kenndur nema af liðugum 40% kjós-
enda og illa séður af hinum, en sé hann
verulega holdgróinn hjá forstjórum iðn-
fyrirtækjanna er hætt við að hans finn-
ist merki á framleiðslunni og líki ekki
þar heldur og væri þá illa farið.
Allur ófarnaður og óálit íslenzks iðn-
aðar er okkur hið mesta mein, þar sem
hann er líklegasti atvinnuvegurinn til að
geta — ef vel er rekinn — tekið við og
alið önn fyrir viðkomu þjóðarinnar sem
nú virðist vera orðin of ágjörn til að
tíma að búa ekki meira en það gefur í
aðra hönd og of værukær til að stunda
sjó svo henni nægi til lífsbjargar, þótt
mikið hafi hún hugrekki til að skulda.
Sigurður Jónsson frá Brún.
— Þeir geta aldrei hitzt án þess að tala um
pólitik! —
18 SAMVINNAN