Vikan - 09.01.1975, Blaðsíða 2

Karlmaðurinn eins og konan vill hann sé
ÉG
VIL FRÍÐAN
MANN
t mannréttindabaráttu undan-
farinna ára hefur karlmönnum
verið legið mjög á hálsi fyrir
áþjánina, sem þeir hafa plagað
konur meö öldum saman. Þvl
hefur verið haldið fram, að
karlmenn hugsi fyrst og slðast
um sjálfa sig og beiti öllum
hugsanlegum brögöum til að
halda forréttindaaðstöðu sinni,
þeir hafi gert konuna að leik-
fangi sínu, eins konar viöundri,
sem tæpast hafi sál. Eitthvað er
hæft i þessum ásökunum, en i
hita baráttunnar hefur viljað
gleymast, að á stundum hafa
konur einnig haft karimenn að
leiksoppi. Og vlst er um þaö, að
konur gera slst minni kröfur til
karlmanna en þe'ir til þeirra.
Einhverju sinni hraut þessi vlsa
af vörum hagyrtrar konu:
Ég vil frlðan eiga mann,
ungan, bllðan, hraustan,
glaðan, þýðan, gáfaðan,
guði hlýðinn, dyggöugan.
Margar konur hafa orðið til
þess að taka undir gegndarlaus-
ar kröfur þeirrar hagyrtu, og
vlsan hefur orðið fleyg á vörum
kvenna.
Þær vilja hafa hann
friðan ...
Fátt er ljótt á fríöum hal segir
máltækið, og vist er um það, að
konur vilja hafa karlmenn friða.
Sumir komast þó upp með það
að vera sjarmerandi ljótir. En
sem betur fer er friöleika-
smekkur kvenna misjafn — að
öðrum kosti gæti farið illa, þvi
að ekki eru allir jafnvel af guði
geröir og Gunnlaugur orms-
tunga, sem Helga hin fagra unni
svo mjög.
„Svá er sagt frá Gunnlaugi,
að hann var snemmendis bráð-
ger, mikill og sterkur, ljósjarp-
ur á hár og fór alível, svarteyg-
ur og nokkuö nefljótur og skap-
felligur i andliti, miömjór og
herðimikill, kominn á sig
manna best . . .”
2 VIKAN 2. TBL.