Vikan - 09.01.1975, Blaðsíða 28

„Ég er meö volgt vatn. Ég
mundi allt i einu, aö þaö lækkar
hitann”. Nú haföi Geoffrey viöur-
kennt, aö veikindi barnsins voru
alvarlegs eölis, og þaö veitti
henni öryggi. Kviöi hennar var
hinn sami, en hún bar óttann ekki
ein.
Hún sagöi: „Kemur Smith?”
Já”.
’.Gott. Viltu ná I handklæöi?
Stórt handklæöi!”
Hann geröi sem hún baö og
strauk Jane yfir háriö meöan
Sheila sveipaöi handklæöinu um
hana. Jane virtist ekki veita hon-
um neina athygli. Hún tuldraöi
enn samhengislausar setningar.
„Bókin er þarna!” Hún benti á
snjáö eintakiö af Trixie, sem hita-
mælirinn lá ofan á.
Þegar læknirinn kom, lá Jane
hreyfingarlaus i rúminu. Kannski
haföi hitinn lækkaö viö volga
'vatniö. Fyrir siöasakir' baö
Geoffrey lækninn afsökunar á þvi
„aö draga hann fram úr rúminu”.
„Ó, þaö var ekkert, hreint ekk-
ert. Ég er öllu vanur”.
Hann var I sömu gráu fötunum
og um morguninn og geröi aftur
nákvæmlega þaö sama, skoöaöi
hálsinn, þreifaöi á kirtlunum, baö
hana draga djúpt andann, hlust-
aöi hana, hrósaöi henni og sagöi,
aö hún væri dugleg stúlka. Jane
virtist ekki taka meira en svo eft-
ir honum. Hún sá foreldra sina,
en þó var eins og þeir væru langt i
burtu frá henni og hún næöi ekki
til þeirra. Hún var þarna hjá
þeim i hlýjunni, I þvældum rúm-
fötunum. Þarna var náttboröiö
hennar og samt var hún einhvers
staöar langt i burtu lika. Þegar
Smith haföi lokið við aö skoða
barniö, sagöi hann I hálfum hljóö-
um. „Eins og þiö vitiö tók ég sýni
úr hálsinum I morgun. Niöurstöö-
urnar veröa tilbúnar I fyrramál-
iö. Ég hringi til ykkar.... Mér list
ekki vel á þetta. Hálsinn hefur
enn bólgnað, hálskirtlarnir eru
mjög störir, og þiö segiö, aö hún
hafi haft óráö. Ef hún veröur ekki
betri á morgun, veröum viö aö
leggja hana inn á sjúkrahús...”
Sheila fylltist arigist. „Sjúkra-
hús. En —”
Geoffrey sagöi: „Hvaö er aö
henni? Barnaveiki?”
Hún var honum þakklát fyrir aö
spyrja um það, sem hún gat ekki
fengiö sig til aö segja sjálf, en eitt
saman oröiö jók á angist hennar.
„Þaö er óliklegt nú á timum,
mjög óliklegt....” Af raddblæ
læknisins þóttist Sheila merkja,
aö honum heföi sjálfum dottiö þaö
i hug. Hann hélt áfram: „Auövit-
að getur maöur aldrei staöhæft
neitt. Fékk hún ekki ónæmis-
sprautu, þegar hún var barn?”
„Jújú!”
„Þá er næstum áreiöanlegt, aö
þaö er' ekki barnaveiki.... Nú
verður ekki vart meira en eins
barnaveikistilfellis aö meöaltali á
ári i landinu. En svo ég sé alveg
hreinskilinn, hef ég aldrei....
Þetta er liklega heiftúöug háls-
bólga....”
Hann talaöi samfleytt i nokkrar
minútur, og Sheila vissi, aö hann
var aö reyna aö sefa ótta þeirra
meö venjulegum oröum, ekki
vegna þess, aö hann vissi, hvaö
gekk aö Jane, heldur vegna þess,
aö hann vissi þaö ekki. „Hafiö
engar áhyggjur”, sagði hann
hvaö eftir annaö, en var greini-
lega áhyggjufullur sjálfur.
Geoffrey fylgdi honum til dyra.
„Ég hringi til þin strax i fyrra-
máliö”, sagöi hann hressilega um
leið og hann fór út úr herberginu,
og hún svaraði: „Nema viö
hringjum til þin fyrst”. Meö þvi
öðluöust orö hans merkingu, sem
hann haföi ekki áttaö sig á.
