Vikan - 09.01.1975, Blaðsíða 14

Hann stóö I strætisvagnaskýl-
inu og horföi án af.láts á húsiö
hinum megin viö götuna. Á þriöju
hæö var aöeins ljós f einum
glugga. Svo var þaö slökkt. Þá
leit hann á aöaldyrnar. Hann sá
notalega birtu útum gluggana, og
nokkru siöar kom kona út. Hún
nam andartak staöar, vaföi kápu-
kraganum betur aö hálsinum,
áöur en hún gekk út á götuna.
Sjálfur haföi hann nógan tima.
Hann vissi, aö konan myndi ekki
koma aftur fyrr en eftir tvo tima
Já, hann vissi heilmikiö. Þaö var
ekkert erfitt aö kynna sér sitt af
hverju, ef maöur bar skynbragö á
þaö sem maöur heyröi og haföi
nóga þolinmæöi.
Vott haustlaufiö var hált undir
fæti, þegar hann gekk yfir götuna.
Hann gekk fram hjá
aöaldyrunum og inn um
hliöardyr. Úr anddyrinu lá
hringstigi meö handriöi úr járni
upp hæöirnar, dauflega
upplýstur meö ljósaperum. Þegar
hann kom upp á þriöju hæö, gekk
hann út á stigapall og ýtti þar upp
dyrum meö glófaklæddum
höndum^ og þá kom hann inn á
illa upplýstan gang.
Hægra megin viö sig heýröi
hann i lyftunni. Hann beiö róleg-
ur, meöan hún fór fram hjá. Svo
flýtti hann sér út I enda á gangin-
um, þar til hann kom aö dyrum
meö gljáfægöu nafnskilti. A þvi
stóö: Edith Miller
Hann þrýsti varlega niöur
handfanginu og gekk inn. Dyrnar
voru aldrei læstar, þegar
ráöskonan fór út, gamla konan
vildi ekki vera læst inni. Ef hún
þurfti aö kalla til húsvaröarins,
vildi hún ekki vera aö fálma neitt
meö lykla. Ekki nú, á hennar
aldri og eins og ástandiö var.
Hann nam staöar innan viö
dyrnar. Hann vissi nákvæmlega,
hvernig ibúöin var, og hann
fylltist sjálfstrausti. Fyrir fjórum
mánuöum haföi ibúöin fyrir ofan,
sem var nákvæmlega eins og
þessi staöiö auö i nokkra mánuöi.
Hann haföi komist inn i hana og
athugaö gaumgæfilega allar
aöstæöur.
Svo sneri hann sér viö, teygöi
sig upp og klippti i sunduj-
leiösluna aö bjöllunni meö töng,
sem hann haföi I fórum sinum.
Jafnvel þótt honum þætti sannar-
lega ekki skemmtilegt, hve allir
hlutir voru likir hver öörum, þá
gat þaö haft sin hlunnindi.
Yfirleitt allar bjöllur voru meö
sama móti.
Hann gekk gegnum litiö and-
dyri og svo inn I dagstofuna, sem
sneri út aö götunni, þar sem hann
haföi staöiö fyrir stundarkorni.
En þaö var ekki i þessu herbergi,
sem ljósiö haföi veriö slökkt, þaö
var i herbergi ráöskonunnar, sem
var til vinstri. Hann gekk inn, án
þess aö fara sér hægt og lokaöi
dyrunum harkalega á eftir sér.
Og þá hey röi hann rödd hennar:
— Hver er þaö?
Þetta var i fyrsta sinn, sem
hann heyröi rödd hennar og hún
var alveg eins og hann haföi
hugsaö sér: lágvær og finleg......
14 VIKAN 2.TBL.