Vikan - 09.01.1975, Blaðsíða 27

velti þvi fyrir sér, hvort Jane vildi
fá aö vera ein.
En Jane sneri höföinu á kodd-
anum og spuröi: „Helduröu, aö
Trixie hafi veriö til?”
„Til? Þaö hugsa ég ekki, væna
mín. Þetta er nú bara saga. Ég
veit ekkert um höfundinn. Lik-
lega get ég einhvers staöar flett
honum upp ...” Geoffrey vissi
áreiöanlega hvar.
„Ég hugsa, aö hún sé til,”
hvislaöi Jane eins og i þungum
draumi. „Mér finnst hún svo
raunveruleg”.
„Já, sagan er mjög trúveröug .
.. aö sumu leyti. Ekki öllu, finnst
mér. En Jane Eyre er lika mjög
trúveröug. Þó er hún bara upp-
spuni. Þú skilur þaö, er þaö ekki
elskan? Ég Imynda mér, aö kon-
an, sem skrifaöi Trixie, hafi veriö
aö hugsa um bernsku slna, og
Trixie sé hún sjálf, þegar hún var
litil stúlka”.
„Ég hugsa ekki, þvl aö Trbtie
dó”.
Snöggur kuldahrollur, eins og
þegar óupphituöu herbergi er lok-
iö upp, læddist um Sheilu og sett-
ist undir rif hennar. Hún spuröi I
flýti: „Hvaö áttuviö?”
„Hún dó. Hún deyr I bókinni, á
ég viö. 1 lokin. Ég las sögulokin I
morgun, meöan þú talaöir viö
Smith niöri”. Augu hennar voru
starandi, og kringum þau voru
dökkir skuggar, bláir baugar
undir þeim.
Sheila vissi ekki, hvaöan á sig
stóö veöriö. Ef Trixie dó I sögu-
lok, hvernig stóö á þvl, aö hún
mundi þaö ekki, fyrst hún mundi
aöra atburöi sögunnar svona vel?
Sögulokin voru henni algerlega
gleymd ... Eöa haföi hún kannski
aldrei lesiö bókina til enda? Haföi
hún nokkurn tlma lesiö hana
sjálf? Haföi hún ekki bara veriö
lesin fyrir hana af fullorönum,
sem höföu taliö endinn illa viö
hæfi barna og þvi sleppt honum?
Þaö var aö segja, ef Jane haföi á
réttu aö standa og dauöi Trixie
var ekki einungis hitasóttarrugl.
Hún rétti hendina eftir bókinni
og ætlaöi undireins aö lesa slöustu
blaöslöurnar, en Jane gall viö
hvasst, þó aö hún væri hás:
„Ekki. Ég vil ekki, aö þú lesir
þetta. Þá veröur þaö svo raun-
verulegt aftur . . .”
Sheila hugsaöi: Ég verö aö haf-
ast eitthvaö aö. Jane er I svo
miklu uppnámi. En þá kom
Geoffrey inn.
„Halló, hvernig hefur stúlkan
mln þaö? Hvernig llöur henni I
hálsinum?”
Hann var alúölegri nú, I öllum
skilningi. Hann haföi hresst sig á
viskýi og ieit miklu betur út.
Hann settist á rúmstokkinn hjá
dóttur sinni og laföi lófann á enni
hennar. „Henni er hræöilega
heitt”, sagöi hann viö Sheilu, og
ekki var laust viö, aö ásökunar
gætti I rómi hans.
„Ég veit þaö. Hún er meö . . .
Hún á ekki aö fá meöaiiö strax”.
„Hvaö lét Smith hana fá?”
„Ég er ekki viss um, hvaö þaö
heitir. Þaö er I staöinn fyrir
pencillin . . . Þú manst, aö
pencillin fer svo illa I hana”.
„Heyröu. Hvaö sagöi Smith, aö
gengi aö henni?”
„Kverkaskitur, ég sagöi þér
þaö”.
„En þaö er nú ansi hreint
óákveöiö. Þaö gæti veriö allt frá
þvi aö vera snertúr af hálsbólgu
og upp i — hvaö sem er. Sagöi
hann ekkert annaö?”
Hún sagöi eins og hún væri aö
afsaka lækninn: „Reyndar held
ég, aö hann viti ekki alveg, hvaö
þaö er. Læknar vita þaö ekki allt-
af.”
Þaö rumdi óánægjulega i hon-
um og hann fór aö fitla viö fingur
dóttur sinnar. „Þú ert góö
stúlka”, sagöi hann. „Hætt aö
naga neglurnar”.