Jane lá i rúminu meö breitt upp
aö höku. Hún var meö munninn
litiö eitt opinn og andaöi ótt og
titt, en hún þagði. Þjáningar-
drættir voru á andliti hennar, og
þegar Sheila laut yfir hana, kom
þaö illa viö hana, hve miklar
breytingar kvölin getur gert á
kunnuglegri og elskaðri ásjónu —
svo miklar, aö hún er nær óþekkj-
anieg, jafnvel þeim, sem heitast
unna henni. Ef hún sæi mynd
tekna af Jane núna, þekkti hún
hana þá sem stúlkuna sina?
Hún hrinti þessum þenkingum
frá sér. Vertu ekki að gera þér
þessar fáránlegu grillur! Henni
þótti meö ólikindum, aö hún
myndi sofna nokkuö sjálf um
nóttina, en ákvaö samt að hátta
og klæöa sig i náttkjólinn. Hún
skildi dyrnar á herbergi Jane
eftir opnar og gekk yfir ganginn
og inn I stóra svefnherbergiö
þeirra hjónanna. Henni gast vel
aö svefnherberginu þeirra.Græn
silkitjöldin fyrir gluggunum og
ólifugrænt rúmiö voru aö hennar
smekk. Þó fannst henni þetta
aldrei vera svefnherbergiö sitt.
Einhvern veginn var það almenn-
ingur, þó aö þau væru harögift og
enginn svæfi þar, nema þau tvö.
Innan um ilmvatnsglösin á
snyrtiboröinu hennar — Geoffrey
haföi gefiö henni þau öll á jólum
og afmælum — lágu nokkrir
skartgripir, sem hún haföi boriö
undanfarna daga. Geoffrey
þreyttist aldrei á aö segja henni,
aö hún ætti aö setja þá á öruggan
staö um leiö og hún tæki þá af sér,
og auövitaö var þaö hárrétt hjá
honum. Henni þótti miöur, aö hún
skyldi ekki meta þessa gripi aö
veröleikum.... Þarna var brjóst-
nál úr safninu hans, fallegur
demantsskreyttur gripur. Inn I
hann ipiöjan var greyptur hár-
lokkur, á bakinu var áletrun —
kveðja — dæmigerö næla frá
fyrstu árum viktorianska tima-
bilsins, miklu finlegri en yngri
viktorianskir skartgripir...
Sorgarnæla. Allt bar aö sama
brunni.
Hún lagöi frá sér næluna, eins
og hana hryllti allt I einu viö
henni. Hvernig gat Geoffrey haft
unun af þvi aö safna slikum mun-
um, munum, sem i var fólgin dýpt
mannlegra tilfinninga? Hvar
haföi þetta hár vaxiö, á höföi
elskaös barns, eiginmanns, syst-
ur eöa móöur?
Hve mjög var skilningi þeirra
Geoffreys vant, þar sem þau
héldu sig örugg 1 nútlðinni? Hún
fann, aö þessa nælu bæri hún
aldrei framar.
Miklu seinna sat hún hjá Jane,
og Geoffrey kom I gættina, klædd-
ur náttfötum. „Hvernig liöur
henni?”
„Hún sefur. Hún er enn mjög
heit á enninu, og hún muldrar viö
sjálfa sig viö og viö. Og hún dreg-
ur andann mjög óreglulega”.
„Sennilega finnur hún til I háls-
inum, ef hún dregur andann
dýpra”, sagöi Geoffrey af sann-
færingarkrafti.
„Kannski”. Meðan Sheila haföi
horft á Jane sofa óværum svefni,
hafði hún fundið sinn eigin hjart-
sláttóvenju vel, hún haföi hlustaö
eftir andardrætti sinum eins og
hann væri á einhvern hátt tengd-
ur andardrætti Jane órjúfanleg-
um böndum. I sjötiu, kannski
áttatiu ár, drógust hjartavöðv-
arnir háttbundiö saman og dældu
lifsorkunni um likamann. En þó
voru þeir svo viökvæmir — allur
likaminn þoldi i rauninni svo lit-
iö! Hjartaö sleppti einum slætti,
lungum misstu eins andardrátts,
einn virus lamaöi allan Hk-
amann.... Hún hafö einbeittsér aö
þvi aö hlusta eftir hjartslætti
Jane eins og hann kynni aö stööv-
ast, ef athygli hennar nyti ekki
viö eitt andartak. Geoffrey sagöi:
„Ertu ekki aö koma aö sofa?”
„Nei”.
„Ætlaröu aö vaka I nótt?”
„Ég býst viö þvi. Já”!
„0, ég skil. Viltu ekki, aö ég
sitji hjá henni, meöan þú hvilir
þig i nokkra klukkutima?”
