Vikan - 09.01.1975, Blaðsíða 21

orsökin sú hve vanur ég var orö-
inn öllu hér, ég hafði vanizt að lita
á Vestra Egg sem heim út af fyrir
sig, heim með eigin siðareglur og
eigin þjóð, þjóð, sem enga taldi
sér fremri. Og nú varð ég að lita á
þetta allt að nýju, lita á það með
augum Daisy. Það er jafn hryggi-
leg reynzla að verða að lita aug-
um annarra á eitthvað, sem menn
hafa vanizt að geta virt fyrir sér
að eigin geðþótta.
Þau komu þegar myrkrið var
að falla á og við gengum um og
virtum fyrir okkur stórmenniö,
sem þarna var komið svo hundr-
uðum skipti og ég gat undrast þau
kynlegu hljóö, sem fylgdu muldri
Daisy og heyrðust verða til, ein-
hvers staðar niðri i hálsinum á
henni.
— Mér finnst þetta svospenn-
andi, hvislaði hún. — Ef þig skyldi
langa til að kyssa mig einhvern
tima I kvöld, Nick, þá bara láttu
R Scott
mig vita og ég skal sjá þér borgið,
með ánægju. Kallaðu bara á mig,
eða sendu mér grænt spjald. Ég á
græn spjöld, sem ég útbýti .....
— Littu i kringum þig, sagði
Gatsby.
— En ég er að Hta I kringum
mig. Ég skemmti mér dásamlega
— Þú hlýtur að kannast við
andlit margra hér, margt fólk
sem þú hefur heyrt talað um.
Tom skyggndist yfir mann-
fjöldann með yfirlætissvip.
— Við gerum ekki svo víðreist,
sagði hann, — enda held ég að ég
þekki hér ekki eina einustu sál.
— Ef til vill þekkir þú ungfrúna
þarna, sagði Gatsby og benti á
forkunnarfagra stúlku sem vart
virtist geta verið af þessum
heimi. Hún sat undir hvitu plómu-
tré og naut aðdáunarinnar.sem að
henni beindist. Tom og Daisy
störðu á hana, full þeifrar tilfinn-
Fitzgerald
ingar óraunveruleika, sem þvi
fylgir að koma auga á mikla
kvikmyndastjörnu i fyrsta sinn.
— Hún er dásamleg, sagði
Daisy.
— Sá, sem lýtur yfir hana, er
leikstjórinn hennar.
Gatsby leiddi þau hátiðlega frá
einum hópi til annars: — Frú
Buchanan ...... herra Buchanan
...pðlðleikarinn, bætti hann við,
eftir andartaks hik.
— Sei, sei, nei, flýtti Tom sér að
andmæla. — Það er ekki ég.
En augljóst var að Gatsby þótti
þetta hljóma ágætlega, þvi Tom
hélt áfram að nefnast „pólóleik-
arinn”, allt kvöldið.
— Ég hef aldrei hitt svona
margt frægt fólk, hrópaöi Daisy
upp yfir sig. — Hann var viðkunn-
anlegur þessi maður, — hvað sem
hann annars heitir — sá með blá-
leita nefiö.
Gatsby tilgreindi hann og bætti
við að hann væri minniháttar
kvikmyndaframleiðandi.
— Jæja, en ég kunni nú samt
vel viö hann.
— En gæti ég ekki verið laus
viö að vera kallaður „pólóleikar-
inn”, sagði Tom vingjarnlega. —
Ég vildi fremur virða þetta fræga
fólk fyrir mér, sem óþekktur
maður.
Þau Daisy og Gatsby dönsuðu.
Ég minnist að ég undraðist að sjá
hve tigulega hann dansaði fox-
trot, — ég hafði aldrei séð hann
dansa fyrr. Að þvi búnu héldu þau
yfir að minu húsi og sátu þar á
tröppunum I hálfa klukkustund,
meðan ég stóð á verði að beiöni
hennar i garðinum. — Ef kviknar
I eða ef það kemur flóðbylgja,
sagði hún til útskýringar, — já,
eba annar guðlegur refsidómur.
Tom kom i ljós á ný, þegar við
höfðum sezt að kvöldverði. —
Væri ykkur sama þótt ég borðaöi
með fólki þarna fyrir handan?
sagði hann. — Það er þar svo anzi
skemmtilegur náungi.
— Faröu bara, sagði Daisy vin-
gjarnlega, — og ef þú skyldir
þurfa að skrifa hjá þér heimilis-
2. TBL. VIKAN 21