„Ó, Geoffrey”, sagöi Sheila
þreytulega. „Hún hætti þvl fyrir
mörgum mánuöum. Heyröu,
fyrst þú ert hjá henni, ætla ég aö
fara niöur aö taka til kvöldverö-
inn”.
Þegar Geoffrey kom niöur I eld-
húsiö, þar sem þau mötuöust oft-
ast, ef þau voru ein, sagöi hann
ánægjulega og ekki laus viö
hreykni, eins og þaö vær.i honum
aö þakka: „Hún er sofnuö. Er
maturinn til?”
„Þaö var gott. Hann er nærri
til. Hrisgrjónin eru alveg aö
veröa soöin”.
Hérna niöri I hlýlegu eldhúsinu,
þar sem hún geymdi alla eftirlæt-
ismuni sina, leiö henni betur. Hér
átti hún heima fremur en nokkurs
staöar annars staöar I húsinu.
Frönsku steintauskrukkurnar
hennar, leirskálin meö appelsin-
um og avokadoplöturnar voru
henni þaö, sem viktorlanskt safn
Geoffreys var honum. Samt heföi
hún fariö hjá sér viö aö viöur-
kenna, aö svo venjulegir hlutir
væru henni jafn kærir og þeir
voru. Þegar vinur þeirra hjón-
anna sagöi, bara til þess aö hrósa
henni, aö eldhúsiö væri eins og
klippt út úr blaöi, haföi henni
fundist hún barnaleg og kjánaleg.
Ef öll alúö hennar viö heimiliö
skóp ekki meira en mynd úr blaöi
— og liklega var sá allur skapnaö-
urinn — gat hún ekki gert sér von-
ir um, aö heimiliö yröi henni
nægileg vernd gegn öllum ókomn-
um árunum.
„Hvaö er I matinn?”
„Hrlsgrjón meö papriku. Og af-
gangur frá I gær. Er sængin vel
ofan á henni?”
„Já, henni viröist liöa vel. Ég
er viss um, aö svefninn gerir
henni gott . . . A ég aö opna vln-
flösku?”
„Já, þaö væri indælt aö fá glas
af vini”.
Vertu róleg, dragöu djúpt and-
ann. Þetta er ekkert til aö hafa
áhyggjur af. Ef svo væri, fyndi
Geoffrey þaö llka. Geoffrey er
enginn asni . . . Þaö sannfæröi
hana, hve hann var ákveöinn i aö
láta ekkert trufla matarfriö sinn .
„Ég held viö eigum lögg I
flösku. Ég skal ná I hana ...”
„Segöu mér, hvernig þér gekk i
dag?”
Hann sagöi henni frá deginum.
Eftir hrisgrjónaréttinn fór hún
upp til aö lita á Jane. Onnur hönd
hennar var ofan á sænginni. Lóf-
inn sneri upp eins og i biö eftir
hlýju handtaki. Hún dró andann
ótt og titt, andlit hennar var
rólyndislegt, en i staö roöans áöur
var kominn fölvi. Hún var eins og
örmagna, eöa eins og drukknaö
barn.
Hún hreyföi sig ekki, þegar
móöir hennar laut yfir hana, en
þegar Sheila var kominn fram á
ganginn, heyröi hún grátiö
á bak viö sig. Hún
þaut aftur inn I herbergiö. Jane
sat uppi i rúminu og staröi fram
fyrir sig. Hún virtist ekki sjá
móöur sína, en æpti upp yfir sig af
skelfingu. Þaö var eins og ópiö
ylli henni sársauka, þvi aö hún lét
faliast niöur á koddann og snökti.
Sheila faömaöi hana aö sér.
„Þetta var bara draumur, elskan
. . . bara ljótur draumur”.
„Það var kona ... hún stóö
þarna og sagöi: Kemuröu meö
mér?”
„Ekki vera meö neinn kjána-
skap. Þessi kona hlýtur aö hafa
veriö ég. Ég stóö hérna viö rúmiö
þitt rétt áöan. Fyrirgeföu, aö ég
skyldi hræöa þig . .
„Nei! Konan var I síöu pilsi og
hún sagöi: Kemuröu meö mér?”
Jane snökti enn og allt i einu
þrýsti hún sér þétt aö móöur sinni
eins og hún væri hrædd um, aö
eitthvaö myndi skilja þær aö.
Loks tókst Sheilu aö losa sig úr
faömi barnsins, lofaöi aö koma
undireins aftur og fór niöur, þar
sem hún kom aö Geoffrey aö
boröa camenbertost og drekka
vln meö.