Hún vissi, aö meövituö sjálfsaf-
neitun fékk hann til þess aö bjóö-
ast til aö vaka. Hann haföi svo oft
sagt, aö hann mætti ekki vaka
fram eftir, þegar hann þurfti aö
mæta I réttinum daginn eftir.
„Nei, haföu engar áhyggjur”,
sagöi hún. „Ég vil miklu heldur,
aö þú farir aö sofa. Kannski þú
hjálpir mér annars aö vekja hana
og láta hana taka inn mixtúruna,
áöur en þú ferö I rúmiö”.
„Auövitað. Hvenær á hún svo
aö fá næsta skammt?”
„Biddu viö.... um þrjúleytiö”.
„Þú vekur mig”.
„Já”,
Þau hjálpuöust viö aö gefa
barninu mixtúruna. Nokkrir
dropar slettust á náttföt Geof-
freys. Hann fór aö sofa, hún sat á-
fram kyrr. Andardráttur Jane
dýpkaöi, og hún svaf rólegar
nokkra stund. Sheila tók bókina,
sem lá á náttboröinu.
Myndirnar I bókinni kölluöu
hennar eigin bernsku fram I hug-
ann. Myndiraf börnum meö alltof
stór höfuö og hrokkiö hár, smáa
fætur i skrautlegum skóm. Þau
voru með stóra blómum prýdda
hatta, voru með múffur og riöu
stórum og ólmum hestum. Vatns-
könnurnar, sem þau burðuöust
meö, voru enn meir úr samræmi
viö stærö barnanna. Engu var lik-
ara en listamaöurinn heföi viljaö
ýkja alla hluti til þess aö leggja
áherslu á hve börn fá litlu ráöiö.
Auövitaö færi þetta framhjá
börnum, sem læsu bókina. Ein-
hver — liklega hún sjálf — hafði
byrjaö aö lita sumar myndirnar,
ýmist meö vaxlitum eöa vatnslit-
um. Börnin höföu öll fengiö gult
hár, og þau teymdu gula hunda.
Ermasvunta Trixie var I senn
purpurarauð og skætgræn, þó aö
teiknarinn heföi engan skugga
sett i hana Kjaftur hestsins og
nasir voru ljósrauöir deplar —
annaö á myndinni var ólitaö.
Hún fletti bókinni, uns hún kom
aö lokakaflanum, sem hún og
Jane höföu enn ekki lesiö saman.
1 honum haföi engin mynd veriö
lituö. Aftasta teikningin I bókinni
var af litilli stúlku, sem lá á legu-
bekk. Kringum hana stóö hópur
fulloröins fólks og hin börnin,
sorgmædd á svip. Framan viö
sófann baöst skeggjaöur maöur
fyrir. Barniö á sófanum skeytti
ekki um hann, en breiddi út faöm-
inn eins og til aö fagna gesti, sem
hinir sáu ekki, en stóö viö enda
sófans, þar sem birtan var mest á
myndinni. Undir myndinni stóö:
Égeraö koma, elsku mamma, ég
er aö koma!
óljóst. Já, Sheila mundi þaö
eftir allt saman, en óljóst. Þaö
rann smám saman upp fyrir
henni. Trixie haföi i glannaskap
sinum oröiö fyrir einhvers konar
slysi og dáiö meö syrgjandi ætt-
ingja í kringum sig. Þannig lauk
sögunni eins og Jane haföi sagt.
Hvernig stóö á þvi, aö hún hafði
gleymt endinum svona? Kannski
haföi endir sögunnar veriö ofvax-
inn hennar skilningi, þegar hún
var barn, og hann haföi þokaö
fyrir gamninu og leikjunum, sem
voru undanfari hans. Henni haföi
ekki fundist neitt til um dauöa
annars barns, þegar hún var sjálf
heilbrigö. En Jane i kvöld....
Hún las siöustu kaflana hægt.
Löskuö rim i stiga i háu húsi i
London haföi ráöiö niöurlögum
Trixie. En þá voru börn alltaf aö
deyja, bæöi i sögum og i raun-
veruleikanum. Ekki eins og nú.
Hún lagöi bókina frá sér og leit
aftur á Jane, en nú var eins og
hún liti gegnum gagnsæja mynd á
aöra, þar sem skuggarnir voru
dýpri. Jane lá þögul I fallegu rúmi
meö æöardúnssæng I rósóttu veri
ofan á sér. Herbergi hennar var
rúmgott, lýst upp meö rafmagns-
28 VIKAN 2. TBL.