Vikan - 09.01.1975, Blaðsíða 3

. . . ungan . . .
Fullyrðingasemi af þessu tagi
ber að taka með fyllstu variíð,
þvi að æ ofan i æ hefur sannast
áþreifanlega, að æskuþróttur-
inn má sin litils i samkeppni við
ellina, ef hún býður eitthvað,
sem betra er i augum kvenna.
Móðir Jóns Hreggviðssonar
heyrði ávæning af einu átakan-
legu dæmi um þetta, þegar hún
beið ferjunnar við ölfusá á leið
sinni austur i Skálholt.
„Ef þú værir ógefin mær, sagði
skáldiö, hvort vildirðu þá heldur
giftast einum manni eða þrjátiu
hvölum?
A þetta að vera gáta eða
hvað? spurði digri betlarinn.
Min stúlka giftist þrjátiu hvöl-
um, sagði skáldið.
Frá vondra selskap par-
sinóbis dómine, sagði kelling
nokkur forn i lund, sem sneri
baki við mönnum og þuldi.
Hún vildi mig ekki, sagði
skáldið. Og samt var ég þá upp
á mitt hið besta. Það yar i
hallæri eins og núna. Sama vor-
ið'rak þrjátiu hvali á fjörur sjö-
tugs ekkjumapns i sveitinni”.
. . . blíðan . . .
Bliölyndi er einkar mikilvæg-
ur eiginleiki karlmanns að áliti
kvenna. Þeir eiga að vera bliðir
— kurteisir og auðmjúkir, já
þægir og auðsveipir og gera allt,
sem þeim er skipað.
. . . hraustan . . .
Hraustur skal hann vera,
mikill að likamsburðum, helst
hetja. Þó eru kraftarnir ekki
einhlitir karlmanninum, ef hann
er ekki jafnframt auðsveipur,
eins og best sannaðist, i við-
skiptum Hallgerðar langbrókar
og Gunnars á Hliöarenda.
,,Muna Skal ég bér kinnhecHnn