„Geoffrey, ég verö aö vera hjá
henni. Hún vaknaöi og er I hræöi-
legu uppnámi. Ég held hún haldi
— aö vofa sé I herberginu hjá sér .
»»
Geoffrey leit út undan sér á
hana eins og hún geröi allt of
mikiö veöur út af þessu. Hann
sagöi: „AU I lagi. Viltu, aö ég
komi meö kaffi handa þér?”
„Ef þú hefur ekki of mikiö fyrir
þvl.” Sheila flýtti sér upp aftur og
varö aftur hugsaö til þess, hve
stórt húsiö þeirra var. Heima hjá
henni, þar sem hún ólst upp, haföi
enginn getaö verið út af fyrir sig.
Auövitaö var þaö ekki gott
heldur. En þegar hún skildi eftir
opnar dyr til þess aö styttra væri
milliþeirra, brást Geoffrey alltaf
hálfreiöur viö.
Jane lá enn I sömu stellingum,
en hún virtist hafa gleymt kon-
unni viö rúmiö. Það var eins og
hún heföi horfiö jafn skjótt og hún
birtist. Hún talaði svolitiö viö
móður sina. Röddin var hás, og
mest af þvi, sem hún sagði, var
ruglkennt óráöshjal. Svo féll hún I
óværan svefn.
Geoffrey færöi henni bolla af
sterku, svörtu kaffi, tvlsté nokkra
stund og sagöi svo, aö hann þyrfti
aö ljúka viö smávegis. Sheila sat
ein I þögninni I herberginu. Hún
var syfjuö eftir matinn og viniö,
og höfuö hennar seig niöur I
bringu.... Svo glaövaknaöi hún
allt I einu aftur.
Jane var aö tuldra eitthvaö.
Hún galopnaði augun og sagöi
hvasst: „Hún er komin aftur”.
Sheila svaraöi kvlöafull:
„Elskan, hér er enginn, nema ég
og þú”.
„Nei! Ekki —” Jane gretti sig
og baröi frá sér til aö verjast of-
skynjununum.
Hjartaö baröist ákaft i brjósti
Sheilu. Henni varö hugsaö, aö
svona tilfinning gripi þá, sem
stæöu hjálparvana, þegar eitt-
hvað hræöilegt angraöi börn
þeirra. Svona liöur fjölda fólks
um allan heim.
Hún reyndi aö taka utan um
Jane, en Jane, sem nú var enn
heitarien áöur, kæröi sig ekki um
þaö og baröist á móti. Hún muldr-
aöi eitthvaö um aö gluggatjöldin
bæröust og einhver kæmi
snemma heim. Sheilu varö hugs-
aö til endisins á Pétri Pan, þegar
börnin fljúga út um gluggann I
þann mund sem foreldrar þeirra
koma heim. Henni haföi aldrei
dottiö I hug fyrr, aö leikritiö væri
kannski um deyjandi börn, en
auövitaö — þær höföu séö þaö
saman um slöustu jól. Ætli Jane
sé aö hugsa um þaö núna?
Hún teygði sig eftir hitamælin-
um og reyndi aö mæla Jane aftur.
Hún var handviss um, aö hitinn
heföi hækkaö, en Jane þverskall-
aöist viö aö hafa mælinn uppi I
sér. Stundarkorn reyndi hún
árangurslaust aö róa barniö, en
gafst upp viö þaö og hljóp fram á
loftskörina.
„Geoffrey!” En auövitaö haföi
hann lokaö aö sér, fari hann til.
Hún þaut niöur stigann og baröi á
dyrnar hjá honum.
„Geoffrey!”
Hann opnaöi um leiö. „Hvaö
kom fyrir?”
„Þú veröur aö koma upp”.
„Heyröu nú, elskan....”
„Ekkert elskan nú! Geoffrey,
hún er meö óráö”.
Hann stóöst ekki reiöina, sem
beindist gegn honum, fór meö
henni upp, og þau stóöu andartak
I dyragættinni og horföu á Jane.
Jane var komin hálf út úr rúminu
og talaöi viö sjálfa sig hárri
röddu. Hún flissaði lltils háttar.
Hann sagöi ákveöinn: „Ég
hringdi til Smiths’”.
Þegar hann kom aftur, haföi
Sheila sótt vatn I bvottaskál
fram á baöherbergiö, klætt Jane
úr svitastorknum náttkjólnum og
var aö reyna aö þvo henni.
„Hvaö I ósköpunum ertu aö
gera? Ef hún fær lungnabólgu út
úr þessu.
2. TBL. VIKAN 27