Vikan - 12.08.1982, Blaðsíða 15

Leiðin yfir „Söðulinn" er farin í kuldastorni en framundan er líka hinn goðumlíki Kibo-tindur.
upp á 16—17 kílómetra gönguleiöinni upp aö þriöju
og síðustu sæluhúsunum. Þaö eru meira aö segja
sagöar sögur um fólk sem hefur oröiö hættulega
veikt og orðiö aö fá súrefnisgjöf undir eins til aö
bjarga lífinu. . . Þaö er líka til aö undirstrika hvaö
okkar getur beöiö aö viö sjáum þarna fólk meö sára-
umbúöir fyrir mestum hluta andlitsins, fólk sem
varaði sig ekki á því hvaö sólin er brennandi í svona
þunnu lofti. Þaö skapar einhverja undarlega
óróleikatilfinningu aö standa þannig frammi fyrir
lýsingum þeirra sem eru á leiöinni niður, og nú, þeg-
ar viö eigum svo skammt ófariö, vaknar í fyrsta
sinn efi um aö okkur muni yfirleitt lánast að gera
þaö sem viö ætlum okkur.
Klukkan 21 göngum viö til hvílu til aö vera sem
best hvíld fyrir erfiöi morgundagsins.
Vellíðanin kvödd
Klukkan er sjö aö morgni þriöja dags. Það er sól,
loftið tært og svalt, minnir á október. Istindurinn er
óendanlega skýr þarna uppi, baöaöur í sól, og dálít-
ið austar sést næsthæsti tindur Kilimanjaro, ókleifi
og klettskorni drangurinn Mawenzi. í dag er ferö-
inni heitið úr 3.780 metra hæö í 4.730 metra hæö, aö
síöasta sæluhúsi á leiöinni, Kibo-kofunum. Við höf-
um ekki gengið nema svo sem klukkutíma þegar á
vegi okkar veröur skilti sem tilkynnir aö hér sé „the
last water” á leiðinni. Þaö þýöir aö buröarmenn
okkar veröa aö bera meö sér allt vatn sem þarf til
matargeröar og drykkjar næsta sólarhringinn, og
þaö er þungt að bera vatn í þessari hæö. (Þvottur er
vitaskuld óhugsandi lúxus hér!)
Landslagið verður nú hrikalegt fyrir alvöru. Stór
björg liggja hver um annaö þvert. Gróöur er hér
ennþá en lágvaxinn og harögeröur. Nú getum við
ekki lengur efast um að viö þjáumst af súrefnis-
skorti. Höfuðverkjarseyöingurinn er oröinn aö
reglulegum höfuöverk og feröahraöinn er oröinn
hlægilega lítill. Viö neyöumst einfaldlega til aö fara
óendanlega hægt, sérstaklega þar sem brattast er.
Viö vitum allt of vel aö margir hafa oröiö aö gefast
upp af því að þeir ofmátu þrótt sinn og ætluðu sér
meiri hraöa en þeir réöu viö. Svo viö endurtökum
með sjálfum okkur aftur og aftur ráðiö sem viö höf-
um fengið hjá svo mörgum: „Rólega — rólega!
Hægt,mjöghægt!”
Söðullinn — ískalt tungllandslag
Klukkan er 12 á hádegi og viö erum nú komin upp
á öxlina milli hæsta tindsins, Kibo, og þess næst-
hæsta, Mawenzi. Þessi fjallshryggur, „Sööullinn”,
er næstum láréttur og dæmigert tungllandslag.
Eftir honum liggur leiö okkar næstu tímana. Viö
komum upp á Söðulinn skammt frá Mawenzi og höf-
um dýrölegt útsýni í átt til Kibo, og grillum Kibo-
kofana viö rætur tindsins.
Ferðina yfir Söðulinn myndu líklega fæstir kalla
skemmtiferð. I fyrsta lagi er ískalt og stööugur
næðingur rekur okkur í kuldaúlpurnar í fyrsta sinn.
Viö drögum líka fram vettlingana. Landslagiö er
undarlega dautt, stór og smá hraunbjörg liggja á
víö og dreif í auöninni sem annars er einkennalaus
og flöt og einkennilega rykug. Viö hverja hreyfingu
okkar þyrlast upp rykmökkur sem kaldinn feykir
langar leiöir.
Yfir daginn erum við sjálf með nestispakka sem
viö getum fengiö okkur af þegar okkur langar til og
þegar viö getum fundið okkur hæfilegan staö til
áningar. En hér eru engir hæfilegir staöir og við
verðum að hnipra okkur saman undir einu bjarginu
til að finna sæmilegt skjól, og þar tekst okkur, meö
hetturnar reimaöar ofan í augu og upp á höku, aö
gleypa í okkur matarbita og drekka dálítiö te úr
hitabrúsanum. Þaö er ekki auögert aö skrifa dag-
bók hér — þaö sem maður er aö krota endar sem
ólæsilegt hrafnaspark.
Hörmungar fjallaveikinnar
Viö erum komin aftur á leiö eftir Söðlinum,
gróöurlausum og eyðilegum, og síöan komum viö aö
jöfnum halla sem liggur upp aö Kibo-sæluhúsinu,
4.730 metra yfir sjó. Þótt þetta sé ekki tiltakanlega
bratt veröur það þó fyrir okkur bæöi þaö sem breyt-
ir líðan okkar úr sæmilegu í hábölvað. Eftir fáa kíló-
metra er höfuðverkurinn oröinn dúndrandi, okkur
finnst viö vera staöuppgefin og er óglatt.
Sídegis náum viö Kibo-kofunum og látum þegar í
staö fallast í fletin til aö hvíla okkur, en þaö er svo
kalt hér aö viö höldum ekki á okkur hita þótt viö sé-
um í kuldaúlpunum, meö húfurnar og vettlingana.
Þar viö bætist að fjandans höfuöverkurinn rænir
okkur allri hvíld. Auövitaö höfum viö fengið mörg
góö ráð um hvernig viö eigum aö ráöa viö síðasta
áfangann, og eitt af þeim er því miöur aö taka engin
lyf, ekki einu sinni höfuðverkjarlyf, því þau geti
veikt okkur svo aö viö komumst ekki þessa tíu kíló-
32 Vikan 15